2012-03-18 10:54:03
Γράφει η Πέννυ Δαλαμπούρα
Ένα από τα μεγαλύτερα αποφθέγματα στην ιστορία της ανθρωπότητας ανήκει στον μεγάλο φιλόσοφο Ζαν Πολ Σαρτρ: «Κόλαση είναι οι άλλοι». Μια φράση που εύκολα πιστεύει κανείς πως την καταλαβαίνει, δύσκολα όμως τη συνειδητοποιεί.
Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που σκοτώνει για ευχαρίστηση, για να ικανοποιήσει τη δίψα του για εξουσία, για ..... εκδίκηση ή για δόξα. Αντίθετα με τα υπόλοιπα είδη του πλανήτη, είχε την τάση από την αρχή της ύπαρξής του να αναζητά κάτι παραπάνω από τον ορίζοντα. Ό,τι βλέπει, πρέπει να το κατακτά. Ό,τι φαντάζεται, πρέπει κάποια στιγμή να το δει. Έτσι, αντί να προσπαθεί μόνος του να φτάσει πέρα από τον ορίζοντα, δημιούργησε κοινωνίες. Ομάδες που σκέπασαν τους φόβους του, ενίσχυσαν την ψυχραιμία του και έκαναν την ζωή του πιο δύσκολη από ό,τι φανταζόταν. Έκαναν τη ζωή του κόλαση. Αν δεν υπήρχαν οι άλλοι, ο κόσμος θα ήταν ονειρεμένος, ένας μοναχικός παράδεισος. Θα είχαμε, όμως, μία ελευθερία χωρίς αιτία.
Μπορεί την τελευταία διετία η διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να υπήρξε κόλαση για όλους μας. Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, όμως, υπήρξε η κόλαση για όλα τα υπόλοιπα κόμματα της Μεταπολίτευσης που, χωρίς να το κρύβουν ιδιαίτερα, επιδίωξαν διαχρονικά να αντιγράψουν κάποια ιστορική του φάση. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η στρατηγική του «μεσαίου χώρου», στα πρότυπα του «κέντρου» του ΠΑΣΟΚ, που νικηφόρα ακολούθησε ο Καραμανλής το 2004.
Η σχεδόν ηγεμονική πολιτικά θέση του καταδεικνύεται όχι μόνο από το γεγονός ότι διαχειρίστηκε την εξουσία στο μεγαλύτερο διάστημα της Μεταπολίτευσης, αλλά και από το ότι όλα τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα ετεροπροσδιορίζονται ιδεολογικά και πολιτικά με βάση το ΠΑΣΟΚ. Ακόμη και τώρα, στην ύστατη στιγμή, στο τέλος. Άλλωστε, το καφέ «Ηλιοβασίλεμα» στο οποίο θα ψηφίζουν τα μέλη και οι φίλοι του κόμματος στη Γαλάτιστα Χαλκιδικής την Κυριακή, έχει σίγουρα και τη σημειολογική του αξία.
Όμως, ούτε στο καφέ «Ηλιοβασίλεμα» ούτε και κάπου άλλου θα ψηφίσει την Κυριακή ο Χάρης Καστανίδης. Με την ανακοίνωση της «Κοινωνικής Συμφωνίας» μαζί με την Λούκα Κατσέλη έκοψαν κάθε δεσμό με το ΠΑΣΟΚ. Στην παρουσίαση του νέου κόμματος, κάνοντας μία προσωπική εξομολόγηση, είπε ότι πέρασε πολλές ώρες κοιτώντας έξω από το παράθυρο του σπιτιού του, ενώ στο μυαλό του στροβιλιζόταν το ερώτημα «πώς μπορώ να υπερβώ μία ζωή που ξεκίνησα το ‘74»; Τελικά την υπερέβη.
Οι διαδρομές του Βαγγέλη Βενιζέλου και του Χάρη Καστανίδη τέμνονται σε πολλά σημεία, ήδη από τα αμφιθέατρα, τα οποία μάγευαν με τις ρητορικές τους ικανότητες. Στην συνέχεια, ο ένας μπήκε στην ενεργό δικηγορία και ο άλλος στην ενεργό πολιτική, ήδη από το 1981. Βήμα το οποίο ο Βενιζέλος έκανε 12 χρόνια μετά, το 1993, ως Βουλευτής και κυβερνητικός εκπρόσωπος του Ανδρέα Παπανδρέου. Βενιζέλος και Καστανίδης κονταροχτυπιόντουσαν χρόνια για την πρωτιά στην Α’ Θεσσαλονικής. Σύντομα η μάχη τους εξελίχθηκε σε προσωπική κόντρα. Όταν ο πρώτος εκδήλωσε το ενδιαφέρον του για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, ο άλλος δεν θα μπορούσε παρά να συστρατευθεί με τον αντίπαλό του. Ακόμη και εάν αυτός δεν ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου, αλλά κάποιος άλλος. Άλλωστε, στις εσωκομματικές επιλογές δεν παίζουν ρόλο μόνο οι ιδέες και τα πρόσωπα, αλλά και τα τοπικά συμφέροντα και οι αντιπαλότητες. Τελικά, διείσδυσε μέσα στο στενό κύκλο επιρροής του νέου αρχηγού. Έτσι μετατράπηκε από «λογαχός» του Σημίτη το 1996 σε «μπιστικό» του Γιώργου το 2007. Τόσο, που η πρόταση του για Δημοψήφισμα υιοθετήθηκε με θέρμη. Τελικά, ο εμπνευστής της ιδέας κατέληξε εκτός ΠΑΣΟΚ και ο επίδοξος θεμελιωτής της εκτός πρωθυπουργίας!
Το Ζάππειο, έμελλε να σημαδέψει την πολιτική καριέρα, τόσο του ενός όσο και του άλλου. Η βιασύνη του Βενιζέλου να δηλώσει εκεί «παρών» το 2007, του στοίχισε -κατά πολλούς- τη νίκη. Στην «Αίγλη» του Ζαππείου έγινε και η ανακοίνωση του κόμματος Καστανίδη- Κατσέλη.
Με το ΠΑΣΟΚ να βρίσκεται εξαιρετικά χαμηλά στις δημοσκοπήσεις, ο Βενιζέλος αναγκαστικά θα πρέπει να δώσει τον καλύτερο ηγετικό του εαυτό. Ζήτησε δύο φορές συγνώμη. Δεν είναι, όμως, αρκετό. Πρέπει να διατυπώσει νέο κοινωνικό συμβόλαιο με τους πολίτες, στο πλαίσιο ενός εθνικού σχεδίου ανάπτυξης πολιτικών πέρα από το Μνημόνιο. Να αποδομήσει τον Αντώνη Σαμαρά για τις θέσεις του και τον Φώτη Κουβέλη για την ένδεια θέσεων και προτάσεων. Να τολμήσει ρήξεις και ανατροπές στο εσωκομματικό επίπεδο, αλλά και ευρύτερα με κατεστημένα και συμφέροντα του δημόσιου βίου.
Όπως είπαμε και στην αρχή όλοι έχουμε ανάγκη τους άλλους, ακόμη κι όταν μας οδηγούν στην κόλαση. Να μας φροντίζουν, να μας αγαπούν αλλά περισσότερο να μας ταλαιπωρούν και να μας φοβίζουν. Αν δεν υπήρχε η «Κοι. Συ.», ο Βενιζέλος θα έπρεπε να την εφεύρει. Για να δείξει ότι οι δεινόσαυροι της Μεταπολίτευσης τελείωσαν οριστικά, τουλάχιστον από το ΠΑΣΟΚ. Οι ρήξεις και οι ανατροπές στο εσωκομματικό πεδίο ήρθαν, όχι με την ανάληψη της αρχηγίας του, αλλά λίγο νωρίτερα. Με την ψήφιση της Νέας Δανειακής Σύμβασης. Όταν ο εμπνευστής του Δημοψηφίσματος και η αρχιτέκτονας του «λεφτά υπάρχουν» απεκδύθηκαν των ευθυνών τους στην πιο ιστορική ψηφοφορία της Μεταπολίτευσης και είτε απείχαν είτε καταψήφισαν την αποφυγή της χρεοκοπίας.
Αν ο Σαρτρ είχε δίκιο, και η κόλαση είναι οι άλλοι, σίγουρα το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου μόνο κόλαση θα μπορούσε να γίνει για τον Καστανίδη. Καλή ζωή, λοιπόν, στο μοναχικό του παράδεισο! Kafeneio
Ένα από τα μεγαλύτερα αποφθέγματα στην ιστορία της ανθρωπότητας ανήκει στον μεγάλο φιλόσοφο Ζαν Πολ Σαρτρ: «Κόλαση είναι οι άλλοι». Μια φράση που εύκολα πιστεύει κανείς πως την καταλαβαίνει, δύσκολα όμως τη συνειδητοποιεί.
Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που σκοτώνει για ευχαρίστηση, για να ικανοποιήσει τη δίψα του για εξουσία, για ..... εκδίκηση ή για δόξα. Αντίθετα με τα υπόλοιπα είδη του πλανήτη, είχε την τάση από την αρχή της ύπαρξής του να αναζητά κάτι παραπάνω από τον ορίζοντα. Ό,τι βλέπει, πρέπει να το κατακτά. Ό,τι φαντάζεται, πρέπει κάποια στιγμή να το δει. Έτσι, αντί να προσπαθεί μόνος του να φτάσει πέρα από τον ορίζοντα, δημιούργησε κοινωνίες. Ομάδες που σκέπασαν τους φόβους του, ενίσχυσαν την ψυχραιμία του και έκαναν την ζωή του πιο δύσκολη από ό,τι φανταζόταν. Έκαναν τη ζωή του κόλαση. Αν δεν υπήρχαν οι άλλοι, ο κόσμος θα ήταν ονειρεμένος, ένας μοναχικός παράδεισος. Θα είχαμε, όμως, μία ελευθερία χωρίς αιτία.
Μπορεί την τελευταία διετία η διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να υπήρξε κόλαση για όλους μας. Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, όμως, υπήρξε η κόλαση για όλα τα υπόλοιπα κόμματα της Μεταπολίτευσης που, χωρίς να το κρύβουν ιδιαίτερα, επιδίωξαν διαχρονικά να αντιγράψουν κάποια ιστορική του φάση. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η στρατηγική του «μεσαίου χώρου», στα πρότυπα του «κέντρου» του ΠΑΣΟΚ, που νικηφόρα ακολούθησε ο Καραμανλής το 2004.
Η σχεδόν ηγεμονική πολιτικά θέση του καταδεικνύεται όχι μόνο από το γεγονός ότι διαχειρίστηκε την εξουσία στο μεγαλύτερο διάστημα της Μεταπολίτευσης, αλλά και από το ότι όλα τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα ετεροπροσδιορίζονται ιδεολογικά και πολιτικά με βάση το ΠΑΣΟΚ. Ακόμη και τώρα, στην ύστατη στιγμή, στο τέλος. Άλλωστε, το καφέ «Ηλιοβασίλεμα» στο οποίο θα ψηφίζουν τα μέλη και οι φίλοι του κόμματος στη Γαλάτιστα Χαλκιδικής την Κυριακή, έχει σίγουρα και τη σημειολογική του αξία.
Όμως, ούτε στο καφέ «Ηλιοβασίλεμα» ούτε και κάπου άλλου θα ψηφίσει την Κυριακή ο Χάρης Καστανίδης. Με την ανακοίνωση της «Κοινωνικής Συμφωνίας» μαζί με την Λούκα Κατσέλη έκοψαν κάθε δεσμό με το ΠΑΣΟΚ. Στην παρουσίαση του νέου κόμματος, κάνοντας μία προσωπική εξομολόγηση, είπε ότι πέρασε πολλές ώρες κοιτώντας έξω από το παράθυρο του σπιτιού του, ενώ στο μυαλό του στροβιλιζόταν το ερώτημα «πώς μπορώ να υπερβώ μία ζωή που ξεκίνησα το ‘74»; Τελικά την υπερέβη.
Οι διαδρομές του Βαγγέλη Βενιζέλου και του Χάρη Καστανίδη τέμνονται σε πολλά σημεία, ήδη από τα αμφιθέατρα, τα οποία μάγευαν με τις ρητορικές τους ικανότητες. Στην συνέχεια, ο ένας μπήκε στην ενεργό δικηγορία και ο άλλος στην ενεργό πολιτική, ήδη από το 1981. Βήμα το οποίο ο Βενιζέλος έκανε 12 χρόνια μετά, το 1993, ως Βουλευτής και κυβερνητικός εκπρόσωπος του Ανδρέα Παπανδρέου. Βενιζέλος και Καστανίδης κονταροχτυπιόντουσαν χρόνια για την πρωτιά στην Α’ Θεσσαλονικής. Σύντομα η μάχη τους εξελίχθηκε σε προσωπική κόντρα. Όταν ο πρώτος εκδήλωσε το ενδιαφέρον του για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, ο άλλος δεν θα μπορούσε παρά να συστρατευθεί με τον αντίπαλό του. Ακόμη και εάν αυτός δεν ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου, αλλά κάποιος άλλος. Άλλωστε, στις εσωκομματικές επιλογές δεν παίζουν ρόλο μόνο οι ιδέες και τα πρόσωπα, αλλά και τα τοπικά συμφέροντα και οι αντιπαλότητες. Τελικά, διείσδυσε μέσα στο στενό κύκλο επιρροής του νέου αρχηγού. Έτσι μετατράπηκε από «λογαχός» του Σημίτη το 1996 σε «μπιστικό» του Γιώργου το 2007. Τόσο, που η πρόταση του για Δημοψήφισμα υιοθετήθηκε με θέρμη. Τελικά, ο εμπνευστής της ιδέας κατέληξε εκτός ΠΑΣΟΚ και ο επίδοξος θεμελιωτής της εκτός πρωθυπουργίας!
Το Ζάππειο, έμελλε να σημαδέψει την πολιτική καριέρα, τόσο του ενός όσο και του άλλου. Η βιασύνη του Βενιζέλου να δηλώσει εκεί «παρών» το 2007, του στοίχισε -κατά πολλούς- τη νίκη. Στην «Αίγλη» του Ζαππείου έγινε και η ανακοίνωση του κόμματος Καστανίδη- Κατσέλη.
Με το ΠΑΣΟΚ να βρίσκεται εξαιρετικά χαμηλά στις δημοσκοπήσεις, ο Βενιζέλος αναγκαστικά θα πρέπει να δώσει τον καλύτερο ηγετικό του εαυτό. Ζήτησε δύο φορές συγνώμη. Δεν είναι, όμως, αρκετό. Πρέπει να διατυπώσει νέο κοινωνικό συμβόλαιο με τους πολίτες, στο πλαίσιο ενός εθνικού σχεδίου ανάπτυξης πολιτικών πέρα από το Μνημόνιο. Να αποδομήσει τον Αντώνη Σαμαρά για τις θέσεις του και τον Φώτη Κουβέλη για την ένδεια θέσεων και προτάσεων. Να τολμήσει ρήξεις και ανατροπές στο εσωκομματικό επίπεδο, αλλά και ευρύτερα με κατεστημένα και συμφέροντα του δημόσιου βίου.
Όπως είπαμε και στην αρχή όλοι έχουμε ανάγκη τους άλλους, ακόμη κι όταν μας οδηγούν στην κόλαση. Να μας φροντίζουν, να μας αγαπούν αλλά περισσότερο να μας ταλαιπωρούν και να μας φοβίζουν. Αν δεν υπήρχε η «Κοι. Συ.», ο Βενιζέλος θα έπρεπε να την εφεύρει. Για να δείξει ότι οι δεινόσαυροι της Μεταπολίτευσης τελείωσαν οριστικά, τουλάχιστον από το ΠΑΣΟΚ. Οι ρήξεις και οι ανατροπές στο εσωκομματικό πεδίο ήρθαν, όχι με την ανάληψη της αρχηγίας του, αλλά λίγο νωρίτερα. Με την ψήφιση της Νέας Δανειακής Σύμβασης. Όταν ο εμπνευστής του Δημοψηφίσματος και η αρχιτέκτονας του «λεφτά υπάρχουν» απεκδύθηκαν των ευθυνών τους στην πιο ιστορική ψηφοφορία της Μεταπολίτευσης και είτε απείχαν είτε καταψήφισαν την αποφυγή της χρεοκοπίας.
Αν ο Σαρτρ είχε δίκιο, και η κόλαση είναι οι άλλοι, σίγουρα το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου μόνο κόλαση θα μπορούσε να γίνει για τον Καστανίδη. Καλή ζωή, λοιπόν, στο μοναχικό του παράδεισο! Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δεν έπαιξε η ΕΡΤ την δήλωση του Βενιζέλου...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
