2012-05-19 20:19:54
Φωτογραφία για Πως περάσαν τα χρόνια...
Ο παντοδύναμος Ολυμπιακός του 1997, η ερυθρόλευκη αυτοκρατορία που "γκρεμίστηκε" την επόμενη χρονιά από το τρίποντο "μαχαριά" του Στογιάκοβιτς και το ματς που άλλαξε το ρου της ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ. Ο Κόκκαλης, οι Αγγελόπουλοι και τα 15 χρόνια που είναι ναι πολλά, αλλά και σημαδιακά. Γράφει στο σχόλιο του ο Νότης Ψιλόπουλος.

Οι πολυσυζητημένοι τελικοί του ελληνικού πρωταθλήματος, ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, θα ξεκινήσουν, επιτέλους, την Δευτέρα (21/5). Οι ερυθρόλευκοι, οι οποίοι έρχονται φορτσάτοι και γεμάτοι αυτοπεποίθηση από την κατάκτηση της Ευρωλίγκας στην Πόλη, θα έχουν το πολύτιμο πλεονέκτημα της έδρας απέναντι στους πράσινους, με το πρώτο ματς της σειράς να διεξάγεται στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας

Στόχος των Πειραιωτών να επιστρέψουν στην κορυφή της Α1 (πλέον Basket League) μετά από 15 χρόνια! Δεκαπέντε χρόνια είπατε; Είναι πολλά πανάθεμα τα, όπως πολλά ήταν τόσο τα πέντε, όσο και τα δέκα
. Ας σταθούμε όμως στο τότε. Να μαθαίνουν οι νεότεροι και για να θυμούνται οι παλαιότεροι που λένε. Στα μέσα της δεκαετίας του '90, ο Ολυμπιακός έχτισε την δική του αυτοκρατορία στο ελληνικό μπάσκετ, κατακτώντας πέντε σερί πρωταθλήματα (1993, 1994, 1995, 1996, 1997), όντας ισχυρός τόσο αγωνιστικά, όσο και εξωαγωνιστικά. Ο τότε πρόεδρος της πειραϊκής ΚΑΕ (λεγόταν ΤΑΚ τότε), Σωκράτης Κόκκαλης, το 1991 ανέλαβε μία ομάδα που είχε τερματίσει στην 8η θέση της Α1 και έξι χρόνια μετά βρέθηκε να πανηγυρίζει γεμάτος περηφάνια ένα θρυλικό "triple crown" έχοντας φτάσει στην κορυφή της Ελλάδας και της Ευρώπης σε μία σεζόν ταυτόχρονα. Ποιος να περίμενε, όμως, πως ήταν και τέλος εποχής.

 

O Oλυμπιακός το '97 ήταν παντοδύναμος

Το 1997 ο Ολυμπιακός ήταν παντοδύναμος έχοντας κατακτήσει Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Ευρωπαϊκό. Ακόμη και το γεγονός πως εκείνη την χρονιά αντιμετώπισε στο Παρίσι, στο τελικό του τότε τουρνουά "McDonald's Open", τους τρομερούς Σικάγο Μπουλς του αξεπέραστου Μάικ Τζόρνταν, ήταν ένα χάι-λάιτ το οποίο προσέφερε ικανοποίηση, γοητεία, λάμψη, χαρά, περηφάνια και χλιδή στους Πειραιώτες. Όλα, λοιπόν, έμοιαζαν ιδανικά, τέλεια και παραμυθένια στην ερυθρόλευκη οικογένεια, με την ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς  να ζει και να απολαμβάνει την κορύφωση της (όπως βλέπετε και στην φωτογραφία). Η σεζόν 1997-1998 ξεκίνησε και όλοι είχαν δεδομένο πως οι Πειραιώτες θα κατακτούσαν, τουλάχιστον, το Πρωτάθλημα, ασχέτως αν είχαν αποχωρήσει οι Ρίβερς-Σιγάλας και ο Παναθηναϊκός είχε αποκτήσει τους NBAers, Ντίνο Ράτζα και Μπάιρον Σκοτ.

Ο "νόμος του ΣΕΦ" και το τρίποντο του Στογιάκοβιτς

Άλλωστε, οι ερυθρόλευκοι είχαν τερματίσει πρώτοι στην κανονική περίοδο, διέθεταν το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας και όλοι ανέμεναν πως θα επικρατούσε ο "νόμος του ΣΕΦ", καθώς εκείνα τα χρόνια ήταν πιθανότερο να κέρδιζες το λαχείο παρά το να τολμήσει ομάδα στην Ελλάδα να πάρει "διπλό" στο Φάληρο. Στα ημιτελικά εκείνης της σεζόν, ο πρωτοπόρος Ολυμπιακός, αντιμετώπισε τον "4ο" στην "regular season" ΠΑΟΚ. Οι ερυθρόλευκοι δεν ήταν καλοί στην σειρά, καθώς κέρδισαν με δυσκολία το πρώτο ματς, έχασαν εύκολα στη Θεσσαλονίκη και το τρίτο παιχνίδι στον Πειραιά ήταν πραγματικό ντέρμπι. Το σκορ ήταν 55-55, έμεναν 12'' πριν την λήξη του αγώνα και την επίθεση την είχαν οι φιλοξενούμενοι. Λόγω των επιτυχιών της ομάδας εκείνα τα χρόνια είχες μία σιγουριά και μία αυτοπεποίθηση πως στο τέλος η ομάδα θα τα καταφέρει: "Μα να μείνει ο Θρύλος εκτός τελικών; Δεν γίνεται!", όλοι έλεγαν. Και όμως έγινε.

 

Η νέα πραγματικότητα που ήταν δύσκολο να την χωνέψεις

Ο Πέτζα Στογιάκοβιτς ανέλαβε την τελευταία επίθεση του ΠΑΟΚ όντας υπό το μαρκάρισμα του Ντούσαν Βούκσεβιτς. Ο Σέρβος φόργουορντ "έφαγε" όλο τον χρόνο και λίγο πριν "σφυρίξει" η κόρνα της γραμματείας, έκανε ένα βήμα πίσω, απέφυγε τον γκαρντ των ερυθρολεύκων, σούταρε από την περιφέρεια, ευστόχησε και μετά... σιωπή. Προσωπικά, με εξαίρεση το "κλάμα" στον τελικό του Τελ Αβίβ το '94, δεν έχω ξανανιώσει τέτοια "παγωμάρα" σε αγώνα του Ολυμπιακού στην ζωή μου. Ήταν ένα τρίποντο "μαχαιριά". Οι Πειραιώτες έμειναν εκτός τελικών της Α1 ύστερα από έξι σερί συμμετοχές και πέντε σερί κατακτήσεις Πρωταθλημάτων και αυτή την νέα πραγματικότητα δεν ήταν εύκολο να την χωνέψεις ούτε να την συνειδητοποιήσεις.

Η αίσθηση πως επρόκειτο για "διάλειμμα"

Όντας τότε πιτσιρικάς, μαθητής τρίτης γυμνασίου, αν μου έλεγε κάποιος εκείνη την περίοδο πως ο Ολυμπιακός θα αναζητεί την κατάκτηση του Πρωταθλήματος για τα επόμενα 15 χρόνια, θα τον πέρναγα για παλαβό. Διότι υπήρχε μία αίσθηση πως εκείνη η σεζόν ήταν ένα "διάλειμμα", όπως έκανε, για παράδειγμα, η ποδοσφαιρική ομάδα το 2004 και το 2010. "Θα το πάρουμε σίγουρα του χρόνου", έλεγαν με αυτοπεποίθηση στον Πειραιά, καθώς οι ερυθρόλευκοι, όντως, συνέχιζαν να δείχνουν παντοδύναμοι σε όλα τα επίπεδα, ασχέτως αν χάθηκε η Κούπα ύστερα από πέντε σερί κατακτήσεις.

Η αποκαθήλωση και το τέλος της δυναστείας

Και όμως από εκείνο το τρίποντο του Στογιάκοβιτς, οι Πειραιώτες αποκαθηλώθηκαν από τον θρόνο τους, η δυναστεία τους ολοκληρώθηκε και από τότε ψάχνουν δίχως αποτέλεσμα τον τρόπο ώστε να επιστρέψουν στην κορυφή της Α1 εν έτη 2012. Βέβαια, θυμάμαι τότε πως ναι μεν τον τίτλο του '98 τον πήρε ο Παναθηναϊκός, αλλά οι ερυθρόλευκοι "πείραζαν" τους πράσινους λέγοντας τους πως πήραν τον τίτλο επειδή απουσίαζαν εκείνοι από τους τελικούς, στηριζόμενοι στο γεγονός πως τους είχαν "πελάτες" σε Ελλάδα και Ευρώπη εκείνη την εποχή. Γενικώς υπήρχε μία αίσθηση του στυλ... το τρόπαιο το έχασε ο Ολυμπιακός και όχι πως το πήρε το "τριφύλλι" ή αν θέλετε η αντίληψη "για να γίνεις Πρωταθλητής, θα πρέπει να νικήσεις τον Πρωταθλητή.

 

Την επόμενη σεζόν, την τρίτη και τελευταία -τότε- χρονιά του Ντούσαν Ίβκοβιτς στην τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού, οι ερυθρόλευκοι είχαν τερματίσει και πάλι στην πρώτη θέση της κανονικής περιόδου, διαθέτοντας για ακόμη μία χρονιά το πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς του 1999, έχοντας για αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Ως γνωστόν, οι πράσινοι έκαναν το "break" στο πέμπτο ματς και απάντησαν στην ερυθρόλευκη πρόκληση "αν θες να γίνεις Πρωταθλητής, νίκα τον Πρωταθλητή", καθώς με 3-2 νίκες πήραν την Κούπα μέσα στο ΣΕΦ, αποδεικνύοντας πως δεν επρόκειτο για "διάλειμμα", αλλά για το τέλος μίας κυριαρχίας και το ξεκίνημα μίας νέας. Κάπου εκεί, λοιπόν, άλλαξε ουσιαστικά και ο ρους της ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ, με τους πράσινους να χτίζουν σιγά-σιγά την δικής τους δυναστεία. Λίγο αργότερα ήρθε και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ως νέος προπονητής στο "τριφύλλι" και από τότε μετράει 13 στα 14 (!) Πρωταθλήματα.

Ο Κόκκαλης απαξίωσε το ίδιο του το δημιούργημα

Μέχρι τους τελικούς του 2002, που ο Ολυμπιακός "αυτοκτόνησε" χάνοντας το Πρωτάθλημα μέσα από τα χέρια του, καθώς προηγήθηκε στη σειρά με 2-0 επί της ΑΕΚ, αλλά έχασε την Κούπα με 3-2 νίκες, ο Σωκράτης Κόκκαλης ασχολιόταν με το μπάσκετ. Κάπου εκεί, όμως, θα λέγαμε βαρέθηκε, κουράστηκε, το παράτησε, φέρνοντας το τμήμα καλαθοσφαίρισης του συλλόγου από εκεί που το πήρε, δηλαδή, στην ταπεινωτική 8η θέση. Το ίδιο του το δημιούργημα, για το οποίο έδωσε τόσα πολλά, το κατέστρεψε, το απαξίωσε, το άφησε στην... τύχη του, με ένα σορό κακές επιλογές την διετία 2002-2004, με την ομάδα να έχει έδρα τότε τον Κορυδαλλό και την κατρακύλα να μην έχει σταματημό. Κάπου εκεί, σε αυτή την ομάδα που χάρισε στον κόσμο του Ολυμπιακού τόσες χαρές, ειδικά στα λεγόμενα πέτρινα ποδοσφαιρικά χρόνια (1988-1996), της γύρισε την πλάτη ακόμη ο κόσμος της. Όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι, όντας ξενερωμένοι και απογοητευμένοι από την όλη κατάσταση.

 

Ο ερχομός των Αγγελόπουλων και τα σημαδιακά 14 χρόνια

Ευτυχώς που βρέθηκαν οι Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος το 2004 και μπήκαν στην πειραϊκή ΚΑΕ, δίνοντας και πάλι παλμό, ζωντάνια, φρεσκάδα, δυναμική, αίγλη και χλιδή στην ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού. Ξέρω, θα πείτε: "Καλά όλα αυτά, αλλά κανά Πρωτάθλημα θα πάρουν;". Ήδη μετρούν δύο κατακτήσεις Κυπέλλων, πήραν την Ευρωλίγκα και πλέον είναι πολύ κοντά στο να το καταφέρουν και αυτό φέτος. Ας μην ξεχνάτε πως και οι Γιαννακόπουλοι στο μπάσκετ έκαναν πάρα πολλά χρόνια στο να πάρουν το Πρωτάθλημα, γευόμενοι πρώτα την δυναστεία του Άρη και μετά του Ολυμπιακού. Για τους αριθμολάγνους, οι ερυθρόλευκοι έκαναν 15 χρόνια για να ξαναπάρουν τον τίτλο την τελευταία φορά (1978/1993), ζώντας 14εις αποτυχημένες αγωνιστικές σεζόν, όσες ακριβώς βρίσκονται στην αναμονή και οι Πειραιώτες σήμερα (1997-2012). Λέτε τα 15 χρόνια να φανούν συμβολικά; Θα φανεί στους τελικούς.

Επί εποχής Αγγελόπουλων, ο Ολυμπιακός παίζει συνεχώς στους τελικούς της Α1 από το 2006 έως και σήμερα. Και στις έξι αυτές χρονιές οι ερυθρόλευκοι έχασαν το τρόπαιο, άλλοτε γιατί δεν μπόρεσαν και άλλοτε διότι η διαιτησία ευνόησε προκλητικά τον Παναθηναϊκό, όπως στο τρίτο ματς του ΟΑΚΑ στους τελικούς του '07, με το περίφημο (αλά... Πηλοίδη) non call φάουλ του Διαμαντίδη πάνω στον Πεν και στο προ διετίας του '10 (με Κλέιζα και Τσίλντρες στο ρόστερ) στην περίφημη "σφαγή" της δεκαετίας. Όπως και να έχει, όμως, αυτή την φορά οι ερυθρόλευκοι θα έχουν (και πάλι) το πλεονέκτημα της έδρας και δεν θα πρέπει να το χαραμίσουν όπως έκαναν τόσο 2009, όσο και το 2011, χάνοντας κατά σύμπτωση το πρώτο ματς στο ΣΕΦ. Το 09', βέβαια, στην τελευταία φάση του πρώτου τελικού στο Φάληρο, ο Γιασικεβίτσιους δεν χρεώθηκε ποτέ για το πεντακάθαρο φάουλ που έκανε στον Παπαλουκά.

 

Όλοι ΣΕΦ για να δοθεί τέλος στα μπασκετικά "πέτρινα" χρόνια

Και κάπως έτσι, λοιπόν, περάσαν τα χρόνια. Και φτάνουμε στην σεζόν 2011-2012, σε μία χρονιά στην οποία κανένας δεν είχε απαιτήσεις και μεγάλες βλέψεις, με όλους στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο να δηλώνουν πως πρόκειται για μία περίοδο στην οποία θα "χτιστεί" ο Ολυμπιακός του μέλλοντος. Τελικά, όμως, το μέλλον έγινε "παρών" σύντομα, με τους Πειραιώτες να αναδεικνύονται Πρωταθλητές Ευρώπης στο Final-Four της Κωνσταντινούπολης και με την αύρα της κορυφαίας ομάδας στην γηραιά ήπειρο θα επιδιώξουν να επιστρέψουν στον θρόνο τους και στην Ελλάδα. 

πηγή: redplanet.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ NEWSNOWGR.COM
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ