2018-05-01 15:19:21
“Μαθαίνει δύσκολα”, λέμε συχνά για ένα παιδί που δεν προσαρμόζεται και υιοθετεί παραβατικές συμπεριφορές Το σχολείο αποτελεί έναν κοινωνικό φορέα που ασκεί σημαντική επίδραση στην διαμόρφωση διά βίου μαθητών με άποψη, κριτική σκέψη, ευγένεια. Μέσα από τις σχολικές τάξεις βγαίνουν άτομα που ξέρουν πώς να επικοινωνήσουν (αφού έχουν κάνει ενός είδους “προθέρμανση” στην σχολική αίθουσα), πώς να συμπεριφερθούν. Εν ολίγοις, στόχος της εκπαιδευτικής κοινότητας είναι να συγκροτούνται πρόσωπα κοινωνικά αποδεκτά.
Η κοινωνική αποδοχή όμως, ξεκινά και από το σχολείο και από την ίδια την πολιτεία, εφόσον οι κοινωνικές και οι εκπαιδευτικές πρακτικές που εφαρμόζονται σε ένα κράτος παίζουν ρόλο
αφενός στην δημιουργία προτύπων έτσι ώστε τα παιδιά να υιοθετούν ωφέλιμες συνήθειες,
αφετέρου στο να θεσπίζονται γραπτοί και άγραφοι νόμοι που βασίζονται στην δικαιοσύνη (στην οποία συμπεριλαμβάνονται η δίκαιη αντιμετώπιση και οι τρόποι συμπεριφοράς).
Κάθε παιδί είναι ξεχωριστό, όπως και η οικογένεια από την οποία προέρχεται, και με την οποία συνδέεται άρρηκτα.
Το σχολείο οφείλει να γνωρίζει το υπόβαθρο του κάθε μαθητή, όχι μόνο σε κοινωνικό επίπεδο, αλλά και σε συναισθηματικό. Επίσης, εάν συντρέχει οποιοσδήποτε λόγος ειδικής μεταχείρισης, και πάλι ο/η εκπαιδευτικός είναι γνώστης, έτσι ωστε το νεαρό άτομο να αναπτύσσεται μέσα σε συνθήκες ασφάλειας και εμπιστοσύνης.
Τα τελευταία χρόνια οι συνθήκες έχουν αλλάξει και έχουν δημιουργηθεί πολλές και διαφορετικές μορφές οικογενειών. Μέσα σε αυτές τις οικογένειες τα παιδιά αποκτούν τις πρώτες τους παραστάσεις. Δεν είναι “άγραφοι χάρτες” οταν μπαίνουν στη σχολική αίθουσα, αλλά έχουν διαμορφώσει μια κάποια προσωπικότητα, με ξεχωριστά χαρακτηριστικά.
Στην περίπτωση που γίνεται λόγος λοιπόν για έναν “δύσκολο μαθητή”, για κάποιον που “δεν μαθαίνει”, την σκυτάλη παίρνουν τρεις ενδιαφερόμενοι. Οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί και η πολιτεία.
Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η σχέση παιδιού- μητέρας.
Πώς διαχειρίζεται ο γονέας (στην προκειμένη, η μητέρα) ενός παιδιού με παραβατική συμπεριφορά για παράδειγμα, το γεγονός πως το παιδί της εκδήλωσε με τον τρόπο του κάποια ανησυχία;
Ποιός είναι ο ρόλος της στην ανάπτυξη των θετικών του χαρακτηρστικών;
Όταν υφίσταται ενδοοικογενειακή βία, ποιά είναι η σχέση μητέρας-σχολείου;
Εδώ ερχεται η εξατομικευμένη διδακτική παρέμβαση.
Σύμφωνα λοιπόν με την έρευνα “Μητέρες και παιδιά με προβλήματα παραβατικής συμπεριφοράς. Η αλλη νοηματοδότηση της κοινωνίας σε κρίση.” της κυρίας Μ. Δροσινού, ο δάσκαλος παρατηρεί πώς εκφράζονται δείγματα ενδιοικογενειακής βίας ή απομάκρυνσης από τη μητέρα, μέσα από διαδικασίες μύησης και μίμησης. “Καθρέφτης” των καταστάσεων στο σπίτι είναι ο τρόπος που εκφράζεται ο μαθητής ή η μαθήτρια στο σχολείο. Η συγκεκριμένη έρευνα αφορούσε ειδικές τάξεις και ειδικά σχολεία, πραγματοποιήθηκε με ημιδομημένα ερωτηματολόγια και διήρκεσε 10 έτη. Οι μητέρες είχαν ηλικίες από 24 έως 57 ετών, ενώ τα παιδιά από 5 εως 12. Ορισμένες μητέρες ήταν ανύπαντρες, ενώ άλλες εργαζόμενες.
Τα αποτελέσματα έδειξαν πως οι παραβατικές συμπεριφορές στο σχολείο δεν έχουν να κάνουν μόνο με δυσκολίες στην μελέτη των μαθημάτων, αλλά σχετίζονται άμεσα με ψυχοκοινωνικά προβλήματα, των μαθητών αλλά και των γονέων. Το άγχος, η κακοποίηση και οι ψυχικές διαταραχές των μεγάλων, έχουν αντίκτυπο στα συναισθήματα και στην συμπεριφορά των μαθητών.
Λύση, μάς λένε οι ειδικοί, είναι η πρόληψη. Δηλαδή, το να εντοπίζονται εγκαίρως τέτοια περιστατικά και να παρέχεται στήριξη, τόσο στη μητέρα (ή τον πατέρα), όσο και στο παιδί.
Εδώ έρχεται ο σημαντικός ρόλος των θεσμών για την Παιδεία και των παροχών στα σχολεία.
Εάν λοιπόν το τρίπτυχο οικογένεια- σχολείο- πολιτεία συνεργάζεται αρμονικά, τότε υπάρχει πρόληψη και, εάν υπάρχει πρόληψη, τα παιδιά και οι μητέρες χαμογελούν συχνότερα.
”Οικογένεια και νέες μορφές γονεϊκότητας”,Opportuna
Πηγή Tromaktiko
Η κοινωνική αποδοχή όμως, ξεκινά και από το σχολείο και από την ίδια την πολιτεία, εφόσον οι κοινωνικές και οι εκπαιδευτικές πρακτικές που εφαρμόζονται σε ένα κράτος παίζουν ρόλο
αφενός στην δημιουργία προτύπων έτσι ώστε τα παιδιά να υιοθετούν ωφέλιμες συνήθειες,
αφετέρου στο να θεσπίζονται γραπτοί και άγραφοι νόμοι που βασίζονται στην δικαιοσύνη (στην οποία συμπεριλαμβάνονται η δίκαιη αντιμετώπιση και οι τρόποι συμπεριφοράς).
Κάθε παιδί είναι ξεχωριστό, όπως και η οικογένεια από την οποία προέρχεται, και με την οποία συνδέεται άρρηκτα.
Το σχολείο οφείλει να γνωρίζει το υπόβαθρο του κάθε μαθητή, όχι μόνο σε κοινωνικό επίπεδο, αλλά και σε συναισθηματικό. Επίσης, εάν συντρέχει οποιοσδήποτε λόγος ειδικής μεταχείρισης, και πάλι ο/η εκπαιδευτικός είναι γνώστης, έτσι ωστε το νεαρό άτομο να αναπτύσσεται μέσα σε συνθήκες ασφάλειας και εμπιστοσύνης.
Τα τελευταία χρόνια οι συνθήκες έχουν αλλάξει και έχουν δημιουργηθεί πολλές και διαφορετικές μορφές οικογενειών. Μέσα σε αυτές τις οικογένειες τα παιδιά αποκτούν τις πρώτες τους παραστάσεις. Δεν είναι “άγραφοι χάρτες” οταν μπαίνουν στη σχολική αίθουσα, αλλά έχουν διαμορφώσει μια κάποια προσωπικότητα, με ξεχωριστά χαρακτηριστικά.
Στην περίπτωση που γίνεται λόγος λοιπόν για έναν “δύσκολο μαθητή”, για κάποιον που “δεν μαθαίνει”, την σκυτάλη παίρνουν τρεις ενδιαφερόμενοι. Οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί και η πολιτεία.
Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η σχέση παιδιού- μητέρας.
Πώς διαχειρίζεται ο γονέας (στην προκειμένη, η μητέρα) ενός παιδιού με παραβατική συμπεριφορά για παράδειγμα, το γεγονός πως το παιδί της εκδήλωσε με τον τρόπο του κάποια ανησυχία;
Ποιός είναι ο ρόλος της στην ανάπτυξη των θετικών του χαρακτηρστικών;
Όταν υφίσταται ενδοοικογενειακή βία, ποιά είναι η σχέση μητέρας-σχολείου;
Εδώ ερχεται η εξατομικευμένη διδακτική παρέμβαση.
Σύμφωνα λοιπόν με την έρευνα “Μητέρες και παιδιά με προβλήματα παραβατικής συμπεριφοράς. Η αλλη νοηματοδότηση της κοινωνίας σε κρίση.” της κυρίας Μ. Δροσινού, ο δάσκαλος παρατηρεί πώς εκφράζονται δείγματα ενδιοικογενειακής βίας ή απομάκρυνσης από τη μητέρα, μέσα από διαδικασίες μύησης και μίμησης. “Καθρέφτης” των καταστάσεων στο σπίτι είναι ο τρόπος που εκφράζεται ο μαθητής ή η μαθήτρια στο σχολείο. Η συγκεκριμένη έρευνα αφορούσε ειδικές τάξεις και ειδικά σχολεία, πραγματοποιήθηκε με ημιδομημένα ερωτηματολόγια και διήρκεσε 10 έτη. Οι μητέρες είχαν ηλικίες από 24 έως 57 ετών, ενώ τα παιδιά από 5 εως 12. Ορισμένες μητέρες ήταν ανύπαντρες, ενώ άλλες εργαζόμενες.
Τα αποτελέσματα έδειξαν πως οι παραβατικές συμπεριφορές στο σχολείο δεν έχουν να κάνουν μόνο με δυσκολίες στην μελέτη των μαθημάτων, αλλά σχετίζονται άμεσα με ψυχοκοινωνικά προβλήματα, των μαθητών αλλά και των γονέων. Το άγχος, η κακοποίηση και οι ψυχικές διαταραχές των μεγάλων, έχουν αντίκτυπο στα συναισθήματα και στην συμπεριφορά των μαθητών.
Λύση, μάς λένε οι ειδικοί, είναι η πρόληψη. Δηλαδή, το να εντοπίζονται εγκαίρως τέτοια περιστατικά και να παρέχεται στήριξη, τόσο στη μητέρα (ή τον πατέρα), όσο και στο παιδί.
Εδώ έρχεται ο σημαντικός ρόλος των θεσμών για την Παιδεία και των παροχών στα σχολεία.
Εάν λοιπόν το τρίπτυχο οικογένεια- σχολείο- πολιτεία συνεργάζεται αρμονικά, τότε υπάρχει πρόληψη και, εάν υπάρχει πρόληψη, τα παιδιά και οι μητέρες χαμογελούν συχνότερα.
”Οικογένεια και νέες μορφές γονεϊκότητας”,Opportuna
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
