ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Οι δύσκολες στιγμές του Μιχάλη Ζαμπίδη: Το ατύχημα που τον καθήλωσε και ο μεγάλος του φόβος

Λίγο πριν τον τελευταίο αγώνα της καριέρας του, ο Μιχάλης Ζαμπίδης είναι έτοιμος για το 88ο νοκ άουτ, κάνει τον απολογισμό του και μιλάει στο "People", για το επόμενο επαγγελματικό του βήμα.

Ήταν μόλις 14 ετών όταν συνειδητοποίησε πως το kick box είναι το άθλημα που του ταιριάζει. «Τότε ξεκίνησα να αγωνίζομαι σε ερασιτεχνικό επίπεδο.

Το είχα πάρει, όμως, πολύ σοβαρά. Έκανα διατροφή και καθημερινές προπονήσεις. Κόλλησα με το συγκεκριμένο άθλημα και ήθελα να το κάνω όσο καλύτερα γίνεται» παραδέχεται. Η πρώτη του μεγάλη διάκριση σε επαγγελματικό επίπεδο έρχεται το Νοέμβριο του 2000, όταν κερδίζει τον επί τρία χρόνια αήττητο πρωταθλητή Baris Nezif στη Μελβούρνη. «Ήμουν 20 ετών και δεν σου κρύβω πως, πριν ακόμα πάω, είχα οραματιστεί πολλές φορές τη στιγμή της νίκης. Μετά από κόπους, θυσίες και ατελείωτη προσευχή, βρέθηκα απέναντί του και τον κέρδισα. Θυμάμαι πως τότε με είχαν τελειωμένο. Θεωρούσαν πως στο δεύτερο γύρο θα πέσω knock out. Για εκείνους ήμουν ο μικρός άγνωστος Έλληνας. Όταν τον έβλεπα διαλυμένο από τα χτυπήματά μου στα σχοινιά, δεν μπορούσα να πιστέψω πως το έκανα εγώ» περιγράφει στο People.

Ένα χρόνο μετά, πάλι στη Μελβούρνη, παθαίνει και τον πρώτο του σοβαρό τραυματισμό, από τον Αυστραλό Mike Cope. «Τον κέρδιζα, είχε πέσει ήδη μια φορά κάτω και σχεδίαζα πώς θα τον βγάλω νοκ άουτ. Ανάμεσα στα χτυπήματα, κατάφερε να μου περάσει μια γονατιά και να μου σκίσει το φρύδι. Έκανα 23 ράμματα. Ήταν η πρώτη φορά που χτυπήθηκα τόσο πολύ και έμεινα σε νοσοκομείο της Αυστραλίας για μία εβδομάδα. Θυμάμαι τον εαυτό μου μόνο, θλιμμένο, σε μια γωνία του δωματίου, σαν πληγωμένο κουτάβι, να κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Πίστευα πως το τραύμα ήταν σοβαρό και ίσως να μην μπορούσα να αγωνιστώ ξανά. Περίμενα βασανιστικά τις μέρες να περάσουν, να μου βγάλουν τα ράμματα και να γυρίσω στην Ελλάδα». Πράγματι, όταν ο Μιχάλης γυρίζει στην Ελλάδα, σκίζει αυτή τη δυσάρεστη σελίδα από το βιβλίο του μυαλού του, αποβάλλει την αρνητική ψυχολογία και πέφτει με τα μούτρα στην προπόνηση. Καθώς περνούν τα χρόνια, παθιάζεται ακόμα περισσότερο, η μια νίκη διαδέχεται την άλλη και γίνεται ο απόλυτος βασιλιάς του ρινγκ.

Μετά από τόσα χρόνια πρωταθλητισμού, το kick box του έχει δώσει πολλά μαθήματα ζωής. «Μέσα από το άθλημα διδάχτηκα μια μεθοδολογία για το πώς θα πετύχω τους στόχους μου. Το όραμα, η πίστη, η υπομονή, η επιμονή, η πρόβλεψη και η πειθαρχία ήταν για μένα τα συστατικά της επιτυχίας, τα οποία δούλεψα πολύ μέσα στο μυαλό μου». Ο Μιχάλης έμαθε μέσα από το kick box να διαχειρίζεται τους φόβους του, αλλά και το άγχος, συναισθήματα που έχουν οι αθλητές που μάχονται μέχρι τελικής πτώσης. «Καθημερινά έπρεπε να υπερβαίνω τα όριά μου και να ξεπερνάω τον πόνο και την κούραση. Ουσιαστικά είχα ένα διακόπτη που όταν έκανα προπονήσεις άνοιγε και έκλεινε στο σπίτι. Ο αθλητής είναι σαν τον ηθοποιό που ανεβαίνει πάνω στο σανίδι: Πρέπει να διασκεδάσει τον κόσμο. Μόνο που στη δική μου περίπτωση υπάρχει και ο σωματικός πόνος. Αυτό που διδάχτηκα από την οικογένειά μου είναι πως με αυτό που θα ασχοληθώ, να δώσω την ψυχή μου και να είμαι 100% εκεί. Διαφορετικά, να μην το κάνω καθόλου. Ο πρωταθλητισμός είναι κάτι που πρέπει να βγαίνει πηγαία από μέσα σου, προκειμένου να κάνεις υπερβάσεις. Με το ζόρι δεν γίνεται» προσθέτει. Tromaktiko