2012-06-11 20:42:10
Γράφει ο Ευθύλογος
♦ Η παρατεταμένη ανασφάλεια μετατρέπεται σε φόβο. Και ο φόβος οδηγεί σε δυο αντίθετες συμπεριφορές:
Α) Σε παθητικότητα και μοιρολατρική αποδοχή της κατάστασης, που εκφράζεται με ευχές του τύπου «μακάρι να μην είμαστε μέσα στο σπίτι όταν θα μπούνε να μας κλέψουν».
Β) Σε οργισμένη αντίδραση που κάτω από κατάλληλες συνθήκες οδηγεί στην αυτοδικία. Μια αυτοδικία που ανεξάρτητα από τις όποιες ανθρωπιστικές [1] γενικολογίες με τις οποίες διανθίζεται η περί του αντιθέτου επιχειρηματολογία, πολύ δύσκολα ... καταδικάζεται στη συνείδηση του απλού πολίτη, ειδικά αν ζει σε περιοχή όπου περιστατικά εγκληματικής συμπεριφοράς αποτελούν πλέον κανόνα.
Η επιχειρηματολογία εναντίον της αυτοδικίας θα καθίσταται μάλιστα διαρκώς ασθενέστερη όσο θα εξακολουθούν τα εξής:
α) Να απουσιάζει το κράτος υπό την έννοια της σωστής αστυνόμευσης με αποτέλεσμα ο πολίτης να αισθάνεται και την έλλειψη κρατικής προστασίας αλλά και την ειρωνεία της πολιτείας, αφού πληρώνει φόρους για να υπάρχει δικαιοσύνη και αστυνομία, δηλ. νομιμότητα και την ίδια στιγμή αντιμετωπίζει την παρανομία στην πλέον εγκληματική και αποκρουστική της μορφή.
β) Να μην συμφωνεί ο νόμος με το περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας.
Μεγάλο – ίσως το μεγαλύτερο – ποσοστό της νομοταγούς ελληνικής κοινωνίας θεωρεί τις ποινές που επιβάλλονται ως «χάδια». Και μάλλον έχει δίκιο.
Θεωρεί ότι το «σωφρονιστικό σύστημα» χρειάζεται αλλαγή εκ βάθρων. Άλλωστε, ενίοτε το θεωρεί αστείο ακόμη και σαν όνομα.
Σε πρόσφατη συζήτηση που έγινε με αφορμή την άγρια δολοφονία μιας γυναίκας στην περιοχή που διαμένω ακούστηκε η εξής ρητορική απορία:
- Δηλαδή περιμένουμε από τον εγκληματία που διαπράττει κατά συρροή ληστείες μετά φόνου, να σωφρονιστεί; Αλλά κι αν ακόμη «σωφρονιστεί» αφού θα έχει π.χ. σκοτώσει δυο φορές τι έγινε; Θα κερδίσει η κοινωνία έναν καλό πολίτη; Με κόστος δυο καλούς πολίτες; Γιατί να έχουμε 20 – 30 σωστούς πολίτες νεκρούς κάθε χρόνο, κι όχι άλλους τόσους εγκληματίες;
Εκείνη τη στιγμή θεώρησα ευτύχημα ότι δεν υπήρχε ανάμεσά μας κάποιος στενός συγγενής της νεκρής. Υποθέτω ότι κανένα επιχείρημα δεν θα τον έπειθε ότι οι βάρβαροι δολοφόνοι (είχαν ήδη συλληφθεί) έπρεπε να παραμείνουν ζωντανοί.
♦ Προφανώς η πρόληψη είναι πάντα προτιμότερη από την θεραπεία.
Αλλά στο σημείο που βρισκόμαστε, η καλλίτερη πρόληψη είναι η αυστηρή έως εξοντωτική τιμωρία της προηγούμενης όμοιας εγκληματικής πράξης, ώστε ο φόβος να λειτουργεί αποτρεπτικά στον εγκληματία.
Και πρέπει να αφήσουμε στην άκρη απαλλακτικές θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες η φτώχεια και η πείνα οδηγούν στο έγκλημα. Ο πεινασμένος κλέβει ψωμί. Δεν ληστεύει, δεν βασανίζει, δεν σκοτώνει. Μόνον ο εγκληματίας συμπεριφέρεται έτσι.
Δεν υπήρξαν πιο εξαθλιωμένοι άνθρωποι από τους δυστυχείς που ήρθαν στην Ελλάδα μετά την μικρασιατική καταστροφή. Ο πολιτισμός και το ήθος τους όμως δεν τους επέτρεπε να εγκληματήσουν.
«Ούτε ένα σπυρί καλαμπόκι δεν μας έκλεψαν» είχε πει κάποτε η μάννα μου που το χωριό της ήταν πολύ κοντά σε εξαθλιωμένο προσφυγικό χωριό.
Ο πολιτισμένος άνθρωπος που με οποιαδήποτε ιδιότητα (τουρίστας, μετανάστης, πρόσφυγας κλπ) επισκέπτεται μια ξένη χώρα, οφείλει να είναι πολύ πιο επιφυλακτικός και να σέβεται τους νόμους της χώρας που τον φιλοξενεί, περισσότερο από τους αυτόχθονες γιατί αγνοεί ήθη, έθιμα, συνήθειες, τρόπους συμπεριφοράς κλπ. Και φυσικά πριν από όλα, σέβεται τα σύνορα της χώρας που επισκέπτεται για τούτο και ακολουθεί την νόμιμη διαδικασία εισόδου.
Ο λαθρομετανάστης[2] με την παράνομη διέλευση των συνόρων, έχει δώσει ήδη δείγμα γραφής για την συμπεριφορά που θα έχει στη συνέχεια. Αφού παραβίασε τα σύνορα ολόκληρου κράτους, θα έχει πρόβλημα να παραβιάσει το σπίτι ενός απλού πολίτη;
♦ Και εδώ πλέον τίθεται επί τάπητος το ερώτημα «τι πρέπει να κάνει ο απλός πολίτης όταν παραβιάζεται βάναυσα το οικογενειακό του άσυλο; Και πολύ περισσότερο όταν κινδυνεύει η ζωή του ή η ζωή προσφιλών προσώπων του;»
Κατά τη γνώμη μου, εφόσον η Πολιτεία αδυνατεί να τον προστατεύσει, έχει δικαίωμα να αμυνθεί και να επιτεθείμε όλα τα μέσα. Δεν λέω «νόμιμα» μέσα, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θεωρώ όλα τα μέσα νόμιμα.
Συνεπώς δεν θα χαρακτηρίσω τον νεαρό της Παιανίας δολοφόνο. Θα έλεγα ότι είναι ένας δικαιολογημένος φονιάς.[3]
Δολοφόνος είναι αυτός που σκοτώνει με δόλο, δηλ. χωρίς το θύμα να γνωρίζει ή να μπορεί να προβλέψει την συμπεριφορά του δράστη που καταλήγει στην φονική ενέργεια όπως π.χ. ο φόνος με ενέδρα ή φόνος με δηλητήριο στο ποτό κλπ.
Εδώ δεν έχουμε δόλο αλλά έναν νεαρό οπλισμένο με καραμπίνα, που κυνηγά έναν ληστή ο οποίος πριν λίγο είχε το μαχαίρι του στο λαιμό της μάνας του και προφανώς δεν τον κυνηγά ούτε για να τον συγχαρεί για την συμπεριφορά του, αλλά ούτε και για να τον απομακρύνει από την περιοχή αφού ήδη ο ίδιος απομακρύνεται τρέχοντας.
Τον κυνηγά γιατί αυτό επιβάλλει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, το στιγμιαίο αίσθημα του δικαίου και η ψυχική κατάστασή του.
Τον κυνηγά γιατί αυτό πιστεύει ότι πρέπει να κάνει.
Τον κυνηγά γιατί ξέρει ότι αν δεν τον κυνηγήσει αυτός, δεν θα τον κυνηγήσει κανένας.
Φυσικά σε μια τέτοια περίπτωση υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να σκοτωθεί ή ο νεαρός ή ο ληστής. Και αυτό το γνωρίζει και ο ίδιος ο ληστής όπως επίσης γνωρίζει ότι αυτή η ποινή αξίζει στην πράξη του. Άλλο αν η δικαιοσύνη για διάφορους λόγους αδυνατεί να την επιβάλει.
Ασφαλώς πολλοί «φιλεύσπλαχνοι δικηγορίζοντες» έχουν διαφορετική άποψη (καθ’ όλα σεβαστή), αλλά δυστυχώς η κατάσταση είναι πλέον τόσο έκρυθμη, που ακόμη και το ιουδαϊκό «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος» να θεωρείται επιεικές μέτρο. Και να γιατί:
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος μου βγάζει το μάτι και του βγάζω κι εγώ το δικό του. Αυτός συνεχίζει και μου βγάζει και το άλλο. Πως θα τον δω εγώ για να του το ανταποδώσω; Γι αυτό η ποινή πρέπει να είναι εξαρχής εξοντωτική για όποιον «ήρξατο χειρών αδίκων».
«Δύο οφθαλμούς αντί ενός και μασέλα αντί οδόντος», ίσως να ήταν μια καλή αναλογία.
Προφανώς αισθάνομαι πολύ άσχημα που διατυπώνω μια τέτοια άποψη η οποία δεν έχει ίχνος ανθρωπισμού αλλά πιστεύω ότι ο ανθρωπισμός είναι για τους πολιτισμένους ανθρώπους. Οι επιεικείς ποινές δεν σωφρονίζουν αλλά αποθρασύνουν τους υπανθρώπους.
Δυστυχώς με την πολυπολιτισμικότητα ή μάλλον με την πανσπερμία που ξαφνικά – αλλά όχι αναιτιολόγητα - ενέσκηψε στη χώρα μας, είναι αδύνατο να έχουμε μια κοινωνία νομοταγών και πολιτισμένων πολιτών. Ας έχουμε τουλάχιστον μια κοινωνία στην οποία οι νομοταγείς θα αισθάνονται ασφαλείς ενώ οι εγκληματίες θα είναι τρομοκρατημένοι και θα εφαρμόζουν τον νόμο, όχι βέβαια επειδή τον σέβονται αλλά επειδή τον φοβούνται. Το αποτέλεσμα για την κοινωνική γαλήνη θα είναι το ίδιο. Αυτό είναι το χρέος της Πολιτείας.
Τελειώνοντας οφείλω να αποσαφηνίσω ότι ο όρος «πολυπολιτισμικότητα» στην ελληνική γλώσσα δεν είναι παρά η εξευγενισμένη ονομασία της έννοιας «κοινωνικό μπάχαλο». Εδώ δεν πρόκειται για σύνθεση πολιτισμών (που θα ήταν καλοδεχούμενη), αλλά για σύγκρουση του «πολιτισμού» με τον «μη πολιτισμό». Την έκβαση της σύγκρουσης την αποδίδει θαυμάσια η λαϊκή σοφία με την γνωστή παροιμία «Ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα». Αν λοιπόν δεν πάρουμε δραστικά μέτρα, το αποτέλεσμα είναι εκ των προτέρων γνωστό. Μήπως για κάποιους είναι και επιδιωκόμενο;
[1] Ο υπερβολικός «ανθρωπισμός» για τον εγκληματία καταλήγει σε «μη ανθρωπισμό» για τον νομοταγή πολίτη. Είναι αυτονόητο ότι η αδυναμία της πολιτείας να επιβάλει τον νόμο και να προστατεύσει τους πολίτες, σε συνδυασμό με την υπερβολική επιείκεια οδηγούν στο σκοτεινό μονοπάτι της αυτοδικίας.
[2]Καλό είναι όταν αναφερόμαστε στους λαθρομετανάστες να αποφεύγουμε τις παραπλανητικές και αποπροσανατολιστικές απλουστεύσεις του τύπου «δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι». Γιατί με την ίδια λογική δεν υπάρχουν ούτε λαθρέμποροι. Εκτός κι αν στη συνείδησή μας νομιμοποιούνται κι αυτοί. (Καθόλου απίθανο για κάποιους).
[3] Όσοι νομίζουν ότι φονιάς και δολοφόνος είναι το ίδιο, μπορούν να μελετήσουν τους στίχους του Γκάτσιου (εδώ) και στη συνέχεια για να προβληματιστούν λίγο παραπάνω ας πάνε (εδώ). Αξίζει τον κόπο.
Ευθύλογος
[email protected]
♦ Η παρατεταμένη ανασφάλεια μετατρέπεται σε φόβο. Και ο φόβος οδηγεί σε δυο αντίθετες συμπεριφορές:
Α) Σε παθητικότητα και μοιρολατρική αποδοχή της κατάστασης, που εκφράζεται με ευχές του τύπου «μακάρι να μην είμαστε μέσα στο σπίτι όταν θα μπούνε να μας κλέψουν».
Β) Σε οργισμένη αντίδραση που κάτω από κατάλληλες συνθήκες οδηγεί στην αυτοδικία. Μια αυτοδικία που ανεξάρτητα από τις όποιες ανθρωπιστικές [1] γενικολογίες με τις οποίες διανθίζεται η περί του αντιθέτου επιχειρηματολογία, πολύ δύσκολα ... καταδικάζεται στη συνείδηση του απλού πολίτη, ειδικά αν ζει σε περιοχή όπου περιστατικά εγκληματικής συμπεριφοράς αποτελούν πλέον κανόνα.
Η επιχειρηματολογία εναντίον της αυτοδικίας θα καθίσταται μάλιστα διαρκώς ασθενέστερη όσο θα εξακολουθούν τα εξής:
α) Να απουσιάζει το κράτος υπό την έννοια της σωστής αστυνόμευσης με αποτέλεσμα ο πολίτης να αισθάνεται και την έλλειψη κρατικής προστασίας αλλά και την ειρωνεία της πολιτείας, αφού πληρώνει φόρους για να υπάρχει δικαιοσύνη και αστυνομία, δηλ. νομιμότητα και την ίδια στιγμή αντιμετωπίζει την παρανομία στην πλέον εγκληματική και αποκρουστική της μορφή.
β) Να μην συμφωνεί ο νόμος με το περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας.
Μεγάλο – ίσως το μεγαλύτερο – ποσοστό της νομοταγούς ελληνικής κοινωνίας θεωρεί τις ποινές που επιβάλλονται ως «χάδια». Και μάλλον έχει δίκιο.
Θεωρεί ότι το «σωφρονιστικό σύστημα» χρειάζεται αλλαγή εκ βάθρων. Άλλωστε, ενίοτε το θεωρεί αστείο ακόμη και σαν όνομα.
Σε πρόσφατη συζήτηση που έγινε με αφορμή την άγρια δολοφονία μιας γυναίκας στην περιοχή που διαμένω ακούστηκε η εξής ρητορική απορία:
- Δηλαδή περιμένουμε από τον εγκληματία που διαπράττει κατά συρροή ληστείες μετά φόνου, να σωφρονιστεί; Αλλά κι αν ακόμη «σωφρονιστεί» αφού θα έχει π.χ. σκοτώσει δυο φορές τι έγινε; Θα κερδίσει η κοινωνία έναν καλό πολίτη; Με κόστος δυο καλούς πολίτες; Γιατί να έχουμε 20 – 30 σωστούς πολίτες νεκρούς κάθε χρόνο, κι όχι άλλους τόσους εγκληματίες;
Εκείνη τη στιγμή θεώρησα ευτύχημα ότι δεν υπήρχε ανάμεσά μας κάποιος στενός συγγενής της νεκρής. Υποθέτω ότι κανένα επιχείρημα δεν θα τον έπειθε ότι οι βάρβαροι δολοφόνοι (είχαν ήδη συλληφθεί) έπρεπε να παραμείνουν ζωντανοί.
♦ Προφανώς η πρόληψη είναι πάντα προτιμότερη από την θεραπεία.
Αλλά στο σημείο που βρισκόμαστε, η καλλίτερη πρόληψη είναι η αυστηρή έως εξοντωτική τιμωρία της προηγούμενης όμοιας εγκληματικής πράξης, ώστε ο φόβος να λειτουργεί αποτρεπτικά στον εγκληματία.
Και πρέπει να αφήσουμε στην άκρη απαλλακτικές θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες η φτώχεια και η πείνα οδηγούν στο έγκλημα. Ο πεινασμένος κλέβει ψωμί. Δεν ληστεύει, δεν βασανίζει, δεν σκοτώνει. Μόνον ο εγκληματίας συμπεριφέρεται έτσι.
Δεν υπήρξαν πιο εξαθλιωμένοι άνθρωποι από τους δυστυχείς που ήρθαν στην Ελλάδα μετά την μικρασιατική καταστροφή. Ο πολιτισμός και το ήθος τους όμως δεν τους επέτρεπε να εγκληματήσουν.
«Ούτε ένα σπυρί καλαμπόκι δεν μας έκλεψαν» είχε πει κάποτε η μάννα μου που το χωριό της ήταν πολύ κοντά σε εξαθλιωμένο προσφυγικό χωριό.
Ο πολιτισμένος άνθρωπος που με οποιαδήποτε ιδιότητα (τουρίστας, μετανάστης, πρόσφυγας κλπ) επισκέπτεται μια ξένη χώρα, οφείλει να είναι πολύ πιο επιφυλακτικός και να σέβεται τους νόμους της χώρας που τον φιλοξενεί, περισσότερο από τους αυτόχθονες γιατί αγνοεί ήθη, έθιμα, συνήθειες, τρόπους συμπεριφοράς κλπ. Και φυσικά πριν από όλα, σέβεται τα σύνορα της χώρας που επισκέπτεται για τούτο και ακολουθεί την νόμιμη διαδικασία εισόδου.
Ο λαθρομετανάστης[2] με την παράνομη διέλευση των συνόρων, έχει δώσει ήδη δείγμα γραφής για την συμπεριφορά που θα έχει στη συνέχεια. Αφού παραβίασε τα σύνορα ολόκληρου κράτους, θα έχει πρόβλημα να παραβιάσει το σπίτι ενός απλού πολίτη;
♦ Και εδώ πλέον τίθεται επί τάπητος το ερώτημα «τι πρέπει να κάνει ο απλός πολίτης όταν παραβιάζεται βάναυσα το οικογενειακό του άσυλο; Και πολύ περισσότερο όταν κινδυνεύει η ζωή του ή η ζωή προσφιλών προσώπων του;»
Κατά τη γνώμη μου, εφόσον η Πολιτεία αδυνατεί να τον προστατεύσει, έχει δικαίωμα να αμυνθεί και να επιτεθείμε όλα τα μέσα. Δεν λέω «νόμιμα» μέσα, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θεωρώ όλα τα μέσα νόμιμα.
Συνεπώς δεν θα χαρακτηρίσω τον νεαρό της Παιανίας δολοφόνο. Θα έλεγα ότι είναι ένας δικαιολογημένος φονιάς.[3]
Δολοφόνος είναι αυτός που σκοτώνει με δόλο, δηλ. χωρίς το θύμα να γνωρίζει ή να μπορεί να προβλέψει την συμπεριφορά του δράστη που καταλήγει στην φονική ενέργεια όπως π.χ. ο φόνος με ενέδρα ή φόνος με δηλητήριο στο ποτό κλπ.
Εδώ δεν έχουμε δόλο αλλά έναν νεαρό οπλισμένο με καραμπίνα, που κυνηγά έναν ληστή ο οποίος πριν λίγο είχε το μαχαίρι του στο λαιμό της μάνας του και προφανώς δεν τον κυνηγά ούτε για να τον συγχαρεί για την συμπεριφορά του, αλλά ούτε και για να τον απομακρύνει από την περιοχή αφού ήδη ο ίδιος απομακρύνεται τρέχοντας.
Τον κυνηγά γιατί αυτό επιβάλλει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, το στιγμιαίο αίσθημα του δικαίου και η ψυχική κατάστασή του.
Τον κυνηγά γιατί αυτό πιστεύει ότι πρέπει να κάνει.
Τον κυνηγά γιατί ξέρει ότι αν δεν τον κυνηγήσει αυτός, δεν θα τον κυνηγήσει κανένας.
Φυσικά σε μια τέτοια περίπτωση υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να σκοτωθεί ή ο νεαρός ή ο ληστής. Και αυτό το γνωρίζει και ο ίδιος ο ληστής όπως επίσης γνωρίζει ότι αυτή η ποινή αξίζει στην πράξη του. Άλλο αν η δικαιοσύνη για διάφορους λόγους αδυνατεί να την επιβάλει.
Ασφαλώς πολλοί «φιλεύσπλαχνοι δικηγορίζοντες» έχουν διαφορετική άποψη (καθ’ όλα σεβαστή), αλλά δυστυχώς η κατάσταση είναι πλέον τόσο έκρυθμη, που ακόμη και το ιουδαϊκό «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος» να θεωρείται επιεικές μέτρο. Και να γιατί:
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος μου βγάζει το μάτι και του βγάζω κι εγώ το δικό του. Αυτός συνεχίζει και μου βγάζει και το άλλο. Πως θα τον δω εγώ για να του το ανταποδώσω; Γι αυτό η ποινή πρέπει να είναι εξαρχής εξοντωτική για όποιον «ήρξατο χειρών αδίκων».
«Δύο οφθαλμούς αντί ενός και μασέλα αντί οδόντος», ίσως να ήταν μια καλή αναλογία.
Προφανώς αισθάνομαι πολύ άσχημα που διατυπώνω μια τέτοια άποψη η οποία δεν έχει ίχνος ανθρωπισμού αλλά πιστεύω ότι ο ανθρωπισμός είναι για τους πολιτισμένους ανθρώπους. Οι επιεικείς ποινές δεν σωφρονίζουν αλλά αποθρασύνουν τους υπανθρώπους.
Δυστυχώς με την πολυπολιτισμικότητα ή μάλλον με την πανσπερμία που ξαφνικά – αλλά όχι αναιτιολόγητα - ενέσκηψε στη χώρα μας, είναι αδύνατο να έχουμε μια κοινωνία νομοταγών και πολιτισμένων πολιτών. Ας έχουμε τουλάχιστον μια κοινωνία στην οποία οι νομοταγείς θα αισθάνονται ασφαλείς ενώ οι εγκληματίες θα είναι τρομοκρατημένοι και θα εφαρμόζουν τον νόμο, όχι βέβαια επειδή τον σέβονται αλλά επειδή τον φοβούνται. Το αποτέλεσμα για την κοινωνική γαλήνη θα είναι το ίδιο. Αυτό είναι το χρέος της Πολιτείας.
Τελειώνοντας οφείλω να αποσαφηνίσω ότι ο όρος «πολυπολιτισμικότητα» στην ελληνική γλώσσα δεν είναι παρά η εξευγενισμένη ονομασία της έννοιας «κοινωνικό μπάχαλο». Εδώ δεν πρόκειται για σύνθεση πολιτισμών (που θα ήταν καλοδεχούμενη), αλλά για σύγκρουση του «πολιτισμού» με τον «μη πολιτισμό». Την έκβαση της σύγκρουσης την αποδίδει θαυμάσια η λαϊκή σοφία με την γνωστή παροιμία «Ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα». Αν λοιπόν δεν πάρουμε δραστικά μέτρα, το αποτέλεσμα είναι εκ των προτέρων γνωστό. Μήπως για κάποιους είναι και επιδιωκόμενο;
[1] Ο υπερβολικός «ανθρωπισμός» για τον εγκληματία καταλήγει σε «μη ανθρωπισμό» για τον νομοταγή πολίτη. Είναι αυτονόητο ότι η αδυναμία της πολιτείας να επιβάλει τον νόμο και να προστατεύσει τους πολίτες, σε συνδυασμό με την υπερβολική επιείκεια οδηγούν στο σκοτεινό μονοπάτι της αυτοδικίας.
[2]Καλό είναι όταν αναφερόμαστε στους λαθρομετανάστες να αποφεύγουμε τις παραπλανητικές και αποπροσανατολιστικές απλουστεύσεις του τύπου «δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι». Γιατί με την ίδια λογική δεν υπάρχουν ούτε λαθρέμποροι. Εκτός κι αν στη συνείδησή μας νομιμοποιούνται κι αυτοί. (Καθόλου απίθανο για κάποιους).
[3] Όσοι νομίζουν ότι φονιάς και δολοφόνος είναι το ίδιο, μπορούν να μελετήσουν τους στίχους του Γκάτσιου (εδώ) και στη συνέχεια για να προβληματιστούν λίγο παραπάνω ας πάνε (εδώ). Αξίζει τον κόπο.
Ευθύλογος
[email protected]
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Για ποιόν στην Ελλάδα θα έδινες 3,5 εκ. δολάρια να φας μαζί του;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
