2012-05-30 00:04:05
Το 1941 δύο 19χρονοι φοιτητές, ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος Σάντας, με μία παράτολμη ενέργειά τους, κατεβάζουν από την Ακρόπολη τη γερμανική σημαία και αναρτούν την ελληνική.
Ηταν 30 Μαΐου 1941. Μόλις είχαν φθάσει τα νέα, η Κρήτη είχε πέσει. Η γερμανική σημαία συνέχιζε να κυματίζει στην Ακρόπολη, προκαλώντας θλίψη στους Ελληνες.
Το σύμβολο της κατοχής πλήγωνε. Η ανδρεία των Ελλήνων δεν είχε πει την τελευταία της κουβέντα.
Η λέξη και ο χαρακτηρισμός ήρωας, ταίριαξε απόλυτα σε δύο 18χρονους φοιτητές που προέβησαν σε μια από τις ηρωικότερες πράξεις της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ο Μανόλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας, σύμβολα της κατοχικής αντίστασης προχώρησαν στην πρώτη αντιστασιακή πράξη κατά της γερμανικής κατοχής και σε μια από τις ηρωικότερες όλων των εποχών. Αψήφησαν τη γερμανική παντοδυναμία, αψήφησαν τον κίνδυνο και τον θάνατο στην κατεχόμενη Αθήνα και το πρωί της 30ς Μαΐου 1941 κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη.
Ηταν η πρώτη πράξη αντίστασης στην από τις αρχές Απριλίου του 1941 που οι Γερμανοί μπήκαν στην Ελλάδα. Ηταν μια πράξη που τόνωσε το πατριωτικό αίσθημα των Ελλήνων και έδειξε το δρόμο για την αντίσταση. Ηταν μια πράξη θάρρους, πατριωτισμού και απόλυτου συμβολισμού, αφού δύο παιδιά ταπείνωσαν τον πανίσχυρο και φοβερό τότε Γ΄ Ράιχ και έδειξαν πως δεν είναι ανίκητο.
Οι Γλέζος και Σάντας θα μείνουν για πάντα στην ιστορία για αυτή τους την πράξη. Οι Γλέζος και Σάντας, εν ζωή ήρωες και «γνήσιοι» Ελληνες και οι δύο, έδειξαν το δρόμο. Ο Γλέζος και Σάντας είναι φάροι φωτεινοί για όλες τις μετέπειτα γενιές των Ελλήνων.
Ηταν μια πράξη, ηρωική, ονειρεμένη με ένα σκηνικό μυθικό, ένα βράδυ που θα μείνει ιστορικό και θα οδηγεί αιωνίως τους Ελληνες. Ηταν ένα βράδυ και μια πράξη . Ο αείμνηστος Απόστολος(Λάκης) Σάντας είχε αφηγηθεί με ένα εξαιρετικό τρόπο που αξίζει να θυμηθούμε: «Δεν ξέρω τι ήταν εκείνο που ένιωθα, μα μου φαίνεται πως ήταν ένα παράπονο μαζί με δυνατό πυρετό. Περίμενα μ' αγωνία να βραδιάσει. Συναντηθήκαμε με τον Μανώλη και ξεκινήσαμε. Όταν έφτασε η ώρα, κοιταχθήκαμε. Ίσως να μην ξαναβλέπαμε τον ήλιο ν' ανατέλλει. Είναι αλήθεια ότι νιώθαμε ένα δυνατό χτυποκάρδι μα αυτό δεν ακουγόταν παραέξω. Τα στήθη μας τα ελληνικά το πνίγανε. Είναι γλυκός ο θάνατος όταν πεθαίνεις για τα ιδανικά σου.
Ήταν ένα τέταρτο το φεγγάρι. Και καθώς το ασημένιο του φως έλουζε τα ιερά εκείνα μνημεία του άπαντου της Τέχνης και της Ομορφιάς, νιώσαμε μέσα μας ν' ατσαλώνουμε. Είδαμε με τα μάτια της ψυχής μας τους αθάνατους προγόνους μας. Με λύσσα την κόψαμε απ' το συρματόσχοινο και την μαζέψαμε. Σχίσαμε από ένα κομμάτι απ' τον αγκυλωτό σταυρό. Την υπόλοιπη την κάναμε ρολό και την πήραμε. Το φεγγάρι είχε χαθεί και μαζί μ' αυτό και οι οπτασίες των προγόνων μας ευχαριστημένες».
πηγή: http://sottriant.blogspot.com/
Ηταν 30 Μαΐου 1941. Μόλις είχαν φθάσει τα νέα, η Κρήτη είχε πέσει. Η γερμανική σημαία συνέχιζε να κυματίζει στην Ακρόπολη, προκαλώντας θλίψη στους Ελληνες.
Το σύμβολο της κατοχής πλήγωνε. Η ανδρεία των Ελλήνων δεν είχε πει την τελευταία της κουβέντα.
Η λέξη και ο χαρακτηρισμός ήρωας, ταίριαξε απόλυτα σε δύο 18χρονους φοιτητές που προέβησαν σε μια από τις ηρωικότερες πράξεις της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ο Μανόλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας, σύμβολα της κατοχικής αντίστασης προχώρησαν στην πρώτη αντιστασιακή πράξη κατά της γερμανικής κατοχής και σε μια από τις ηρωικότερες όλων των εποχών. Αψήφησαν τη γερμανική παντοδυναμία, αψήφησαν τον κίνδυνο και τον θάνατο στην κατεχόμενη Αθήνα και το πρωί της 30ς Μαΐου 1941 κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη.
Ηταν η πρώτη πράξη αντίστασης στην από τις αρχές Απριλίου του 1941 που οι Γερμανοί μπήκαν στην Ελλάδα. Ηταν μια πράξη που τόνωσε το πατριωτικό αίσθημα των Ελλήνων και έδειξε το δρόμο για την αντίσταση. Ηταν μια πράξη θάρρους, πατριωτισμού και απόλυτου συμβολισμού, αφού δύο παιδιά ταπείνωσαν τον πανίσχυρο και φοβερό τότε Γ΄ Ράιχ και έδειξαν πως δεν είναι ανίκητο.
Οι Γλέζος και Σάντας θα μείνουν για πάντα στην ιστορία για αυτή τους την πράξη. Οι Γλέζος και Σάντας, εν ζωή ήρωες και «γνήσιοι» Ελληνες και οι δύο, έδειξαν το δρόμο. Ο Γλέζος και Σάντας είναι φάροι φωτεινοί για όλες τις μετέπειτα γενιές των Ελλήνων.
Ηταν μια πράξη, ηρωική, ονειρεμένη με ένα σκηνικό μυθικό, ένα βράδυ που θα μείνει ιστορικό και θα οδηγεί αιωνίως τους Ελληνες. Ηταν ένα βράδυ και μια πράξη . Ο αείμνηστος Απόστολος(Λάκης) Σάντας είχε αφηγηθεί με ένα εξαιρετικό τρόπο που αξίζει να θυμηθούμε: «Δεν ξέρω τι ήταν εκείνο που ένιωθα, μα μου φαίνεται πως ήταν ένα παράπονο μαζί με δυνατό πυρετό. Περίμενα μ' αγωνία να βραδιάσει. Συναντηθήκαμε με τον Μανώλη και ξεκινήσαμε. Όταν έφτασε η ώρα, κοιταχθήκαμε. Ίσως να μην ξαναβλέπαμε τον ήλιο ν' ανατέλλει. Είναι αλήθεια ότι νιώθαμε ένα δυνατό χτυποκάρδι μα αυτό δεν ακουγόταν παραέξω. Τα στήθη μας τα ελληνικά το πνίγανε. Είναι γλυκός ο θάνατος όταν πεθαίνεις για τα ιδανικά σου.
Ήταν ένα τέταρτο το φεγγάρι. Και καθώς το ασημένιο του φως έλουζε τα ιερά εκείνα μνημεία του άπαντου της Τέχνης και της Ομορφιάς, νιώσαμε μέσα μας ν' ατσαλώνουμε. Είδαμε με τα μάτια της ψυχής μας τους αθάνατους προγόνους μας. Με λύσσα την κόψαμε απ' το συρματόσχοινο και την μαζέψαμε. Σχίσαμε από ένα κομμάτι απ' τον αγκυλωτό σταυρό. Την υπόλοιπη την κάναμε ρολό και την πήραμε. Το φεγγάρι είχε χαθεί και μαζί μ' αυτό και οι οπτασίες των προγόνων μας ευχαριστημένες».
πηγή: http://sottriant.blogspot.com/
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τι καιρό θα κάνει το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
