2012-12-20 21:21:55
Του Ι.Κ.Πρετεντέρη
Χαίρομαι που ο υπουργός Οικονομικών ήταν αποκαλυπτικός στη Βουλή. «Ή θα αποδειχθεί ότι θα τα καταφέρουμε ή ότι δεν θα τα καταφέρουμε!».
Η διατύπωση είναι ακριβής, αν και περιττή. Είναι προφανές πως είτε θα τα καταφέρουμε είτε δεν θα τα καταφέρουμε - τρίτη επιλογή δεν βλέπω να υπάρχει Από την άλλη πλευρά, όμως, τι καλούμαστε να καταφέρουμε;
Αυτό ο υπουργός Οικονομικών προτίμησε να μην το προσδιορίσει. Οχι επειδή δεν ήθελε. Αλλά επειδή υποψιάζομαι πως ούτε ο ίδιος το ξέρει.
Τι ακριβώς, λοιπόν, πρέπει να καταφέρει η χώρα;
Να παραμείνει στο ευρώ; Να μην παράγει πρωτογενή ελλείμματα; Να καταστήσει το χρέος βιώσιμο; Να γίνει ανταγωνιστική και έναντι ποίων;
Να ανοίξει τα κλειστά επαγγέλματα; Να κάνει ιδιωτικοποιήσεις; Να κόψει τις αποζημιώσεις απόλυσης; Να βάζει φόρους στους ίδιους και στους ίδιους; Να αλλάξει το ωράριο των καταστημάτων;
Να καταργήσει τις κοινωνικές διαπραγματεύσεις και τις συλλογικές συμβάσεις; Να εξοντώσει τους συνταξιούχους;
Να πιάσει τα δύο εκατομμύρια ανέργους; Να μειώσει τη φαρμακευτική δαπάνη; Να γίνουμε Νότια Ρηνανία-Βεστφαλία;
Ρωτώ διότι όλα αυτά συνυπάρχουν. Απλώς, κανείς δεν έχει πει σε τι ακριβώς συνυπάρχουν.
Με άλλα λόγια: ποιο είναι το σχέδιο που θέλουμε να καταφέρουμε;
Εως τώρα, οι κυβερνήσεις μας σώζουν κάθε τρεις και λίγο τη χώρα.
Ευγενική φιλοδοξία, δεν αμφιβάλλω. Αλλά μου θυμίζει το ανέκδοτο με τον τύπο που έλεγε:
- Ξέρεις πόσο εύκολο είναι να κόψεις το τσιγάρο; Το έχω κόψει πεντέξι φορές!
Τώρα όμως που η χώρα σώθηκε ξανά και προτού σωθεί και πάλι την επόμενη φορά, ήρθε νομίζω η ώρα να μας πει κάποιος τι ακριβώς επιδιώκει αυτή η χώρα πέρα από τα Μνημόνια και τις περικοπές.
Μυστηριωδώς, κανείς δεν το λέει.
Αλλά η διευκρίνιση είναι απαραίτητη: μόνο αν μάθουμε τι επιδιώκουμε θα ξέρουμε πώς και πόσο αξίζει να προσπαθήσουμε.
Αν, για παράδειγμα, στόχος είναι να γίνουμε «μετασοβιετική δημοκρατία» (όπως υποστηρίζει ο Σόιμπλε) εμένα προσωπικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου.
Οπως δεν με ενδιαφέρει να σορτάρουμε τη χώρα για να τη βάλουν στο χέρι πέντε ολιγάρχες και δέκα πολυεθνικές.
Οπως δεν με ενδιαφέρει μια χώρα ακραίων κοινωνικών ανισοτήτων και μόνιμης πολιτικής αστάθειας - αυτό, δηλαδή, που ζούμε εδώ και τρία χρόνια...
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η σημερινή κυβέρνηση συγκροτήθηκε με αποστολή να κρατήσει τη χώρα στο ευρώ.
Είναι μια πολύ σοβαρή αποστολή, μπράβο της που το καταφέρνει, αλλά δεν αρκεί για να δικαιολογήσει μια ολόκληρη διακυβέρνηση.
Χρειάζεται πια να πουν και κάτι άλλο. Και μάλιστα σύντομα.
Αν βεβαίως έχουν κάτι άλλο να πουν...
πηγή: tanea.gr
Χαίρομαι που ο υπουργός Οικονομικών ήταν αποκαλυπτικός στη Βουλή. «Ή θα αποδειχθεί ότι θα τα καταφέρουμε ή ότι δεν θα τα καταφέρουμε!».
Η διατύπωση είναι ακριβής, αν και περιττή. Είναι προφανές πως είτε θα τα καταφέρουμε είτε δεν θα τα καταφέρουμε - τρίτη επιλογή δεν βλέπω να υπάρχει Από την άλλη πλευρά, όμως, τι καλούμαστε να καταφέρουμε;
Αυτό ο υπουργός Οικονομικών προτίμησε να μην το προσδιορίσει. Οχι επειδή δεν ήθελε. Αλλά επειδή υποψιάζομαι πως ούτε ο ίδιος το ξέρει.
Τι ακριβώς, λοιπόν, πρέπει να καταφέρει η χώρα;
Να παραμείνει στο ευρώ; Να μην παράγει πρωτογενή ελλείμματα; Να καταστήσει το χρέος βιώσιμο; Να γίνει ανταγωνιστική και έναντι ποίων;
Να ανοίξει τα κλειστά επαγγέλματα; Να κάνει ιδιωτικοποιήσεις; Να κόψει τις αποζημιώσεις απόλυσης; Να βάζει φόρους στους ίδιους και στους ίδιους; Να αλλάξει το ωράριο των καταστημάτων;
Να καταργήσει τις κοινωνικές διαπραγματεύσεις και τις συλλογικές συμβάσεις; Να εξοντώσει τους συνταξιούχους;
Να πιάσει τα δύο εκατομμύρια ανέργους; Να μειώσει τη φαρμακευτική δαπάνη; Να γίνουμε Νότια Ρηνανία-Βεστφαλία;
Ρωτώ διότι όλα αυτά συνυπάρχουν. Απλώς, κανείς δεν έχει πει σε τι ακριβώς συνυπάρχουν.
Με άλλα λόγια: ποιο είναι το σχέδιο που θέλουμε να καταφέρουμε;
Εως τώρα, οι κυβερνήσεις μας σώζουν κάθε τρεις και λίγο τη χώρα.
Ευγενική φιλοδοξία, δεν αμφιβάλλω. Αλλά μου θυμίζει το ανέκδοτο με τον τύπο που έλεγε:
- Ξέρεις πόσο εύκολο είναι να κόψεις το τσιγάρο; Το έχω κόψει πεντέξι φορές!
Τώρα όμως που η χώρα σώθηκε ξανά και προτού σωθεί και πάλι την επόμενη φορά, ήρθε νομίζω η ώρα να μας πει κάποιος τι ακριβώς επιδιώκει αυτή η χώρα πέρα από τα Μνημόνια και τις περικοπές.
Μυστηριωδώς, κανείς δεν το λέει.
Αλλά η διευκρίνιση είναι απαραίτητη: μόνο αν μάθουμε τι επιδιώκουμε θα ξέρουμε πώς και πόσο αξίζει να προσπαθήσουμε.
Αν, για παράδειγμα, στόχος είναι να γίνουμε «μετασοβιετική δημοκρατία» (όπως υποστηρίζει ο Σόιμπλε) εμένα προσωπικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου.
Οπως δεν με ενδιαφέρει να σορτάρουμε τη χώρα για να τη βάλουν στο χέρι πέντε ολιγάρχες και δέκα πολυεθνικές.
Οπως δεν με ενδιαφέρει μια χώρα ακραίων κοινωνικών ανισοτήτων και μόνιμης πολιτικής αστάθειας - αυτό, δηλαδή, που ζούμε εδώ και τρία χρόνια...
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η σημερινή κυβέρνηση συγκροτήθηκε με αποστολή να κρατήσει τη χώρα στο ευρώ.
Είναι μια πολύ σοβαρή αποστολή, μπράβο της που το καταφέρνει, αλλά δεν αρκεί για να δικαιολογήσει μια ολόκληρη διακυβέρνηση.
Χρειάζεται πια να πουν και κάτι άλλο. Και μάλιστα σύντομα.
Αν βεβαίως έχουν κάτι άλλο να πουν...
πηγή: tanea.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΞΕΣΠΑΣΕ... ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΚΕΡΚΥΡΑ 17-3
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
