2018-02-12 19:34:15
Γιατί μας αρέσουν τα θρίλερ; Ομολογώ ότι ανήκω και εγώ στην κατηγορία όσων αρέσκονται στο να παρακολουθούν θρίλερ. Η πρώτη ταινία τρόμου που είδα σε νεαρή ηλικία και στοίχειωσε τη μνήμη μου ήταν το “Αυτό”.
Εξακολουθώ να μην την έχω δει δεύτερη φορά, καθώς θυμάμαι ακόμα τη φρικιαστική όψη του κλόουν που εξαφάνιζε μικρά παιδιά. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα την απειλή ότι το “Αυτό” θα βγει από την οθόνη και θα με πάρει μαζί του.
Από τότε έως σήμερα η λίστα με τις ταινίες ατελείωτη. Τι να πρωτοθυμηθώ; Από τις πιο κλασικές όπως τη Σιωπή των Αμνών, το Psycho, τον Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες, τη Λάμψη και το Seven, μέχρι τις πιο σύγχρονες τύπου Ring, Blair Witch Project, Orphanage, Conjuring, Split και Get out. Μπορεί να θέλω να κλείσω τα μάτια μου στις πιο ανατριχιαστικές σκηνές, αλλά παρόλα αυτά δε μπορώ να αντισταθώ σε σενάρια μυστηρίου, serial killers, κακών πνευμάτων και ανεξιχνίαστων υποθέσεων. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα ευφυές ψυχολογικό θρίλερ με ανατρεπτική πλοκή και αληθοφανές σκηνικό τρόμου.
Ποιος είναι όμως ο λόγος, που επιλέγουμε να δούμε θρίλερ; Λίγο πριν μπούμε στην αίθουσα του ας αναλογιστούμε γιατί απολαμβάνουμε να βλέπουμε τρομακτικές σκηνές τόσο στην τηλεόραση όσο και τον κινηματογράφο.
Ο σημαντικότερος λόγος είναι, ότι όταν τρομάζουμε, η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο και τη ''βρίσκουμε'' με την έντονη διέγερση που νιώθουμε, σε συνδυασμό με την καθησυχαστική αίσθηση ανακούφισης που έρχεται με το happy end. Ως σινεφίλ των ταινιών τρόμου απολαμβάνουμε αυτό το αίσθημα του εκστασιασμού.
Οι ειδικοί αποδίδουν αυτή την περίεργη σχέση που έχουμε με τα θρίλερ στο ζωώδες ένστικτό μας. Στο DNA μας είναι βαθιά χαραγμένα ο φόβος για το σκοτάδι και το άγνωστο, το ένστικτο του κυνηγού και το αίσθημα της επιβίωσης.
Σύμφωνα με έρευνες, τα θρίλερ συγκεντρώνουν τρία βασικά χαρακτηριστικά, στα οποία ο ανθρώπινος εγκέφαλος αντιδρά θετικά. Το πρώτο είναι η ένταση, που προκαλείται μέσα από το σασπένς, το σοκ και τον τρόμο. Το δεύτερο είναι η σχετικότητα. Προκειμένου να μας αρέσει μία ταινία τρόμου πρέπει να μπορούμε ως θεατές να ταυτιστούμε με κάποιον τρόπο με αυτήν. Αυτό συμβαίνει, είτε με τον καθολικό φόβο, όπως το φόβο του θανάτου, είτε με το αίσθημα του ανήκειν σε μία συγκεκριμένη ομάδα. Μπορεί η ταινία να αναφέρεται σε μία ομάδα ανηλίκων με την οποία θα μπορέσει να συνδεθεί ο θεατής. Το τελευταίο στοιχείο είναι η έλλειψη ρεαλισμού. Οι θεατές γνωρίζουν εξαρχής ότι όσα διαδραματίζονται στη μικρή ή μεγάλη οθόνη δε συμβαίνουν στα αλήθεια. Επομένως, το άτομο βιώνει φόβο εκ του ασφαλούς, ξέροντας ότι δεν κινδυνεύει ο ίδιος στην πραγματικότητα και περιμένει τη στιγμή της ανακούφισης, που έρχεται προς το τέλος. Έτσι, τις βλέπει για να βιώσει μία άσχημη κατάσταση, και στη συνέχεια να χαρεί, καθώς παίρνει ικανοποίηση όταν ο θύτης συλλαμβάνεται, το θύμα εκδικείται και τελικά καταφέρνει να γλιτώσει από τον κίνδυνο. Και εκεί είναι που σκέπτεται ότι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Πηγή Tromaktiko
Εξακολουθώ να μην την έχω δει δεύτερη φορά, καθώς θυμάμαι ακόμα τη φρικιαστική όψη του κλόουν που εξαφάνιζε μικρά παιδιά. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα την απειλή ότι το “Αυτό” θα βγει από την οθόνη και θα με πάρει μαζί του.
Από τότε έως σήμερα η λίστα με τις ταινίες ατελείωτη. Τι να πρωτοθυμηθώ; Από τις πιο κλασικές όπως τη Σιωπή των Αμνών, το Psycho, τον Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες, τη Λάμψη και το Seven, μέχρι τις πιο σύγχρονες τύπου Ring, Blair Witch Project, Orphanage, Conjuring, Split και Get out. Μπορεί να θέλω να κλείσω τα μάτια μου στις πιο ανατριχιαστικές σκηνές, αλλά παρόλα αυτά δε μπορώ να αντισταθώ σε σενάρια μυστηρίου, serial killers, κακών πνευμάτων και ανεξιχνίαστων υποθέσεων. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα ευφυές ψυχολογικό θρίλερ με ανατρεπτική πλοκή και αληθοφανές σκηνικό τρόμου.
Ποιος είναι όμως ο λόγος, που επιλέγουμε να δούμε θρίλερ; Λίγο πριν μπούμε στην αίθουσα του ας αναλογιστούμε γιατί απολαμβάνουμε να βλέπουμε τρομακτικές σκηνές τόσο στην τηλεόραση όσο και τον κινηματογράφο.
Ο σημαντικότερος λόγος είναι, ότι όταν τρομάζουμε, η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο και τη ''βρίσκουμε'' με την έντονη διέγερση που νιώθουμε, σε συνδυασμό με την καθησυχαστική αίσθηση ανακούφισης που έρχεται με το happy end. Ως σινεφίλ των ταινιών τρόμου απολαμβάνουμε αυτό το αίσθημα του εκστασιασμού.
Οι ειδικοί αποδίδουν αυτή την περίεργη σχέση που έχουμε με τα θρίλερ στο ζωώδες ένστικτό μας. Στο DNA μας είναι βαθιά χαραγμένα ο φόβος για το σκοτάδι και το άγνωστο, το ένστικτο του κυνηγού και το αίσθημα της επιβίωσης.
Σύμφωνα με έρευνες, τα θρίλερ συγκεντρώνουν τρία βασικά χαρακτηριστικά, στα οποία ο ανθρώπινος εγκέφαλος αντιδρά θετικά. Το πρώτο είναι η ένταση, που προκαλείται μέσα από το σασπένς, το σοκ και τον τρόμο. Το δεύτερο είναι η σχετικότητα. Προκειμένου να μας αρέσει μία ταινία τρόμου πρέπει να μπορούμε ως θεατές να ταυτιστούμε με κάποιον τρόπο με αυτήν. Αυτό συμβαίνει, είτε με τον καθολικό φόβο, όπως το φόβο του θανάτου, είτε με το αίσθημα του ανήκειν σε μία συγκεκριμένη ομάδα. Μπορεί η ταινία να αναφέρεται σε μία ομάδα ανηλίκων με την οποία θα μπορέσει να συνδεθεί ο θεατής. Το τελευταίο στοιχείο είναι η έλλειψη ρεαλισμού. Οι θεατές γνωρίζουν εξαρχής ότι όσα διαδραματίζονται στη μικρή ή μεγάλη οθόνη δε συμβαίνουν στα αλήθεια. Επομένως, το άτομο βιώνει φόβο εκ του ασφαλούς, ξέροντας ότι δεν κινδυνεύει ο ίδιος στην πραγματικότητα και περιμένει τη στιγμή της ανακούφισης, που έρχεται προς το τέλος. Έτσι, τις βλέπει για να βιώσει μία άσχημη κατάσταση, και στη συνέχεια να χαρεί, καθώς παίρνει ικανοποίηση όταν ο θύτης συλλαμβάνεται, το θύμα εκδικείται και τελικά καταφέρνει να γλιτώσει από τον κίνδυνο. Και εκεί είναι που σκέπτεται ότι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ιερώνυμος: Παρέμβαση για τα βιβλία των Θρησκευτικών
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
