2018-04-20 14:21:34
Οι σχέσεις νύφης και πεθεράς προκαλούσαν πάντα ενδιαφέρον. Έχουν γραφτεί, μάλιστα, χιλιάδες άρθρα γι'αυτή τη σχέση, ενώ πολλές είναι και οι γυναίκες που έχουν να εξιστορήσουν μια δακρύβρεχτη εμπειρία με τη νύφη ή την πεθερά τους.
Θέλω να πιστεύω, όμως, πως σήμερα η κατάσταση έχει βελτιωθεί. Πλέον, οι γυναίκες είναι χειραφετημένες, ξέρουν ότι αξίζουν και δεν αντιμετωπίζουν ανταγωνιστικά η μία την άλλη, ειδικά αν μιλάμε για τη μητέρα και τη σύζυγο του ίδιου ανθρώπου!
Κι αν δεν καταφέρνουν όλες να είναι απόλυτα αγαπημένες και ταιριαστές, τουλάχιστον ζουν μέσα σε ένα πολιτισμένο πλαίσιο.
Η παρακάτω αληθινή ιστορία επιβεβαιώνει αυτήν μου την πεποίθηση και έχει, μάλιστα, το πιο ευχάριστο τέλος «Οφείλω να ομολογήσω, ότι η πεθερά μου είναι άψογη. Είναι υπέροχος άνθρωπος και μεγάλωσε με τον καλύτερο τρόπο το παιδί της. Τον άνθρωπο που παντρεύτηκα και μπορώ να εμπιστεύομαι απόλυτα. Δεν σκεφτόμουν, όμως, πάντα έτσι για εκείνη.
Δεν ήταν ποτέ αγενής ή κακιά απέναντί μου, αλλά για κάποιον λόγο δεν ένιωθα άνετα μαζί της. Υπήρχε πάντα κάτι που με “κρατούσε”. Έχει κάνει πολύ καλή δουλειά με τον γιο της και νιώθω, πως με ωθεί να νοιάζομαι το ίδιο για εκείνον. Για παράδειγμα, εκείνη μαγείρευε καθημερινά με πολλή προσοχή τα φαγητά της οικογένειάς της. Εγώ, όταν παντρεύτηκα, δεν ήξερα ούτε να ανάψω την κουζίνα. Ένιωθα, λοιπόν, πως με αντιμετώπιζε ως αποτυχημένη σύζυγο. Είναι γελοίο, το ξέρω, επειδή ο άντρας μου δεν με παντρεύτηκε για να είμαι η μαγείρισσά του ή η υπηρέτριά του, ενώ μπορεί και ο ίδιος να μαγειρέψει, αλλά είχα πάντα ένα περίεργο συναίσθημα γι'αυτή μου την “αδυναμία” και υιοθετούσα αμυντική στάση. Υπήρχαν μερικά ακόμη πράγματα σαν αυτό που με έκαναν να νιώθω αποτυχημένη ως σύζυγο και γι’ αυτό ήμουν πάντα λιγάκι ευέξαπτη και ευερέθιστη.
Έφτασα σε σημείο να προσπαθώ να αποδείξω, ότι μπορώ να φροντίσω το γιο της με τον δικό μου – καλύτερο – τρόπο. Μερικές φορές έκανα τα πράγματα διαφορετικά από εκείνη μόνο και μόνο για να της πάω κόντρα.
Όπως, αντιλαμβάνεστε αυτή η συμπεριφορά ήταν λιγάκι γελοία, επειδή η πεθερά μου δεν είχε δείξει ποτέ κάτι αρνητικό απέναντί μου. Ήταν σαν μια εσωτερική μάχη που με οδηγούσε να αποδείξω κάτι, κυρίως, στον εαυτό μου!
Και ξέρετε όταν είσαι σε ανταγωνισμό με κάποιον, ακόμα και αν αυτό συμβαίνει μόνο από την πλευρά σου, είναι δύσκολο να έχεις απόλυτα σωστή και ήρεμη σχέση μαζί του. Έτσι, δεν της είχα δείξει ποτέ τον πραγματικό μου εαυτό, μέχρι που τα πράγματα έγιναν δύσκολα στον γάμο μου.
Όταν κάναμε το πρώτο μας παιδί ήμουν ένα ράκος και προσπαθούσαμε σκληρά και οι δυο μας να βρούμε τις ισορροπίες μας. Ένιωθα μπερδεμένη και κουρασμένη. Αγαπούσα τον άνδρα μου και δεν ήθελα να παρατήσω τον γάμο μας, αλλά τσακωνόμασταν συνέχεια για τα ίδια πράγματα και είχα εξαντληθεί. Χρειαζόμουν κάποιον να με ακούσει, να με καταλάβει. Αλλά ποιον;
Έχω πολύ καλή σχέση με τη μαμά μου, αλλά δεν ήθελα να μιλήσω μαζί της γι’ αυτά. Δεν ήθελα η γνώμη της για το σύζυγό μου να αλλάξει. Ξέρω, ότι η πρώτη της κίνηση θα ήταν να πάρει το μέρος μου. Το ίδιο θα συνέβαινε και με τις φίλες μου. Επιπλέον, οι περισσότερες δεν είχαν παιδιά και δεν θα με καταλάβαιναν καθόλου.
Και τότε σκέφτηκα την… πεθερά μου.
Πέρασαν πολλές μέρες μέχρι να της απευθυνθώ, αλλά τελικά πήγα. Σκέφτηκα, ότι ίσως είναι ο καταλληλότερος άνθρωπος να με βοηθήσει, επειδή ήξερε το παιδί της πολύ περισσότερο από εμένα. Ήξερε όλα του τα ελαττώματα, όλες τις παραξενιές του. Ίσως θα μπορούσε να με βοηθήσει, ίσως έβλεπε κάτι που δεν έβλεπα.
Θυμάμαι, πριν τη συνάντησή μας να νιώθω πολύ νευρική. Έτσι ήμουν πολύ προσεκτική στις εκφράσεις που χρησιμοποιούσα.
Δεν κατάφερα, όμως, να συγκρατηθώ για πολύ. Να φανταστείτε μέχρι που έκλαψα. Ήταν άβολο, αλλά και τόσο καθαρτήριο, παράλληλα. Έφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Και ξέρετε κάτι;
Η πεθερά μου μού έδωσε μερικές πολύ βοηθητικές συμβουλές. Δεν προσπάθησε να με καθοδηγήσει, να με υπονομεύσει. Με βοήθησε να καταλάβω τον άνδρα μου καλύτερα και μου έδωσε ιδέες για να τον προσεγγίσω με ηρεμία. Όπως αποδείχθηκε, είχε και εκείνη βιώσει κάτι παρόμοιο με τον πεθερό μου και τελικά, αντιλήφθηκα, ότι δεν ήταν τόσο άψογη όσο είχα στο μυαλό μου. Ήταν άνθρωπος, μητέρα και σύζυγος, που είχε δώσει τις δικές της μάχες.
Καθώς άφηνα πίσω μου το σημείο συνάντησής μας είχα συγκεντρώσει πολλές και καλές συμβουλές για τον γάμο μου, αλλά είχα κερδίσει και κάτι πολύ περισσότερο: μια αυθεντική και στενή σχέση με την πεθερά μου. Από τότε την έχω αφήσει να δει λίγο από τον πραγματικό μου εαυτό και πιστεύω, ότι και εκείνη κάνει το ίδιο. Η σχέση μας είναι πολύ καλύτερη και ειλικρινά την θεωρώ ευλογία στην ζωή μου…»
Πηγή Tromaktiko
Θέλω να πιστεύω, όμως, πως σήμερα η κατάσταση έχει βελτιωθεί. Πλέον, οι γυναίκες είναι χειραφετημένες, ξέρουν ότι αξίζουν και δεν αντιμετωπίζουν ανταγωνιστικά η μία την άλλη, ειδικά αν μιλάμε για τη μητέρα και τη σύζυγο του ίδιου ανθρώπου!
Κι αν δεν καταφέρνουν όλες να είναι απόλυτα αγαπημένες και ταιριαστές, τουλάχιστον ζουν μέσα σε ένα πολιτισμένο πλαίσιο.
Η παρακάτω αληθινή ιστορία επιβεβαιώνει αυτήν μου την πεποίθηση και έχει, μάλιστα, το πιο ευχάριστο τέλος «Οφείλω να ομολογήσω, ότι η πεθερά μου είναι άψογη. Είναι υπέροχος άνθρωπος και μεγάλωσε με τον καλύτερο τρόπο το παιδί της. Τον άνθρωπο που παντρεύτηκα και μπορώ να εμπιστεύομαι απόλυτα. Δεν σκεφτόμουν, όμως, πάντα έτσι για εκείνη.
Δεν ήταν ποτέ αγενής ή κακιά απέναντί μου, αλλά για κάποιον λόγο δεν ένιωθα άνετα μαζί της. Υπήρχε πάντα κάτι που με “κρατούσε”. Έχει κάνει πολύ καλή δουλειά με τον γιο της και νιώθω, πως με ωθεί να νοιάζομαι το ίδιο για εκείνον. Για παράδειγμα, εκείνη μαγείρευε καθημερινά με πολλή προσοχή τα φαγητά της οικογένειάς της. Εγώ, όταν παντρεύτηκα, δεν ήξερα ούτε να ανάψω την κουζίνα. Ένιωθα, λοιπόν, πως με αντιμετώπιζε ως αποτυχημένη σύζυγο. Είναι γελοίο, το ξέρω, επειδή ο άντρας μου δεν με παντρεύτηκε για να είμαι η μαγείρισσά του ή η υπηρέτριά του, ενώ μπορεί και ο ίδιος να μαγειρέψει, αλλά είχα πάντα ένα περίεργο συναίσθημα γι'αυτή μου την “αδυναμία” και υιοθετούσα αμυντική στάση. Υπήρχαν μερικά ακόμη πράγματα σαν αυτό που με έκαναν να νιώθω αποτυχημένη ως σύζυγο και γι’ αυτό ήμουν πάντα λιγάκι ευέξαπτη και ευερέθιστη.
Έφτασα σε σημείο να προσπαθώ να αποδείξω, ότι μπορώ να φροντίσω το γιο της με τον δικό μου – καλύτερο – τρόπο. Μερικές φορές έκανα τα πράγματα διαφορετικά από εκείνη μόνο και μόνο για να της πάω κόντρα.
Όπως, αντιλαμβάνεστε αυτή η συμπεριφορά ήταν λιγάκι γελοία, επειδή η πεθερά μου δεν είχε δείξει ποτέ κάτι αρνητικό απέναντί μου. Ήταν σαν μια εσωτερική μάχη που με οδηγούσε να αποδείξω κάτι, κυρίως, στον εαυτό μου!
Και ξέρετε όταν είσαι σε ανταγωνισμό με κάποιον, ακόμα και αν αυτό συμβαίνει μόνο από την πλευρά σου, είναι δύσκολο να έχεις απόλυτα σωστή και ήρεμη σχέση μαζί του. Έτσι, δεν της είχα δείξει ποτέ τον πραγματικό μου εαυτό, μέχρι που τα πράγματα έγιναν δύσκολα στον γάμο μου.
Όταν κάναμε το πρώτο μας παιδί ήμουν ένα ράκος και προσπαθούσαμε σκληρά και οι δυο μας να βρούμε τις ισορροπίες μας. Ένιωθα μπερδεμένη και κουρασμένη. Αγαπούσα τον άνδρα μου και δεν ήθελα να παρατήσω τον γάμο μας, αλλά τσακωνόμασταν συνέχεια για τα ίδια πράγματα και είχα εξαντληθεί. Χρειαζόμουν κάποιον να με ακούσει, να με καταλάβει. Αλλά ποιον;
Έχω πολύ καλή σχέση με τη μαμά μου, αλλά δεν ήθελα να μιλήσω μαζί της γι’ αυτά. Δεν ήθελα η γνώμη της για το σύζυγό μου να αλλάξει. Ξέρω, ότι η πρώτη της κίνηση θα ήταν να πάρει το μέρος μου. Το ίδιο θα συνέβαινε και με τις φίλες μου. Επιπλέον, οι περισσότερες δεν είχαν παιδιά και δεν θα με καταλάβαιναν καθόλου.
Και τότε σκέφτηκα την… πεθερά μου.
Πέρασαν πολλές μέρες μέχρι να της απευθυνθώ, αλλά τελικά πήγα. Σκέφτηκα, ότι ίσως είναι ο καταλληλότερος άνθρωπος να με βοηθήσει, επειδή ήξερε το παιδί της πολύ περισσότερο από εμένα. Ήξερε όλα του τα ελαττώματα, όλες τις παραξενιές του. Ίσως θα μπορούσε να με βοηθήσει, ίσως έβλεπε κάτι που δεν έβλεπα.
Θυμάμαι, πριν τη συνάντησή μας να νιώθω πολύ νευρική. Έτσι ήμουν πολύ προσεκτική στις εκφράσεις που χρησιμοποιούσα.
Δεν κατάφερα, όμως, να συγκρατηθώ για πολύ. Να φανταστείτε μέχρι που έκλαψα. Ήταν άβολο, αλλά και τόσο καθαρτήριο, παράλληλα. Έφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Και ξέρετε κάτι;
Η πεθερά μου μού έδωσε μερικές πολύ βοηθητικές συμβουλές. Δεν προσπάθησε να με καθοδηγήσει, να με υπονομεύσει. Με βοήθησε να καταλάβω τον άνδρα μου καλύτερα και μου έδωσε ιδέες για να τον προσεγγίσω με ηρεμία. Όπως αποδείχθηκε, είχε και εκείνη βιώσει κάτι παρόμοιο με τον πεθερό μου και τελικά, αντιλήφθηκα, ότι δεν ήταν τόσο άψογη όσο είχα στο μυαλό μου. Ήταν άνθρωπος, μητέρα και σύζυγος, που είχε δώσει τις δικές της μάχες.
Καθώς άφηνα πίσω μου το σημείο συνάντησής μας είχα συγκεντρώσει πολλές και καλές συμβουλές για τον γάμο μου, αλλά είχα κερδίσει και κάτι πολύ περισσότερο: μια αυθεντική και στενή σχέση με την πεθερά μου. Από τότε την έχω αφήσει να δει λίγο από τον πραγματικό μου εαυτό και πιστεύω, ότι και εκείνη κάνει το ίδιο. Η σχέση μας είναι πολύ καλύτερη και ειλικρινά την θεωρώ ευλογία στην ζωή μου…»
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αυτό το δελτίο τερμάτισε πρώτο...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
