2019-03-25 08:26:33
Κοντά 200 χρόνια από τότε που, ότι είχε κατασταλάξει κι απομείνει από μιάν εθνότητα κατατρεγμένων, καταπιεσμένων και καταντημένων στα στερνά κουρελήδων, υπόδουλων επί 19 σχεδόν αιώνες από ισχυρούς αλλόφυλλους, αποφάσισαν να αναστήσουν την καταγωγή των προγόνων τους και να διεκδικήσουν την ελεύθερη εθνική τους οντότητα ή να πεθάνουν πολεμώντας για αυτό.
Βαρυσήμαντη η πράξη. Σμιλεμένη επί αιώνες από τα σκληρά διαμάντια της αρχαίας φιλοσοφίας που γεννήθηκε στον τόπο τους. Γαλουχημένη μέσα από τον ξέχωρο, ιδιότυπο και ευγενή πολιτισμό τους. Έναν πολιτισμό, που δάνεισε τα θαύματά του στους κατακτητές του, που λίγο έλειψε να θεωρηθούν κτήμα των αλλοφύλων. Μια ξέχωρη νοοτροπία ευγένειας, οικουμενικής αποδοχής και ευπιστίας σε κάθε βάρβαρο επιδρομέα, που κατέληγε πάντα στην βίαιη προσαρμογή του κατακτημένου, αλλά και στην τελική μετάλλαξη του κατακτητή του, αποδεχόμενος την ξέχωρη οντότητα αυτού του έθνους που συμπεριλαμβάνονταν στην κτήση του.
Δρόμος σκληρός και κακοτράχαλος, δρόμος κακορίζικος κι άχαρος, να βαδίζεις στα μονοπάτια του χρόνου, περήφανος για την καταγωγή της φυλής σου αλλά και συνάμα πληγωμένος για το κατάντημα της να ετεροφωτίζεται από τους εκάστοτε ισχυρούς, συμβιβαζόμενος με το αντάλλαγμα της επιβίωσης στο πετροφυτεμένο χώμα της πατρίδας σου.
Πέρασε πολλά ο Έλληνας. Συμβιβάστηκε στην πραγματικότητα μιας αλλόφυλης επιβολής που δεν δίστασε να οικειοποιηθεί ότι είχε γεννήσει ο πολιτισμός του. Το όνομά του είχε φτάσει στον ευτελισμό της ύβρης όταν αναφερόταν, σε εποχές που ο κατακτητής επέβαλλε κράτος με εργαλείο τη θρησκεία που δίδαξε ο Θεάνθρωπος. Χρειάστηκαν σχεδόν 15 αιώνες, μέχρι το πολυπληθυσμικό κράτος να φθίνει υπό το βάρος των βαρβάρων που πάντα εποφθαλμιούσαν την νομή του ομφαλού της γης που έχει τη φωλιά του στη Μεσόγειο, και γύρω από το Αιγαίο Πέλαγος. Και τότε μόνο, να γίνει αποδεκτός ο Ελληνισμός, σαν κύρια οντότητα πληθυσμιακής σύστασης του κράτους κι αποκαταστάθηκε η περηφάνεια της καταγωγής και το αυτοδίκαιο της πολιτιστικής ανωτερότητάς του.
Μα δε πρόφτασε. Από τις μογγολικές στέππες, με φανατισμό στο όνομα ενός Προφήτη που δίδασκε τη φωτιά και το τσεκούρι ως θεϊκή δικαιοπραξία κατά των αδυνάτων, ένας λαός ιδιαίτερα βάρβαρος κι αιμοσταγής, πλημμύρισε τη γή από την Ανατολή και έφτασε στη Δύση. Εκεί, δεν άργησε να λυγίσει τα φθαρμένα απομεινάρια μιας αυτοκρατορίας που κάποτε ήταν ο ισχυρός πρόμαχος της Ευρώπης, μα κατέληξε ένα κομματιασμένο και διεφθαρμένο από ξένες σκοπιμότητες σύνολο από φλούδες γής που αντάλασσαν ότι απέμεινε στα σεντούκια των αλλοτινών θησαυρών, για να κερδίσουν χρόνο, ευτελείς υπενοικιαστές της ίδιας τους της πατρίδας.
Ο μοιραία τελευταίος από τη σειρά των στερνών Ελλήνων της εποχής, τέντωσε την ύστατη χορδή του εναπομείντα Ελληνισμού να γράψει την ύστατη σελίδα της ιστορίας του, δείχνοντας την αδιάλλακτη λεβεντιά που χαρακτηρίζει τον Έλληνα προαιώνια.
Στο διάβα της Ιστορίας των Ελλήνων, οι κορυφαίες του στιγμές, μοιραία ήταν βαμμένες με ολοκληρωτική θυσία κι αίμα. Το αντάλλαγμα ήταν μόνο ηθικό και για αιώνες αργούσε να βλαστήσει στις καταπιεσμένες ψυχές το παράδειγμα της θυσίας, ωστε να δείξει το μοναδικό δρόμο που οδηγεί στην Ελευθερία: την περιφρόνηση του φυσικού θανάτου.
Χρειάστηκαν να περάσουν ακόμη 4 αιώνες, με ατιμωτική σκλαβιά, με ανυπόφορες συνθήκες καταπίεσης, με πλήρη ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, για να φτάσει η απελπισία που πλημμύρισε την Ελληνική Ψυχή, να βλαστήσει τον ανθό της Ελευθερίας.
Στους καιρούς που σε όλη τη γή, οι λαοί ξυπνούσαν από τον τρομοκρατικά επιβληθέντα μεσαιωνικό λήθαργο και ζητούσαν με επαναστάσεις, άλλοι τα κοινωνικά δικαιώματά τους από τους βασιλιάδες τους, άλλοι την ανεξαρτησία και την αυτοδιάθεση της αποικίας τους σε υπερωκεάνεια νέα γή, άλλοι την ελευθερία της διακίνησης της σκέψης και τη γνώσης, οι Έλληνες σπούδαζαν κρυφά, μάθαιναν την ιστορία της καταγωγής τους, προετοίμαζαν μεθοδικά την συναισθηματική αποδοχή της εθνότητάς τους από τη διεθνή κοινότητα, νάρκωναν τον κατακτητή τους και εκμεταλλεύονταν τη ραθυμία του, οργώνοντας θάλασσες και δρόμους και συλλέγοντας θησαυρό πολύτιμο, με πονηριά, με καπατσοσύνη, με υπομονή και ισχυρή θέληση σε ένα όνειρο, σε ένα όραμα που όλο πλησίαζε: την Ελευθερία τους.
Το μίσος τρέφει τους απελπισμένους. Η αδικία αντρώνει τους καταπιεσμένους. Η φτώχια χαρίζει τέχνες. Η ελπίδα κρατάει ζωντανούς τους ανθρώπους. Κανόνες της ανθρώπινης ζωής, που ήταν βαθειά χαραγμένοι στον Έλληνα, που βίωνε την πραγματικότητά της ύπαρξής του στη γή. Νομοτελειακά, η θρυαλλίδα που θα έβαζε τη φωτιά, ήρθε τόσο αιφνίδια, όσο κι αργοπορημένα μετατρέπει η απελπισία τις ψυχές στην απέλπιδα πράξη της αυτοθυσίας, με σκοπό την απελευθέρωση των ακόλουθων γενεών.
Οι ΄Ελληνες επαναστάτες του 1821, πολέμησαν ΜΟΝΟ για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ τους. Πολέμησαν ΜΟΝΟ για τα παιδιά τους, τους απόγονούς τους, με αντάλλαγμα ΜΟΝΟ το ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΥΠΑΡΞΗΣ του ΕΘΝΟΥΣ τους στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Δεν ήξεραν, ούτε ταξικές αντιπαραθέσεις, ολιγαρχικές θεωρίες, σοσιαλιστικά κινήματα, πολιτικές ιδεολογίες. Δεν γνώριζαν ποτέ τον τρόπο να είναι πολίτες ενός κράτους. Ακόμη και σήμερα, παλεύουν να τον μάθουν, μέσα από τα λάθη των επιλογών τους.
Οι Έλληνες ήταν σκλάβοι. Και θυσίασαν πολεμώντας την γενιά του 1821 με αντάλλαγμα την Ελευθερία των απογόνων τους σε μια ανεξάρτητη πατρίδα που θα έφερε το όνομά τους περήφανο: την Ελλάδα. Το ίδιο έκαναν και στα κατοπινά τους χρόνια. Θυσίασαν ακόμη μια γενιά πολεμώντας, για να λευτερώσουν τα κομμάτια της πατρίδας τους που στέναζε από ξένο ζυγό. Τόσο απλά και τόσο αληθινά.
Ήταν απλοί, άμαθοι άνθρωποι, σμιλεμένοι από την κακουχία της βιοτής υπό κατοχή, αντρωμένοι από τραχιά αλλά αγνά συναισθήματα αλτρουϊσμού, τα οποία τα διδάχθηκαν σε κρυφά σχολειά, κάτω από το αγιοκέρι, από το στόμα ενός αποστεωμένου καλόγερου και όχι σε ακριβά πανεπιστήμια και πολυτελή κοινοβούλια της Ευρώπης.
Ήταν πάνω από όλα, άδολοι και σεμνοί. Οι μετέπειτα πράξεις αυταπάρνησης στα δίκαια ανταλλάγματα που όφειλε ένα κράτος στους αγωνιστές τους, είναι η αυταπόδεικτη κατάθεση της αγνότητας και ανιδιοτέλειας τους, κάνοντας ακόμη πολυτιμότερη την παρακαταθήκη της πράξης τους.
Αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν τα αποτελέσματα της Εθνεγερσίου Επανάστασης των Ελλήνων του 1821, ήταν πάντα οι από αιώνων αυτοφυείς Εφιάλτες, που φύτρωναν πάντα παρασιτικά συνάμα με τον υγιή καρπό που γεννούσε στον τόπο μας λεβέντες Έλληνες. Ναι, σε κάθε περίσταση προκάλεσαν προβλήματα και οδήγησαν σε υποχωρήσεις, σε συγκαταβατικές αποδοχές, σε επίπονους συμβιβασμούς, άλλους πρόσκαιρους κι άλλους με μεγαλύτερη διαχρονικότητα. Αλλά ουδέποτε κατάφεραν να αλλοιώσουν τον υγιή κώδικα που φέρει γονιδιακά ο ΄Ελληνας. Τον κώδικα που τον μεταβάλλει αυτόματα στην κρίσιμη περίσταση, από ταπεινό βιοπαλαιστή της καθημερινότητας, σε μαχητή με λεβεντιά και αυτοθυσία.
Οι σύγχρονες επιστημονικές προσεγγίσεις, το μόνο που προσφέρουν με την διερευνητική τους προσέγγιση, είναι να σπείρουν την αμφιβολία για το αυταπόδεικτα απλό και μεγαλειώδες της πραγματικότητας, που σηματοδότησε η κορυφαία στιγμή της γενιάς του 1821. Ρίχνουν νερό στο μύλο αυτών που, στο διηνεκές της Ιστορίας, απεργάζονται την διχόνοια των αμαθών και πλανημένων για να ικανοποιήσουν ευτελείς, πρόσκαιρες και ιδιοτελείς επιδιώξεις.
Αυτό που δίκαια πρέπει στο γεγονός, είναι το χρέος απόδοσης τιμής του απόγονου, στην ιστορική στιγμή της κορυφαίας πράξης της αυτοθυσίας μιας γενιάς προγόνων, που μετά από παρέλευση 21 αιώνων εθνικής ανυπαρξίας και υπόστασης, κατάφεραν με την απλότητα και τη μεγαλωσύνη της θυσίας τους, να χαρίσουν πατρίδα με κρατική υπόσταση στους κατοπινούς ΄Ελληνες.
Το δέντρο της Ελευθερίας, που πότισε η γενιά του 1821, συνεχίζει να ανθοφορεί και να δίνει καρπούς. Όσο κι αν φυλλοροεί, όσο κι αν τα στοιχεία της φύσης που αντιμετωπίζει στο περιβάλλον που υψώνεται περήφανα – ίσως και προκλητικά ενίοτε – μαίνονται να το λυγίσουν και να το σπάσουν, συνεχίζει να ζεί και να υπάρχει. Γιατί είναι ποτισμένο με ΑΛΗΘΙΝΟ ΑΙΜΑ ΤΙΜΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ και θεριεμένο με ΛΕΒΕΝΤΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟ.
Συγχώρεση να ζητήσω ταπεινά, από εκείνους τους αγιασμένους προγόνους της γενιάς του 1821, που γέννησε την Ελευθερία στην Πατρίδα μου και μου χάρισε το δικαίωμα να είμαι περήφανος για τη καταγωγή μου, γνωρίζοντας ότι η μεγάθυμη ψυχή τους θα συγχωρήσει τα ατοπήματα που η γενιά μου υποπίπτει με τις επιλογές της στις μέρες μας, εν΄ονόματι της παγκόσμιας εξέλιξης, της υλιστικής παραδοχής και της αναγκαστικής προσαρμογής.
Σεπτοί μας γέροντες, είμαστε εδώ, σάρκα από τη σάρκα κι αίμα από το αίμα σας, με όρκο βαρύ κι αμετανόητο στην αγνή θυσίας σας.
ΑΝ ΚΙ ΟΠΟΤΕ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΘΑ ΣΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΡΑΞΗ, ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΛΕΒΕΝΤΙΑ ΚΙ ΑΠΛΟΤΗΤΑ ΣΑΣ.
Ευγνώμων κι υπερήφανος
Ανχης (ΤΘ) Παναγιώτης Κούφας
25 Μαρτίου 2019
kranosgr
Βαρυσήμαντη η πράξη. Σμιλεμένη επί αιώνες από τα σκληρά διαμάντια της αρχαίας φιλοσοφίας που γεννήθηκε στον τόπο τους. Γαλουχημένη μέσα από τον ξέχωρο, ιδιότυπο και ευγενή πολιτισμό τους. Έναν πολιτισμό, που δάνεισε τα θαύματά του στους κατακτητές του, που λίγο έλειψε να θεωρηθούν κτήμα των αλλοφύλων. Μια ξέχωρη νοοτροπία ευγένειας, οικουμενικής αποδοχής και ευπιστίας σε κάθε βάρβαρο επιδρομέα, που κατέληγε πάντα στην βίαιη προσαρμογή του κατακτημένου, αλλά και στην τελική μετάλλαξη του κατακτητή του, αποδεχόμενος την ξέχωρη οντότητα αυτού του έθνους που συμπεριλαμβάνονταν στην κτήση του.
Δρόμος σκληρός και κακοτράχαλος, δρόμος κακορίζικος κι άχαρος, να βαδίζεις στα μονοπάτια του χρόνου, περήφανος για την καταγωγή της φυλής σου αλλά και συνάμα πληγωμένος για το κατάντημα της να ετεροφωτίζεται από τους εκάστοτε ισχυρούς, συμβιβαζόμενος με το αντάλλαγμα της επιβίωσης στο πετροφυτεμένο χώμα της πατρίδας σου.
Πέρασε πολλά ο Έλληνας. Συμβιβάστηκε στην πραγματικότητα μιας αλλόφυλης επιβολής που δεν δίστασε να οικειοποιηθεί ότι είχε γεννήσει ο πολιτισμός του. Το όνομά του είχε φτάσει στον ευτελισμό της ύβρης όταν αναφερόταν, σε εποχές που ο κατακτητής επέβαλλε κράτος με εργαλείο τη θρησκεία που δίδαξε ο Θεάνθρωπος. Χρειάστηκαν σχεδόν 15 αιώνες, μέχρι το πολυπληθυσμικό κράτος να φθίνει υπό το βάρος των βαρβάρων που πάντα εποφθαλμιούσαν την νομή του ομφαλού της γης που έχει τη φωλιά του στη Μεσόγειο, και γύρω από το Αιγαίο Πέλαγος. Και τότε μόνο, να γίνει αποδεκτός ο Ελληνισμός, σαν κύρια οντότητα πληθυσμιακής σύστασης του κράτους κι αποκαταστάθηκε η περηφάνεια της καταγωγής και το αυτοδίκαιο της πολιτιστικής ανωτερότητάς του.
Μα δε πρόφτασε. Από τις μογγολικές στέππες, με φανατισμό στο όνομα ενός Προφήτη που δίδασκε τη φωτιά και το τσεκούρι ως θεϊκή δικαιοπραξία κατά των αδυνάτων, ένας λαός ιδιαίτερα βάρβαρος κι αιμοσταγής, πλημμύρισε τη γή από την Ανατολή και έφτασε στη Δύση. Εκεί, δεν άργησε να λυγίσει τα φθαρμένα απομεινάρια μιας αυτοκρατορίας που κάποτε ήταν ο ισχυρός πρόμαχος της Ευρώπης, μα κατέληξε ένα κομματιασμένο και διεφθαρμένο από ξένες σκοπιμότητες σύνολο από φλούδες γής που αντάλασσαν ότι απέμεινε στα σεντούκια των αλλοτινών θησαυρών, για να κερδίσουν χρόνο, ευτελείς υπενοικιαστές της ίδιας τους της πατρίδας.
Ο μοιραία τελευταίος από τη σειρά των στερνών Ελλήνων της εποχής, τέντωσε την ύστατη χορδή του εναπομείντα Ελληνισμού να γράψει την ύστατη σελίδα της ιστορίας του, δείχνοντας την αδιάλλακτη λεβεντιά που χαρακτηρίζει τον Έλληνα προαιώνια.
Στο διάβα της Ιστορίας των Ελλήνων, οι κορυφαίες του στιγμές, μοιραία ήταν βαμμένες με ολοκληρωτική θυσία κι αίμα. Το αντάλλαγμα ήταν μόνο ηθικό και για αιώνες αργούσε να βλαστήσει στις καταπιεσμένες ψυχές το παράδειγμα της θυσίας, ωστε να δείξει το μοναδικό δρόμο που οδηγεί στην Ελευθερία: την περιφρόνηση του φυσικού θανάτου.
Χρειάστηκαν να περάσουν ακόμη 4 αιώνες, με ατιμωτική σκλαβιά, με ανυπόφορες συνθήκες καταπίεσης, με πλήρη ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, για να φτάσει η απελπισία που πλημμύρισε την Ελληνική Ψυχή, να βλαστήσει τον ανθό της Ελευθερίας.
Στους καιρούς που σε όλη τη γή, οι λαοί ξυπνούσαν από τον τρομοκρατικά επιβληθέντα μεσαιωνικό λήθαργο και ζητούσαν με επαναστάσεις, άλλοι τα κοινωνικά δικαιώματά τους από τους βασιλιάδες τους, άλλοι την ανεξαρτησία και την αυτοδιάθεση της αποικίας τους σε υπερωκεάνεια νέα γή, άλλοι την ελευθερία της διακίνησης της σκέψης και τη γνώσης, οι Έλληνες σπούδαζαν κρυφά, μάθαιναν την ιστορία της καταγωγής τους, προετοίμαζαν μεθοδικά την συναισθηματική αποδοχή της εθνότητάς τους από τη διεθνή κοινότητα, νάρκωναν τον κατακτητή τους και εκμεταλλεύονταν τη ραθυμία του, οργώνοντας θάλασσες και δρόμους και συλλέγοντας θησαυρό πολύτιμο, με πονηριά, με καπατσοσύνη, με υπομονή και ισχυρή θέληση σε ένα όνειρο, σε ένα όραμα που όλο πλησίαζε: την Ελευθερία τους.
Το μίσος τρέφει τους απελπισμένους. Η αδικία αντρώνει τους καταπιεσμένους. Η φτώχια χαρίζει τέχνες. Η ελπίδα κρατάει ζωντανούς τους ανθρώπους. Κανόνες της ανθρώπινης ζωής, που ήταν βαθειά χαραγμένοι στον Έλληνα, που βίωνε την πραγματικότητά της ύπαρξής του στη γή. Νομοτελειακά, η θρυαλλίδα που θα έβαζε τη φωτιά, ήρθε τόσο αιφνίδια, όσο κι αργοπορημένα μετατρέπει η απελπισία τις ψυχές στην απέλπιδα πράξη της αυτοθυσίας, με σκοπό την απελευθέρωση των ακόλουθων γενεών.
Οι ΄Ελληνες επαναστάτες του 1821, πολέμησαν ΜΟΝΟ για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ τους. Πολέμησαν ΜΟΝΟ για τα παιδιά τους, τους απόγονούς τους, με αντάλλαγμα ΜΟΝΟ το ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΥΠΑΡΞΗΣ του ΕΘΝΟΥΣ τους στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Δεν ήξεραν, ούτε ταξικές αντιπαραθέσεις, ολιγαρχικές θεωρίες, σοσιαλιστικά κινήματα, πολιτικές ιδεολογίες. Δεν γνώριζαν ποτέ τον τρόπο να είναι πολίτες ενός κράτους. Ακόμη και σήμερα, παλεύουν να τον μάθουν, μέσα από τα λάθη των επιλογών τους.
Οι Έλληνες ήταν σκλάβοι. Και θυσίασαν πολεμώντας την γενιά του 1821 με αντάλλαγμα την Ελευθερία των απογόνων τους σε μια ανεξάρτητη πατρίδα που θα έφερε το όνομά τους περήφανο: την Ελλάδα. Το ίδιο έκαναν και στα κατοπινά τους χρόνια. Θυσίασαν ακόμη μια γενιά πολεμώντας, για να λευτερώσουν τα κομμάτια της πατρίδας τους που στέναζε από ξένο ζυγό. Τόσο απλά και τόσο αληθινά.
Ήταν απλοί, άμαθοι άνθρωποι, σμιλεμένοι από την κακουχία της βιοτής υπό κατοχή, αντρωμένοι από τραχιά αλλά αγνά συναισθήματα αλτρουϊσμού, τα οποία τα διδάχθηκαν σε κρυφά σχολειά, κάτω από το αγιοκέρι, από το στόμα ενός αποστεωμένου καλόγερου και όχι σε ακριβά πανεπιστήμια και πολυτελή κοινοβούλια της Ευρώπης.
Ήταν πάνω από όλα, άδολοι και σεμνοί. Οι μετέπειτα πράξεις αυταπάρνησης στα δίκαια ανταλλάγματα που όφειλε ένα κράτος στους αγωνιστές τους, είναι η αυταπόδεικτη κατάθεση της αγνότητας και ανιδιοτέλειας τους, κάνοντας ακόμη πολυτιμότερη την παρακαταθήκη της πράξης τους.
Αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν τα αποτελέσματα της Εθνεγερσίου Επανάστασης των Ελλήνων του 1821, ήταν πάντα οι από αιώνων αυτοφυείς Εφιάλτες, που φύτρωναν πάντα παρασιτικά συνάμα με τον υγιή καρπό που γεννούσε στον τόπο μας λεβέντες Έλληνες. Ναι, σε κάθε περίσταση προκάλεσαν προβλήματα και οδήγησαν σε υποχωρήσεις, σε συγκαταβατικές αποδοχές, σε επίπονους συμβιβασμούς, άλλους πρόσκαιρους κι άλλους με μεγαλύτερη διαχρονικότητα. Αλλά ουδέποτε κατάφεραν να αλλοιώσουν τον υγιή κώδικα που φέρει γονιδιακά ο ΄Ελληνας. Τον κώδικα που τον μεταβάλλει αυτόματα στην κρίσιμη περίσταση, από ταπεινό βιοπαλαιστή της καθημερινότητας, σε μαχητή με λεβεντιά και αυτοθυσία.
Οι σύγχρονες επιστημονικές προσεγγίσεις, το μόνο που προσφέρουν με την διερευνητική τους προσέγγιση, είναι να σπείρουν την αμφιβολία για το αυταπόδεικτα απλό και μεγαλειώδες της πραγματικότητας, που σηματοδότησε η κορυφαία στιγμή της γενιάς του 1821. Ρίχνουν νερό στο μύλο αυτών που, στο διηνεκές της Ιστορίας, απεργάζονται την διχόνοια των αμαθών και πλανημένων για να ικανοποιήσουν ευτελείς, πρόσκαιρες και ιδιοτελείς επιδιώξεις.
Αυτό που δίκαια πρέπει στο γεγονός, είναι το χρέος απόδοσης τιμής του απόγονου, στην ιστορική στιγμή της κορυφαίας πράξης της αυτοθυσίας μιας γενιάς προγόνων, που μετά από παρέλευση 21 αιώνων εθνικής ανυπαρξίας και υπόστασης, κατάφεραν με την απλότητα και τη μεγαλωσύνη της θυσίας τους, να χαρίσουν πατρίδα με κρατική υπόσταση στους κατοπινούς ΄Ελληνες.
Το δέντρο της Ελευθερίας, που πότισε η γενιά του 1821, συνεχίζει να ανθοφορεί και να δίνει καρπούς. Όσο κι αν φυλλοροεί, όσο κι αν τα στοιχεία της φύσης που αντιμετωπίζει στο περιβάλλον που υψώνεται περήφανα – ίσως και προκλητικά ενίοτε – μαίνονται να το λυγίσουν και να το σπάσουν, συνεχίζει να ζεί και να υπάρχει. Γιατί είναι ποτισμένο με ΑΛΗΘΙΝΟ ΑΙΜΑ ΤΙΜΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ και θεριεμένο με ΛΕΒΕΝΤΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟ.
Συγχώρεση να ζητήσω ταπεινά, από εκείνους τους αγιασμένους προγόνους της γενιάς του 1821, που γέννησε την Ελευθερία στην Πατρίδα μου και μου χάρισε το δικαίωμα να είμαι περήφανος για τη καταγωγή μου, γνωρίζοντας ότι η μεγάθυμη ψυχή τους θα συγχωρήσει τα ατοπήματα που η γενιά μου υποπίπτει με τις επιλογές της στις μέρες μας, εν΄ονόματι της παγκόσμιας εξέλιξης, της υλιστικής παραδοχής και της αναγκαστικής προσαρμογής.
Σεπτοί μας γέροντες, είμαστε εδώ, σάρκα από τη σάρκα κι αίμα από το αίμα σας, με όρκο βαρύ κι αμετανόητο στην αγνή θυσίας σας.
ΑΝ ΚΙ ΟΠΟΤΕ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΘΑ ΣΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΡΑΞΗ, ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΛΕΒΕΝΤΙΑ ΚΙ ΑΠΛΟΤΗΤΑ ΣΑΣ.
Ευγνώμων κι υπερήφανος
Ανχης (ΤΘ) Παναγιώτης Κούφας
25 Μαρτίου 2019
kranosgr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι δημοσκοπήσεις κι οι πλάκες του Μωυσή...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
