2017-07-20 00:45:44
Ὅσο γερνᾶ ὁ παλιὸς «Καιρὸς» τῆς Ἐλευθεροτυπίας, τόσο ἀνακαλύπτει πόσο εὔκολη εἶναι ἡ συνταγὴ γιὰ τὴ ζωή: «Οἱ τεμπέληδες νέοι ποὺ ἀράζουν στοὺς καφέδες Νὰ πᾶνε στὰ χωράφια».
Κι ὅταν τοῦ λένε ὅτι εἶναι ἀδύνατο κάτι τέτοιο γιὰ παιδιὰ ἀπὸ οἰκογένειες ποὺ δὲν ἔχουν δεῖ χωράφι, ἀπαντᾶ μονότονα: «Ἡ ζωὴ εἶναι σκληρὴ». Φαντάζομαι καὶ ὅτι ἂν τοῦ ἔλεγε κάποιος ὅτι γιὰ νὰ γίνεις νέος ἀγρότης -χωρὶς προέλευση ἀπὸ ἀγροτικὴ οἰκογένεια- πρέπει νὰ ἔχεις χωράφια, τρακτὲρ καὶ ἄλλα ἐργαλεῖα, «ντάτσουν», σπίτι, λιπάσματα, ζωοτροφὲς γιὰ τὶς κοτοῦλες στὸν κῆπο ἢ γιὰ τὰ ἄλλα ζῶα, δηλαδὴ χρήματα γιὰ ὅλα αὐτά, καὶ τὸν ρώταγε ποῦ θὰ τὰ βρεῖ αὐτὰ τὰ λεφτὰ κάποιος «τεμπέλης νέος» γιὰ νὰ ξεκινήσει, ὁ Τετράδης θὰ ἀπαντοῦσε: Εἶναι πολὺ ἁπλό, ἀφοῦ «ἡ ζωὴ εἶναι σκληρή», τὰ λεφτὰ θὰ πέσουν ἀπὸ τὰ δέντρα τῶν χωραφιῶν. Ἐπειδὴ ὁ γράφων ἔχει ἀκούσει ἑκατοντάδες φορὲς ἀπὸ γονεῖς καὶ παπποῦδες γιὰ τὴ σκληρότητα τῆς ἐπιβίωσης στὸ χωριό, γιὰ τὸ ὅτι οἱ χωριάτες σπούδασαν τὰ παιδιά τους μὲ χίλιες στερήσεις προκειμένου νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὴ ζωὴ στὸ χωριό, ἔχει καταλήξει ὅτι τὰ βαρβούτσαλα τοῦ Μικροῦ Σπιτιοῦ στὸ Λιβάδι εἶναι ὡραῖα γιὰ τὴν τηλεόραση, ὅπου ὁ σκληρὸς κόπος πράγματι ἀνταμοίβεται
. Μέ ἄλλα λόγια, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ πέφτουμε ἀπὸ τὰ σύννεφα ἐπειδὴ ἀντιληφθήκαμε ὅτι ὁ ἀστικοποιημένος πληθυσμὸς δυὸ γενιῶν δὲν ἀντέχει τὴ λάσπη τοῦ χωραφιοῦ καὶ τὴν προβατίλα ἢ τὴν ἀπλυσιά.
Ὅσο γιὰ τὴν «οἰκοδομὴ» ποὺ ὑπάρχει ἐκεῖ ἔξω καὶ περιμένει τοὺς νέους ἐργαζομενους γιὰ νὰ χτίσουν τοὺς νέους Παρθενῶνες, ὁ Τετράδης θὰ ζεῖ ἀκόμη πρὸ τῆς Κρίσης, ὅταν κτιζόταν ἀκόμη καὶ ἡ θάλασσα.
Ἀντιπαραβάλλει ὅσους «ζοῦνε ἀπὸ τοὺς γονεῖς / παπποῦδες» μὲ ὅσους «δουλεύουν». Τὸ ζήτημα δὲν εἶναι, ὅμως, ἂν τὸ «παιδί» (ἐτῶν 25-35) δουλεύει –ποὺ εἶναι καλό– ἢ ὄχι γιὰ τὸ χαρτζιλίκι, ἀλλὰ ἂν χάρη στὴ δουλειὰ αὐτὴ -καὶ στὰ 500€- καταφέρνει ἢ ὄχι νὰ νοικιάσει σπίτι, νὰ πληρώνει τοὺς λογαριασμούς, νὰ φτιάξει οἰκογένεια κ.λπ. Ἐπειδὴ δὲν τὰ καταφέρνει, ἡ ἀντιθεση μεταξὺ τεμπελιᾶς καὶ δουλευταράδων, «μαχητές και ανεξάρτητα που δεν φοβούνται να ορμήσουν και να επιβιώσουν» δὲν εἶναι τόσο τραγική: Ὅλοι καταλήγουν νὰ στηρίζονται στὴν οἰκογένειά τους ἢ νὰ μένουν μὲ τὴν οἰκογένειά τους. Ἡ διαφορὰ ἔγκειται στὸ ποιὸς σοῦ παρέχει τὸν καφὲ ἢ τὶς διακοπές (ἂν πίνεις κι ἂν πᾶς διακοπές).
Ὁ Τετράδης ἀναφέρει ὅλες τὶς φυλὲς τοῦ Ἰσραὴλ στὴν Ἑλλάδα: «Αλβανοί, Γεωργιανοί, Βούλγαροι, Ουκρανοί, Πακιστανοί, Σριλανκέζοι, Ρουμάνοι», ποὺ ἐπιβιώνουν δουλεύοντας σὲ «χωράφια, οικοδομές, δρόμους, σπίτια, ξεχερσώνοντας, φυτεύοντας». Νὰ τοῦ πεῖ κάποιος γιὰ τοὺς Πακιστανοὺς ποὺ ζοῦν δέκα-δέκα σὲ ἐρειπωμένα σπίτια στὴν Ἀθήνα; Ἢ γιὰ τὴ Μανωλάδα;
«Ἡ ζωὴ εἶναι σκληρή», ὅμως. Κατὰ τὰ ἄλλα, οἱ δημοσιογράφοι μᾶς δείχνουν μὲ θαυμασμὸ ὅσους νεαροὺς Ἀλβανοὺς ἀριστεύουν στὰ μαθήματα, γίνονται σημαιοφόροι κ.λπ. -ἀντὶ νὰ γίνουν οἰκοδόμοι καὶ καθαρίστριες κι αὐτοὶ ὅπως οἱ ἀλβανοὶ γονεῖς τους.
Ἀλλά, βλέπετε, ὁ Τετράδης εἶναι Ἀριστερός: Δὲν τολμᾶ νὰ πεῖ: Κάντε παιδιά, καὶ ζήσετε μὲ τοὺς γονεῖς σας στὸ σπίτι (καὶ δουλέψτε), καὶ ξεχᾶστε τὴν ἀριστερίστικη ντουντούκα καὶ τὶς συνελεύσεις-διαδηλώσεις-κάμπινγκ. Γιατὶ ὡς γνωστὸν «στὸ [Μυθικὸ] χωριὸ» ζοῦσαν μαζὶ –στὸ ἴδιο σπίτι– δυὸ καὶ τρεῖς γενιὲς καὶ ἐνίοτε δυὸ στενὰ συγγενικὲς οἰκογένειες. Ἔχει καὶ τὰ ὅριά του ὁ συντηρητισμός του: Εἶναι νεοφιλελεύθερος συντηρητισμός κι ὄχι πατροπαράδοτος ἑλληνικὸς συντηρητισμός. Δυστυχῶς, τοῦ ἔχω νέα: Κάθε μοντέλο κοινωνικῆς ζωῆς ἔχει καὶ τὴν ἀντίστοιχη οἰκογενειακὴ κατάσταση: Εἴτε αὐτὴ εἶναι σὰν τοὺς Πακιστανούς, δηλαδὴ ξένοι-ἄγαμοι-ἄτεκνοι στὰ ἐρειπωμένα παλιὰ κτήρια τῆς Ἀθήνας καὶ σὲ καλύβες στὴν ἐπαρχία. Εἴτε μιὰ ἑλληνικὴ πατριαρχικὴ οἰκογένεια (ἀφοῦ θέλουμε καὶ αὔξηση τῆς γεννητικότητας, κι ὄχι 1 παιδὶ ἀνὰ νέο ζευγάρι). Χωρὶς μαζικοδημοκρατικὸ ἀτομικισμό. Τὸ ἀντέχει;
Ἀναρωτιέμαι, λοιπόν, πόσοι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ γουστάρουν τὰ γραφόμενά του περὶ νέων εἶναι ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν παιδιά.
Ἔτσι εἶναι, βέβαια, ἡ «σκεπτόμενη Ἀριστερά». Πάει γύρω-γύρω-γύρω τὴν κριτική της στὴν ἑλληνικὴ οἰκογένεια, ὥσπου νὰ φτάσει –ἀπὸ τὰ ἀριστερά– στὴν ἀγγλοσαξωνικὴ ὀνείρωξη περὶ νέων ποὺ ἀπογαλακτίζονται στὰ 18 τους καὶ βγάζουν τὸ πρῶτο τους ἑκατομμύριο στὰ 30. Μοῦ θυμίζει πολὺ κάτι φιλελέδες μὲ πομπῶδες ὕφος ἀστοῦ, ποὺ ὁλημερὶς κι ὁλονυκτὶς βρίζουν τὴν νεοελληνικὴ οἰκογένεια ἐπειδὴ αὐτὴ δὲν διασπάστηκε σὲ Ν ἄτομα ὅπως ἡ μεταπολεμικὴ δυτικὴ οἰκογένεια.
Ὥσπου νὰ γίνει βέβαια μιὰ σοβαρὴ κριτικὴ στὶς ἐλλείψεις, τὶς ἀνάγκες καὶ τὶς εὐκαιρίες ποὺ ἔχει σὲ κάθε τομέα –γεωργικὸ ἢ τεχν(ολογ)ικό– ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία, ἂς ἀερολογοῦμε ἀτελείωτα.
ΠΗΓΗ:https://chronographiae.wordpress.com/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Κι ὅταν τοῦ λένε ὅτι εἶναι ἀδύνατο κάτι τέτοιο γιὰ παιδιὰ ἀπὸ οἰκογένειες ποὺ δὲν ἔχουν δεῖ χωράφι, ἀπαντᾶ μονότονα: «Ἡ ζωὴ εἶναι σκληρὴ». Φαντάζομαι καὶ ὅτι ἂν τοῦ ἔλεγε κάποιος ὅτι γιὰ νὰ γίνεις νέος ἀγρότης -χωρὶς προέλευση ἀπὸ ἀγροτικὴ οἰκογένεια- πρέπει νὰ ἔχεις χωράφια, τρακτὲρ καὶ ἄλλα ἐργαλεῖα, «ντάτσουν», σπίτι, λιπάσματα, ζωοτροφὲς γιὰ τὶς κοτοῦλες στὸν κῆπο ἢ γιὰ τὰ ἄλλα ζῶα, δηλαδὴ χρήματα γιὰ ὅλα αὐτά, καὶ τὸν ρώταγε ποῦ θὰ τὰ βρεῖ αὐτὰ τὰ λεφτὰ κάποιος «τεμπέλης νέος» γιὰ νὰ ξεκινήσει, ὁ Τετράδης θὰ ἀπαντοῦσε: Εἶναι πολὺ ἁπλό, ἀφοῦ «ἡ ζωὴ εἶναι σκληρή», τὰ λεφτὰ θὰ πέσουν ἀπὸ τὰ δέντρα τῶν χωραφιῶν. Ἐπειδὴ ὁ γράφων ἔχει ἀκούσει ἑκατοντάδες φορὲς ἀπὸ γονεῖς καὶ παπποῦδες γιὰ τὴ σκληρότητα τῆς ἐπιβίωσης στὸ χωριό, γιὰ τὸ ὅτι οἱ χωριάτες σπούδασαν τὰ παιδιά τους μὲ χίλιες στερήσεις προκειμένου νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὴ ζωὴ στὸ χωριό, ἔχει καταλήξει ὅτι τὰ βαρβούτσαλα τοῦ Μικροῦ Σπιτιοῦ στὸ Λιβάδι εἶναι ὡραῖα γιὰ τὴν τηλεόραση, ὅπου ὁ σκληρὸς κόπος πράγματι ἀνταμοίβεται
Ὅσο γιὰ τὴν «οἰκοδομὴ» ποὺ ὑπάρχει ἐκεῖ ἔξω καὶ περιμένει τοὺς νέους ἐργαζομενους γιὰ νὰ χτίσουν τοὺς νέους Παρθενῶνες, ὁ Τετράδης θὰ ζεῖ ἀκόμη πρὸ τῆς Κρίσης, ὅταν κτιζόταν ἀκόμη καὶ ἡ θάλασσα.
Ἀντιπαραβάλλει ὅσους «ζοῦνε ἀπὸ τοὺς γονεῖς / παπποῦδες» μὲ ὅσους «δουλεύουν». Τὸ ζήτημα δὲν εἶναι, ὅμως, ἂν τὸ «παιδί» (ἐτῶν 25-35) δουλεύει –ποὺ εἶναι καλό– ἢ ὄχι γιὰ τὸ χαρτζιλίκι, ἀλλὰ ἂν χάρη στὴ δουλειὰ αὐτὴ -καὶ στὰ 500€- καταφέρνει ἢ ὄχι νὰ νοικιάσει σπίτι, νὰ πληρώνει τοὺς λογαριασμούς, νὰ φτιάξει οἰκογένεια κ.λπ. Ἐπειδὴ δὲν τὰ καταφέρνει, ἡ ἀντιθεση μεταξὺ τεμπελιᾶς καὶ δουλευταράδων, «μαχητές και ανεξάρτητα που δεν φοβούνται να ορμήσουν και να επιβιώσουν» δὲν εἶναι τόσο τραγική: Ὅλοι καταλήγουν νὰ στηρίζονται στὴν οἰκογένειά τους ἢ νὰ μένουν μὲ τὴν οἰκογένειά τους. Ἡ διαφορὰ ἔγκειται στὸ ποιὸς σοῦ παρέχει τὸν καφὲ ἢ τὶς διακοπές (ἂν πίνεις κι ἂν πᾶς διακοπές).
Ὁ Τετράδης ἀναφέρει ὅλες τὶς φυλὲς τοῦ Ἰσραὴλ στὴν Ἑλλάδα: «Αλβανοί, Γεωργιανοί, Βούλγαροι, Ουκρανοί, Πακιστανοί, Σριλανκέζοι, Ρουμάνοι», ποὺ ἐπιβιώνουν δουλεύοντας σὲ «χωράφια, οικοδομές, δρόμους, σπίτια, ξεχερσώνοντας, φυτεύοντας». Νὰ τοῦ πεῖ κάποιος γιὰ τοὺς Πακιστανοὺς ποὺ ζοῦν δέκα-δέκα σὲ ἐρειπωμένα σπίτια στὴν Ἀθήνα; Ἢ γιὰ τὴ Μανωλάδα;
«Ἡ ζωὴ εἶναι σκληρή», ὅμως. Κατὰ τὰ ἄλλα, οἱ δημοσιογράφοι μᾶς δείχνουν μὲ θαυμασμὸ ὅσους νεαροὺς Ἀλβανοὺς ἀριστεύουν στὰ μαθήματα, γίνονται σημαιοφόροι κ.λπ. -ἀντὶ νὰ γίνουν οἰκοδόμοι καὶ καθαρίστριες κι αὐτοὶ ὅπως οἱ ἀλβανοὶ γονεῖς τους.
Ἀλλά, βλέπετε, ὁ Τετράδης εἶναι Ἀριστερός: Δὲν τολμᾶ νὰ πεῖ: Κάντε παιδιά, καὶ ζήσετε μὲ τοὺς γονεῖς σας στὸ σπίτι (καὶ δουλέψτε), καὶ ξεχᾶστε τὴν ἀριστερίστικη ντουντούκα καὶ τὶς συνελεύσεις-διαδηλώσεις-κάμπινγκ. Γιατὶ ὡς γνωστὸν «στὸ [Μυθικὸ] χωριὸ» ζοῦσαν μαζὶ –στὸ ἴδιο σπίτι– δυὸ καὶ τρεῖς γενιὲς καὶ ἐνίοτε δυὸ στενὰ συγγενικὲς οἰκογένειες. Ἔχει καὶ τὰ ὅριά του ὁ συντηρητισμός του: Εἶναι νεοφιλελεύθερος συντηρητισμός κι ὄχι πατροπαράδοτος ἑλληνικὸς συντηρητισμός. Δυστυχῶς, τοῦ ἔχω νέα: Κάθε μοντέλο κοινωνικῆς ζωῆς ἔχει καὶ τὴν ἀντίστοιχη οἰκογενειακὴ κατάσταση: Εἴτε αὐτὴ εἶναι σὰν τοὺς Πακιστανούς, δηλαδὴ ξένοι-ἄγαμοι-ἄτεκνοι στὰ ἐρειπωμένα παλιὰ κτήρια τῆς Ἀθήνας καὶ σὲ καλύβες στὴν ἐπαρχία. Εἴτε μιὰ ἑλληνικὴ πατριαρχικὴ οἰκογένεια (ἀφοῦ θέλουμε καὶ αὔξηση τῆς γεννητικότητας, κι ὄχι 1 παιδὶ ἀνὰ νέο ζευγάρι). Χωρὶς μαζικοδημοκρατικὸ ἀτομικισμό. Τὸ ἀντέχει;
Ἀναρωτιέμαι, λοιπόν, πόσοι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ γουστάρουν τὰ γραφόμενά του περὶ νέων εἶναι ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν παιδιά.
Ἔτσι εἶναι, βέβαια, ἡ «σκεπτόμενη Ἀριστερά». Πάει γύρω-γύρω-γύρω τὴν κριτική της στὴν ἑλληνικὴ οἰκογένεια, ὥσπου νὰ φτάσει –ἀπὸ τὰ ἀριστερά– στὴν ἀγγλοσαξωνικὴ ὀνείρωξη περὶ νέων ποὺ ἀπογαλακτίζονται στὰ 18 τους καὶ βγάζουν τὸ πρῶτο τους ἑκατομμύριο στὰ 30. Μοῦ θυμίζει πολὺ κάτι φιλελέδες μὲ πομπῶδες ὕφος ἀστοῦ, ποὺ ὁλημερὶς κι ὁλονυκτὶς βρίζουν τὴν νεοελληνικὴ οἰκογένεια ἐπειδὴ αὐτὴ δὲν διασπάστηκε σὲ Ν ἄτομα ὅπως ἡ μεταπολεμικὴ δυτικὴ οἰκογένεια.
Ὥσπου νὰ γίνει βέβαια μιὰ σοβαρὴ κριτικὴ στὶς ἐλλείψεις, τὶς ἀνάγκες καὶ τὶς εὐκαιρίες ποὺ ἔχει σὲ κάθε τομέα –γεωργικὸ ἢ τεχν(ολογ)ικό– ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία, ἂς ἀερολογοῦμε ἀτελείωτα.
ΠΗΓΗ:https://chronographiae.wordpress.com/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
![Η Μυρτώ ξανά στο σπίτι της -Η μητέρα της καταγγέλλει: «Από το κράτος δεν είχαμε απολύτως τίποτα» [βίντεο]](https://images.newsnowgreece.com/103/1032853/i-myrto-xana-sto-spiti-tis--i-mitera-tis-kataggellei-apo-to-kratos-den-eixame-apolytos-tipota-vinteo-1-124x78.jpg)
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πωλείται για 3,5 δισ. ευρώ η πιο διάσημη μουστάρδα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
