2012-06-02 18:57:25
του Νίκου Χειλά
Είναι ζωντανός εφιάλτης. Και μόνο η σκέψη για έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη προκαλεί πανικό. Πολλοί Έλληνες φοβούνται όχι μόνο την οικονομική εξαθλίωση, αλλά και το στίγμα του Παρία, που θα κατατρέχει εσαεί τους ίδιους και τους απογόνους τους. Ο φόβος δεν είναι αδικαιολόγητος. Ο κίνδυνος της έξωσης υπάρχει. Αυτή θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα, εάν, μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, η κρίση πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Το θύμα της δεν θα είναι όμως τότε μόνο η Ελλάδα, αλλά πολύ πιθανόν και ολόκληρη η ευρωζώνη.
Εκείνο που σίγουρα δεν υπάρχει, είναι ένα γερμανικό σχέδιο για εκδίωξη της Ελλάδας από το ευρώ. Αυτό δεν προκύπτει μόνο από τις διαβεβαιώσεις των γερμανών ιθυνόντων, που μπορεί να είναι και ανειλικρινείς. Αλλά και από την απόλυτη αδυναμία να κρατηθεί μυστικό. Τα μέσα ενημέρωσης θα το είχαν μυριστεί και θα το είχαν βγάλει ήδη στη φόρα.
Εκείνο που υπάρχει ομολογουμένως είναι ένα σχέδιο Β΄, για την περίπτωση που η έξοδος προκύψει ανεξέλεγκτα, ή «εκ των πραγμάτων» - παρά τη θέληση του Βερολίνου. Το σχέδιο Β΄ προβλέπει στήριξη εκείνων των γερμανικών τραπεζών, που θα κινδύνευαν από την έξοδο με άμεση κατάρρευση.
Παρά την αντίθετη άποψη που κυριαρχεί στην ελληνική δημοσιότητα ωστόσο, το Βερολίνο κάνει το παν για να κρατήσει την Ελλάδα στο ευρώ. Όχι επειδή πιστεύει πραγματικά, με το μνημόνιο ή όχι, στη σωτηρία της ελληνικής οικονομίας, το αντίθετο μάλιστα: Όποιος μιλά κατ΄ ιδίαν με γερμανούς αξιωματούχους, το μόνο που ακούει είναι, ότι η Ελλάδα είναι χαμένη από χέρι και ότι με τόσο τεράστια χρέη δεν σώζεται στον αιώνα τον άπαντα. Η βοήθεια, ομολογούν, δίνεται για λόγους αυτοσυντήρησης, για να μην πάει χαμένο το ευρώ και να μην πληγεί ανεπανόρθωτα η δική τους οικονομία.
Δεν πρόκειται για υπερβολές: Το ευρώ είναι για τη γερμανική οικονομία η κότα με το χρυσό αυγό. Η σημερινή ηγεμονία της στην Ευρώπη οφείλεται κυρίως σε αυτό - σε συνδυασμό φυσικά με την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους το 2003 από την κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατών-Πράσινων. Αν η ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν το μεγαλύτερο στρατηγικό εγχείρημα του Βερολίνου κατά το τελευταίο ήμισυ του εικοστού αιώνα, το ευρώ είναι ακριβώς το ίδιο στο πρώτο μισό του εικοστού πρώτου αιώνα. Καμιά άλλη χώρα δεν ενδιαφέρεται τόσο πολύ γι αυτό, καμιά δεν το στηρίζει με τόσα πολλά χρήματα – ποντάροντας βέβαια στο γεγονός, ότι θα τα πάρει κάποτε πίσω και με το παραπάνω. Η φράση της Άνγκελα Μέρκελ, ότι αν ναυαγήσει το ευρώ, θα ναυαγήσει η Ευρώπη, παραπέμπει σε ναυάγιο του γερμανικού ευρώ και της ευρω-γερμανικής οικονομίας γενικότερα.
Γι αυτό και το Βερολίνο έχει τουλάχιστον δυο θεμελιακούς λόγους να μην θέλει να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ.
Ο πρώτος είναι πολιτικός. Η ευρωζώνη μπορεί να υπάρχει μόνο όταν έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία ως συμμαχία σε βάση αρχών, με πρώτη την αλληλεγγύη. Μόνο έτσι μπορεί να αντλήσει νομιμοποίησή από το ευρωπαϊκό κοινό. Αν διώξει λοιπόν έναν φτωχό συγγενή από τις γραμμές της, και δη για οικονομικούς λόγους, η μάσκα θα πέσει, η νομιμοποίηση θα πάει περίπατο.
Ο δεύτερος λόγος είναι οικονομικός. Είναι ο φόβος των Ιουδαίων, το δέος μπροστά στο ενδεχόμενο της πολυθρύλητης αλυσιδωτής αντίδρασης σε περίπτωση που η Ελλάδα φύγει από το ευρώ.
Το δέος προκαλείται από τη θέα πρωτοφανών ρίσκων. Ορισμένα από αυτά είναι υπολογίσιμα. Παράδειγμα, τα 85 δισεκατομμύρια ευρώ που θα κοστίσει η ελληνική έξοδος στη Γερμανία, και το ένα τρισ. ευρώ στην υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη. Άλλα όμως δεν υπολογίζονται με τίποτα. Σε αυτά ανήκουν και οι παρενέργειες που θα έχει η έξοδος στα Βαλκάνια, όπου οι ελληνικές τράπεζες διατηρούν, δίπλα στις ιταλικές και τις αυστριακές, κυρίαρχη θέση - ήτοι το 15% του συνόλου των τραπεζικών κεφαλαίων της περιοχής.
Ακόμα λιγότερο υπολογίσιμες είναι οι παρενέργειες της εξόδου στην ίδια την ευρωζώνη. Κι αυτό, πρώτον, επειδή οι διεθνείς τζογαδόροι, εκμεταλλευόμενοι την αναμπουμπούλα, θα ρίχνουν συνεχώς νέο λάδι στη φωτιά. Και δεύτερον, επειδή το αναμενόμενο banc run, το τρέξιμο των καταθετών στις τράπεζες της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας, θα τινάξει στον αέρα το τραπεζικό σύστημα των χωρών τους και όχι μόνο.
Όλα αυτά δεν αποκλείουν την έξοδο. Αυτό θα συνέβαινε όμως μόνο αν το Βερολίνο υπολόγιζε ότι το κόστος της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ είναι, οικονομικά και πολιτικά, μεγαλύτερο από εκείνο της εξόδου.
Αλλά η πιθανότητα αυτή είναι μικρή. Τα 200 και 300 δισ. που στοιχίζει η παραμονή, είναι «στραγάλια» μπροστά στα δεκάδες τρισ. και στην ανεκτίμητη σε χρήμα πολιτική ηγεμονία που θα κόστιζε τυχόν διάλυση της ευρωζώνης.
Αυτό ισχύει και για την περίπτωση που μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα προχωρούσε στα τέλη Ιουνίου σε μονομερή κατάργηση του μνημονίου. Η άμεση αντίδραση της τρόικας και του Βερολίνου θα ήταν, κατά δική τους δήλωση, η στάση πληρωμών προς την Αθήνα. Αυτό δεν θα ισοδυναμούσε ωστόσο με άμεση εκδίωξη - αυτή είναι αδύνατη λόγω των συνθηκών της ευρωζώνης - ούτε με πλήρη οικονομικό αποκλεισμό. Η Ελλάδα θα συνέχιζε να λαμβάνει τα χρήματα που δικαιούται από τα διάφορα ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι αυτό θα της επέτρεπε να φυτοζωεί εντός του ευρώ.
Όμως ο πολιτικός πόλεμος θα ήταν ανήλεος. Ένα από τα δυνατά σενάρια είναι, ότι το Βερολίνο θα επιδιώξει την παραίτηση μιας κυβέρνησης Τσίπρα μέσω της διεθνούς της απομόνωσης, ένα άλλο - πιο συνωμοσιολογικό - την ανατροπή της. Όμως και σε τέτοια ακραία περίπτωση, ο στόχος του δεν θα ήταν να ξεφορτωθεί την Ελλάδα, αλλά τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν θα τα καταφέρει είναι άδηλο. Σίγουρο είναι ωστόσο ότι έτσι το παιχνίδι θα χοντρύνει. Ο έλεγχος της κατάστασης θα μειωθεί. Κι αυτό θα ανεβάσει το ρίσκο μιας ανεξέλεγκτης εξόδου παρά τις όποια επιθυμία του Βερολίνου να την αποτρέψει.
πηγη:tovima
Είναι ζωντανός εφιάλτης. Και μόνο η σκέψη για έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη προκαλεί πανικό. Πολλοί Έλληνες φοβούνται όχι μόνο την οικονομική εξαθλίωση, αλλά και το στίγμα του Παρία, που θα κατατρέχει εσαεί τους ίδιους και τους απογόνους τους. Ο φόβος δεν είναι αδικαιολόγητος. Ο κίνδυνος της έξωσης υπάρχει. Αυτή θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα, εάν, μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, η κρίση πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Το θύμα της δεν θα είναι όμως τότε μόνο η Ελλάδα, αλλά πολύ πιθανόν και ολόκληρη η ευρωζώνη.
Εκείνο που σίγουρα δεν υπάρχει, είναι ένα γερμανικό σχέδιο για εκδίωξη της Ελλάδας από το ευρώ. Αυτό δεν προκύπτει μόνο από τις διαβεβαιώσεις των γερμανών ιθυνόντων, που μπορεί να είναι και ανειλικρινείς. Αλλά και από την απόλυτη αδυναμία να κρατηθεί μυστικό. Τα μέσα ενημέρωσης θα το είχαν μυριστεί και θα το είχαν βγάλει ήδη στη φόρα.
Εκείνο που υπάρχει ομολογουμένως είναι ένα σχέδιο Β΄, για την περίπτωση που η έξοδος προκύψει ανεξέλεγκτα, ή «εκ των πραγμάτων» - παρά τη θέληση του Βερολίνου. Το σχέδιο Β΄ προβλέπει στήριξη εκείνων των γερμανικών τραπεζών, που θα κινδύνευαν από την έξοδο με άμεση κατάρρευση.
Παρά την αντίθετη άποψη που κυριαρχεί στην ελληνική δημοσιότητα ωστόσο, το Βερολίνο κάνει το παν για να κρατήσει την Ελλάδα στο ευρώ. Όχι επειδή πιστεύει πραγματικά, με το μνημόνιο ή όχι, στη σωτηρία της ελληνικής οικονομίας, το αντίθετο μάλιστα: Όποιος μιλά κατ΄ ιδίαν με γερμανούς αξιωματούχους, το μόνο που ακούει είναι, ότι η Ελλάδα είναι χαμένη από χέρι και ότι με τόσο τεράστια χρέη δεν σώζεται στον αιώνα τον άπαντα. Η βοήθεια, ομολογούν, δίνεται για λόγους αυτοσυντήρησης, για να μην πάει χαμένο το ευρώ και να μην πληγεί ανεπανόρθωτα η δική τους οικονομία.
Δεν πρόκειται για υπερβολές: Το ευρώ είναι για τη γερμανική οικονομία η κότα με το χρυσό αυγό. Η σημερινή ηγεμονία της στην Ευρώπη οφείλεται κυρίως σε αυτό - σε συνδυασμό φυσικά με την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους το 2003 από την κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατών-Πράσινων. Αν η ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν το μεγαλύτερο στρατηγικό εγχείρημα του Βερολίνου κατά το τελευταίο ήμισυ του εικοστού αιώνα, το ευρώ είναι ακριβώς το ίδιο στο πρώτο μισό του εικοστού πρώτου αιώνα. Καμιά άλλη χώρα δεν ενδιαφέρεται τόσο πολύ γι αυτό, καμιά δεν το στηρίζει με τόσα πολλά χρήματα – ποντάροντας βέβαια στο γεγονός, ότι θα τα πάρει κάποτε πίσω και με το παραπάνω. Η φράση της Άνγκελα Μέρκελ, ότι αν ναυαγήσει το ευρώ, θα ναυαγήσει η Ευρώπη, παραπέμπει σε ναυάγιο του γερμανικού ευρώ και της ευρω-γερμανικής οικονομίας γενικότερα.
Γι αυτό και το Βερολίνο έχει τουλάχιστον δυο θεμελιακούς λόγους να μην θέλει να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ.
Ο πρώτος είναι πολιτικός. Η ευρωζώνη μπορεί να υπάρχει μόνο όταν έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία ως συμμαχία σε βάση αρχών, με πρώτη την αλληλεγγύη. Μόνο έτσι μπορεί να αντλήσει νομιμοποίησή από το ευρωπαϊκό κοινό. Αν διώξει λοιπόν έναν φτωχό συγγενή από τις γραμμές της, και δη για οικονομικούς λόγους, η μάσκα θα πέσει, η νομιμοποίηση θα πάει περίπατο.
Ο δεύτερος λόγος είναι οικονομικός. Είναι ο φόβος των Ιουδαίων, το δέος μπροστά στο ενδεχόμενο της πολυθρύλητης αλυσιδωτής αντίδρασης σε περίπτωση που η Ελλάδα φύγει από το ευρώ.
Το δέος προκαλείται από τη θέα πρωτοφανών ρίσκων. Ορισμένα από αυτά είναι υπολογίσιμα. Παράδειγμα, τα 85 δισεκατομμύρια ευρώ που θα κοστίσει η ελληνική έξοδος στη Γερμανία, και το ένα τρισ. ευρώ στην υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη. Άλλα όμως δεν υπολογίζονται με τίποτα. Σε αυτά ανήκουν και οι παρενέργειες που θα έχει η έξοδος στα Βαλκάνια, όπου οι ελληνικές τράπεζες διατηρούν, δίπλα στις ιταλικές και τις αυστριακές, κυρίαρχη θέση - ήτοι το 15% του συνόλου των τραπεζικών κεφαλαίων της περιοχής.
Ακόμα λιγότερο υπολογίσιμες είναι οι παρενέργειες της εξόδου στην ίδια την ευρωζώνη. Κι αυτό, πρώτον, επειδή οι διεθνείς τζογαδόροι, εκμεταλλευόμενοι την αναμπουμπούλα, θα ρίχνουν συνεχώς νέο λάδι στη φωτιά. Και δεύτερον, επειδή το αναμενόμενο banc run, το τρέξιμο των καταθετών στις τράπεζες της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας, θα τινάξει στον αέρα το τραπεζικό σύστημα των χωρών τους και όχι μόνο.
Όλα αυτά δεν αποκλείουν την έξοδο. Αυτό θα συνέβαινε όμως μόνο αν το Βερολίνο υπολόγιζε ότι το κόστος της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ είναι, οικονομικά και πολιτικά, μεγαλύτερο από εκείνο της εξόδου.
Αλλά η πιθανότητα αυτή είναι μικρή. Τα 200 και 300 δισ. που στοιχίζει η παραμονή, είναι «στραγάλια» μπροστά στα δεκάδες τρισ. και στην ανεκτίμητη σε χρήμα πολιτική ηγεμονία που θα κόστιζε τυχόν διάλυση της ευρωζώνης.
Αυτό ισχύει και για την περίπτωση που μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα προχωρούσε στα τέλη Ιουνίου σε μονομερή κατάργηση του μνημονίου. Η άμεση αντίδραση της τρόικας και του Βερολίνου θα ήταν, κατά δική τους δήλωση, η στάση πληρωμών προς την Αθήνα. Αυτό δεν θα ισοδυναμούσε ωστόσο με άμεση εκδίωξη - αυτή είναι αδύνατη λόγω των συνθηκών της ευρωζώνης - ούτε με πλήρη οικονομικό αποκλεισμό. Η Ελλάδα θα συνέχιζε να λαμβάνει τα χρήματα που δικαιούται από τα διάφορα ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι αυτό θα της επέτρεπε να φυτοζωεί εντός του ευρώ.
Όμως ο πολιτικός πόλεμος θα ήταν ανήλεος. Ένα από τα δυνατά σενάρια είναι, ότι το Βερολίνο θα επιδιώξει την παραίτηση μιας κυβέρνησης Τσίπρα μέσω της διεθνούς της απομόνωσης, ένα άλλο - πιο συνωμοσιολογικό - την ανατροπή της. Όμως και σε τέτοια ακραία περίπτωση, ο στόχος του δεν θα ήταν να ξεφορτωθεί την Ελλάδα, αλλά τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν θα τα καταφέρει είναι άδηλο. Σίγουρο είναι ωστόσο ότι έτσι το παιχνίδι θα χοντρύνει. Ο έλεγχος της κατάστασης θα μειωθεί. Κι αυτό θα ανεβάσει το ρίσκο μιας ανεξέλεγκτης εξόδου παρά τις όποια επιθυμία του Βερολίνου να την αποτρέψει.
πηγη:tovima
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αργολίδα: Συλλήψεις για χρέη προς το δημόσιο και κατοχή ναρκωτικών
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Φάτε μήλα για να καταπολεμήσετε την καρδιοπάθεια
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
