2012-11-15 21:21:46
Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης
Δεν χάσαμε το παιχνίδι. Απλά τέλειωσε ο χρόνος.
Vince Lombardi
Ο χρόνος για τους οικονομολόγους και τους μάνατζερ, συνιστά μια θεμελιώδη «παράμετρο» (όχι μονάχα οικονομική, αλλά και σχεδιαστική, με οικονομική σε κάθε περίπτωση συνέπεια) στις αποφάσεις τους.
Το ίδιο και η αποφασιστικότητα.
Η αναποφασιστικότητα, η ενδοτικότητα και ο χρόνος δεν συνιστούν ουδέτερες καταστάσεις στην οικονομία.
Για πολλούς λόγους : ένας των οποίων είναι ότι οι αποφάσεις, έχουν μια οικονομική σημασία και... βαρύτητα, σε σχέση με τη συγκυρία (οικονομική ΚΑΙ όχι μόνο) που επικρατεί στη συγκεκριμένη ΧΡΟΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ που λαμβάνονται, συγκυρία που έχει να κάνει όχι μονάχα με το πώς διαμορφώνεται εκείνη τη στιγμή, μα και πώς εκτιμάται να εξελιχθεί, επίσης με βάση τα γνωστά δεδομένα της στιγμής εκείνης.
Ό,τι έχει σημασία σήμερα, δεν σημαίνει ότι θα έχει την ίδια σημασία αύριο, ενώ ενδέχεται και να μην έχει καμιά σημασία μεθαύριο, ή, ακόμα χειρότερο : ό,τι ήταν επωφελές όταν διατυπώνονταν, ίσως να είναι πολύ λιγότερο επωφελές αργότερα, ή και επιζήμιο.
Αυτή την αλήθεια φυσικά τη διαπιστώνουμε και στο ζήτημα της ακολουθούμενης πολιτικής του Μνημονίου στην αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης.
Θα παρακάμψω τη λεπτομέρεια ότι αυτή η πολιτική είναι εξωγενώς επιβεβλημένη στη κυβέρνηση και το τι σημαίνει αυτό, όπως και θα παρακάμψω το αν μπορούσε να μην ήταν εξωγενώς επιβεβλημένη.
Πάω κατ’ ευθείαν στον ισχυρισμό της κυβέρνησης, ότι αποτελεί προϊόν διαπραγμάτευσης, και μάλιστα «σκληρής», κάτι που κατά κόρο προβάλλεται από τον Μάϊο του 2010 σταθερά έως σήμερα, και άρα, ως τέτοιο προϊόν, που εν τέλει έγινε αποδεκτό και από την ελληνική κυβέρνηση, είναι μια «ρεαλιστική» πολιτική, ανεξάρτητα το αν είναι δίκαιη ή άδικη, σκληρή ή όχι.
Τι ισχυρίζονταν λοιπόν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις το 2010;
Πολλά.
Ανάμεσα σ΄ άλλα, ότι έπρεπε ΤΟΤΕ, ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΠΙΔΙΩΞΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΜΑΣ, να έχει επιχειρηθεί η μείωση του χρέους ΣΕ ΒΙΩΣΙΜΑ επίπεδα, ότι έπρεπε ΤΟΤΕ να είχε γίνει διαπραγμάτευση ώστε επιτόκια και χρόνος εξυπηρέτησης του χρέους, να διαμορφωθούν έτσι ώστε να αποφευχθεί η ύφεση και το χρέος να εξυπηρετηθεί από αυτό που οι οικονομολόγοι ονομάζουν «παραγωγικοσυναλλακτικό κύκλωμα» της οικονομίας, και όχι με δανεισμό που απλά το διογκώνει, και όχι μόνο αυτό, αλλά και την ύφεση και τα ελλείμματα.
Τότε αυτές οι φωνές, χαρακτηρίζονταν από τους «ρεαλιστές» του μνημονίου, ως φωνές «αιθεροβαμόνων», που πετούν στα σύννεφα, όταν φυσικά, δεν ήταν αντιπατριώτες, αφού το μνημόνιο εκτός από τα άλλα χαρακτηριστικά, είχε κατά τους μνημονιακούς και πατριωτικό χαρακτήρα!!!
Πάει καλά.
Η συνέχεια ποια ήταν τώρα;
Απλά οι μνημονιακοί άρχισαν σιγά – σιγά, πράγμα που αποδείχτηκε ότι δεν είχαν και δεν έχουν ιδιαίτερη δυσκολία να το κάνουν, να μεταλλάσσονται.
Ο «ρεαλισμός» τους, δεν απείχε πολύ από τα σύννεφα.
Αντιθέτως : Ό,τι χτες ήταν ανοησία και υψιπετείς θεωρίες, άρχισαν σιγά –σιγά, να αντιλαμβάνονται ότι απλά, χάρη στις ανόητες περί Μονοδρόμου εμμονές τους, οι ανοησίες εκείνες, τελικά είχαν ισχυρές δόσεις «ρεαλισμού».
Σήμερα, αναγνωρίζουν με καθυστέρηση δύο χρόνων, ότι το χρέος ΔΕΝ ΗΤΑΝ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΙΜΟ.
Όχι μόνο το αντιλαμβάνονται σήμερα, μα το αντιλαμβάνονται ΑΤΟΛΜΑ ΚΑΙ ΛΑΘΟΣ. Δηλαδή, ακόμα και σήμερα, η ελληνική φιλομνημονιακή κυβέρνηση, εξακολουθεί να τηρεί στάση παρατηρητή στις εξελίξεις που αφορούν την ίδια τη χώρα, και οι όποιες παρεμβάσεις, οι όποιες «σκληρές» «διαπραγματεύσεις», έχουν να κάνουν ΠΑΝΤΟΤΕ με τη προσπάθεια «στρογγυλέματος», όσων η Τρόϊκα ετοιμάζει πριν από εμάς για μας. Πλάνα Α, Β, Γ…, ό,τι ακούμε εδώ και 2,5 χρόνια τροϊκανής κατοχής, όλα εκπορεύονται από το Βερολίνο. Ποτέ δεν ακούστηκε ούτε εδώ ούτε και στα ευρωπαϊκά σαλόνια, ότι η Ελλάδα, προσέρχεται με δικά της πλάνα, τα οποία και τα αντιπαραθέτει προς εκείνα του Βερολίνου. Αλλά, πώς μπορεί να γίνει αυτό, όταν αποτελεί στοιχείο του δόγματός σου, ότι δεν μπορείς να θέτεις όρους από τη θέση του χρεώστη, και ό,τι μπορείς να κάνεις συνεπώς, είναι απλά να προσπαθείς να στρογγυλέψεις τις όποιες γωνίες, πράγμα που κι αυτό, όπως προκύπτει, μονάχα πρόσκαιρα το επιτυγχάνεις;
Απόδειξη το πρόσφατο «κούρεμα», που απλά «μάλλιασε» ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ, ΜΕ ΝΕΑ ΧΡΕΗ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΕΣ ΜΙΚΡΟΟΜΟΛΟΓΙΟΥΧΟΥΣ, ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ, ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ, ΚΙ Ο,ΤΙ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ.
Και είναι κανείς να απορεί πλέον με την ευφυΐα όσων επικαλούνται την «επιτυχία» μιας ρύθμισης, που [1] τα όποια υποτιθέμενα οφέλη, απλά μεταφέρθηκαν ως δημοσιονομικό βάρος από τους πιστωτές στους Έλληνες μικροομολογιούχους, ασφαλιστικά ταμεία, κ.λπ., όπως σημειώνουμε αμέσως παραπάνω, [2] την ίδια στιγμή, το διαγραφέν χρέος αντικαταστάθηκε με άλλο, του οποίου τα υποτιθέμενα οφέλη από το μικρότερο επιτόκιο συμψηφίστηκαν και με τα παραπάνω από τις ζημιές που υπέστησαν όσοι μνημονεύονται στο [1], και τέλος, ενίσχυσαν οι παραπάνω εξελίξεις [1] και [2] τις υφεσιακές εστίες αφού, τα παραπάνω ελλείμματα και ζημίες που δημιουργήθηκαν από το «κούρεμα» πρέπει να καλυφθούν με νέο χρέος και νέα ελλείμματα, που θα απαιτούν ακόμα περισσότερο χρέος.
‘Όμως, μιλώντας για «κούρεμα» χρέους, ΟΥΔΕΙΣ ΕΜΦΡΩΝ διαπραγματευτής θα επιδίωκε ΤΗΝ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΦΕΣΗΣ ΕΞ’ ΑΙΤΙΑΣ ΕΝΟΣ ΤΈΤΟΙΟΥ ΚΟΥΡΕΜΑΤΟΣ.
Η αιτία; Πολύ απλά, άνθρωποι που ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ότι υπάρχει εναλλακτική λύση στο Μόνόδρομο, κάθε παρέκκλιση απ’ αυτόν την αντιμετωπίζουν αναποτελεσματικά και άτολμα.
Είναι κανόνας : δεν μπορείς να πετύχεις πολλά, όταν δεν πιστεύεις σ’ αυτό που επιδιώκεις.
Είναι κανόνας : η ατολμία, δυστυχώς, δεν είναι κάτι που «αγοράζεται» σε πρώτη ευκαιρία από κάπου, ούτε κάτι που μπορείς μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα να την αποβάλεις, και να μεταβληθείς σε τσολιά που υπερπηδά χαρακώματα φωνάζοντας «αέρα»!
Σύντομα, θ’ αρχίσουν να παπαγαλίζουν και άλλες αντιμνημονιακές θέσεις, που κι αυτές, για τους ίδιους λόγους, θα επιχειρούν να τις υλοποιήσουν άτολμα και αναποτελεσματικά.
Παράδειγμα; Την επιμήκυνση. Εγώ π.χ, όταν μίλαγα για επιμήκυνση σε παλαιότερα άρθρα μου, ήδη, από την εποχή πριν την υπογραφή του Μνημονίου 1, υπογράμμιζα ότι για να έχει έννοια κάτι τέτοιο, θάπρεπε αυτή, [1] να συνοδεύεται ΑΠΟ ΓΕΝΝΑΙΑ ΜΕΙΩΣΗ ΕΠΙΤΟΚΙΩΝ, [2] από ΔΙΑΓΡΑΦΗ χρέους, [3] η ίδια η επιμήκυνση θάπρεπε ΝΑ ΗΤΑΝ ΓΕΝΝΑΙΑ, μιλούσα δε για 10 ή και 15 χρόνια, ΜΕ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΧΑΡΙΤΟΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΤΟΚΟΥΣ τουλάχιστον μια 5ετια αν όχι περισσότερο.
Τότε, όλα τα παραπάνω, ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΑΝ ΘΕΜΑΤΑ ΕΚΤΟΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΥΣ «ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ».
Δεν ψέλλισαν καν ως ενδεχόμενα θέματα προς συζήτηση, επομένως, δεν χρειάζεται κανείς να απορεί γιατί δεν τα επιδίωξαν ως στόχους.
Οι αντιμνημονιακές εξάλλου θέσεις, είχαν και έχουν ένα θεμελιώδες προαπαιτούμενο, το οποίο δεν συζητούν καν : πως δεν νοείται μια αγωγή στα πλαίσια του φαρμάκου και της δοσολογίας του φαρμάκου που σκοτώνει. Βέβαια, η νυν κυβέρνηση, ΟΙ ΔΥΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΣΥΝΕΣΤΩΣΕΣ ΤΗΣ, η Νέα Δημοκρατία και η ΔΗΜ.ΑΡ., ταυτίζονταν με τη θέση αυτή, ταυτίζονταν ακόμα, έστω και χαλαρότερα, όταν συνυπέγραφαν τις κοινές τους προγραμματικές συγκλίσεις – θέσεις για τη συγκυβέρνηση λίγους μήνες πριν.
Γρήγορα όμως, κι αυτές, θαμπώθηκαν από τη γοητεία της θεωρίας του Μονοδρόμου, μια θεωρία που βεβαίως απορρίπτουν «με πόνο καρδιάς», αλλά που βεβαίως δεν μπορούν να αποφύγουν το «πικρό ποτήρι». Βεβαίως, όλα αυτά «επί του παρόντος» : Ένα όμως «επί του παρόντος» που όταν θα πάψει να είναι «επί του παρόντος», τα πράγματα θα έχουν εξελιχθεί έτσι και τόσο άσχημα, ώστε και πάλι, όντας ανήμποροι να διαγνώσουν νέες αποτελεσματικές αγωγές που δεν θα σκοτώνουν τον ασθενή, θα επιλέξουν και πάλι τη θεωρία του Μονοδρόμου ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ, εν όψει κάποιων «νέων δεδομένων» που δα δεν λείπουν ποτέ, και επειδή, δεν θα υπάρχει «εναλλακτική λύση», δηλαδή, κάτι ΠΟΥ ΘΑ ΑΠΟΤΟΛΜΟΥΣΑΝ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΟΥΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΗΣ ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, και πάλι θα αρχίσουν να εκφωνούν την ίδια ψαλμωδία, που θα επικαλείται τον Κύριο του ελέους, τη Τρόίκα, να μας «σώσει» γι’ ακόμα μια φορά.
Σώσον Κυρία (του Βερολίνου) τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου….
Kafeneio
Δεν χάσαμε το παιχνίδι. Απλά τέλειωσε ο χρόνος.
Vince Lombardi
Ο χρόνος για τους οικονομολόγους και τους μάνατζερ, συνιστά μια θεμελιώδη «παράμετρο» (όχι μονάχα οικονομική, αλλά και σχεδιαστική, με οικονομική σε κάθε περίπτωση συνέπεια) στις αποφάσεις τους.
Το ίδιο και η αποφασιστικότητα.
Η αναποφασιστικότητα, η ενδοτικότητα και ο χρόνος δεν συνιστούν ουδέτερες καταστάσεις στην οικονομία.
Για πολλούς λόγους : ένας των οποίων είναι ότι οι αποφάσεις, έχουν μια οικονομική σημασία και... βαρύτητα, σε σχέση με τη συγκυρία (οικονομική ΚΑΙ όχι μόνο) που επικρατεί στη συγκεκριμένη ΧΡΟΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ που λαμβάνονται, συγκυρία που έχει να κάνει όχι μονάχα με το πώς διαμορφώνεται εκείνη τη στιγμή, μα και πώς εκτιμάται να εξελιχθεί, επίσης με βάση τα γνωστά δεδομένα της στιγμής εκείνης.
Ό,τι έχει σημασία σήμερα, δεν σημαίνει ότι θα έχει την ίδια σημασία αύριο, ενώ ενδέχεται και να μην έχει καμιά σημασία μεθαύριο, ή, ακόμα χειρότερο : ό,τι ήταν επωφελές όταν διατυπώνονταν, ίσως να είναι πολύ λιγότερο επωφελές αργότερα, ή και επιζήμιο.
Αυτή την αλήθεια φυσικά τη διαπιστώνουμε και στο ζήτημα της ακολουθούμενης πολιτικής του Μνημονίου στην αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης.
Θα παρακάμψω τη λεπτομέρεια ότι αυτή η πολιτική είναι εξωγενώς επιβεβλημένη στη κυβέρνηση και το τι σημαίνει αυτό, όπως και θα παρακάμψω το αν μπορούσε να μην ήταν εξωγενώς επιβεβλημένη.
Πάω κατ’ ευθείαν στον ισχυρισμό της κυβέρνησης, ότι αποτελεί προϊόν διαπραγμάτευσης, και μάλιστα «σκληρής», κάτι που κατά κόρο προβάλλεται από τον Μάϊο του 2010 σταθερά έως σήμερα, και άρα, ως τέτοιο προϊόν, που εν τέλει έγινε αποδεκτό και από την ελληνική κυβέρνηση, είναι μια «ρεαλιστική» πολιτική, ανεξάρτητα το αν είναι δίκαιη ή άδικη, σκληρή ή όχι.
Τι ισχυρίζονταν λοιπόν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις το 2010;
Πολλά.
Ανάμεσα σ΄ άλλα, ότι έπρεπε ΤΟΤΕ, ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΠΙΔΙΩΞΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΜΑΣ, να έχει επιχειρηθεί η μείωση του χρέους ΣΕ ΒΙΩΣΙΜΑ επίπεδα, ότι έπρεπε ΤΟΤΕ να είχε γίνει διαπραγμάτευση ώστε επιτόκια και χρόνος εξυπηρέτησης του χρέους, να διαμορφωθούν έτσι ώστε να αποφευχθεί η ύφεση και το χρέος να εξυπηρετηθεί από αυτό που οι οικονομολόγοι ονομάζουν «παραγωγικοσυναλλακτικό κύκλωμα» της οικονομίας, και όχι με δανεισμό που απλά το διογκώνει, και όχι μόνο αυτό, αλλά και την ύφεση και τα ελλείμματα.
Τότε αυτές οι φωνές, χαρακτηρίζονταν από τους «ρεαλιστές» του μνημονίου, ως φωνές «αιθεροβαμόνων», που πετούν στα σύννεφα, όταν φυσικά, δεν ήταν αντιπατριώτες, αφού το μνημόνιο εκτός από τα άλλα χαρακτηριστικά, είχε κατά τους μνημονιακούς και πατριωτικό χαρακτήρα!!!
Πάει καλά.
Η συνέχεια ποια ήταν τώρα;
Απλά οι μνημονιακοί άρχισαν σιγά – σιγά, πράγμα που αποδείχτηκε ότι δεν είχαν και δεν έχουν ιδιαίτερη δυσκολία να το κάνουν, να μεταλλάσσονται.
Ο «ρεαλισμός» τους, δεν απείχε πολύ από τα σύννεφα.
Αντιθέτως : Ό,τι χτες ήταν ανοησία και υψιπετείς θεωρίες, άρχισαν σιγά –σιγά, να αντιλαμβάνονται ότι απλά, χάρη στις ανόητες περί Μονοδρόμου εμμονές τους, οι ανοησίες εκείνες, τελικά είχαν ισχυρές δόσεις «ρεαλισμού».
Σήμερα, αναγνωρίζουν με καθυστέρηση δύο χρόνων, ότι το χρέος ΔΕΝ ΗΤΑΝ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΙΜΟ.
Όχι μόνο το αντιλαμβάνονται σήμερα, μα το αντιλαμβάνονται ΑΤΟΛΜΑ ΚΑΙ ΛΑΘΟΣ. Δηλαδή, ακόμα και σήμερα, η ελληνική φιλομνημονιακή κυβέρνηση, εξακολουθεί να τηρεί στάση παρατηρητή στις εξελίξεις που αφορούν την ίδια τη χώρα, και οι όποιες παρεμβάσεις, οι όποιες «σκληρές» «διαπραγματεύσεις», έχουν να κάνουν ΠΑΝΤΟΤΕ με τη προσπάθεια «στρογγυλέματος», όσων η Τρόϊκα ετοιμάζει πριν από εμάς για μας. Πλάνα Α, Β, Γ…, ό,τι ακούμε εδώ και 2,5 χρόνια τροϊκανής κατοχής, όλα εκπορεύονται από το Βερολίνο. Ποτέ δεν ακούστηκε ούτε εδώ ούτε και στα ευρωπαϊκά σαλόνια, ότι η Ελλάδα, προσέρχεται με δικά της πλάνα, τα οποία και τα αντιπαραθέτει προς εκείνα του Βερολίνου. Αλλά, πώς μπορεί να γίνει αυτό, όταν αποτελεί στοιχείο του δόγματός σου, ότι δεν μπορείς να θέτεις όρους από τη θέση του χρεώστη, και ό,τι μπορείς να κάνεις συνεπώς, είναι απλά να προσπαθείς να στρογγυλέψεις τις όποιες γωνίες, πράγμα που κι αυτό, όπως προκύπτει, μονάχα πρόσκαιρα το επιτυγχάνεις;
Απόδειξη το πρόσφατο «κούρεμα», που απλά «μάλλιασε» ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ, ΜΕ ΝΕΑ ΧΡΕΗ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΕΣ ΜΙΚΡΟΟΜΟΛΟΓΙΟΥΧΟΥΣ, ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ, ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ, ΚΙ Ο,ΤΙ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ.
Και είναι κανείς να απορεί πλέον με την ευφυΐα όσων επικαλούνται την «επιτυχία» μιας ρύθμισης, που [1] τα όποια υποτιθέμενα οφέλη, απλά μεταφέρθηκαν ως δημοσιονομικό βάρος από τους πιστωτές στους Έλληνες μικροομολογιούχους, ασφαλιστικά ταμεία, κ.λπ., όπως σημειώνουμε αμέσως παραπάνω, [2] την ίδια στιγμή, το διαγραφέν χρέος αντικαταστάθηκε με άλλο, του οποίου τα υποτιθέμενα οφέλη από το μικρότερο επιτόκιο συμψηφίστηκαν και με τα παραπάνω από τις ζημιές που υπέστησαν όσοι μνημονεύονται στο [1], και τέλος, ενίσχυσαν οι παραπάνω εξελίξεις [1] και [2] τις υφεσιακές εστίες αφού, τα παραπάνω ελλείμματα και ζημίες που δημιουργήθηκαν από το «κούρεμα» πρέπει να καλυφθούν με νέο χρέος και νέα ελλείμματα, που θα απαιτούν ακόμα περισσότερο χρέος.
‘Όμως, μιλώντας για «κούρεμα» χρέους, ΟΥΔΕΙΣ ΕΜΦΡΩΝ διαπραγματευτής θα επιδίωκε ΤΗΝ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΦΕΣΗΣ ΕΞ’ ΑΙΤΙΑΣ ΕΝΟΣ ΤΈΤΟΙΟΥ ΚΟΥΡΕΜΑΤΟΣ.
Η αιτία; Πολύ απλά, άνθρωποι που ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ότι υπάρχει εναλλακτική λύση στο Μόνόδρομο, κάθε παρέκκλιση απ’ αυτόν την αντιμετωπίζουν αναποτελεσματικά και άτολμα.
Είναι κανόνας : δεν μπορείς να πετύχεις πολλά, όταν δεν πιστεύεις σ’ αυτό που επιδιώκεις.
Είναι κανόνας : η ατολμία, δυστυχώς, δεν είναι κάτι που «αγοράζεται» σε πρώτη ευκαιρία από κάπου, ούτε κάτι που μπορείς μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα να την αποβάλεις, και να μεταβληθείς σε τσολιά που υπερπηδά χαρακώματα φωνάζοντας «αέρα»!
Σύντομα, θ’ αρχίσουν να παπαγαλίζουν και άλλες αντιμνημονιακές θέσεις, που κι αυτές, για τους ίδιους λόγους, θα επιχειρούν να τις υλοποιήσουν άτολμα και αναποτελεσματικά.
Παράδειγμα; Την επιμήκυνση. Εγώ π.χ, όταν μίλαγα για επιμήκυνση σε παλαιότερα άρθρα μου, ήδη, από την εποχή πριν την υπογραφή του Μνημονίου 1, υπογράμμιζα ότι για να έχει έννοια κάτι τέτοιο, θάπρεπε αυτή, [1] να συνοδεύεται ΑΠΟ ΓΕΝΝΑΙΑ ΜΕΙΩΣΗ ΕΠΙΤΟΚΙΩΝ, [2] από ΔΙΑΓΡΑΦΗ χρέους, [3] η ίδια η επιμήκυνση θάπρεπε ΝΑ ΗΤΑΝ ΓΕΝΝΑΙΑ, μιλούσα δε για 10 ή και 15 χρόνια, ΜΕ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΧΑΡΙΤΟΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΤΟΚΟΥΣ τουλάχιστον μια 5ετια αν όχι περισσότερο.
Τότε, όλα τα παραπάνω, ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΑΝ ΘΕΜΑΤΑ ΕΚΤΟΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΥΣ «ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ».
Δεν ψέλλισαν καν ως ενδεχόμενα θέματα προς συζήτηση, επομένως, δεν χρειάζεται κανείς να απορεί γιατί δεν τα επιδίωξαν ως στόχους.
Οι αντιμνημονιακές εξάλλου θέσεις, είχαν και έχουν ένα θεμελιώδες προαπαιτούμενο, το οποίο δεν συζητούν καν : πως δεν νοείται μια αγωγή στα πλαίσια του φαρμάκου και της δοσολογίας του φαρμάκου που σκοτώνει. Βέβαια, η νυν κυβέρνηση, ΟΙ ΔΥΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΣΥΝΕΣΤΩΣΕΣ ΤΗΣ, η Νέα Δημοκρατία και η ΔΗΜ.ΑΡ., ταυτίζονταν με τη θέση αυτή, ταυτίζονταν ακόμα, έστω και χαλαρότερα, όταν συνυπέγραφαν τις κοινές τους προγραμματικές συγκλίσεις – θέσεις για τη συγκυβέρνηση λίγους μήνες πριν.
Γρήγορα όμως, κι αυτές, θαμπώθηκαν από τη γοητεία της θεωρίας του Μονοδρόμου, μια θεωρία που βεβαίως απορρίπτουν «με πόνο καρδιάς», αλλά που βεβαίως δεν μπορούν να αποφύγουν το «πικρό ποτήρι». Βεβαίως, όλα αυτά «επί του παρόντος» : Ένα όμως «επί του παρόντος» που όταν θα πάψει να είναι «επί του παρόντος», τα πράγματα θα έχουν εξελιχθεί έτσι και τόσο άσχημα, ώστε και πάλι, όντας ανήμποροι να διαγνώσουν νέες αποτελεσματικές αγωγές που δεν θα σκοτώνουν τον ασθενή, θα επιλέξουν και πάλι τη θεωρία του Μονοδρόμου ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ, εν όψει κάποιων «νέων δεδομένων» που δα δεν λείπουν ποτέ, και επειδή, δεν θα υπάρχει «εναλλακτική λύση», δηλαδή, κάτι ΠΟΥ ΘΑ ΑΠΟΤΟΛΜΟΥΣΑΝ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΟΥΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΗΣ ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, και πάλι θα αρχίσουν να εκφωνούν την ίδια ψαλμωδία, που θα επικαλείται τον Κύριο του ελέους, τη Τρόίκα, να μας «σώσει» γι’ ακόμα μια φορά.
Σώσον Κυρία (του Βερολίνου) τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου….
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στο Los Angeles η νέα Porsche Cayman
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στέβια, η ζάχαρη του μέλλοντος;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
