2018-02-14 15:41:22
Ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἄρχεται.
«Τὸστάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται· οἱβουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε».
Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τήν περίοδο αὐτή προσφέρει στή ζωή τοῦ κάθε χριστιανοῦ
μία προσωπική εὐκαιρία: νά κυβερνήση τόν ἑαυτό του, ὅπως λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες. Οἱψυχικοί καί σωματικοί ἀγῶνες, ὁ ἀγώνας τῆς νηστείας, ὁ ἀγώνας τῆς ἀγρυπνίας, ὁ ἀγώνας τῆς προσευχῆς, ὁ ἀγώνας τῆς καθάρσεως καί ὁ ἀγώνας στά πνευματικά καθήκοντα, πού εἶναι πολύ περισσότερα ἀπό τίς ἄλλες περιόδους τοῦχρόνου, εἶναι οἱ ὀρίζουσες γιά νά κυβερνηθεῖ πνευματικά o νοῦς, ἡψυχή καί τό σῶμα, μέ προορισμό τή συνάντηση μέ τόν Ἀναστημένο Χριστό. Ὁ ἀγωνιζόμενος ἄνθρωπος μέσα σέ αὐτήν τήν ἀγωνιστική περίοδο τῆς Τεσσαρακοστῆς ἔρχεται ἀντιμέτωπος μέ τόν ἑαυτό του καί ἀνασυγκροτεῖται.
Πρώτη προσπάθεια εἶναι ἡμετάνοια. Ἄν μέσα στήν καθημερινή βιοτή εἶναι ἀναπόφευκτη ἡ πολυδιάσπαση γιά τίς βιοτικές μέριμνες πού εἶναι ἀναγκαῖες καί ἀπαιτοῦν μεγάλη δύναμη καί προσπάθεια νά ἔρθουν σέ πέρας, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος ζεῖκαί παλεύει στόν κόσμο αὐτό μέ δυσκολίες καί ἀβεβαιότητες, ἐν κόπω καί μόχθω νύκτα καί ἡμέρα, ἐντούτοις ὀφείλει νά ἀναζητᾶ«τήν ψυχή του βαθιά»
. Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ ἐπανεκτίμηση τῶν σφαλμάτων καί τῶν ἀποτυχιῶν στή σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν ἄλλο ἄνθρωπο καί στή σχέση του μέ τόν Θεό. Εἶναι ἡ βέβαιη αἴσθηση καί ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀσθένειάς μας. Ἡμετάνοια δέν ἐκφράζει μία ψυχολογική ἀδυναμία, οὔτε εἶναι μία λογική ἐκτίμηση γιά τό πόσα λάθη ἔγιναν σήμερα, οὔτε ἐπίσης εἶναι ἕνας ἐνοχικός κρύφιος αὐτοέλεγχος πού πιθανότατα θά δικαιολογήσει γιά μία ἀκόμη φορά τό ἐγώ μας. Ἄν ὁσημερινός ἄνθρωπος ἔχει συνηθίσει νά μή λογοδοτεῖ, νά μήν ἀπολογεῖται καί νά ἀψηφᾶτόν Δημιουργό του, ἡ μετάνοια πού δίδεται ἀπό τόν Θεό ὡς χάρη, ὡς «δεύτερο βάπτισμα», «βάπτισμα μετανοίας» κατά τόν ἅγιο Συμεών τόν Νέο Θεολόγο, εἶναι μία θαρραλέα ἀπόφαση καί πράξη: ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἐπίγνωση καί συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς του, λογοδοτεῖγιά τίς ἁμαρτίες του μέ συνείδηση, ἀπολογεῖται στόν Θεό μέ ταπείνωση καί ζητᾶτό ἔλεός Του μέ παρρησία. Μετάνοια εἶναι ἡ συνειδητοποίηση καί καθομολόγηση τῶν αἰτιῶν πού διέκοψαν καί ἀνέστειλαν τή σχέση μας μέ τόν Ἀγαπημένο Κύριο, καί ταυτόχρονα εἶναι ἡ παρακλητική αἴτηση ἐπανασύνδεσης μαζί Του. Ὁ ἄνθρωπος πού βρίσκεται ἐν μετανοίᾳ ἔχει τήν στάση τοῦ Ἀδάμ πού βλέπουμε στήν εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως. Γονυκλινής ἐκτείνει τά χέρια του μπροστά στόν Ἀναστημένο Χριστό τά ὁποία Ἐκεῖνος κρατᾶσφικτά ἐξαιτίας τῆς ἄπειρης ἀγάπης Του, αἴροντας τόν ἀπό τόν θάνατο καί τό σκότος τοῦ Ἅδη πρός τή Ζωή καί τό Ἅγιο Πρόσωπό Του.
Μέ τόν τρόπο αὐτό λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ὁ ἀγωνιζόμενος ἄνθρωπος μέσα σέ αὐτήν τήν περίοδο τῆς Τεσσαρακοστῆς αἰτεῖται πρός τόν Θεό. Αἰτεῖται καί ζητᾶ τό ἔλεος καί τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στόν αἰώνα τοῦτο ὁΠαράκλητος, τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, πνέει καί ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο γιά νά στέκει ὄρθιος καί νά ὑπάρχει. Ἄν ἡπρωτοβουλία γιά τόν πνευματικό ἀγώνα ἀνήκει στόν ἄνθρωπο, ὁ ἴδιος ὁπνευματικός ἀγώνας ἀνήκει στό Ἅγιο Πνεῦμα. Παράκλητος σημαίνει καί εἶναι Αὐτό τό Πρόσωπο πού δίνει δύναμη, πού φέρνει χαρά καί παρηγοριά, πού ἁγιάζει τούς πάντες καί τά πάντα. Καί πράγματι, τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι Αὐτό τό Πρόσωπο πού παρηγορεῖ τόν ἀγωνιζόμενο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ποθεῖνά βρεῖτόν τρόπο νά ξαναενωθεῖ μέ τόν Θεό. Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι Αὐτό τό Πρόσωπο πού ἐπιδαψιλεύει δύναμη γιά νά ἀναδυθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν σκοτεινιά πού γεμίζει τήν ψυχή του. Διότι αὐτή ἡσκοτεινιά εἶναι ἡκαταθλιπτική ἄρνηση τῆς χαρᾶς. Καί τό Ἅγιο Πνεῦμα φέρνει τήν χαρά τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά χαιρόμαστε κατά Θεόν, ὅπως ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἤξερε νά χαίρεται ἐν μέσω διωγμῶν, βασάνων, λιμοῦκαί φόβου. Τό Ἅγιο Πνεῦμα λοιπόν εἶναι πού θά πάρει ὅ,τι εἶναι τοῦΧριστοῦκαί θά μᾶς τό φανερώσει. Τό φανερώνει σέ ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἀνθρώπους πού θά ἀγωνιστοῦν, θά πιστέψουν καί θά αἰτηθοῦν πρός τόν Θεό. Διότι ὁ Θεός ψάχνει τρόπο νά σώσει τόν ἀγωνιζόμενο ἄνθρωπο καί νά τόν καλέσει στό ἴδιο Τραπέζι μέ τόν Ἀναστάντα Χριστό.
Ὁ ἀγωνιζόμενος ἄνθρωπος λοιπόν μέσα σέ αὐτήν τήν περίοδο τῆς Τεσσαρακοστῆς αἰτεῖται τή Χάρη γιά νά φτάσει στή Μεγάλη καί Λαμπρή Συνάντηση μέ τόν Σταυρωμένο καί Ἀναστημένο Θεό.
Ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μᾶς εἶναι τό κέντρο, ἡκοινή τράπεζα ὅλων μας, ἐκεῖπού πάντοτε μᾶς συντροφεύει ὁΧριστός στήν Μεγάλη καί Λαμπρή Συνάντηση. Κάθε ἡμέρα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ὁδηγεῖ μέ ἀκρίβεια στήν κορυφαία καί σωτήρια συνάντηση μέ τόν Ἀναστημένο Χριστό. Ἄν ἡ ἐποχή μᾶς χαρακτηρίζεται ἀπό τήν προσπάθεια κατάργησης τῶν ἑορτῶν τοῦΘεοῦκαί τήν ἀντικατάστασή τους ἀπό τίς ἑορτές τῶν ἀνθρώπων, πολιτιστικοῦκαί παγανιστικοῦ χαρακτήρα, δέν πρόκειται γιά κάτι ἄλλο παρά γιά τήν ἄρνηση αὐτῆς τῆς Μεγάλης καί Λαμπρῆς Συνάντησης μέ τόν Χριστό. Ὁ ἐφησυχασμός, ἡτρυφηλότητα καί ἡ μυωπική αὐτάρκεια τοῦ ἀνθρώπου ἀρνοῦνται αὐτή τή Συνάντηση, ἀρνοῦνται τήν γιορτή τῆς μεγάλης χαρᾶς.
Ποιοί εἶναι ὅμως οἱ ὄροι πού ματαιώνουν τήν Μεγάλη καί Λαμπρή Συνάντηση; Ὅπως λέγει ὁ ὅσιος Ἐφραίμ ὁΣύρος στήν προσευχή πού διαβάζουμε τήν περίοδο αὐτή τό «πνεῦμα ἀργίας, περιεργείας, φιλαρχίας καί ἀργολογίας» εἶναι οἱ«καθημερινές ἀσθένειες» τοῦ ἀνθρώπου οἱ ὁποῖες ἄν δέν προληφθοῦν φθείρουν συνεχῶς τήν ψυχή του.
Διότι ἡ ἀργία, δηλαδή ἡραθυμία καί ἀκηδία, δημιουργεῖβραδύτητα καί ἀκινησία στόν ἄνθρωπο. Μέ τή ραθυμία ὁ ἄνθρωπος δέν ξεκουράζεται ἀλλά βαραίνει. Παύει νά κινεῖται, παύει νά θέλει νά πάει στή Μεγάλη καί Λαμπρή Συνάντηση μέ τόν Χριστό.
Ἡ περιέργεια φανερώνει ἕνα αἴσθημα ἀνεπάρκειας, μία ἔλλειψη, ἕνα ψυχικό κενό, τό ὁποῖο μέ τή σειρά τοῦ παρακινεῖτόν ἄνθρωπο νά τό γεμίσει μέ πληροφορίες πού τόν κάνουν ἀκόμη περισσότερο περίεργο καί βεβαίως λιγότερο σοφό καί σώφρονα. Γεμίζει τό κενό μέ κενό καί ὄχι μέ τήν Χάρη τοῦΘεοῦ. Διότι ἄν γεμίζει μέ τήν παρουσία Τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος προετοιμάζεται γιά τή Μεγάλη καί Λαμπρή Συνάντηση μέ τόν Χριστό.
Ἡ φιλαρχία πάλι, εἶναι ἡ ἀπώλεια τῆς ταυτότητος τοῦ ἀνθρώπου, ἕνας ἀποπροσανατολισμός ἀπό τό «ποιός» εἶναι ὁΘεός καί «ποιός» ὁ ἄνθρωπος. Εἶναι ὁμεγάλος πειρασμός τῆς ἐξουσίας ἐπί ἀνθρώπου καί κόσμου. Βλέπει ἀφ’ ὑψηλοῦ, ὡς θεός, τόν πλησίον, αἰσθάνεται πάντοτε ὅτι διαθέτει κάτι καλύτερο ἀπό τόν ἄλλο καί ὑπό αὐτή τήν αὐταπάτη δέν ἔχει κανέναν λόγο νά συναντήσει τόν Θεό ἀρνούμενος τή Μεγάλη καί Λαμπρή Συνάντηση.
Τέλος, ἡ ἀργολογία εἶναι αὐτή πού συμπαρασύρει καί ἀποδιοργανώνει πλήρως τήν ἑνότητα τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν αὐτός μέ ἀδιακρισία καί ἀμετροέπεια ἐκφέρει πολυλογία φλύαρη καί περιττή, ἀντί νά συγκρατεῖ καί νά συγκροτεῖμυστικά καί μέ πνευματική ἡσυχία τόν λόγο του καί τόν ἑαυτό τοῦπροετοιμαζόμενος γιά τήν Μεγάλη καί Λαμπρή Συνάντηση.
Ἡ ἀργία, ἡπεριέργεια, ἡφιλαρχία καί ἡ ἀργολογία, λοιπόν, εἶναι οἱ ὄροι πού ψυχραίνουν τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου καί ἀντιθέτως θερμαίνουν τή συνειδητή ἀδιαφορία, τήν ἀπαξίωση, καί τό ἀνικανοποίητό του ἀνθρώπου. Εἶναι οἱ ὄροι τῆς ἄρνησης τῆς Θείας Χάριτος. Εἶναι οἱ ὄροι τῆς τραγωδίας τοῦ ἀπαγιασμοῦτοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ ἀγωνιζόμενος ἄνθρωπος μέσα σέ αὐτήν τήν ἀγωνιστική περίοδο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἀγαπητοί μου, ἔχει νά ἐπιτελέσει ἕνα δύσκολο ἔργο τό ὁποῖο θέλει θάρρος καί αὐτοέλεγχο: νά ἀντιστρέψει τούς ὅρους καί νά κυβερνήσει τόν ἑαυτό του. Κι αὐτό θέλει σωφροσύνη, ταπεινοφροσύνη, ὑπομονή καί ἀγάπη. Θέλει μετάνοια καί φιλακολουθία. Θέλει ἄσκηση καί νηστεία.
Ἔτσι θερμαίνουμε τήν καρδιά μας οἱ ἄνθρωποι, ἀγαπητοί μου. Ἔτσι αἰτούμεθα τήν Χάρη τοῦΠαρακλήτου. Ἔτσι συναισθανόμαστε, συγχωροῦμε καί ἀγαποῦμε τόν πλησίον μας. Γιά νά μπορέσουμε στό τέλος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς νά φτάσουμε στήν Μεγάλη καί Λαμπρή Συνάντηση τῆς Ἀναστάσεως, στήν Ἑορτή τῶν ἑορτῶν, στήν Κοινή Τράπεζα τοῦ Πάσχα ὅπου «ὁμελιζόμενος καί μή διαιρούμενος, ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καί μηδέποτε δαπανώμενος, ἀλλά τούς μετέχοντας ἁγιάζων» Ἀναστημένος Χριστός μας μᾶς ἀναμένει μέ ὅλη Του τήν Ἀγάπη γιά τήν σωτηρία μας.
Καλή καί εὐλογημένη Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
thriskeftika
«Τὸστάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται· οἱβουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε».
Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τήν περίοδο αὐτή προσφέρει στή ζωή τοῦ κάθε χριστιανοῦ
μία προσωπική εὐκαιρία: νά κυβερνήση τόν ἑαυτό του, ὅπως λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες. Οἱψυχικοί καί σωματικοί ἀγῶνες, ὁ ἀγώνας τῆς νηστείας, ὁ ἀγώνας τῆς ἀγρυπνίας, ὁ ἀγώνας τῆς προσευχῆς, ὁ ἀγώνας τῆς καθάρσεως καί ὁ ἀγώνας στά πνευματικά καθήκοντα, πού εἶναι πολύ περισσότερα ἀπό τίς ἄλλες περιόδους τοῦχρόνου, εἶναι οἱ ὀρίζουσες γιά νά κυβερνηθεῖ πνευματικά o νοῦς, ἡψυχή καί τό σῶμα, μέ προορισμό τή συνάντηση μέ τόν Ἀναστημένο Χριστό. Ὁ ἀγωνιζόμενος ἄνθρωπος μέσα σέ αὐτήν τήν ἀγωνιστική περίοδο τῆς Τεσσαρακοστῆς ἔρχεται ἀντιμέτωπος μέ τόν ἑαυτό του καί ἀνασυγκροτεῖται.
Πρώτη προσπάθεια εἶναι ἡμετάνοια. Ἄν μέσα στήν καθημερινή βιοτή εἶναι ἀναπόφευκτη ἡ πολυδιάσπαση γιά τίς βιοτικές μέριμνες πού εἶναι ἀναγκαῖες καί ἀπαιτοῦν μεγάλη δύναμη καί προσπάθεια νά ἔρθουν σέ πέρας, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος ζεῖκαί παλεύει στόν κόσμο αὐτό μέ δυσκολίες καί ἀβεβαιότητες, ἐν κόπω καί μόχθω νύκτα καί ἡμέρα, ἐντούτοις ὀφείλει νά ἀναζητᾶ«τήν ψυχή του βαθιά»
Μέ τόν τρόπο αὐτό λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ὁ ἀγωνιζόμενος ἄνθρωπος μέσα σέ αὐτήν τήν περίοδο τῆς Τεσσαρακοστῆς αἰτεῖται πρός τόν Θεό. Αἰτεῖται καί ζητᾶ τό ἔλεος καί τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στόν αἰώνα τοῦτο ὁΠαράκλητος, τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, πνέει καί ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο γιά νά στέκει ὄρθιος καί νά ὑπάρχει. Ἄν ἡπρωτοβουλία γιά τόν πνευματικό ἀγώνα ἀνήκει στόν ἄνθρωπο, ὁ ἴδιος ὁπνευματικός ἀγώνας ἀνήκει στό Ἅγιο Πνεῦμα. Παράκλητος σημαίνει καί εἶναι Αὐτό τό Πρόσωπο πού δίνει δύναμη, πού φέρνει χαρά καί παρηγοριά, πού ἁγιάζει τούς πάντες καί τά πάντα. Καί πράγματι, τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι Αὐτό τό Πρόσωπο πού παρηγορεῖ τόν ἀγωνιζόμενο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ποθεῖνά βρεῖτόν τρόπο νά ξαναενωθεῖ μέ τόν Θεό. Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι Αὐτό τό Πρόσωπο πού ἐπιδαψιλεύει δύναμη γιά νά ἀναδυθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν σκοτεινιά πού γεμίζει τήν ψυχή του. Διότι αὐτή ἡσκοτεινιά εἶναι ἡκαταθλιπτική ἄρνηση τῆς χαρᾶς. Καί τό Ἅγιο Πνεῦμα φέρνει τήν χαρά τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά χαιρόμαστε κατά Θεόν, ὅπως ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἤξερε νά χαίρεται ἐν μέσω διωγμῶν, βασάνων, λιμοῦκαί φόβου. Τό Ἅγιο Πνεῦμα λοιπόν εἶναι πού θά πάρει ὅ,τι εἶναι τοῦΧριστοῦκαί θά μᾶς τό φανερώσει. Τό φανερώνει σέ ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἀνθρώπους πού θά ἀγωνιστοῦν, θά πιστέψουν καί θά αἰτηθοῦν πρός τόν Θεό. Διότι ὁ Θεός ψάχνει τρόπο νά σώσει τόν ἀγωνιζόμενο ἄνθρωπο καί νά τόν καλέσει στό ἴδιο Τραπέζι μέ τόν Ἀναστάντα Χριστό.
Ὁ ἀγωνιζόμενος ἄνθρωπος λοιπόν μέσα σέ αὐτήν τήν περίοδο τῆς Τεσσαρακοστῆς αἰτεῖται τή Χάρη γιά νά φτάσει στή Μεγάλη καί Λαμπρή Συνάντηση μέ τόν Σταυρωμένο καί Ἀναστημένο Θεό.
Ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μᾶς εἶναι τό κέντρο, ἡκοινή τράπεζα ὅλων μας, ἐκεῖπού πάντοτε μᾶς συντροφεύει ὁΧριστός στήν Μεγάλη καί Λαμπρή Συνάντηση. Κάθε ἡμέρα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ὁδηγεῖ μέ ἀκρίβεια στήν κορυφαία καί σωτήρια συνάντηση μέ τόν Ἀναστημένο Χριστό. Ἄν ἡ ἐποχή μᾶς χαρακτηρίζεται ἀπό τήν προσπάθεια κατάργησης τῶν ἑορτῶν τοῦΘεοῦκαί τήν ἀντικατάστασή τους ἀπό τίς ἑορτές τῶν ἀνθρώπων, πολιτιστικοῦκαί παγανιστικοῦ χαρακτήρα, δέν πρόκειται γιά κάτι ἄλλο παρά γιά τήν ἄρνηση αὐτῆς τῆς Μεγάλης καί Λαμπρῆς Συνάντησης μέ τόν Χριστό. Ὁ ἐφησυχασμός, ἡτρυφηλότητα καί ἡ μυωπική αὐτάρκεια τοῦ ἀνθρώπου ἀρνοῦνται αὐτή τή Συνάντηση, ἀρνοῦνται τήν γιορτή τῆς μεγάλης χαρᾶς.
Ποιοί εἶναι ὅμως οἱ ὄροι πού ματαιώνουν τήν Μεγάλη καί Λαμπρή Συνάντηση; Ὅπως λέγει ὁ ὅσιος Ἐφραίμ ὁΣύρος στήν προσευχή πού διαβάζουμε τήν περίοδο αὐτή τό «πνεῦμα ἀργίας, περιεργείας, φιλαρχίας καί ἀργολογίας» εἶναι οἱ«καθημερινές ἀσθένειες» τοῦ ἀνθρώπου οἱ ὁποῖες ἄν δέν προληφθοῦν φθείρουν συνεχῶς τήν ψυχή του.
Διότι ἡ ἀργία, δηλαδή ἡραθυμία καί ἀκηδία, δημιουργεῖβραδύτητα καί ἀκινησία στόν ἄνθρωπο. Μέ τή ραθυμία ὁ ἄνθρωπος δέν ξεκουράζεται ἀλλά βαραίνει. Παύει νά κινεῖται, παύει νά θέλει νά πάει στή Μεγάλη καί Λαμπρή Συνάντηση μέ τόν Χριστό.
Ἡ περιέργεια φανερώνει ἕνα αἴσθημα ἀνεπάρκειας, μία ἔλλειψη, ἕνα ψυχικό κενό, τό ὁποῖο μέ τή σειρά τοῦ παρακινεῖτόν ἄνθρωπο νά τό γεμίσει μέ πληροφορίες πού τόν κάνουν ἀκόμη περισσότερο περίεργο καί βεβαίως λιγότερο σοφό καί σώφρονα. Γεμίζει τό κενό μέ κενό καί ὄχι μέ τήν Χάρη τοῦΘεοῦ. Διότι ἄν γεμίζει μέ τήν παρουσία Τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος προετοιμάζεται γιά τή Μεγάλη καί Λαμπρή Συνάντηση μέ τόν Χριστό.
Ἡ φιλαρχία πάλι, εἶναι ἡ ἀπώλεια τῆς ταυτότητος τοῦ ἀνθρώπου, ἕνας ἀποπροσανατολισμός ἀπό τό «ποιός» εἶναι ὁΘεός καί «ποιός» ὁ ἄνθρωπος. Εἶναι ὁμεγάλος πειρασμός τῆς ἐξουσίας ἐπί ἀνθρώπου καί κόσμου. Βλέπει ἀφ’ ὑψηλοῦ, ὡς θεός, τόν πλησίον, αἰσθάνεται πάντοτε ὅτι διαθέτει κάτι καλύτερο ἀπό τόν ἄλλο καί ὑπό αὐτή τήν αὐταπάτη δέν ἔχει κανέναν λόγο νά συναντήσει τόν Θεό ἀρνούμενος τή Μεγάλη καί Λαμπρή Συνάντηση.
Τέλος, ἡ ἀργολογία εἶναι αὐτή πού συμπαρασύρει καί ἀποδιοργανώνει πλήρως τήν ἑνότητα τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν αὐτός μέ ἀδιακρισία καί ἀμετροέπεια ἐκφέρει πολυλογία φλύαρη καί περιττή, ἀντί νά συγκρατεῖ καί νά συγκροτεῖμυστικά καί μέ πνευματική ἡσυχία τόν λόγο του καί τόν ἑαυτό τοῦπροετοιμαζόμενος γιά τήν Μεγάλη καί Λαμπρή Συνάντηση.
Ἡ ἀργία, ἡπεριέργεια, ἡφιλαρχία καί ἡ ἀργολογία, λοιπόν, εἶναι οἱ ὄροι πού ψυχραίνουν τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου καί ἀντιθέτως θερμαίνουν τή συνειδητή ἀδιαφορία, τήν ἀπαξίωση, καί τό ἀνικανοποίητό του ἀνθρώπου. Εἶναι οἱ ὄροι τῆς ἄρνησης τῆς Θείας Χάριτος. Εἶναι οἱ ὄροι τῆς τραγωδίας τοῦ ἀπαγιασμοῦτοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ ἀγωνιζόμενος ἄνθρωπος μέσα σέ αὐτήν τήν ἀγωνιστική περίοδο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἀγαπητοί μου, ἔχει νά ἐπιτελέσει ἕνα δύσκολο ἔργο τό ὁποῖο θέλει θάρρος καί αὐτοέλεγχο: νά ἀντιστρέψει τούς ὅρους καί νά κυβερνήσει τόν ἑαυτό του. Κι αὐτό θέλει σωφροσύνη, ταπεινοφροσύνη, ὑπομονή καί ἀγάπη. Θέλει μετάνοια καί φιλακολουθία. Θέλει ἄσκηση καί νηστεία.
Ἔτσι θερμαίνουμε τήν καρδιά μας οἱ ἄνθρωποι, ἀγαπητοί μου. Ἔτσι αἰτούμεθα τήν Χάρη τοῦΠαρακλήτου. Ἔτσι συναισθανόμαστε, συγχωροῦμε καί ἀγαποῦμε τόν πλησίον μας. Γιά νά μπορέσουμε στό τέλος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς νά φτάσουμε στήν Μεγάλη καί Λαμπρή Συνάντηση τῆς Ἀναστάσεως, στήν Ἑορτή τῶν ἑορτῶν, στήν Κοινή Τράπεζα τοῦ Πάσχα ὅπου «ὁμελιζόμενος καί μή διαιρούμενος, ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καί μηδέποτε δαπανώμενος, ἀλλά τούς μετέχοντας ἁγιάζων» Ἀναστημένος Χριστός μας μᾶς ἀναμένει μέ ὅλη Του τήν Ἀγάπη γιά τήν σωτηρία μας.
Καλή καί εὐλογημένη Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
thriskeftika
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
MasterChef: Αυτοί θα είναι υποψήφιοι προς αποχώρηση
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
