2018-03-10 21:51:43
Η μέρα είχε φτάσει. Ετοιμάζαμε για αυτή την ημέρα για μήνες Μόνο που δεν προετοιμαστήκαμε με τον τρόπο που το κάνουν οι περισσότερες οικογένειες.
Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά
Δεν υπήρχε απόθεμα από πάνες ή ρουχαλάκια. Είχα ξεχάσει ακόμη και να αγοράσω καινούρια μπουκάλια. Όχι, η προετοιμασία μας έγινε με τη μορφή πολλαπλών ιατρικών ραντεβού κάθε εβδομάδα, μαγνητικών, υπερήχων σε βάθος και μια μετακόμιση ώστε αν βρισκόμαστε κοντά στην κλινική.
Η εγκυμοσύνη μας ήταν υψηλού κινδύνου. Αλλά πάνω από τη διάγνωση που την έκανε υψηλού κινδύνου (οπίσθιες βαλβίδες ουρήθρας) είχαμε μια άλλη διάγνωση – διμερείς συγγενής ραιβοιπποποδία. Εκτός από αυτή τη διάγνωση, το θέμα ήταν οτι κανείς από τους 4 , τοπικούς ή απομακρυσμένους ειδικούς υψηλού κινδύνου που είδαμε, δεν μας βρήκε λύση στα σίγουρα για το πρόβλημα μας.
Κάναμε μια αμνιοπαρακέντηση που έγινε νωρίς στην εγκυμοσύνη, επειδή ο γιατρός ήταν πεπεισμένος ότι υπήρχε κάτι γενετικά. Όλα βγήκαν φυσιολογικά. Όμως, όλοι οι γιατροί που είδαμε μας είπαν να είμαστε προετοιμασμένοι.
Μια αμνιοπαρακέντηση δεν μπορεί να σας πει όλα.
Η ανησυχία μου ήταν τεράστια Ο πρώτος μου γιος έχει σύνδρομο Down. Περπατήσαμε στον σκληρό δρόμο προγεννητικής διάγνωσης στην πρώτη μου εγκυμοσύνη . Αυτός ο δρόμος μας μετέφερε στον κόσμο των ειδικών αναγκών. Και είμαι ευγνώμων που είμαστε εδώ.
Ωστόσο, μόλις εισέλθεις σε αυτόν τον κόσμο, μαθαίνεις πράγματα που δεν μπορείς να ξεχάσεις.
Συναντάς ανθρώπους με σπάνιες γενετικές καταστάσεις, μερικές από τις οποίες αλλάζουν ολόκληρη τη ζωή σου και μερικές που είναι θανατηφόρες. Μήνες πριν να μείνω έγκυος, κάθισα σε μια εκκλησία και παρακολούθησα τους γείτονές μας να αποχαιρετήσουν την κόρη τους που ήταν μόλις 2 ετών.
Εκτός από την αντιμετώπιση μιας επικίνδυνης διάγνωσης που ήταν ήδη τόσο περίπλοκη, για 23 εβδομάδες ανησυχούσα αν οι υποψίες του ειδικού θα επιβεβαιωθούν.
Σύμφωνα με το αίτημα του γιατρού, γεννούσα χωρίς παυσίπονα για 14 ώρες. Τέλος, τα νερά μου έσπασαν και θα μπορούσα να πω ότι ερχόταν γρήγορα. Το δωμάτιο ήταν γεμάτο με περισσότερους από δώδεκα επαγγελματίες του χώρου.
Είχα αρχίσει να πανικοβάλομαι. Πώς θα τον δω για πρώτη φορά; Θα ήμουν σε θέση να δω τι έχει κατευθείαν, όπως έγινε με τον αδερφό του; Θα ήξερα αν είχε μια μορφή σκελετικής δυσπλασίας, όπως πρότειναν, ή μια σπάνια σειρά γονιδιακών αντιγράφων ή διαγραφών;
Με 3 σπρωξιές το μωρό βγήκε… Ο γιατρός τον κράτησε και είπε:
«Κοίτα το γιο σου κορίτσι μου! Θα τον ακουμπήσουμε δίπλα σου. Πω πω κοίτα ποσα μαλλιά έχει!»
Υποθέτω ότι θα μπορούσε να δει το κενό στο πρόσωπό μου. Δεν ήθελα να τον κοιτάξω.
Το να τον κοιτάξω σήμαινε να αντιμετωπίζω τους φόβους μου, να τον ερωτευτώ όπως κι αν ήταν.
Δεν μπορούσα να αντέξω να έχει άλλη μια διάγνωση πέρα από τα δύο που ήξερα. Αναρωτήθηκα αν αυτή θα ήταν η στιγμή που η ζωή μου άλλαξε για πάντα.
Τον έδωσαν σε μένα. Συνέχισα να κοιτάζω τον σύζυγό μου, «Είναι εντάξει; Είναι εντάξει;» Σκέφτόμουν ότι θα είχε την απάντηση που ήθελα. Τότε, τον κοίταξα τελικά.
Δεν αισθάνθηκα την αγάπη μέχρι που με κοίταξε ήρεμα στα μάτια μου με ένα βαθύτατα σηκωμένο φρύδι και χαμογέλασα – είναι σκεπτικός, σαν κι εμένα. Με μια ματιά, η αγάπη άρχισε να αντικαθιστά τον φόβο.
Η ευτυχία μπορεί να μην βρισκόταν στο γεμάτο εκείνο δωμάτιο, αλλά η αγάπη υπήρχε.
Τον πήραν στη ΜΕΝΝ όπου έμεινε για 10 ημέρες.
Καθώς καθόμασταν δίπλα στο κρεβάτι του κάθε μέρα, δεν αισθανόμουν χαρούμενη, αλλά η αγάπη μου μεγάλωνε, η αποφασιστικότητα ήταν σφυρηλατημένη και το αδύναμο σώμα μου και η ψυχή μου είχαν ενισχυθεί.
Αυτή η δύναμη ήταν απαραίτητη. Ο γιος μας δεν είχε άλλα γενετικά προβλήματα, αλλά είχαμε μάχη μπροστά μας.
Πηγή Tromaktiko
Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά
Δεν υπήρχε απόθεμα από πάνες ή ρουχαλάκια. Είχα ξεχάσει ακόμη και να αγοράσω καινούρια μπουκάλια. Όχι, η προετοιμασία μας έγινε με τη μορφή πολλαπλών ιατρικών ραντεβού κάθε εβδομάδα, μαγνητικών, υπερήχων σε βάθος και μια μετακόμιση ώστε αν βρισκόμαστε κοντά στην κλινική.
Η εγκυμοσύνη μας ήταν υψηλού κινδύνου. Αλλά πάνω από τη διάγνωση που την έκανε υψηλού κινδύνου (οπίσθιες βαλβίδες ουρήθρας) είχαμε μια άλλη διάγνωση – διμερείς συγγενής ραιβοιπποποδία. Εκτός από αυτή τη διάγνωση, το θέμα ήταν οτι κανείς από τους 4 , τοπικούς ή απομακρυσμένους ειδικούς υψηλού κινδύνου που είδαμε, δεν μας βρήκε λύση στα σίγουρα για το πρόβλημα μας.
Κάναμε μια αμνιοπαρακέντηση που έγινε νωρίς στην εγκυμοσύνη, επειδή ο γιατρός ήταν πεπεισμένος ότι υπήρχε κάτι γενετικά. Όλα βγήκαν φυσιολογικά. Όμως, όλοι οι γιατροί που είδαμε μας είπαν να είμαστε προετοιμασμένοι.
Μια αμνιοπαρακέντηση δεν μπορεί να σας πει όλα.
Η ανησυχία μου ήταν τεράστια Ο πρώτος μου γιος έχει σύνδρομο Down. Περπατήσαμε στον σκληρό δρόμο προγεννητικής διάγνωσης στην πρώτη μου εγκυμοσύνη . Αυτός ο δρόμος μας μετέφερε στον κόσμο των ειδικών αναγκών. Και είμαι ευγνώμων που είμαστε εδώ.
Ωστόσο, μόλις εισέλθεις σε αυτόν τον κόσμο, μαθαίνεις πράγματα που δεν μπορείς να ξεχάσεις.
Συναντάς ανθρώπους με σπάνιες γενετικές καταστάσεις, μερικές από τις οποίες αλλάζουν ολόκληρη τη ζωή σου και μερικές που είναι θανατηφόρες. Μήνες πριν να μείνω έγκυος, κάθισα σε μια εκκλησία και παρακολούθησα τους γείτονές μας να αποχαιρετήσουν την κόρη τους που ήταν μόλις 2 ετών.
Εκτός από την αντιμετώπιση μιας επικίνδυνης διάγνωσης που ήταν ήδη τόσο περίπλοκη, για 23 εβδομάδες ανησυχούσα αν οι υποψίες του ειδικού θα επιβεβαιωθούν.
Σύμφωνα με το αίτημα του γιατρού, γεννούσα χωρίς παυσίπονα για 14 ώρες. Τέλος, τα νερά μου έσπασαν και θα μπορούσα να πω ότι ερχόταν γρήγορα. Το δωμάτιο ήταν γεμάτο με περισσότερους από δώδεκα επαγγελματίες του χώρου.
Είχα αρχίσει να πανικοβάλομαι. Πώς θα τον δω για πρώτη φορά; Θα ήμουν σε θέση να δω τι έχει κατευθείαν, όπως έγινε με τον αδερφό του; Θα ήξερα αν είχε μια μορφή σκελετικής δυσπλασίας, όπως πρότειναν, ή μια σπάνια σειρά γονιδιακών αντιγράφων ή διαγραφών;
Με 3 σπρωξιές το μωρό βγήκε… Ο γιατρός τον κράτησε και είπε:
«Κοίτα το γιο σου κορίτσι μου! Θα τον ακουμπήσουμε δίπλα σου. Πω πω κοίτα ποσα μαλλιά έχει!»
Υποθέτω ότι θα μπορούσε να δει το κενό στο πρόσωπό μου. Δεν ήθελα να τον κοιτάξω.
Το να τον κοιτάξω σήμαινε να αντιμετωπίζω τους φόβους μου, να τον ερωτευτώ όπως κι αν ήταν.
Δεν μπορούσα να αντέξω να έχει άλλη μια διάγνωση πέρα από τα δύο που ήξερα. Αναρωτήθηκα αν αυτή θα ήταν η στιγμή που η ζωή μου άλλαξε για πάντα.
Τον έδωσαν σε μένα. Συνέχισα να κοιτάζω τον σύζυγό μου, «Είναι εντάξει; Είναι εντάξει;» Σκέφτόμουν ότι θα είχε την απάντηση που ήθελα. Τότε, τον κοίταξα τελικά.
Δεν αισθάνθηκα την αγάπη μέχρι που με κοίταξε ήρεμα στα μάτια μου με ένα βαθύτατα σηκωμένο φρύδι και χαμογέλασα – είναι σκεπτικός, σαν κι εμένα. Με μια ματιά, η αγάπη άρχισε να αντικαθιστά τον φόβο.
Η ευτυχία μπορεί να μην βρισκόταν στο γεμάτο εκείνο δωμάτιο, αλλά η αγάπη υπήρχε.
Τον πήραν στη ΜΕΝΝ όπου έμεινε για 10 ημέρες.
Καθώς καθόμασταν δίπλα στο κρεβάτι του κάθε μέρα, δεν αισθανόμουν χαρούμενη, αλλά η αγάπη μου μεγάλωνε, η αποφασιστικότητα ήταν σφυρηλατημένη και το αδύναμο σώμα μου και η ψυχή μου είχαν ενισχυθεί.
Αυτή η δύναμη ήταν απαραίτητη. Ο γιος μας δεν είχε άλλα γενετικά προβλήματα, αλλά είχαμε μάχη μπροστά μας.
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η έκδοση NAVTEX
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
