2012-05-07 07:57:07
Τα δωμάτια και οι υπόλοιποι χώροι του σπιτιού βρίσκονται το καθένα σε διαφορετικό επίπεδο Η μετάβαση από τον ένα χώρο στον άλλο γίνεται με σκαλίτσες, σαν αυτές που χρησιμοποιούμε για να ανεβούμε π.χ. στο πατάρι, ή, όταν η υψομετρική διαφορά είναι μικρή, τα επίπεδα διαχωρίζονται με ένα μόνο συμβατικό σκαλοπάτι. Εκτός λοιπόν, από το ότι σε τρώνε οι σκάλες σ’ αυτό το σπίτι, συμβαίνει επίσης να μην έχει εσωτερικούς τοίχους. Το γεγονός αυτό επιτρέπει στον κάτοικο, σε όποιο σημείο κι αν βρίσκεται, την απρόσκοπτη οπτική επαφή με σχεδόν όλους τους υπόλοιπους χώρους του σπιτιού του.
Αυτό, για κάποιο λόγο, θεωρείται υψηλότερη αξία από την προστασία των ιδιωτικών στιγμών, ή την δυνατότητα να απομονωθεί κάποιος στο δικό του χώρο, μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Ακόμα χειρότερα, τα ανοίγματα του σπιτιού προς τους δρόμους γύρω του είναι τόσο μεγάλα, που έχει κανείς την αίσθηση ότι ζει σε ένα μεγάλο γυάλινο κουτί, το οποίο μπορούν να παρατηρούν, σαν να ήταν βιτρίνα καταστήματος, οι γείτονες, οι περαστικοί και οι περίεργοι.
Αυτή είναι η λίστα με τις βασικές τρομακτικές αντισυμβατικότητες του «House NA», στο Τόκυο, που σχεδίασε το Studio Sou Fujimoto. Και είναι απαραίτητο να μην «σκαλώσει» το μυαλό σ’ αυτές, προκειμένου να μπορέσει να εκτιμήσει τις εκπληκτικές αντισυμβατικές ποιότητες του αρχιτεκτονήματος. Ουσιαστικά, αποτελεί μία «αντιπρόταση σε ό,τι θεωρούμε αυτονόητο», όσον αφορά στον τρόπο με τον οποίο κατοικούμε. Είναι ένα σπίτι «χωρίς πρόγραμμα», όπως λένε οι αρχιτέκτονες. Δηλαδή, δεν έχει ανατεθεί εκ των προτέρων συγκεκριμένος «λειτουργικός ρόλος» σε κανέναν από τους χώρους του. Με πιο απλά λόγια, όταν έρθει για πρώτη φορά ένας καλεσμένος, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού δεν μπορεί ξεναγώντας τον, να του πει «απ’ εδώ το υπνοδωμάτιο, απ’ εκεί το σαλόνι και τρίτη πόρτα αριστερά η κουζίνα».
Ο στόχος του σχεδιασμού είναι ο κάτοικος να επιλέγει κάθε φορά ποια λειτουργία θα «αποδώσει» σε κάθε έναν από τους χώρους. Αυτό σε μάς μπορεί να ακούγεται «παλαβούτσικο» και κυρίως άβολο. Όμως κατά κάποιο τρόπο, οξύνει το αρχιτεκτονικό αισθητήριο του κατοίκου και την επιθυμία του να επιλέγει, ανά πάσα στιγμή, πού θα κάνει τι. Για τους Ιάπωνες, είναι πιθανό αυτό να μην φαίνεται τόσο παράδοξο. Ζουν έτσι κι αλλιώς «μινιμαλιστικά» (και μάλιστα επί χιλιετηρίδες πριν «ανακαλυφθεί» ο μινιμαλισμός). Σύμφωνα με τα γνωστά εθνικά κλισέ, προτιμούν να έχουν ελάχιστα έπιπλα, οπότε είναι εύκολο να τα μετακινούν κατά βούληση. Επίσης, κοιμούνται σε φουτόν, τα οποία μαζεύουν το πρωί και το βράδυ τα ξαναστρώνουν όπου τύχει να αποφασίσουν ότι θέλουν να κοιμηθούν. Εν κατακλείδι η «εντός σπιτιού νομαδικότητα» δεν τους είναι άγνωστη.
Στην Ελλάδα, η κατοίκηση «χωρίς πρόγραμμα» ήταν κάτι που συναντούσε κανείς αρκετά συχνά, κατά την εικοσαετία 1960-80. Τότε που τα σπίτια κτίζονταν μέχρις ενός σημείου. Ολοκληρωνόταν το ισόγειο και οι επάνω όροφοι «έμεναν στα μπετά». Το καλοκαίρι λοιπόν, με τις μεγάλες ζέστες και συνήθως στην επαρχία, τύχαινε να βλέπει κανείς την οικογένεια να «μετακομίζει» από το ισόγειο, στους επάνω άκτιστους ορόφους, για να κοιμηθεί στρωματσάδα και να επωφεληθεί από την δροσιά. Έτσι ο καθένας «απέδιδε ρόλο υπνοδωματίου» στο σημείο που έπεφτε να κοιμηθεί, και, για προστασία από τα αδιάκριτα βλέμματα, οριοθετούσε με απλωμένα σεντόνια «το δωμάτιο».
Στο «House NA» (επειδή και οι Ιάπωνες είναι ντροπαλοί) όποτε προκύψει ανάγκη «ιδιωτικοποίησης» ενός χώρου χρησιμοποιούνται μετακινούμενα πετάσματα και κουρτίνες. Αλλά και έτσι, η κεντρική ιδέα παραμένει ανέγγιχτη : εμπρός για μια ζωή με αόρατους τοίχους.
Coolspotting.gr
Αυτό, για κάποιο λόγο, θεωρείται υψηλότερη αξία από την προστασία των ιδιωτικών στιγμών, ή την δυνατότητα να απομονωθεί κάποιος στο δικό του χώρο, μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Ακόμα χειρότερα, τα ανοίγματα του σπιτιού προς τους δρόμους γύρω του είναι τόσο μεγάλα, που έχει κανείς την αίσθηση ότι ζει σε ένα μεγάλο γυάλινο κουτί, το οποίο μπορούν να παρατηρούν, σαν να ήταν βιτρίνα καταστήματος, οι γείτονες, οι περαστικοί και οι περίεργοι.
Αυτή είναι η λίστα με τις βασικές τρομακτικές αντισυμβατικότητες του «House NA», στο Τόκυο, που σχεδίασε το Studio Sou Fujimoto. Και είναι απαραίτητο να μην «σκαλώσει» το μυαλό σ’ αυτές, προκειμένου να μπορέσει να εκτιμήσει τις εκπληκτικές αντισυμβατικές ποιότητες του αρχιτεκτονήματος. Ουσιαστικά, αποτελεί μία «αντιπρόταση σε ό,τι θεωρούμε αυτονόητο», όσον αφορά στον τρόπο με τον οποίο κατοικούμε. Είναι ένα σπίτι «χωρίς πρόγραμμα», όπως λένε οι αρχιτέκτονες. Δηλαδή, δεν έχει ανατεθεί εκ των προτέρων συγκεκριμένος «λειτουργικός ρόλος» σε κανέναν από τους χώρους του. Με πιο απλά λόγια, όταν έρθει για πρώτη φορά ένας καλεσμένος, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού δεν μπορεί ξεναγώντας τον, να του πει «απ’ εδώ το υπνοδωμάτιο, απ’ εκεί το σαλόνι και τρίτη πόρτα αριστερά η κουζίνα».
Ο στόχος του σχεδιασμού είναι ο κάτοικος να επιλέγει κάθε φορά ποια λειτουργία θα «αποδώσει» σε κάθε έναν από τους χώρους. Αυτό σε μάς μπορεί να ακούγεται «παλαβούτσικο» και κυρίως άβολο. Όμως κατά κάποιο τρόπο, οξύνει το αρχιτεκτονικό αισθητήριο του κατοίκου και την επιθυμία του να επιλέγει, ανά πάσα στιγμή, πού θα κάνει τι. Για τους Ιάπωνες, είναι πιθανό αυτό να μην φαίνεται τόσο παράδοξο. Ζουν έτσι κι αλλιώς «μινιμαλιστικά» (και μάλιστα επί χιλιετηρίδες πριν «ανακαλυφθεί» ο μινιμαλισμός). Σύμφωνα με τα γνωστά εθνικά κλισέ, προτιμούν να έχουν ελάχιστα έπιπλα, οπότε είναι εύκολο να τα μετακινούν κατά βούληση. Επίσης, κοιμούνται σε φουτόν, τα οποία μαζεύουν το πρωί και το βράδυ τα ξαναστρώνουν όπου τύχει να αποφασίσουν ότι θέλουν να κοιμηθούν. Εν κατακλείδι η «εντός σπιτιού νομαδικότητα» δεν τους είναι άγνωστη.
Στην Ελλάδα, η κατοίκηση «χωρίς πρόγραμμα» ήταν κάτι που συναντούσε κανείς αρκετά συχνά, κατά την εικοσαετία 1960-80. Τότε που τα σπίτια κτίζονταν μέχρις ενός σημείου. Ολοκληρωνόταν το ισόγειο και οι επάνω όροφοι «έμεναν στα μπετά». Το καλοκαίρι λοιπόν, με τις μεγάλες ζέστες και συνήθως στην επαρχία, τύχαινε να βλέπει κανείς την οικογένεια να «μετακομίζει» από το ισόγειο, στους επάνω άκτιστους ορόφους, για να κοιμηθεί στρωματσάδα και να επωφεληθεί από την δροσιά. Έτσι ο καθένας «απέδιδε ρόλο υπνοδωματίου» στο σημείο που έπεφτε να κοιμηθεί, και, για προστασία από τα αδιάκριτα βλέμματα, οριοθετούσε με απλωμένα σεντόνια «το δωμάτιο».
Στο «House NA» (επειδή και οι Ιάπωνες είναι ντροπαλοί) όποτε προκύψει ανάγκη «ιδιωτικοποίησης» ενός χώρου χρησιμοποιούνται μετακινούμενα πετάσματα και κουρτίνες. Αλλά και έτσι, η κεντρική ιδέα παραμένει ανέγγιχτη : εμπρός για μια ζωή με αόρατους τοίχους.
Coolspotting.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Χωρίς έδρα το ΠΑΣΟΚ σε Α' και Β' Πειραιά
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
