2018-09-15 19:17:46
... Ἀξιώθηκα πολλές φορές νά τόν ἐπισκεφτῶ καί νά συναναστραφῶ μαζί του. Στάθηκα τυχερός καί αἰσθάνομαι εὐγνώμων πρός τό Θεό γιά δύο λόγους: ὁ πρῶτος εἶναι ὅτι ἀξιώθηκα νά φιλοξενηθῶ γιά πέντε
χρόνια στό περιβόλι τῆς Παναγίας ὡς μαθητής στήν Ἀθωνιάδα σχολή, σ’ αὐτόν τόν εὐλογημένο καί ἁγιασμένο τόπο, πού ὅπως ἔλεγε ἕνας ἀσκητής πού γνώρισα, ὁ γερο-Χαράλαμπος ὁ κομποσχοινάς, «τά χώματα ἐδῶ τῆς Παναγίας εἶναι ἁγιασμένα» καί ὁ δεύτερος λόγος εἶναι
ὅτι συνδέθηκα πνευματικά μέ τόν εὐλαβέστατο ἁγιορείτη ἱερομόναχο π. Παΐσιο Κυριακοῦ, πνευματικό σήμερα τῆς ἱερᾶς μονῆςτοῦ Ἁγίου Ἰλαρίωνος Μογλενῶν στήν Ἀριδαία, καί ὁ ὁποῖος ἕλκει τήν καταγωγή του ἀπό τά Γιαννιτσά καί πιό συγκεκριμένα ἀπό τήν ἐνορία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.
Ὁ ἱερομόναχος Παΐσιος ἦταν ἀπό τά πιό κοντινά πνευματικά τέκνα τοῦ γέροντα. Ἡ σχέση αὐτή μέ τόν ἱερομόναχο Παΐσιο ἤτανε καί ἡ καλή αἰτία νά γνωρίσω πιό στενά τόν ἅγιο Παΐσιο καί ὀφείλω νά ὁμολογήσω ὅτι αἰσθάνθηκα σάν μικρό παιδί πού βρέθηκε μπροστά σ᾽ ἕνα μέλι καί γεύτηκε λίγη ἀπό τήν πνευματική γλύκα πού οἱ δύο ἐραστές τοῦ Θεοῦ ἀπολάμβαναν.
Ὁ ἱερομόναχος Παΐσιος μέ παρότρυνε νά ἐπισκέπτομαι τόν γέροντα τακτικά, πράγμα πού τό ἔπραττα κάθε φορά πού δέν εἶχα μαθήματα.
Ἄλλοτε πάλι, ὅταν ὁ γέροντας πήγαινε ἀπό τήνπροπαραμονή ἤ τήν παραμονή μιᾶς ἀγρυπνίας ἤ γιά ἄλλο σκοπό στό κελλί τοῦ παπα-Παΐσιου μέ καλοῦσε ὡς στοργικός πατέρας νά πάω κι ἐγώ ἐκεῖ καί νά συναναστρέφομαι μαζί τους.
Θυμᾶμαι τόν γέροντα Παΐσιο νά κάνει διάφορες ἐπιδιορθώσεις στό κελλί, μιά καί τά χέρια του «ἔπιαναν» ἀπ’ ὅλες τίς δουλειές, ὡς μαραγκός πού ἦταν. Μετά ἀξιωνόμουν νά συμφάγω μαζί τους καί ἀργότερα νά συμψάλλω μαζί τους. Θυμᾶμαι ἕνα μεσημέρι, παραμονή τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, πού γιόρταζε τό κελλί τοῦ παπα-Παΐσιου, ἀφοῦ φάγαμε κάτι πολύ λιτό, πήγαμε στό ἀρχονταρίκι κι ὁ γέροντας πρό τεινε νά ψάλλουμε τά τροπάρια τοῦ Εὐαγγελι σμοῦ.
Ἔψελνε μέ τήν καρδιά του «Βουλήν προαιώνιον…», «Θεός ὅπου βούλεται…» καί ἐμεῖς ἀκολουθούσαμε πετώντας ἀπό τήν χαρά μας. Ὁ γέροντας μέ χιοῦμορ μοῦ εἶπε: «Ἄς ψάλλουμε τώρα, Γιάννη, γιατί στήν ἀγρυπνία ὁ τυπικάρης δέν μᾶς δίνει ἐμᾶς ἀργά κομμάτια…»
Καί, ὅταν μετά ἀπό ὥρα τελειώσαμε τό ψάλσιμο, πάλι μέ χιοῦμορ εἶπε στόν παπα-Παΐσιο: «Ἄντε παπά, ἐμεῖς μέ τόν Γιάννη φεύγουμε, ὅ,τι ἦταν νά ποῦμε στήν ἀγρυπνία τά ψάλλαμε, τώρα ἐσεῖς τά ὑπόλοιπα».
Καί σηκώθηκε ὄρθιος κάνοντας πώς φεύγει…
Θυμᾶμαι δέ στίς ἀγρυπνίες πού τύχαινε πολλές φορές νά εἶμαι καί ἐγώ, βρισκόταν πάντοτε στό τελευταῖο στασίδι καί σιγόψελνε. Δέν καθόταν ποτέ, ἰδιαιτέρως, στή Θεία Λειτουργία ἔψαλλε μέ τήν ψυχή του καί φαινόταν ἀλλοιωμένος, ἀφοῦ ἦταν δοσμένος στήν προσευχή. Αὐτή ἡ εἰκόνα μοῦ ἔκανε πάντα πολύ μεγάλη ἐντύπωση καί τήν ἔχω μπροστά μου συνέχεια.
Ἄλλοτε πάλι θυμᾶμαι σέ ἕναν τυπικάρη πού εἶχε βάλει ἕνα γεροντάκι νά ψάλλει, ἀλλά ἦταν πολύ φάλτσο, ὁ γέροντας μέ ἰδιαίτερη χάρη εἶπε: «Μήν βάζεις αὐτόν νά ψάλλει, δέν μᾶς ἀφήνει οὔτε τήν εὐχή νά ποῦμε».
Στά διαλείμματα τῶν ἀγρυπνιῶν μέ πολλή ἀγάπη ἤ συμβούλευε τούς μοναχούς πού ἦταν κοντά του ἤ ἔλεγε διάφορες διηγήσεις ἀπό χαριτωμένα γεροντάκια τοῦ Ἁγ. Ὄρους. Ὅταν ὅμως ἦταν παρών κάποιος ἄλλος μεγάλος σέ ἡλικία μοναχός ἤ ἀντιπρόσωπος μονῆς, τότε ἦταν σιω- πηλός καί διακριτικός.
Περιοδικό «ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ» τ. 23
Σταλαγματιές ἀπό τόν ὠκεανό τῆς ἁγιότητος Ταπεινές ἐμπειρίες ἀπό τόν Ἅγιο Παΐσιο
Έκδοση Ι. Ν. Αγίου Γεωργίου Γιαννιτσών
paraklisi
χρόνια στό περιβόλι τῆς Παναγίας ὡς μαθητής στήν Ἀθωνιάδα σχολή, σ’ αὐτόν τόν εὐλογημένο καί ἁγιασμένο τόπο, πού ὅπως ἔλεγε ἕνας ἀσκητής πού γνώρισα, ὁ γερο-Χαράλαμπος ὁ κομποσχοινάς, «τά χώματα ἐδῶ τῆς Παναγίας εἶναι ἁγιασμένα» καί ὁ δεύτερος λόγος εἶναι
ὅτι συνδέθηκα πνευματικά μέ τόν εὐλαβέστατο ἁγιορείτη ἱερομόναχο π. Παΐσιο Κυριακοῦ, πνευματικό σήμερα τῆς ἱερᾶς μονῆςτοῦ Ἁγίου Ἰλαρίωνος Μογλενῶν στήν Ἀριδαία, καί ὁ ὁποῖος ἕλκει τήν καταγωγή του ἀπό τά Γιαννιτσά καί πιό συγκεκριμένα ἀπό τήν ἐνορία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.
Ὁ ἱερομόναχος Παΐσιος ἦταν ἀπό τά πιό κοντινά πνευματικά τέκνα τοῦ γέροντα. Ἡ σχέση αὐτή μέ τόν ἱερομόναχο Παΐσιο ἤτανε καί ἡ καλή αἰτία νά γνωρίσω πιό στενά τόν ἅγιο Παΐσιο καί ὀφείλω νά ὁμολογήσω ὅτι αἰσθάνθηκα σάν μικρό παιδί πού βρέθηκε μπροστά σ᾽ ἕνα μέλι καί γεύτηκε λίγη ἀπό τήν πνευματική γλύκα πού οἱ δύο ἐραστές τοῦ Θεοῦ ἀπολάμβαναν.
Ὁ ἱερομόναχος Παΐσιος μέ παρότρυνε νά ἐπισκέπτομαι τόν γέροντα τακτικά, πράγμα πού τό ἔπραττα κάθε φορά πού δέν εἶχα μαθήματα.
Ἄλλοτε πάλι, ὅταν ὁ γέροντας πήγαινε ἀπό τήνπροπαραμονή ἤ τήν παραμονή μιᾶς ἀγρυπνίας ἤ γιά ἄλλο σκοπό στό κελλί τοῦ παπα-Παΐσιου μέ καλοῦσε ὡς στοργικός πατέρας νά πάω κι ἐγώ ἐκεῖ καί νά συναναστρέφομαι μαζί τους.
Θυμᾶμαι τόν γέροντα Παΐσιο νά κάνει διάφορες ἐπιδιορθώσεις στό κελλί, μιά καί τά χέρια του «ἔπιαναν» ἀπ’ ὅλες τίς δουλειές, ὡς μαραγκός πού ἦταν. Μετά ἀξιωνόμουν νά συμφάγω μαζί τους καί ἀργότερα νά συμψάλλω μαζί τους. Θυμᾶμαι ἕνα μεσημέρι, παραμονή τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, πού γιόρταζε τό κελλί τοῦ παπα-Παΐσιου, ἀφοῦ φάγαμε κάτι πολύ λιτό, πήγαμε στό ἀρχονταρίκι κι ὁ γέροντας πρό τεινε νά ψάλλουμε τά τροπάρια τοῦ Εὐαγγελι σμοῦ.
Ἔψελνε μέ τήν καρδιά του «Βουλήν προαιώνιον…», «Θεός ὅπου βούλεται…» καί ἐμεῖς ἀκολουθούσαμε πετώντας ἀπό τήν χαρά μας. Ὁ γέροντας μέ χιοῦμορ μοῦ εἶπε: «Ἄς ψάλλουμε τώρα, Γιάννη, γιατί στήν ἀγρυπνία ὁ τυπικάρης δέν μᾶς δίνει ἐμᾶς ἀργά κομμάτια…»
Καί, ὅταν μετά ἀπό ὥρα τελειώσαμε τό ψάλσιμο, πάλι μέ χιοῦμορ εἶπε στόν παπα-Παΐσιο: «Ἄντε παπά, ἐμεῖς μέ τόν Γιάννη φεύγουμε, ὅ,τι ἦταν νά ποῦμε στήν ἀγρυπνία τά ψάλλαμε, τώρα ἐσεῖς τά ὑπόλοιπα».
Καί σηκώθηκε ὄρθιος κάνοντας πώς φεύγει…
Θυμᾶμαι δέ στίς ἀγρυπνίες πού τύχαινε πολλές φορές νά εἶμαι καί ἐγώ, βρισκόταν πάντοτε στό τελευταῖο στασίδι καί σιγόψελνε. Δέν καθόταν ποτέ, ἰδιαιτέρως, στή Θεία Λειτουργία ἔψαλλε μέ τήν ψυχή του καί φαινόταν ἀλλοιωμένος, ἀφοῦ ἦταν δοσμένος στήν προσευχή. Αὐτή ἡ εἰκόνα μοῦ ἔκανε πάντα πολύ μεγάλη ἐντύπωση καί τήν ἔχω μπροστά μου συνέχεια.
Ἄλλοτε πάλι θυμᾶμαι σέ ἕναν τυπικάρη πού εἶχε βάλει ἕνα γεροντάκι νά ψάλλει, ἀλλά ἦταν πολύ φάλτσο, ὁ γέροντας μέ ἰδιαίτερη χάρη εἶπε: «Μήν βάζεις αὐτόν νά ψάλλει, δέν μᾶς ἀφήνει οὔτε τήν εὐχή νά ποῦμε».
Στά διαλείμματα τῶν ἀγρυπνιῶν μέ πολλή ἀγάπη ἤ συμβούλευε τούς μοναχούς πού ἦταν κοντά του ἤ ἔλεγε διάφορες διηγήσεις ἀπό χαριτωμένα γεροντάκια τοῦ Ἁγ. Ὄρους. Ὅταν ὅμως ἦταν παρών κάποιος ἄλλος μεγάλος σέ ἡλικία μοναχός ἤ ἀντιπρόσωπος μονῆς, τότε ἦταν σιω- πηλός καί διακριτικός.
Περιοδικό «ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ» τ. 23
Σταλαγματιές ἀπό τόν ὠκεανό τῆς ἁγιότητος Ταπεινές ἐμπειρίες ἀπό τόν Ἅγιο Παΐσιο
Έκδοση Ι. Ν. Αγίου Γεωργίου Γιαννιτσών
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι (μη) μεταθέσεις, η αγωνία του προσωπικού… και ο νέος Υπουργός
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
