Το τέλος των αναπαραστάσεων

2019-11-11 20:45:15

Μου είπες: Γράφε για σένα.

Απάντησα: Προτιμώ να γράφω

για πουκάμισα αγορασμένα

από κάποια αμερικάνικη αγορά,

για διψασμένα, άκοπα μαλλιά.

Για χέρια που στολίζονται

με ενθυμήματα από προγόνους

με χαλκώματα που ιδεογραφούν τον έρωτα.

Μου είπες: Γράφε για σένα

για να καταλάβουμε για μας.

Δεν ξέρω τι να γράψω για τη γενιά μας·

τόσο θανατικό σε διαδρόμους και ουρές.

Τόση οργή γιατί οι δόσεις ευτυχίας

δεν ήταν αρκετές.

Επίσχεση πίστεως στα ιερά.

Τα μουσεία σε καθεστώς εκκαθαρίσεως.

Η πόλη οικοδομείται κάθε μέρα

με τα παλιά μας μάτια, όλο πιο φτενή.

Σωριάζεται τα βράδια

στο προσκέφαλο των παιδιών

κι αυτά με τα αρχαία τούβλα της

χτίζουν τα δικά τους κάστρα.

Δεν μπορώ να φανερώσω την επιθυμία.

Το σώμα δεν θυμάται πια.

Έχει εντοιχιστεί σε συλλογές ερωτικές,

στα ρήματα αναπνέει

και σπαταλιέται στα επίθετα.

Έχει αρνηθεί τον θάνατο

σε ιλουστρασιόν τηλεοπτικές παραγωγές.

Σε σκέφτομαι να χάνεσαι σε λαβυρίνθους

ασπρόμαυρων φωτογραφιών

να σε κατασπαράζει ο μινώταυρος

των πολλαπλών ερμηνειών.

Εσύ υπόσχεσαι: Κάποτε

οι λέξεις θα γίνουν ζωή.

Και τώρα που ζούμε με το πένθος

έχει γεμίσει η οθόνη δακρυγόνα.

Το λίγο αίμα πάγωσε σε κείνα

τα κομμένα μέλη που βάζουμε

μέσα στην κούνια κάθε βράδυ

και τα φοράμε με την πρωινή στολή.

Ποτέ δεν θα’ ναι ώρα μα

Πρέπει με κάποιον τρόπο

να ετοιμαστούμε για το μέγα ξόδι.

Όταν θα λιγοστέψει οριστικά

Το φως στο βλέμμα

Θα προλάβουμε άραγε να πούμε:

Ιδού το τέλος των αναπαραστάσεων.

Κάπου ν' ακουμπήσεις, Μελάνι, 2018

Κασκάλη Δώρα
via
olalathos

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ