2019-11-06 10:56:03
Γράφει ο Σπύρος Ζαγάρης
Την Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2019 έπεσε η αυλαία του περιβόητου σκανδάλου του Κωπηλατοδρομίου που ταλάνισε την πολιτική ζωή του Μαραθώνα επί σχεδόν μια 15ετία,
κυρίως όμως έριξε βαριά σκιά στην προσωπική μου τιμή και υπόληψη, αλλά και την οικογενειακή αξιοπρέπεια.
Το Δικαστήριο Εφετών Αθηνών (Β´ Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων) με κήρυξε ΑΘΩΟ παμψηφεί, για τις κατηγορίες για τις οποίες είχα παραπεμφθεί.
Η αθώωσή μου έρχεται ουσιαστικά να κλείσει τα κακόβουλα στόματα που προσπάθησαν να με σπιλώσουν. Αναφέρομαι στους αήθεις σκευωρούς που για πολιτικά -όπως τα εννοούσαν- οφέλη δεν δίστασαν να συνωμοτήσουν, να παραπλανήσουν, να εκβιάσουν, να εξαγοράσουν συνειδήσεις, να ψευδομαρτυρήσουν, να πλαστογραφήσουν.
Δεν δίστασαν να βάλουν σε μια πολύχρονη περιπέτεια όχι μόνο εμένα, αλλά και ολόκληρη την οικογένειά μου.
Όλα αυτά τα χρόνια έπαιρνα δύναμη από την στήριξη και την εμπιστοσύνη των δικών μου ανθρώπων (οικογένεια και φίλοι ήταν ακλόνητα δίπλα μου) αλλά και από τις χιλιάδες των συντοπιτών μου που με πίστεψαν και με εξέλεξαν δήμαρχο, παρ´ όλο που συμμετείχα στις εκλογές του 2006 ως υποψήφιος δήμαρχος, κάτω από την σκιά αυτού του «περιβόητου» σκανδάλου.
Δεν λύγισα όταν είδα το όνομά μου πρωτοσέλιδο, όταν είδα το πρόσωπό μου στην οθόνη της τηλεόρασης (την στιγμή που κακούργοι καλύπτονται από ανωνυμία), όταν άκουσα πως μέλη του Δ.Σ. με χλεύαζαν, ούτε όταν έλεγαν πως είμαι καταδικασμένος για κακουργήματα. Δεν κατέβασα το κεφάλι. Κοίταγα πάντα κατάματα τους υβριστές. Όμως σιώπησα, περιμένοντας την τυπική δικαίωση. Στην συνείδηση των ανθρώπων που αγαπώ και εκτιμώ ήμουν πάντα ΑΘΩΟΣ. Κι ευτυχώς για μένα είναι οι περισσότεροι.
Όλα αυτά τα χρόνια είχα μέσα μου πολύ θυμό. Το δίκιο μου μ’ έπνιγε. Γιατί είχα καύχημα την προσφορά μου στον Δήμο. Μόνο έδωσα. Ποτέ δεν πήρα τίποτα, συχνά λειτουργώντας «αντιθεσμικά» όπως μου έλεγαν συνάδελφοι αιρετοί (Είναι νομικά κατοχυρωμένο δικαίωμα π.χ. τα ταξίδια δημάρχου, ή τα δώρα προς επισήμους κ.λπ., να καλύπτονται από τον Δήμο. Εγώ τα κάλυπτα μόνος, όπως βεβαιώνει η οικονομική υπηρεσία του δήμου).
Την δημαρχιακή μου αποζημίωση την μοίραζα σε συντοπίτες μου που είχαν ανάγκη.
Η οικογένειά μου κι εγώ προσωπικά, πάντα ήμασταν δωρητές κτηματικής μας περιουσίας, χωρίς να ζητήσουμε ούτε καν την αναγνώριση γι αυτό (πλατεία της Παραλίας Μαραθώνα, τμήμα του Σταδίου Μαραθώνα, πάρκινγκ Παραλίας Μαραθώνα, διαπλάτυνση δρόμου κοιμητηρίου Μαραθώνα, διαπλάτυνση παραλιακού δρόμου στην στροφή Κουντουριώτη, δόθηκαν εντελώς δωρεάν). Τα έπιπλα του μουσείου μαραθωνίου δρόμου (βιτρίνες, γραφεία, τραπέζι συνεδριάσεων, κ.λπ.) αγοράσθηκαν με δικά μου έξοδα, όπως και η βιβλιοθήκη από τοίχο σε τοίχο στο γραφείο δημάρχου κ.λπ., τα οποία φυσικά και παρέμειναν στους χώρους.
Δεν θα τα ανέφερα ποτέ όλα αυτά, παρά μόνο γιατί θέλω να σου εξηγήσω αναγνώστη την πηγή του θυμού μου. Ανίερες συμμαχίες, δολοπλοκίες, εξαγορά συνειδήσεων, εκβιασμοί, πλαστογραφίες.
Νόμιζαν κάποιοι πως θα με έστηναν στον τοίχο. Δεν πέτυχαν ούτε στα πολιτικά τους παιχνίδια να κερδίσουν, ούτε την σπίλωση μου να πετύχουν.
Έστω και μετά τόσα χρόνια η Ελληνική δικαιοσύνη με δικαίωσε.
Τα λόγια που ειπώθηκαν στην δικαστική αίθουσα ήταν για μένα η μεγαλύτερη αποκατάσταση της τιμής και της υπόληψής μου:
«Αν δεν υπήρχε η πολιτική σκευωρία, ο Σπύρος Ζαγάρης, δεν θα ήταν ποτέ κατηγορούμενος, σ´ αυτή την υπόθεση. Πρόκειται για έναν ευπατρίδη της πολιτικής, για έναν άνθρωπο της προσφοράς. Η παρουσία του στην πολιτική τίμησε τον τόπο του. Δικονομικά τα αδικήματα για τα οποία κατηγορήθηκε είναι πλημμεληματικού χαρακτήρα και έχουν ήδη παραγραφεί. Αναγνωρίζοντας όμως την τεράστια άδικη σπίλωση που υπέστη, δεν θα σταθούμε στην παραγραφή. Του οφείλουμε την ξεκάθαρη ΑΘΩΩΣΗ».
Αθώος λοιπόν και τυπικά κι αυτή η δικαίωση έσβησε τον θυμό.
Αν αφορούσε μόνο εμένα, αυτό θα μου ήταν αρκετό. Δεν αφορά όμως μόνο εμένα. Γι αυτό θα συνεχίσω μέχρι να τιμωρηθούν οι πρωτεργάτες της σκευωρίας. Τα πιόνια τους δεν με ενδιαφέρουν.
Το απαιτεί η οικογένειά μου. Τους το οφείλω.
Επίλογος: Ο μεγάλος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης γράφει: Ζωή είναι ότι έδωσες.
Μπορώ να καυχηθώ ότι έχω μια καλή ζωή.
Υ.Γ.: Έχω ευχαριστήσει επανειλημμένα την πλειοψηφία των δημοτών του Μαραθώνα, που με πίστεψαν εξ αρχής (γιαυτό και με εξέλεξαν).
Αξίζουν ιδιαίτερες ευχαριστίες στους υπαλλήλους του Δήμου Μαραθώνος, που διατήρησαν την αμεροληψία και την αντικειμενικότητα που οι περιστάσεις απαιτούσαν, τήρησαν ίσες αποστάσεις και κατέθεσαν αλήθειες, παρά ίσως τις πιέσεις, ή τις παραινέσεις για το αντίθετο. Τον πρώην Δήμαρχο Χρήστο Μπάρμπα, για την βοήθειά του στην διερεύνηση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της επίμαχης έκτασης.
Τον πρώην Δήμαρχο Ιορδάνη Λουίζο, για την αντικειμενικότητα με την οποία χειρίστηκε το θέμα, χωρίς πολιτικές ή άλλες κορώνες.
Σπύρος Ζαγάρης
π. Δήμαρχος Μαραθώνος
Από τo Dimotisnews
anatakti
Την Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2019 έπεσε η αυλαία του περιβόητου σκανδάλου του Κωπηλατοδρομίου που ταλάνισε την πολιτική ζωή του Μαραθώνα επί σχεδόν μια 15ετία,
κυρίως όμως έριξε βαριά σκιά στην προσωπική μου τιμή και υπόληψη, αλλά και την οικογενειακή αξιοπρέπεια.
Το Δικαστήριο Εφετών Αθηνών (Β´ Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων) με κήρυξε ΑΘΩΟ παμψηφεί, για τις κατηγορίες για τις οποίες είχα παραπεμφθεί.
Η αθώωσή μου έρχεται ουσιαστικά να κλείσει τα κακόβουλα στόματα που προσπάθησαν να με σπιλώσουν. Αναφέρομαι στους αήθεις σκευωρούς που για πολιτικά -όπως τα εννοούσαν- οφέλη δεν δίστασαν να συνωμοτήσουν, να παραπλανήσουν, να εκβιάσουν, να εξαγοράσουν συνειδήσεις, να ψευδομαρτυρήσουν, να πλαστογραφήσουν.
Δεν δίστασαν να βάλουν σε μια πολύχρονη περιπέτεια όχι μόνο εμένα, αλλά και ολόκληρη την οικογένειά μου.
Όλα αυτά τα χρόνια έπαιρνα δύναμη από την στήριξη και την εμπιστοσύνη των δικών μου ανθρώπων (οικογένεια και φίλοι ήταν ακλόνητα δίπλα μου) αλλά και από τις χιλιάδες των συντοπιτών μου που με πίστεψαν και με εξέλεξαν δήμαρχο, παρ´ όλο που συμμετείχα στις εκλογές του 2006 ως υποψήφιος δήμαρχος, κάτω από την σκιά αυτού του «περιβόητου» σκανδάλου.
Δεν λύγισα όταν είδα το όνομά μου πρωτοσέλιδο, όταν είδα το πρόσωπό μου στην οθόνη της τηλεόρασης (την στιγμή που κακούργοι καλύπτονται από ανωνυμία), όταν άκουσα πως μέλη του Δ.Σ. με χλεύαζαν, ούτε όταν έλεγαν πως είμαι καταδικασμένος για κακουργήματα. Δεν κατέβασα το κεφάλι. Κοίταγα πάντα κατάματα τους υβριστές. Όμως σιώπησα, περιμένοντας την τυπική δικαίωση. Στην συνείδηση των ανθρώπων που αγαπώ και εκτιμώ ήμουν πάντα ΑΘΩΟΣ. Κι ευτυχώς για μένα είναι οι περισσότεροι.
Όλα αυτά τα χρόνια είχα μέσα μου πολύ θυμό. Το δίκιο μου μ’ έπνιγε. Γιατί είχα καύχημα την προσφορά μου στον Δήμο. Μόνο έδωσα. Ποτέ δεν πήρα τίποτα, συχνά λειτουργώντας «αντιθεσμικά» όπως μου έλεγαν συνάδελφοι αιρετοί (Είναι νομικά κατοχυρωμένο δικαίωμα π.χ. τα ταξίδια δημάρχου, ή τα δώρα προς επισήμους κ.λπ., να καλύπτονται από τον Δήμο. Εγώ τα κάλυπτα μόνος, όπως βεβαιώνει η οικονομική υπηρεσία του δήμου).
Την δημαρχιακή μου αποζημίωση την μοίραζα σε συντοπίτες μου που είχαν ανάγκη.
Η οικογένειά μου κι εγώ προσωπικά, πάντα ήμασταν δωρητές κτηματικής μας περιουσίας, χωρίς να ζητήσουμε ούτε καν την αναγνώριση γι αυτό (πλατεία της Παραλίας Μαραθώνα, τμήμα του Σταδίου Μαραθώνα, πάρκινγκ Παραλίας Μαραθώνα, διαπλάτυνση δρόμου κοιμητηρίου Μαραθώνα, διαπλάτυνση παραλιακού δρόμου στην στροφή Κουντουριώτη, δόθηκαν εντελώς δωρεάν). Τα έπιπλα του μουσείου μαραθωνίου δρόμου (βιτρίνες, γραφεία, τραπέζι συνεδριάσεων, κ.λπ.) αγοράσθηκαν με δικά μου έξοδα, όπως και η βιβλιοθήκη από τοίχο σε τοίχο στο γραφείο δημάρχου κ.λπ., τα οποία φυσικά και παρέμειναν στους χώρους.
Δεν θα τα ανέφερα ποτέ όλα αυτά, παρά μόνο γιατί θέλω να σου εξηγήσω αναγνώστη την πηγή του θυμού μου. Ανίερες συμμαχίες, δολοπλοκίες, εξαγορά συνειδήσεων, εκβιασμοί, πλαστογραφίες.
Νόμιζαν κάποιοι πως θα με έστηναν στον τοίχο. Δεν πέτυχαν ούτε στα πολιτικά τους παιχνίδια να κερδίσουν, ούτε την σπίλωση μου να πετύχουν.
Έστω και μετά τόσα χρόνια η Ελληνική δικαιοσύνη με δικαίωσε.
Τα λόγια που ειπώθηκαν στην δικαστική αίθουσα ήταν για μένα η μεγαλύτερη αποκατάσταση της τιμής και της υπόληψής μου:
«Αν δεν υπήρχε η πολιτική σκευωρία, ο Σπύρος Ζαγάρης, δεν θα ήταν ποτέ κατηγορούμενος, σ´ αυτή την υπόθεση. Πρόκειται για έναν ευπατρίδη της πολιτικής, για έναν άνθρωπο της προσφοράς. Η παρουσία του στην πολιτική τίμησε τον τόπο του. Δικονομικά τα αδικήματα για τα οποία κατηγορήθηκε είναι πλημμεληματικού χαρακτήρα και έχουν ήδη παραγραφεί. Αναγνωρίζοντας όμως την τεράστια άδικη σπίλωση που υπέστη, δεν θα σταθούμε στην παραγραφή. Του οφείλουμε την ξεκάθαρη ΑΘΩΩΣΗ».
Αθώος λοιπόν και τυπικά κι αυτή η δικαίωση έσβησε τον θυμό.
Αν αφορούσε μόνο εμένα, αυτό θα μου ήταν αρκετό. Δεν αφορά όμως μόνο εμένα. Γι αυτό θα συνεχίσω μέχρι να τιμωρηθούν οι πρωτεργάτες της σκευωρίας. Τα πιόνια τους δεν με ενδιαφέρουν.
Το απαιτεί η οικογένειά μου. Τους το οφείλω.
Επίλογος: Ο μεγάλος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης γράφει: Ζωή είναι ότι έδωσες.
Μπορώ να καυχηθώ ότι έχω μια καλή ζωή.
Υ.Γ.: Έχω ευχαριστήσει επανειλημμένα την πλειοψηφία των δημοτών του Μαραθώνα, που με πίστεψαν εξ αρχής (γιαυτό και με εξέλεξαν).
Αξίζουν ιδιαίτερες ευχαριστίες στους υπαλλήλους του Δήμου Μαραθώνος, που διατήρησαν την αμεροληψία και την αντικειμενικότητα που οι περιστάσεις απαιτούσαν, τήρησαν ίσες αποστάσεις και κατέθεσαν αλήθειες, παρά ίσως τις πιέσεις, ή τις παραινέσεις για το αντίθετο. Τον πρώην Δήμαρχο Χρήστο Μπάρμπα, για την βοήθειά του στην διερεύνηση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της επίμαχης έκτασης.
Τον πρώην Δήμαρχο Ιορδάνη Λουίζο, για την αντικειμενικότητα με την οποία χειρίστηκε το θέμα, χωρίς πολιτικές ή άλλες κορώνες.
Σπύρος Ζαγάρης
π. Δήμαρχος Μαραθώνος
Από τo Dimotisnews
anatakti
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μεταναστευτικό και φορολογικό στο Μαξίμου (VD)
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
