Αθωνικό Απόδειπνο: "Ο Θεός εις τήν βοήθειάν μου πρόσχες"

2018-05-28 19:50:37

Μια τέτοια ολόθερμη κραυγή μέσα στη νύχτα πώς να σε κάνει να μή ριγήσεις;

Η βοήθεια του Θεού στην ανάγκη του τέκνου. Η επίκληση του υιού στην κρούση της θύρας του πατέρα.

Όταν οι ανθρώπινες βοήθειες, συμπαραστάσεις, φιλίες, επικοινωνίες έχουν ταραχθεί, έχουν σαλευτεί, έχουν χάσει την ιερότητα, την πίστη, τη συνέχεια και την τρυφερότητα της αθωότητος.

Τότε έρχεται η μόνη βοήθεια, η αληθινή, η ακριβή, η σίγουρη, η ακέραια και δυνατή.

Αυτά τα "πρόσχες", τα "σπεύσον", τα "βοήθησον" τα "μή χρονίσης" του 69ου ψαλμού είναι μαχαιριές της μοναξιάς, φλόγες καλής αγωνίας, ιαχές αγίου πόνου, ραπίσματα ηχηρά στον δαίμονα, άνθη καρδιακού λειμώνα, έαρ εν μέσω χειμώνι.

Η ομολογημένη πενία, η ντόμπρα κατάθεση της αδυναμίας, είναι ένας τιμαλφής πλούτος, μία μυστική δύναμη, πού ανανεώνει και ενδυναμώνει. Στον Θεό, παιδάκι μου, μου έλεγε ο Γέροντας, πηγαίνουμε γυμνοί, κι όχι φορώντας τα καλά μας. Δίχως αποσκευές, δίχως ιδέες, έτοιμοι ν΄ακούσουμε και ν΄ακολουθήσουμε τα πάντα. Το πρόγραμμα το ετοιμάζει εκείνος κι όχι εμείς, που πηγαίνουμε μάλιστα να μας το εγκρίνει. Έτσι είναι.

Ως άλαλοι, ως μωρά, ως ικέτες, ως φταίχτες, ως ασθενείς, Τον πλησιάζουμε άδολα, ανεπιτήδευτα, ταπεινά και σαν πνιγμένοι, σαν κυνηγημένοι, σαν εξόριστοι, αιτούμε βοήθεια, συγχώρεση, άνεση, ιλασμό, έλεος, σωτηρία, λύτρωση.

Επέστρεψα τις προάλλες από την πόλη. Πόσο υποφέρουν οι άνθρωποι εκεί και μάλιστα οι καλοί άνθρωποι, οι περισσότεροι άνθρωποι, γιατί δεν θέλω να πιστέψω πώς η καλοσύνη αποτελεί εξαίρεση και μειονότητα πια και στον τόπο μας, όπου όμως αποδυναμώνεται συνεχώς κάθε ικμάδα ζωηρής και αληθινής πνευματικότητος, δηλαδή της μίας, της Ορθόδοξης. Ψάχνουμε μακριά από την αλήθεια απ΄τις ρίζες μας. Δεν θέλουμε φαίνεται να ευτυχήσουμε παρότι λέμε πώς το επιθυμούμε, αφού οι περισσότερες από τις πράξεις μας το αποδεικνύουν.

Να βγω λίγο στο μπαλκόνι, να δω τον ουρανό, τ΄άστρα, τις πλαγιές που φωτίζονται απ΄το μισό φεγγάρι κι ύστερα να αποσυρθώ στο κελλί μου, το μικρό. Με συγκίνηση πάντα εισέρχομαι σε αυτό, σαν να είναι ξένο σα να με φιλοξενεί μόνο γι΄απόψε και το ευχαριστώ.

Σήμερον εμού, αύριο ετέρου, ουδέποτε ουδενός.

Από το βιβλίο "Αθωνικό Απόδειπνο", μ.Μωϋσέως Αγιορείτου, σ. 32-35.
paraklisi

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ