2021-01-27 18:24:18
του Σεβ. Μητροπολίτου Ελασσώνος κ. Χαρίτωνος
«Εὐάρεστος Θεῷ γενόμενος ήγαπήθη· καί ζῶν μεταξύ ἁμαρτωλῶν μετετέθη. Ἡρπάγη, μή κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ….Ἀρεστή γάρ ήν εν Κυρίῳ ἡ ψυχή αὐτοῦ..» Σοφ. Σολομ.
Τά λόγια αυτά του σοφού συγγραφέως που συνεχώς τα ακούμε στούς εσπερινούς των εορταζομένων αγίων, έχουμε την εντύπωση οτι αναφέρονται σε πρόσωπα και καταστάσεις μιάς άλλης εποχής, πολύ μακρινής απο τά σύγχρονα δεδομένα. Ο λόγος όμως του Θεού και η σοφία των πατέρων είναι διαχρονικά, σε γεγονότα και σε πρόσωπα. Ένα πρόσωπο λοιπόν, για τό οποίο μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι ανταποκρίνεται και βρίσκει εφαρμογή ο λόγος του ιερού συγγραφέως, είναι ο εκλιπών αγαπητός μας αδελφός και συλλειτουργός π. Χριστοφόρος, ο οποίος, νοσήσας απο την μάστιγα της σοβούσης πανδημίας, εκοιμήθη εν Κυρίω τις πρωινές ώρες της 27ης Ιανουαρίου 2021.
Ο εκλιπών αρχιμανδρίτης π. Χριστοφόρος, (κατα κόσμον Χαράλαμπος) Παπανικολάου, γεννήθηκε στήν Κοζάνη τό 1969
. Ανατράφηκε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» και από τήν παιδική του κιόλας ηλικία αγάπησε τήν Εκκλησία και τήν ιερατική κλίση, καθώς στό οικογενειακό περιβάλλον υπήρξε η παρουσία δύο ιερωμένων· του μακαριστού κατά σάρκα παππού του ιερομονάχου π. Νεοφύτου καί του θείου του π. Διονυσίου, που υπηρετεί θεαρέστως στήν Ιερά Μητρόπολη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως. Σπούδασε στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών και στην Θεολογία Θεσσαλονίκης. Περατώνοντας τις φοιτητικές και στρατιωτικές του υποχρεώσεις έλαβε την απόφαση να ιερωθεί και να διακονήσει την Εκκλησία. Η μοναχική του κουρά πραγματοποιήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 1994 και την επομένη τελέσθηκε η εις Διάκονον χειροτονία του στον ιερό Μητροπολιτικό Ναό του αγίου Νικολάου Κοζάνης, από τον μακαριστό Μητροπολίτη Λήμνου και Αγίου Ευστρατίου κυρό Ιερόθεο. Ο π. Χριστοφόρος υπηρέτησε για δύο χρόνια ως διάκονος του Μητροπολιτικού Ναού αγίου Νικολάου Κοζάνης, αλλά κυρίως ως φύλακας άγγελος και διάκονος, ευρισκόμενος ανελλιπώς κοντά στον Γέροντα και ασθενή Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης κυρό Διονύσιο.
Κατ’ εντολήν του Γέροντος Μητροπολίτου κυρού Διονυσίου, την 2α Φεβρουαρίου 1996, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στην Ιερά Μονή Γενεσίου της Θεοτόκου Κλεισούρας, απο τον, προσφάτως κοιμηθέντα, μακαριστόν Μητροπολίτην Καστορίας κυρόν Σεραφείμ, και την ίδια ημέρα έλαβε και το οφφίκιο του αρχιμανδρίτου. Ως Πρεσβύτερος διορίστηκε και υπηρέτησε στην ενορία του Βατερού, στην οποία ανέπτυξε πλούσιο πνευματικό, φιλανθρωπικό και ανακαινιστικό έργο.
Τον Οκτώβριο του 2000, μετετέθη στην Ιερά Μητρόπολη Ελασσώνος, με την προοπτική της επανδρώσεως και ανασυστάσεως της ιστορικής Ιεράς Μονής αγίας Τριάδος Σπαρμού Ολύμπου, όπου μαζί με τούς δύο ιερομονάχους, τον ηγούμενο και κατά σάρκα αδελφό του π. Νικάνορα και την ελαχιστότητά μου, αποτέλεσε την πρώτη αδελφότητα της Μονής, μετά από 80 χρόνια ερήμωσης και εγκατάλειψής της. Ο π. Χριστοφόρος, όπως άλλωστε και όλοι οι πατέρες της Ιεράς Μονής μέχρι σήμερα, εκτός από τίς λειτουργικές ανάγκες του μοναστηριού, εξυπηρετούσε με υποδειγματική προθυμία τα εφημεριακά κενά των χωρίων και των υπολοίπων Μονών, διακονώντας την ιερουργία του λόγου, το μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως και πραγματοποιώντας τακτικές ομιλίες σε διάφορες ενορίες. Διακρινόταν για την ευρυμάθειά του και για την βαθιά θεολογική του μόρφωση. Ήταν άριστος και καλλίφωνος λειτουργός, ιεροπρεπής και έμπειρος γνώστης της βυζαντινής μουσικής.
Κυρίως όμως ο π. Χριστοφόρος διακρινόταν για τα πολλά πνευματικά του χαρίσματα· την καθαρότητα και αγιότητα βίου, το ταπεινό του φρόνημα, την σεμνότητά του, την αθόρυβη και χωρίς τυμπανοκρουσίες ελεημοσύνη, το άδολον και άκακον της καρδίας του, την προς πάντας αγάπη του, την υποδειγματική σιωπή του, την παιδική του αθωότητα! Εν ψυχική οδύνη καταθέτω τις σκέψεις μου αυτές, ως απόρροια της πολυετούς γνωριμίας, συναναστροφής και της κοινής μας τριακονταετούς πορείας μας από την κοινή μας πατρίδα την Κοζάνη, και εν συνεχεία στην Ιερά Μητρόπολη Ελασσώνος. Η απώλειά του ανθρωπίνως μάς θλίβει, διότι χάνουμε έναν συνεπή κληρικό, έναν καλό συνεργάτη, έναν αγαπητό αδελφό και φίλο με την αθώα ψυχή και το παιδικό χαμόγελο. Η ψυχή μας όμως γεμίζει από αναστάσιμη ελπίδα ότι τον κερδίζει ο ουρανός, όντες βέβαιοι ότι προστίθεται στον χορό των αγίων, δικαίων και εναρέτων, και ότι πρεσβεύει για όλους εμάς με τίς θεοπειθείς ικεσίες του.
Αγαπητέ συλλειτουργέ, φίλε και αδελφέ π. Χριστοφόρε, καλόν Παράδεισον!
Η μνήμη σου είη αιωνία!
Πηγή: kozan
paraklisi
«Εὐάρεστος Θεῷ γενόμενος ήγαπήθη· καί ζῶν μεταξύ ἁμαρτωλῶν μετετέθη. Ἡρπάγη, μή κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ….Ἀρεστή γάρ ήν εν Κυρίῳ ἡ ψυχή αὐτοῦ..» Σοφ. Σολομ.
Τά λόγια αυτά του σοφού συγγραφέως που συνεχώς τα ακούμε στούς εσπερινούς των εορταζομένων αγίων, έχουμε την εντύπωση οτι αναφέρονται σε πρόσωπα και καταστάσεις μιάς άλλης εποχής, πολύ μακρινής απο τά σύγχρονα δεδομένα. Ο λόγος όμως του Θεού και η σοφία των πατέρων είναι διαχρονικά, σε γεγονότα και σε πρόσωπα. Ένα πρόσωπο λοιπόν, για τό οποίο μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι ανταποκρίνεται και βρίσκει εφαρμογή ο λόγος του ιερού συγγραφέως, είναι ο εκλιπών αγαπητός μας αδελφός και συλλειτουργός π. Χριστοφόρος, ο οποίος, νοσήσας απο την μάστιγα της σοβούσης πανδημίας, εκοιμήθη εν Κυρίω τις πρωινές ώρες της 27ης Ιανουαρίου 2021.
Ο εκλιπών αρχιμανδρίτης π. Χριστοφόρος, (κατα κόσμον Χαράλαμπος) Παπανικολάου, γεννήθηκε στήν Κοζάνη τό 1969
Κατ’ εντολήν του Γέροντος Μητροπολίτου κυρού Διονυσίου, την 2α Φεβρουαρίου 1996, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στην Ιερά Μονή Γενεσίου της Θεοτόκου Κλεισούρας, απο τον, προσφάτως κοιμηθέντα, μακαριστόν Μητροπολίτην Καστορίας κυρόν Σεραφείμ, και την ίδια ημέρα έλαβε και το οφφίκιο του αρχιμανδρίτου. Ως Πρεσβύτερος διορίστηκε και υπηρέτησε στην ενορία του Βατερού, στην οποία ανέπτυξε πλούσιο πνευματικό, φιλανθρωπικό και ανακαινιστικό έργο.
Τον Οκτώβριο του 2000, μετετέθη στην Ιερά Μητρόπολη Ελασσώνος, με την προοπτική της επανδρώσεως και ανασυστάσεως της ιστορικής Ιεράς Μονής αγίας Τριάδος Σπαρμού Ολύμπου, όπου μαζί με τούς δύο ιερομονάχους, τον ηγούμενο και κατά σάρκα αδελφό του π. Νικάνορα και την ελαχιστότητά μου, αποτέλεσε την πρώτη αδελφότητα της Μονής, μετά από 80 χρόνια ερήμωσης και εγκατάλειψής της. Ο π. Χριστοφόρος, όπως άλλωστε και όλοι οι πατέρες της Ιεράς Μονής μέχρι σήμερα, εκτός από τίς λειτουργικές ανάγκες του μοναστηριού, εξυπηρετούσε με υποδειγματική προθυμία τα εφημεριακά κενά των χωρίων και των υπολοίπων Μονών, διακονώντας την ιερουργία του λόγου, το μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως και πραγματοποιώντας τακτικές ομιλίες σε διάφορες ενορίες. Διακρινόταν για την ευρυμάθειά του και για την βαθιά θεολογική του μόρφωση. Ήταν άριστος και καλλίφωνος λειτουργός, ιεροπρεπής και έμπειρος γνώστης της βυζαντινής μουσικής.
Κυρίως όμως ο π. Χριστοφόρος διακρινόταν για τα πολλά πνευματικά του χαρίσματα· την καθαρότητα και αγιότητα βίου, το ταπεινό του φρόνημα, την σεμνότητά του, την αθόρυβη και χωρίς τυμπανοκρουσίες ελεημοσύνη, το άδολον και άκακον της καρδίας του, την προς πάντας αγάπη του, την υποδειγματική σιωπή του, την παιδική του αθωότητα! Εν ψυχική οδύνη καταθέτω τις σκέψεις μου αυτές, ως απόρροια της πολυετούς γνωριμίας, συναναστροφής και της κοινής μας τριακονταετούς πορείας μας από την κοινή μας πατρίδα την Κοζάνη, και εν συνεχεία στην Ιερά Μητρόπολη Ελασσώνος. Η απώλειά του ανθρωπίνως μάς θλίβει, διότι χάνουμε έναν συνεπή κληρικό, έναν καλό συνεργάτη, έναν αγαπητό αδελφό και φίλο με την αθώα ψυχή και το παιδικό χαμόγελο. Η ψυχή μας όμως γεμίζει από αναστάσιμη ελπίδα ότι τον κερδίζει ο ουρανός, όντες βέβαιοι ότι προστίθεται στον χορό των αγίων, δικαίων και εναρέτων, και ότι πρεσβεύει για όλους εμάς με τίς θεοπειθείς ικεσίες του.
Αγαπητέ συλλειτουργέ, φίλε και αδελφέ π. Χριστοφόρε, καλόν Παράδεισον!
Η μνήμη σου είη αιωνία!
Πηγή: kozan
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
