2018-07-27 10:07:22
Σεισμός στην Δυτική Αττική το Σεπτέμβρη του 1999 – 145 νεκροί Πυρκαγιά στη Σάμο τον Ιούλιο 2000 – 1 νεκρή
Πυρκαγιά στη Ζαχάρω τον Αύγουστο του 2007 – 49 νεκροί
Πλημμύρα στη Μάνδρα το Νοέμβρη του 2017 – 15 νεκροί
Πυρκαγιές στην Αττική τον Ιούλιο του 2018 – μέχρι την ώρα που γραφόταν το κείμενο 51 νεκροί
Αυτά που μόλις προανέφερα είναι μόνο οι φονικές καταστροφές που έγιναν στην Ελλάδα τα τελευταία είκοσι χρόνια. Συνολικά, 260 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, και χιλιάδες στρέμματα δάσους κάηκαν. Αν προσθέσουμε όλες τις πυρκαγιές των είκοσι τελευταίων χρόνων, μιλάμε για 1.813.000 στρεμμάτων καμμένου δάσους, χωρίς να υπολογίζονται οι φετινές πυρκαγιές. Όλες οι καταστροφές στην Ελλάδα είχαν ανυπολόγιστες ζημιές εκτός από τους νεκρούς. Χιλιάδες άνθρωποι έμειναν στο δρόμο, έχασαν τις περιουσίες τους, τα σπίτια τους.
Οι περισσότεροι σε ένα τέτοιο άρθρο θα περίμεναν να διαβάσουν παρακάτω, για τις ευθύνες της κυβέρνησης, την απουσία του κράτους, την απουσία πρόληψης από τις κοινωνικές υπηρεσίες. Δυστυχώς όμως θα στεναχωρήσω πολλούς από εσάς. Σε αυτό το άρθρο -όσοι δεν έχουν πάει ήδη στη επόμενο άρθρο ή post σε κάποιο group στο facebook- θα διαβάσετε για την ενσυναίσθηση.
Με βάση ένα άρθρο της Εναλλακτικής Δράσης μπορούμε να δώσουμε τον παρακάτω ορισμό: «Ενσυναίσθηση είναι η ικανότητα να αισθανθούμε και να αντιληφθούμε τα συναισθήματα των άλλων αλλά και να κατανοούμε τον τρόπο σκέψης τους. Έρευνες υποδεικνύουν ότι οι άνθρωποι με υψηλή ενσυναίσθηση τείνουν να είναι πιο γενναιόδωροι και ενδιαφέρονται περισσότερο για την ευημερία των άλλων. Επίσης, διατηρούν καλύτερες και πιο ευτυχισμένες σχέσεις. Η ενσυναίσθηση μπορεί επίσης να βελτιώσει τις ηγετικές ικανότητες και να διευκολύνει την αποτελεσματική επικοινωνία».
Ενσυναίσθηση λοιπόν είναι η καθημερινή ικανότητα του ανθρώπου να νιώσει τον πόνο, τη θλίψη, την αγωνία που περνά ο συνάνθρωπός του. Να μπει στα παπούτσια του, να προσπαθήσει για ένα δευτερόλεπτο να ζήσει τη ζωή του. Πώς θα αντιδρούσα σε αυτή την περίπτωση; Πόσο πόνο θα ένιωθα; Πώς θα συνέχιζα να ζω μετά από αυτό; Τι θα έκανα σε αυτές τις συνθήκες;
Είμαστε ικανοποιημένοι από την γενναιοδωρία που βλέπουμε γύρω μας; Θεωρούμε ότι ο συνάνθρωπός μας, δίνει κάτι από το υστέρημά του, για να μας βοηθήσει; Να βοηθήσει έναν άστεγο; Ένα παιδί που πεινάει; Ένα αδέσποτο σκυλάκι στο δρόμο, που παλεύει μέσα στον καύσωνα και στο κρύο για ένα πιάτο φαΐ; Ένα γατάκι που ψάχνει ένα ψίχουλο στα σκουπίδια, για να ταΐσει τα μικρά του;
Είμαστε ευχαριστημένοι από τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους που αγαπάμε; Με τους γείτονες; Αν βλέπουμε τον άνθρωπό μας κατσουφιασμένο, μήπως βλέπει εμάς και αντιδράει έτσι; Αν ο γείτονάς μας κοιτάει περίεργα, μήπως δεν τον αφήσαμε να κοιμηθεί το βράδυ; Μήπως το σκυλάκι μας του κατούρησε την πόρτα και μυρίζει;
Αν δεν βλέπουμε γύρω μας ενσυναίσθηση προς τον αδύναμο, πρώτα-πρώτα πρέπει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Δεν φτάνει μόνο σε περιόδους κρίσης, να τρέχουμε στη Μάνδρα, στην Κινέτα και στα Άνω Λιόσια να δώσουμε λίγο από το βιος μας. Δε φτάνει να μαζεύουμε ό,τι μπορούμε μετά την καταστροφή.
Χρειάζεται να αγαπάμε τον κόσμο. Να τον αγκαλιάζουμε με τα χέρια μας, το βλέμμα μας, τα λόγια μας!
Αν μπορούσαμε να μετρήσουμε το επίπεδο ενσυναίσθησης ενός ανθρώπου, θα έπρεπε να μετράνε όλες οι μέρες, εκτός των καταστροφών. Εκείνες τις μέρες που οι σειρήνες έχουν κοπάσει, όπου οι περισσότεροι έχουν ξεχάσει, οι πληγέντες όμως είναι ακόμα εκεί. Μετράνε τις πληγές τους. Και τους φοβίζει το αύριο.
Και δεν μιλάω μόνο για τις μεγάλες καταστροφές. Καθημερινά συμβαίνουν χιλιάδες άλλες μικρότερες καταστροφές, στις ζωές μας, που δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Που δεν ακούγονται σαν βόμβα!
Απλά να είμαστε εκεί, να φτιάξουμε ένα χαμόγελο, έστω και προσωρινό.
Να δώσουμε ένα ποτήρι νερό, έστω κι αν μετά διψάσει.
Να βοηθήσουμε τον ηλικιωμένο να περάσει το φανάρι, έστω κι αν στο επόμενο φανάρι δε θα είμαστε εκεί.
Να δώσουμε μια τυρόπιτα στον άστεγο, έστω κι αν όταν πεινάσει πάλι, δε θα μπορέσουμε να τον χορτάσουμε.
Αγάπη και χαμόγελο. Μόνο! Και όλα θα είναι καλύτερα.
Μ.Π. – Από έναν κάτοικο των Άνω Λιοσίων του 1999
Πηγή Tromaktiko
Πυρκαγιά στη Ζαχάρω τον Αύγουστο του 2007 – 49 νεκροί
Πλημμύρα στη Μάνδρα το Νοέμβρη του 2017 – 15 νεκροί
Πυρκαγιές στην Αττική τον Ιούλιο του 2018 – μέχρι την ώρα που γραφόταν το κείμενο 51 νεκροί
Αυτά που μόλις προανέφερα είναι μόνο οι φονικές καταστροφές που έγιναν στην Ελλάδα τα τελευταία είκοσι χρόνια. Συνολικά, 260 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, και χιλιάδες στρέμματα δάσους κάηκαν. Αν προσθέσουμε όλες τις πυρκαγιές των είκοσι τελευταίων χρόνων, μιλάμε για 1.813.000 στρεμμάτων καμμένου δάσους, χωρίς να υπολογίζονται οι φετινές πυρκαγιές. Όλες οι καταστροφές στην Ελλάδα είχαν ανυπολόγιστες ζημιές εκτός από τους νεκρούς. Χιλιάδες άνθρωποι έμειναν στο δρόμο, έχασαν τις περιουσίες τους, τα σπίτια τους.
Οι περισσότεροι σε ένα τέτοιο άρθρο θα περίμεναν να διαβάσουν παρακάτω, για τις ευθύνες της κυβέρνησης, την απουσία του κράτους, την απουσία πρόληψης από τις κοινωνικές υπηρεσίες. Δυστυχώς όμως θα στεναχωρήσω πολλούς από εσάς. Σε αυτό το άρθρο -όσοι δεν έχουν πάει ήδη στη επόμενο άρθρο ή post σε κάποιο group στο facebook- θα διαβάσετε για την ενσυναίσθηση.
Με βάση ένα άρθρο της Εναλλακτικής Δράσης μπορούμε να δώσουμε τον παρακάτω ορισμό: «Ενσυναίσθηση είναι η ικανότητα να αισθανθούμε και να αντιληφθούμε τα συναισθήματα των άλλων αλλά και να κατανοούμε τον τρόπο σκέψης τους. Έρευνες υποδεικνύουν ότι οι άνθρωποι με υψηλή ενσυναίσθηση τείνουν να είναι πιο γενναιόδωροι και ενδιαφέρονται περισσότερο για την ευημερία των άλλων. Επίσης, διατηρούν καλύτερες και πιο ευτυχισμένες σχέσεις. Η ενσυναίσθηση μπορεί επίσης να βελτιώσει τις ηγετικές ικανότητες και να διευκολύνει την αποτελεσματική επικοινωνία».
Ενσυναίσθηση λοιπόν είναι η καθημερινή ικανότητα του ανθρώπου να νιώσει τον πόνο, τη θλίψη, την αγωνία που περνά ο συνάνθρωπός του. Να μπει στα παπούτσια του, να προσπαθήσει για ένα δευτερόλεπτο να ζήσει τη ζωή του. Πώς θα αντιδρούσα σε αυτή την περίπτωση; Πόσο πόνο θα ένιωθα; Πώς θα συνέχιζα να ζω μετά από αυτό; Τι θα έκανα σε αυτές τις συνθήκες;
Είμαστε ικανοποιημένοι από την γενναιοδωρία που βλέπουμε γύρω μας; Θεωρούμε ότι ο συνάνθρωπός μας, δίνει κάτι από το υστέρημά του, για να μας βοηθήσει; Να βοηθήσει έναν άστεγο; Ένα παιδί που πεινάει; Ένα αδέσποτο σκυλάκι στο δρόμο, που παλεύει μέσα στον καύσωνα και στο κρύο για ένα πιάτο φαΐ; Ένα γατάκι που ψάχνει ένα ψίχουλο στα σκουπίδια, για να ταΐσει τα μικρά του;
Είμαστε ευχαριστημένοι από τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους που αγαπάμε; Με τους γείτονες; Αν βλέπουμε τον άνθρωπό μας κατσουφιασμένο, μήπως βλέπει εμάς και αντιδράει έτσι; Αν ο γείτονάς μας κοιτάει περίεργα, μήπως δεν τον αφήσαμε να κοιμηθεί το βράδυ; Μήπως το σκυλάκι μας του κατούρησε την πόρτα και μυρίζει;
Αν δεν βλέπουμε γύρω μας ενσυναίσθηση προς τον αδύναμο, πρώτα-πρώτα πρέπει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Δεν φτάνει μόνο σε περιόδους κρίσης, να τρέχουμε στη Μάνδρα, στην Κινέτα και στα Άνω Λιόσια να δώσουμε λίγο από το βιος μας. Δε φτάνει να μαζεύουμε ό,τι μπορούμε μετά την καταστροφή.
Χρειάζεται να αγαπάμε τον κόσμο. Να τον αγκαλιάζουμε με τα χέρια μας, το βλέμμα μας, τα λόγια μας!
Αν μπορούσαμε να μετρήσουμε το επίπεδο ενσυναίσθησης ενός ανθρώπου, θα έπρεπε να μετράνε όλες οι μέρες, εκτός των καταστροφών. Εκείνες τις μέρες που οι σειρήνες έχουν κοπάσει, όπου οι περισσότεροι έχουν ξεχάσει, οι πληγέντες όμως είναι ακόμα εκεί. Μετράνε τις πληγές τους. Και τους φοβίζει το αύριο.
Και δεν μιλάω μόνο για τις μεγάλες καταστροφές. Καθημερινά συμβαίνουν χιλιάδες άλλες μικρότερες καταστροφές, στις ζωές μας, που δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Που δεν ακούγονται σαν βόμβα!
Απλά να είμαστε εκεί, να φτιάξουμε ένα χαμόγελο, έστω και προσωρινό.
Να δώσουμε ένα ποτήρι νερό, έστω κι αν μετά διψάσει.
Να βοηθήσουμε τον ηλικιωμένο να περάσει το φανάρι, έστω κι αν στο επόμενο φανάρι δε θα είμαστε εκεί.
Να δώσουμε μια τυρόπιτα στον άστεγο, έστω κι αν όταν πεινάσει πάλι, δε θα μπορέσουμε να τον χορτάσουμε.
Αγάπη και χαμόγελο. Μόνο! Και όλα θα είναι καλύτερα.
Μ.Π. – Από έναν κάτοικο των Άνω Λιοσίων του 1999
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΕΛΠΕ: Βοήθεια ύψους 1 εκατ. ευρώ στους πληγέντες
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
