2020-04-17 21:42:38
Όποιος προσπάθησε τις καταραμένες αυτές μέρες να επικοινωνήσει τηλεφωνικά με τράπεζες, πιστωτικές κάρτες, ΔΕΚΟ, βλάβες, κούριερ ... (η λίστα είναι ατελείωτη) θα καταλάβει απόλυτα τον δημοσιογράφο Μ. Λιδωρίκη της εφημερίδας ΠΟΛΙΤΕΙΑ που το 1927 έγραφε:
«Όταν πρόκειται να μπω σ΄ένα υπουργείο, πράγμα που μου συμβαίνει σπανιώτατα για ξένες έγνοιες, και για δικές μου σχεδόν ποτέ, όταν περιμένω νάρθη το νερό σπίτι μου και όταν πρόκειται να τηλεφωνήσω, προ πάντων αυτό, μεταβάλλομαι εις Ιώβ. Από κεφαλής μέχρι ποδών εσωτερικώς και εξωτερικώς αποτελούμαι, ενδύομαι, παραγεμίζομαι από υπομονήν.
-Πρέπει να τηλεφωνήσω, φωνάζω.
Και αμέσως η υπηρέτρια μου φέρει την σιδηράν της υπομονής πανοπλίαν, την φορώ, κουμπόνομαι καλά και πλησιάζω το μηχάνημα του κατ΄οίκον τηλεφώνου μου, που ευτυχώς δεν είναι αυτόματον, διότι αν ήτο, θα απέθνησκα προ αυτού αναμένων.
-Χρ χρ χρ χρ ντριν... ντριν... ντριν.
Αναμένω απάντησιν.
-Χρχρχρχρ, ντριν ντρρρ, επαναλαμβάνω διά δευτέραν φοράν.
Αναμένω απάντησιν.
-Χρχρχρχρ ντρρρρρ διά δεκάτην φοράν.
Αναμένω.
Κουράζομαι.
Φωνάζω.
-Φέρτε μου μια καρέκλα.
Κάθημαι και αναμένω.
Ξαναρχίζω.
-Χρ χρ χρ χρχρχρ ντρρρρρρ!
Αναμένω, όταν ακούω.
-Γρ!
-Κέντρον; Φωνάζω.
Απαντά.
-Λέγετε.
-Μου δίνετε παρακαλώ 2.42
-Αναμείνατε, εργάζεται, μου απαντάει.
Αναμένω.
Ύστερα από κάμποση ώρα ξανατηλεφωνώ.
-Γρρρρ ντρρρρρρ.
Αναμένω ν΄ακούσω το Κεντρικόν Γρ!
Αλλ΄εις μάτην.
Αναμένω και διατάσσω την υπηρέτριάν μου να μεταβάλη το πλησίον του τηλεφώνου δωμάτιον εις αίθουσαν τηλεφωνικής αναμονής.
Ξανακτυπώ.
Βάζω το ακουστικό και ακούω κάποιον Αθηναίον φίλον μου να τηλεφωνή στη Σουηδία.
-Μισαηλίδης. Πεινώντι τα παιδιά. Απορρέομεν. Χρη παράν Περιμένω ν΄ακούσω την απάντησιν και περιμένοντας γλύφομαι μόνον επί τη ιδέα ότι η απάντησις θα είναι ευνοϊκή.
Αλλ΄αναμένω.
Ολοένα αναμένω.
Αίφνης ενώ αρχίζει να με παίρνη ο ύπνος –είναι μεσονύκτιον της ημέρας κατά την οποίαν εγερθείς της κλίνης περί την 7ην πρωινήν εζήτησα αμέσως να τηλεφωνήσω στον αριθμόν 2.42- ακούω ένα απότομον
-Γρρ!
Πετάγομαι σαν να με τσίμπησαν αλογόμυιγες και φωνάζω.
-Κέντρον;
Το Κέντρον μου απαντά διά της ντεμουαζέλ ντε τελεφών, όπως λέγουσι στο σπίτι Αθηναίου τραπεζίτου τας τηλεφωνητρίας.
-Σας είπαμε να αναμένετε.
-Συγγνώμη, Ματμαζέλ. Όταν θα βαρεθήτε να με κάνετε να αναμείνω μου δίνετε το 2.42.
-Σας είπα κύριε, δεν απαντά. Αναμείνατε.
Και αναμένω, τις οίδε διά ποίον λόγον, με αγωνίαν εν αναμονή»
ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΔΩΡΑΚΙ
Μια και τα πράγματα στένεψαν, σκέφτηκα, μετά τις πάμπολλες θεατρικές και μουσικές αναμεταδόσεις που πλημμύρισαν το διαδίκτυο, να σας προσφέρω 133 σελίδες από το βιβλίο μου
¨Ξεφυλλίζοντας παλιές εφημερίδες¨ Είναι ένα ολόκληρο σπαρταριστό κεφάλαιο που αναφέρετε στο πως διασκέδαζαν οι πρόγονοί μας.
Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος-Συγγραφέας, FB:Σιταράς Θωμάς
anatakti
«Όταν πρόκειται να μπω σ΄ένα υπουργείο, πράγμα που μου συμβαίνει σπανιώτατα για ξένες έγνοιες, και για δικές μου σχεδόν ποτέ, όταν περιμένω νάρθη το νερό σπίτι μου και όταν πρόκειται να τηλεφωνήσω, προ πάντων αυτό, μεταβάλλομαι εις Ιώβ. Από κεφαλής μέχρι ποδών εσωτερικώς και εξωτερικώς αποτελούμαι, ενδύομαι, παραγεμίζομαι από υπομονήν.
-Πρέπει να τηλεφωνήσω, φωνάζω.
Και αμέσως η υπηρέτρια μου φέρει την σιδηράν της υπομονής πανοπλίαν, την φορώ, κουμπόνομαι καλά και πλησιάζω το μηχάνημα του κατ΄οίκον τηλεφώνου μου, που ευτυχώς δεν είναι αυτόματον, διότι αν ήτο, θα απέθνησκα προ αυτού αναμένων.
-Χρ χρ χρ χρ ντριν... ντριν... ντριν.
Αναμένω απάντησιν.
-Χρχρχρχρ, ντριν ντρρρ, επαναλαμβάνω διά δευτέραν φοράν.
Αναμένω απάντησιν.
-Χρχρχρχρ ντρρρρρ διά δεκάτην φοράν.
Αναμένω.
Κουράζομαι.
Φωνάζω.
-Φέρτε μου μια καρέκλα.
Κάθημαι και αναμένω.
Ξαναρχίζω.
-Χρ χρ χρ χρχρχρ ντρρρρρρ!
Αναμένω, όταν ακούω.
-Γρ!
-Κέντρον; Φωνάζω.
Απαντά.
-Λέγετε.
-Μου δίνετε παρακαλώ 2.42
-Αναμείνατε, εργάζεται, μου απαντάει.
Αναμένω.
Ύστερα από κάμποση ώρα ξανατηλεφωνώ.
-Γρρρρ ντρρρρρρ.
Αναμένω ν΄ακούσω το Κεντρικόν Γρ!
Αλλ΄εις μάτην.
Αναμένω και διατάσσω την υπηρέτριάν μου να μεταβάλη το πλησίον του τηλεφώνου δωμάτιον εις αίθουσαν τηλεφωνικής αναμονής.
Ξανακτυπώ.
Βάζω το ακουστικό και ακούω κάποιον Αθηναίον φίλον μου να τηλεφωνή στη Σουηδία.
-Μισαηλίδης. Πεινώντι τα παιδιά. Απορρέομεν. Χρη παράν Περιμένω ν΄ακούσω την απάντησιν και περιμένοντας γλύφομαι μόνον επί τη ιδέα ότι η απάντησις θα είναι ευνοϊκή.
Αλλ΄αναμένω.
Ολοένα αναμένω.
Αίφνης ενώ αρχίζει να με παίρνη ο ύπνος –είναι μεσονύκτιον της ημέρας κατά την οποίαν εγερθείς της κλίνης περί την 7ην πρωινήν εζήτησα αμέσως να τηλεφωνήσω στον αριθμόν 2.42- ακούω ένα απότομον
-Γρρ!
Πετάγομαι σαν να με τσίμπησαν αλογόμυιγες και φωνάζω.
-Κέντρον;
Το Κέντρον μου απαντά διά της ντεμουαζέλ ντε τελεφών, όπως λέγουσι στο σπίτι Αθηναίου τραπεζίτου τας τηλεφωνητρίας.
-Σας είπαμε να αναμένετε.
-Συγγνώμη, Ματμαζέλ. Όταν θα βαρεθήτε να με κάνετε να αναμείνω μου δίνετε το 2.42.
-Σας είπα κύριε, δεν απαντά. Αναμείνατε.
Και αναμένω, τις οίδε διά ποίον λόγον, με αγωνίαν εν αναμονή»
ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΔΩΡΑΚΙ
Μια και τα πράγματα στένεψαν, σκέφτηκα, μετά τις πάμπολλες θεατρικές και μουσικές αναμεταδόσεις που πλημμύρισαν το διαδίκτυο, να σας προσφέρω 133 σελίδες από το βιβλίο μου
¨Ξεφυλλίζοντας παλιές εφημερίδες¨ Είναι ένα ολόκληρο σπαρταριστό κεφάλαιο που αναφέρετε στο πως διασκέδαζαν οι πρόγονοί μας.
Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος-Συγγραφέας, FB:Σιταράς Θωμάς
anatakti
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
