2013-09-30 23:58:55
"Είναι διαπιστωμένο πως, ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές του 2012, το κόμμα της Χρυσής Αυγής κατηγορείται σαν εγκληματική συμμορία. Σ’ αυτό το κατηγορητήριο συμμετέχουν (με αρκετές διαβαθμίσεις ως προς την ένταση και την απολυτότητα) τα υπόλοιπα κόμματα του «συνταγματικού τόξου». Ποιός είναι αυτός που θα το αρνηθεί; Μόνο τα μέλη της, καθώς και ένα μέρος των ψηφοφόρων της.
Αν, τώρα, πηγαίνοντας πιο πέρα, αποδοθεί ο ίδιος χαρακτηρισμός στο κάθε ένα από όλα τα υπόλοιπα κόμματα του κοινοβουλίου, η απάντηση από τα μέλη τους και ένα μέρος των οπαδών τους θα είναι επίσης αρνητική. Το ζήτημα που μένει να διερευνηθεί είναι η πραγματική σχέση του όρου εγκληματική συμμορία και μέχρι ποίου σημείου εκτείνεται σ’ όλον τον πολιτικό και οικονομικό χώρο αυτό που χαρακτηρίζεται ως παράνομο κύκλωμα ή αλλοιώς συμμορία.
Εφ’ όσον θα ασχοληθούμε με αυτό το θέμα χρήσιμον είναι να έχουμε μία γνώση αναφορικά με την ετυμολογική και ιστορική διάσταση της λέξεως αυτής για να ξέρουμε και σε ποια βάση μιλούμε
. Η λέξη σημαίνει συμμετοχή ή «συντροφία». Προέρχεται από την σύνθεση των λέξεων συν και μόρα (μέρος). Η μόρα ήταν Σπαρτιατικό στρατιωτικό τάγμα στο οποίο ήταν γραμμένοι όσοι Σπαρτιάτες είχαν συμπληρώσει την απαιτούμενη ηλικία για να συμμετάσχουν στο στράτευμα. Στην Αθήνα ο όρος τέθηκε σε χρήση μετά την απογραφή του 377 π.χ. όπου οι 1200 πλουσιώτατοι αθηναίοι διαιρέθηκαν σε 20 συμμορίες (σωματεία) δύο από κάθε φυλή. Η κάθε συμμορία αποτελείτο από 60 μέλη και σε κάθε συμμορία επιβαλλόταν κατά σειράν η πληρωμή έκτακτων πολεμικών δαπανών. Η αρνητική σημασία έλκει την προέλευσή της από τους εκκλησιαστικούς συγγραφείς που την χρησιμοποίησαν για να χαρακτηρίσουν ομάδες αιρετικών. Στις μέρες μας σημαίνει οργανωμένο παράνομο κύκλωμα.
Ας προχωρήσει, όμως, η σκέψη μας, παρά τον κουρνιαχτό που έχει ξεσηκωθεί και την σπέκουλα που γίνεται από τις 18 Σεπτεμβρίου, ημέρα κατά την οποία έγινε ο φόνος του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι, επειδή τέτοιες καταστάσεις χρησιμοποιούνται, ενίοτε, προκειμένου να σκεπαστούν πολλές και αδιαμφισβήτητες αλήθειες.
Κατ’ αρχήν, η πραγματικότητα της εγκληματικής συμμορίας ή οργάνωσης δεν είναι πρόσφατη, ούτε βεβαίως αφορά μόνον το κόμμα της Χρυσής Αυγής, όπως θα φανεί από τα όσα θα καταγραφούν στην συνέχεια.
Αν ξεκινήσουμε ιστορικά και διαχρονικά το υπό διερεύνηση θέμα, θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι από τα πρώτα χρόνια της κατασκευής του ελλαδικού κράτους, οι κομματικοί μηχανισμοί χρησιμοποίησαν έμμισθες συμμορίες, συνεταιρίζονταν μυστικά ή φανερά με ληστές ή ομάδες της κοινωνίας που τις οργάνωναν και χρησιμοποιούσαν, παρέχοντάς τους ασυλία για τα όσα έπρατταν, προκειμένου να ασκήσουν τρομοκρατία στους ανθρώπους της υπαίθρου και των πόλεων και κυρίως κατά των οπαδών των αντιπάλων κομμάτων, έτσι ώστε να επικρατήσει η μία ή η άλλη μερίδα πολιτικών. Η κοινή επιδίωξη και το τελικό αποτέλεσμα, βέβαια, ήταν η υποταγή των ανθρώπων στις νέες συνθήκες κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης, σε μία γεωγραφική έκταση της οποίας ο πληθυσμός ήταν ετερόκλητος.
Είναι γνωστή και δεδομένη η σύνδεση των κομμάτων της οθωνικής αλλά και της μετέπειτα περιόδου με ομάδες τραμπούκων, γι’ αυτό δεν θα επιμηκύνουμε αυτό το κείμενο παραθέτοντας εκτεταμένη περιγραφή και αναφορά σε σχέση με τις διάφορες συμμορίες, τις οποίες οργάνωναν ή προσεταιρίζονταν στην διάρκεια της ύπαρξης τους όλα τα γνωστά και πολυπληθή κόμματα του 19ου και του 20ου αιώνα. Άλλωστε, υπάρχουν «χτυπητά» γεγονότα που έχουν καταγραφεί ιστορικά, όπως η μίσθωση «μαγκουροφόρων» από τα κόμματα και τα τάγματα εφόδου των βασιλοφρόνων και των Βενιζελοφρόνων, κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου και μετέπειτα.
Τη σκυτάλη των τραμπουκισμών και της κατασκευής συμμοριτικών οργανώσεων παρελάμβαναν τα νεοδημιουργημένα κόμματα ή αυτά που αποτελούσαν τους συνεχιστές των προηγούμενων, ενώ ο κόσμος παρέμενε, στην καλύτερη των περιπτώσεων, στο ίδιο έργο θεατής ή/και υποκείμενο της τρομοκρατίας των κομματικών συμμοριών, δηλαδή των κομμάτων. Δεν θα πρέπει να νομίσει κάποιος πως η ίδρυση του ΚΚΕ άλλαξε τα πράγματα σ’ αυτό τον τομέα. Το αντίθετο συνέβη. Όχι μόνο το ίδιο χρησιμοποίησε τις ήδη γνωστές πρακτικές, αλλά με αυτή του την δράση ώθησε τα διάφορα εθνικόφρονα και μη κόμματα να εντείνουν την οργάνωση των συμμοριών τους.
Η δράση των κομματικών συμμοριών βρήκε το καταλληλότερο έδαφος κατά την περίοδο της γερμανικής και ιταλικής κατοχής, όπου και κορυφώθηκε σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα. Εκεί, τόσον οι εθνικόφρονες όσον και οι κομμουνιστές, καθώς και τα κάθε είδους παρακλάδια τους –καθώς και πολυποίκιλα αλλά κατακάθια– διέπρεψαν στις βιαιοπραγίες, το πλιάτσικο και τις δολοφονίες αντιφρονούντων και μη. Υπάρχει κάποιος που μπορεί να αμφισβητήσει την ύπαρξη της ΟΠΛΑ (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών) του ΚΚΕ ή τις διάφορες συμμορίες (όπως η Χ του Γεωργίου Γρίβα-«Διγενή») που αποτελούσαν το μακρύ χέρι των υπόλοιπων καθεστωτικών κομμάτων (φιλοβασιλικών ή μη); Σίγουρα όχι.
karamanlis-theosΗ «μετα-εμφυλιακή» περίοδος σημαδεύτηκε από την κατ’ εξοχήν πρωτοκαθεδρία του κόμματος της ΕΡΕ (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις), στην τραμπουκική δράση και τις δολοφονίες. Οι οργανωμένες συμμορίες στις οποίες πρωτοστατούσαν γνωστά ονόματα της μετέπειτα πολιτικής σκηνής (όπως ο Μιλτιάδης Έβερτ, που αργότερα έγινε και αρχηγός της ΝΔ) δεν δρούσαν μόνον στις μεγάλες πόλεις αλλά και στην ύπαιθρο. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η επιδρομή στην Βουλή, τον Ιούλιο του 1964, από 50 άτομα, η οποία οργανώθηκε από τον φιλοναζιστικό «Όμιλο Εθνικής Αναγεννήσεως» και τη φοιτητική ΕΚΟΦ (Εθνική Κοινωνική Οργάνωση Φοιτητών). Από ανάλογου χαρακτήρα οργανωμένους συμμορίτες της ΕΡΕ του Καραμανλή (πρεσβύτερου) δολοφονήθηκε ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης, στην Θεσσαλονίκη, τον Μάϊο του 1963.
Κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης πρωτοστάτησαν δύο βασικές δυνάμεις οργανωμένων κυκλωμάτων: της ΝΔ και του ΚΚΕ, με το ΠΑΣΟΚ να καταλαμβάνει σταδιακά προεξάρχουσα θέση και να δραστηριοποιείται σε όλων των ειδών τις εγκληματικές ενέργειες, από τα κυκλώματα και τα παρα-κυκλώματα της μίζας, της απάτης και της αρπαχτής, μέχρι και τις τραμπουκικές ομάδες που έδιναν το παρόν σε κάθε παρουσία των υψηλόβαθμων στελεχών του σε συγκεντρώσεις ή σε πορείες. Είναι πρόσφατη η χρήση έμμισθων χουλιγκάνων που εμφανίζονταν με τις σημαίες του Πασοκ στις πορείες για την επέτειο της εξέγερσης του 1973 και οι επακόλουθες συγκρούσεις. Τί να πρωτοθαυμάσει και τί να πρωτοθυμηθεί κάποιος: την υπόθεση Κοσκωτά, τον άκρατο πλουτισμό όλων των καθαρμάτων που επάνδρωσαν μία από τις μεγαλύτερες συμμορίες της εποχής, που ακόμα ακούει στο όνομα Πανελλήνιο Σοσιαληστρικό Κίνημα και ξεχύθηκαν σαν ακρίδες σε σιτοβολώνα; Την υπόθεση Μαντέλη; Τον Τσοχαντζόπουλο, που από ανέστιος τα πρώτα χρόνια της παρουσίας του στο Πασοκ απέκτησε σπιταρώνες και εκατομμύρια σε καταθέσεις; Όσο για την δράση των κυκλωμάτων, αρκεί να ανατρέξεις στην δίκη Κοσκωτά ή στη δίκη Τσοχαντζόπουλου και θα καταλάβεις.
Η δράση της ΟΝΝΕΔ, νεολαίας της ΝΔ, υπήρξε εκτεταμένη κατά την δεκαετία κυρίως του 1980 μέσω των οργανωμένων τραμπούκων της –που κατονομάζονταν ως Κένταυροι-Ρέηντζερς– των οποίων ο βραχίονας φτάνει ως τη δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα στην Πάτρα. Δεν έχει σημασία να αναφερθούν τα ονόματα «διαπρεπών» πολιτικών που συνδέονταν με αυτές τις τραμπουκικές οργανώσεις και οι οποίοι τώρα είναι διασκορπισμένοι στα πολιτικά κόμματα του κυνοβουλίου. Άλλωστε, αν κάποιος ρίξει μια ματιά σε ντοκουμέντα των προηγούμενων δεκαετιών θα διαπιστώσει πως κάποιοι από τους οργανωτές αυτών των συμμοριών ή αυτουργοί των τραμπουκισμών ανήκουν στην συνομοταξία των βουλευτών, προέδρων βουλής ή αρχηγών κομμάτων (π.χ. Μεϊμαράκης, Καμμένος, Νικολόπουλος).
Στον τομέα των παράνομων κυκλωμάτων (συμμοριών), που αναδύονται μέσα από τον κομματικό μηχανισμό, ενεργότατη ήταν η κομμουνιστική αριστερά. Από την πρώτη στιγμή της νομιμοποιήσεώς του, το ΚΚΕ (γνωστό στα πρώτα χρόνια της «μεταπολίτευσης» και ως ΚΚΕ Εξωτερικού) δρούσε με τις οργανωμένες κομματικές του συμμορίες που υποτίθεται πως «προστάτευαν» τις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις του.
Knat-2003Μια σύντομη –και πάλι– αναφορά είναι αρκετή για να μην βυθιστούμε στην ζέχνουσα λάσπη. Η συγκρότηση των οργανωμένων ομάδων του ΚΚΕ, που δρούσαν σαν πολιτοφυλακή ή σαν συμμορίες φτάνουν μέχρι και τις ημέρες μας. Αρκεί να αναφέρουμε ενδεικτικά τις «Ταξιαρχίες Μαλάμη» και την δράση τους ιδιαίτερα το 1979, όπου σε άψογη συνεργασία με τα ΜΑΤ τσάκισαν το μπλοκ των αναρχοαυτόνομων κατά την πορεία του Πολυτεχνείου. Μετά, έχουμε τις παραμονές του Πολυτεχνείου 1995 που μαζί με τη νεολαία του Πασοκ προσπάθησαν να κτυπήσουν τους αναρχικούς μέσα στο Πολυτεχνείο και εκδιώχθηκαν κακήν κακώς. Το 1998, τα γνωστά και ως ΚΝΑΤ, περικύκλωσαν και ξυλοκόπησαν μπλοκ διαδηλωτών που αποτελούνταν από 137 άτομα κατά την πορεία του Πολυτεχνείου και πάλι και στη συνέχεια τους παρέδωσαν στα ΜΑΤ. Στις μαθητικές πορείες του 1999 σε αγαστή και πάλι συνεργασία και με τις πλάτες των ΜΑΤ ξυλοκοπούσαν μαθητές και αναρχικούς. Πρόσφατο και, επίσης, ανεπίδεκτο αμφιβολιών είναι το γεγονός της προστασίας της Βουλής από τους διαδηλωτές, στις 20 Οκτωβρίου του 2011 με επακόλουθο την επίθεση των ροπαλοφόρων-τραμπούκων του ΚΚΕ και τους άγριους ξυλοδαρμούς και λυντσαρίσματα όσων ξεμονάχιαζαν. Μετά τα ενδεικτικά από τα αναρίθμητα «περιστατικά», «τί έτι χρείαν έχομεν πειστηρίων»;
Από τα όσα εν συντομία αναφέρθηκαν, αποδεικνύεται πως κάθε κόμμα όχι μόνον χρησιμοποιεί εγκληματικές συμμορίες, αλλά συνιστά και μία εγκληματική οργάνωση. Δεν είναι, εξ άλλου, μόνον η κατασταλτική και τραμπουκική δράση η οποία αναφέρθηκε, δεν είναι τα διάφορα παρά-κυκλώματα που χρησιμοποιούνται για να εισπράττονται μίζες και να διαφθείρονται άτομα ή να προσεταιρίζονται μηχανισμούς (π.χ. ραδιόφωνα, τηλεοράσεις), αλλά τίθενται σε κίνηση οργανωμένοι σχηματισμοί που επισήμως απαγορεύονται, ώστε να φέρουν σε πέρας τους σκοπούς που έχουν θέσει οι κρατούντες τα συμφέροντα των οποίων έχουν αναλάβει κάθε φορά να διεκπεραιώσουν τα κόμματα. Διαπιστώνεται, χωρίς επιφυλάξεις, –και με πληθώρα πραγματικών γεγονότων– πως υπάρχει μία συνεχής πορεία των κομμάτων που είναι βουτηγμένη στο αίμα, τον τρόμο, την απάτη και την αρπαγή.
Με δεδομένο πως η σύνδεση των οργανώσεων αυτών με τα πολιτικά κόμματα είναι άρρηκτη, εύκολο είναι να κατανοηθεί πως οι εγκληματικές συμμορίες και οι εγκληματικές οργανώσεις έχουν ένα κοινό παρονομαστή: τα πολιτικά κόμματα. Όταν, μάλιστα, αυτά κυβερνούν, τότε εκτός από τις συνήθεις εγκληματικές συμμορίες που ονομάζονται σώματα και υπηρεσίες ασφαλείας και τις επικουρικές (για έκτακτες και σοβαρές καταστάσεις), όπως ο στρατός και οι ειδικές δυνάμεις, συγκροτούν πάντοτε συμμορίες μέσα από τις κομματικές νεολαίες, τα συνδικάτα και διάφορα σωματεία και ενώσεις. Αυτή η κατάσταση, που ξεκίνησε από την ίδρυση του εθνικού κράτους στον ελλαδικό χώρο, συνεχίστηκε αδιαλείπτως μέχρι και τις ημέρες μας, χωρίς κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα να έχει κάνει πίσω στο ελάχιστο σ’ αυτή την μεθοδολογία και πρακτική.
Το κυριότερο, πάντως, είναι πως όλα μαζί αποτελούν μια εγκληματική συμμορία, ένα διαρκές κύκλωμα που έχει ιδρύσει η εγκληματική συμμορία, που αποκαλείται κυριαρχία, με σκοπό να διεκπεραιώνονται οι υποθέσεις της τόσο εντός όσο και εκτός του ελλαδικού χώρου. Αυτές οι υποθέσεις έχουν σχέση με τους τρεις βασικούς τομείς: της κοινωνίας, της οικονομίας και της τεχνικής εξαπάτησης και καταστολής των ανθρώπων (πολιτικής), ενδυναμώνοντας και διαμορφώνοντας τις απαραίτητες, για κάθε περίοδο, συνθήκες, σκλαβιάς, αλλοτρίωσης, εξανδραποδισμού και εξαθλίωσης των πάντων.
Βεβαίως, αυτό το τελευταίο είναι που θα μπορούσε να ειπωθεί ευθύς εξ αρχής, σε αυτό το κείμενο. Όμως, εκτός από την γενικά διαπιστωμένη πραγματικότητα, χρήσιμο είναι να αναδεικνύεται, έστω και περιληπτικά, ο διαχρονικός ρόλος των κομμάτων στις παραμέτρους τού κυρίως ρόλου τους που είναι, επίσης, σημαντικές, μιας και αποτελούν συστατικά της δυνατότητας επιβολής τους. Πάντως, το κυριότερο και καθοριστικά επιβαρυντικό στοιχείο για όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως, είναι το ότι αποτελούν ένα οργανωμένο σύνολο που το κάθε ένα ξεχωριστά και όλα μαζί (όταν παραστεί ανάγκη) υπηρετούν την μεγαλύτερη και πλέον μακροβιότερη εγκληματική οργάνωση: την τάξη των κρατούντων.
Με πολύ απλά λόγια και για να προχωρήσουμε στη συνέχεια του κειμένου, όσο εγκληματική συμμορία είναι η Χρυσή Αυγή, άλλο τόσο εγκληματικές συμμορίες είναι και τα υπόλοιπα κόμματα. Εδώ, ισχύει η φράση: Γέννημα σου είμαι εξουσία και σου μοιάζω. Ακριβώς έτσι!
Όσο συνδέεται η Χρυσή Αυγή με τμήματα του οικονομικού και εξουσιαστικού κατεστημένου, άλλο τόσο και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό και έκταση (λόγω «προϋπηρεσίας») συνδέονται και τα υπόλοιπα κόμματα. Δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιος που να έχει μία σχετική γνώση με το πώς ιδρύονται και αναδεικνύονται τα πολιτικά κόμματα που να πιστεύει πως αυτή η εκλογική και κοινοβουλευτική έκρηξη του 2012, που έφερε στη βουλή τόσο το κόμμα του Καμμένου, όσο και τα κόμματα της Χρυσής Αυγής και της ΔΗΜΑΡ, οφείλεται σε κάποια τυχαία γεγονότα.
Κανένα κόμμα δεν μπορεί να αναπτυχθεί εκλογικά και πολιτικά και να διεισδύσει στον κοινωνικό χώρο αν δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι δεσμοί με τμήματα του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου. Αυτό είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση. Από εκεί και πέρα υπάρχουν και οι εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες που το «ανεβάζουν» ή το κατεβάζουν.
Η Χρυσή Αυγή, το σκανταλιάρικο αδελφάκι των υπολοίπων, εμφανίζεται σαν ατίθασο γιατί έτσι μπορεί και εκμεταλλεύεται την αδυναμία που έχουν τα υπόλοιπα κόμματα στο να συγκαλύψουν την σήψη τους. Όταν διαπιστώθηκε πως συνεχώς διεκδικούσε όλο και μεγαλύτερη μερίδα από την πίττα της εξουσίας, γεγονός που δεν ήταν προβλέψιμο εξ αρχής, τότε επιστρατεύτηκε το βενιζέλειο εφεύρημα του «συνταγματικού τόξου».
Η επινόηση του «συνταγματικού τόξου»
poylikogiannis-kai-ciaΓια να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η «αποκατάσταση» της δημοκρατίας, γνωστή και ως «μεταπολίτευση», όφειλε να καθορίσει τους ρόλους σε όλους τους συντελεστές που θα επέτρεπαν στην απρόσκοπτη πορεία του συστήματος που θα οδηγούσε μέχρι τις ημέρες μας. Το πρόβλημα που έπρεπε να λυθεί ήταν η νομιμοποίηση του ΚΚΕ και στις δύο τότε εκδοχές του («εσωτερικού» και «εξωτερικού»), μετά την διάσπαση του 1968. Επειδή τα εγκλήματα με τα οποία βαρυνόταν δεν υπέκειντο σε παραγραφή, διαμορφώθηκε ένα συνταγματικό πλαίσιο σύμφωνα με το οποίο δεν μπορούσε να τεθεί εκτός νόμου κάποιο πολιτικό κόμμα και ιδιαίτερα εφ’ όσον βρίσκεται εντός του κοινοβουλίου.
Αυτή η κατοχύρωση αποσκοπούσε και στο κτύπημα της εκ δεξιών της δεξιάς καθεστωτικής δύναμης που εξακολουθούσε να είναι ισχυρή παρά την πτώση της δικτατορίας αλλά και στην εκπλήρωση του μακροχρόνιου πόθου του ΚΚΕ να συμμετέχει μόνιμα, σταθερά και ενεργά στις εξουσιαστικές καταστάσεις, χαλιναγωγώντας τις όποιες διαθέσεις υπήρχαν στον κόσμο που τον ακολουθούσε και οι οποίες θα μπορούσαν να εκδηλωθούν σαν αποτέλεσμα της ψευδεπίγραφης ιδεολογίας που καμωνόταν πως ήταν ο καθ’ αυτό εκφραστής. Το κτύπημα των «άκρων» μέσω της γελοιότητας του αριστεροχουντισμού ήταν στην ουσιαστική της πλευρά η χρησιμοποίηση του ΚΚΕ για να καταστείλει τις εξ αριστερών εξωκομματικές οργανώσεις, που την εποχή εκείνη αποτελούσαν μία αρκετά υπολογίσιμη δύναμη. Άλλωστε, η εξουσία δεν μπορούσε να ξεχάσει τον σημαντικό ρόλο που έπαιξε η λεγόμενη άκρα αριστερά για την εξέγερση του Νοεμβρίου 1973. Τα προνόμια που παραχωρήθηκαν, ιδιαίτερα στο ΚΚΕ, αντισταθμίστηκαν όχι μόνο με την πλήρη ενσωμάτωση του στο σύστημα, αλλά και με την συνεχή κατασταλτική και τραμπουκική παρουσία των ταγμάτων εφόδου του, τόσο κατά τις διάφορες κινητοποιήσεις όσο και κατά τις επετείους για την εξέγερση του 1973.
Από το 1973 και την μετέπειτα νομιμοποίηση των δύο ΚΚΕ κύλησε άφθονο νερό στο αυλάκι. Τα σχέδια για την ενοποίηση της κυριαρχίας προχώρησαν, ιδιαίτερα από το 1989 και μετά, με πολύ ταχείς ρυθμούς. Το κύριο σώμα του πολιτικού κατεστημένου, με πρώτη την αριστερά, κομμουνιστική και μη, έτρεξε να καταλάβει θέσεις και να τις αναβαθμίσει για τις νέες συνθήκες που άρχισαν να διαμορφώνονται. Το «βρώμικο» 1989 είναι τρανή απόδειξη.
poylikogiannisΣτην πορεία, όμως, αυτών των αναδιαρθρώσεων και ανακατατάξεων, τα πράγματα δεν είναι ομαλά ούτε είναι δυνατόν να καλύψουν με επάρκεια τα συμφέροντα και τις απαιτήσεις όλων των μερίδων της εξουσίας. Τα «Μακεδονικά», τα «Κυπριακά», τα ιστορικά δεδομένα και γεγονότα μπαίνουν στο τραπέζι του διαπραγματευτικού κύκλου, στον οποίο καλούνται να συμμετάσχουν, ως κομπάρσοι, οι κάτοικοι του ελλαδικού χώρου. Το γλωσσικό ζήτημα, το μεταναστευτικό και διάφορες έννοιες όπως πατρίδα, έθνος, παράδοση, ιστορία, φυλή κλπ. χρησιμοποιούνται κατά κόρον προκειμένου να γίνει εκλογικός προσεταιρισμός ανθρώπων. Εδώ χρειάζεται να επισημάνουμε, πως όλα αυτά τα θέματα και τα ζητήματα δεν είναι δευτερευούσης φύσεως, ούτε πως θα πρέπει να πεταχτούν σε κάποιο καλάθι αχρήστων. Απλά, η χρησιμοποίησή τους, με αναθεωρήσεις, αλλαγές, τροποποιήσεις και οι φανατικές προσεγγίσεις συγκαλύπτουν πολλά από τα δεδομένα και αποπροσανατολίζουν τον κόσμο.
Σ’ αυτό το αλληλοδιαπλεκόμενο πλαίσιο εντάσσεται και η προώθηση του κόμματος της Χρυσής Αυγής από ένα τμήμα της τάξης των κρατούντων. Η κοινωνική, πολιτική και οικονομική συγκυρία αναμφισβήτητα ευνόησε την άνοδό της, κάτι που ξεπέρασε τις προσδοκίες ακόμα και των πλέον πιστών υποστηρικτών της. Οι υπόλοιποι διαπίστωσαν πολύ σύντομα πως –μετά τα εκλογικά αποτελέσματα του Ιουνίου 2012– εκτός από τα γκάλλοπ, στα οποία οι εξουσιαστές δίνουν ιδιαίτερη προσοχή, υπήρχε (τουλάχιστον αυτό δείχνουν τα δεδομένα μέχρι το βράδυ που συνέβη το γεγονός στο Κερατσίνι) μία έντονη μετακίνηση τμημάτων της κοινωνίας προς αυτό το κόμμα.
Αυτός είναι ο ένας λόγος για τον οποίο ανησυχούν ιδιαίτερα και που με απλά λόγια λέγεται ψηφαλάκια. Θα μου πείτε τώρα έχουν κάποιο λόγο οι ψήφοι σ’ αυτό το σύστημα; Για εμάς ως αναρχικούς σαφέστατα και δεν έχουν καμμία ιδιαίτερη βαρύτητα οι ψήφοι και τα γκάλλοπ. Άλλωστε, εδώ και περισσότερο από εκατόν εξήντα χρόνια διαπιστώνεται πως οι ψήφοι επ’ ουδενί οδηγούν προς μία απελευθερωτική κατεύθυνση. Έχουν, όμως, σημασία για το σύστημα που χρησιμοποιούν οι κρατούντες προκειμένου να εξαπατήσουν τους σκλάβους της εποχής μας κάνοντας τους να πιστεύουν πως έχουν δικαιώματα, πως συμμετέχουν στα όσα γίνονται, ενώ στην πραγματικότητα απλώς εφαρμόζουν τα όσα τους ορίζουν οι θεσμοί και οι μηχανισμοί και όσοι πίσω από αυτούς πραγματικά καθορίζουν την ζωή τους. Βοηθούν, με απλά λόγια , στο να διατηρούν τις ψευδαισθήσεις τους οι σκλαβωμένοι, αλλά και να γίνονται αποδεκτοί οι σχεδιασμοί των κρατούντων. Όποτε τα εκλογικά αποτελέσματα δεν τους διευκολύνουν στα σχέδιά τους τότε, ακολουθούν διάφορες «παρακαμπτήριες» με διάφορα προσχήματα. Αν πάμε και λίγο μακρυά θα διαπιστώσουμε ότι μετά την «αραβική άνοιξη» έγιναν εκλογές στην Αίγυπτο. Το αποτέλεσμα δεν άρεσε σε κάποια κομμάτια της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας. Οπότε, κατέβηκε ο στρατός και σφαγιάστηκε το σύμπαν. Αλλά μήπως το ίδιο δεν έχει γίνει κατά κόρον στον ελλαδικό χώρο, όταν με τα «κουκιά» δεν μπορούσαν να εξυπηρετηθούν τα βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα σχέδια της εξουσίας; Μπορεί, για παράδειγμα, να ξεχαστεί πως προδικτατορικά η Ένωση Κέντρου του Παπανδρέου διαλύθηκε παρά το συντριπτικό υπέρ της εκλογικό αποτέλεσμα;
«Μα», θα πει κάποιος, «χρειαζόταν να χρησιμοποιηθεί το κόμμα της Χρυσής Αυγής για να περάσουν ολοκληρωτικοί σχεδιασμοί; Εσείς ισχυρίζεσθε ότι δεν έχουν σχέση οι ψήφοι και η γνώμη του πληθυσμού». Η απάντηση είναι βγαλμένη μέσα από την ίδια την πραγματικότητα. Όλα όσα σχεδιάζονται θα γίνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Είναι, όμως, άλλο πράγμα να στηρίζονται στην τυπική ισχύ του κρατικού μηχανισμού και των νόμων και άλλο να υπάρχει και η συναίνεση ενός κοινωνικού κομματιού. Αλλοιώς, για παράδειγμα, βγαίνει στους δρόμους και τίθεται σε εφαρμογή η χρήση μιας ομάδας ΔΕΛΤΑ με βάση μία αόριστη «ανάγκη αντιμετώπισης του εγκλήματος» κι αλλοιώς είναι να έχει και τις επευφημίες των καταστηματαρχών της οδού Σκουφά και του Κολωνακίου που τους σπάστηκαν τα μαγαζιά.
Οι τελείως ολοκληρωτικού τύπου μέθοδοι που χρησιμοποιούνται προκειμένου να περιορισθεί το κόμμα της Χρυσής Αυγής, δεν είναι καταστάσεις οι οποίες θα πρέπει να προσπερνώνται με αδιαφορία ή επιπολαιότητα. Δεν θα χρησιμοποιήσω παραδείγματα, αφού κάθε νοήμων μπορεί να αντιληφθεί που είναι δυνατόν να οδηγήσουν τα όσα γράφονται, διαδίδονται ή δημοσιοποιούνται μέσα από τα τηλεοπτικά κανάλια, τα ραδιόφωνα και τα διαδικτυακά μπλογκ. Ο Οργουελικός χαρακτήρας κυριαρχεί σε τέτοιο βαθμό, όπου το ψέμα και το πραγματικό χάνονται προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες των κρατούντων σε έναν ενδοεξουσιαστικό πόλεμο, όπου οι αναρχικοί δεν έχουμε κανένα λόγο να συμμετάσχουμε.
Θα θυμίσω, ότι στο παρελθόν οι αναρχικοί είχαμε αντιμετωπίσει την ίδια συστράτευση των δυνάμεων της εξουσίας εναντίον μας (εννοείται και των χρυσαυγητών) προκειμένου σε μία δύσκολη και μεταβατική περίοδο που διένυε η εξουσία, να καταπνιγεί αλλά και να λασπολογηθεί το εξεγερτικό πνεύμα, που αναδείχτηκε μέσα από την Εξέγερση του 1995.
Ο ολοκληρωτισμός που υπήρξε τότε, αναδεικνύεται και τώρα. Όταν οι ανάγκες των κυρίαρχων δυνάμεων του συστήματος το επιβάλλουν, τότε οι μάσκες πέφτουν και εμφανίζεται το προσωπείο των αδίστακτων εξουσιαστών, που συνήθως καλύπτεται μέσα από τις κοινοβουλευτικές φιοριτούρες.
Το εφεύρημα του «συνταγματικού τόξου» είναι η βάση πάνω στην οποία θα μπουν τα θεμέλια του μεταμνημονιακού καθεστώτος στον Ελλαδικό χώρο, στη γραμμή που επιτάσσει η ενοποιημένη κυριαρχίας. Ήδη η διαπραγμάτευση των κανόνων που θα υπάρξουν φτάνει μέχρι και στην αναθεώρηση του συντάγματος το οποίο απαγορεύει (λόγω ΚΚΕ, όπως ήδη αναφέραμε), το να τεθεί εκτός νόμου ένα κοινοβουλευτικό κόμμα. Αυτές οι σκληρές διαπραγματεύσεις έχουν σχέση και με την διατύπωση του Χρύσανθου Λαζαρίδη πως και ο Σύριζα είναι εκτός «Συνταγματικού τόξου». Αυτό σημαίνει περισσότερα εχέγγυα συμμόρφωσης. Ας το λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν τους οι όποιοι συνοδοιπόροι ή υποστηρικτές από τον λεγόμενο A.-A. χώρο.
Ας μην λησμονούμε ούτε στιγμή πως ως αναρχικοί ήμασταν ανέκαθεν και θα παραμείνουμε εσαεί εκτός οποιουδήποτε «συνταγματικού τόξου».
Μέσω της επίθεσης στο κόμμα της Χρυσής Αυγής, όμως, παίζεται και στήνεται όλο το πλαίσιο των εξουσιαστικών σχεδιασμών, από-ενοχοποιούνται τα υπόλοιπα κόμματα από τις διαρκείς εγκληματικές τους ενέργειες και οι μερίδες της κυριαρχίας, των οποίων τα συμφέρονται θέλει να εξυπηρετήσει μπαίνουν στην γωνία.
Ήδη, με αφορμή διάφορες κινήσεις της, άνοιξε ο δρόμος σε μια σειρά απαγορεύσεων, όπως συγκεντρώσεων σε πλατείες ακόμα και σε ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα. Επανέρχεται η πρακτική της συλλογικής ευθύνης, έντυπα που κυκλοφορούν κανονικά θεωρούνται στοιχεία που πιστοποιούν μία εγκληματική πράξη, ή συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, τηλεφωνικά και άλλου είδους απόρρητα αίρονται (όχι πως αυτό δεν γινόταν και δεν συνεχίζει να γίνεται διαρκώς και ανεπίσημα όποτε η εξουσία θεωρεί κάτι τέτοιο αναγκαίο, απλά οι διαδικασίες βαίνουν προς απλοποίηση και καθιέρωση).
Είναι φανερό, πως το να τεθεί εκτός νόμου το κόμμα της Χρυσής Αυγής είναι αντίθετο με το σύνταγμά τους. Το να καταδικαστούν κάποια από τα στελέχη ή τους βουλευτές της για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση ανοίγει το δρόμο για συνταγματική μεταρρύθμιση. Η υπέρβαση των ορίων του συντάγματός τους έχει πρακτικά γίνει. Προηγούμενα με την ψήφιση των μνημονίων τώρα με αφορμή την Χρυσή Αυγή σε ακόμη πιο διευρυμένη βάση.
Αυτό που ανησυχεί τον Τσίπρα και τον κάνει να αρνείται στο να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή αυτήν την στιγμή είναι πως οι διαπραγματεύσεις –για τους μετα-μνημονιακούς όρους με βάση τους οποίους θα συμπορευτούν οι υπάλληλοι της ενοποιημένης ευρωπαϊκής κυριαρχίας στον ελλαδικό χώρο, δηλαδή τα κόμματα του «συνταγματικού τόξου»– δεν έχουν καταλήξει σε κοινή αποδοχή και όπως δείχνουν τα πράγματα αναμένεται να είναι σκληρές και υπόγειες. Για να μπει για τα καλά ο Σύριζα στο «συνταγματικό τόξο» θα υπάρξουν κι άλλες εξελίξεις. Γι’ αυτό καλά θα κάνουν όσοι επιχαίρουν στα φανερά ή στα κρυφά για τις, όποιας μορφής, διώξεις ή «διώξεις» κατά του κόμματος της Χρυσής Αυγής να είναι, τουλάχιστον, επιφυλακτικοί. Ήδη καθιερώνονται οι πλέον απεχθείς κατασταλτικές πρακτικές κι αυτό είναι το σημείο που έχει μεγάλη σημασία.
Όσοι αντιλαμβάνονται την σημασία της αναρχικής θέσης και στάσης παραμένουν αμετακίνητοι μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τους ότι τα όσα υποτίθεται πως πλήττουν μόνον το κόμμα της Χρυσής Αυγής έχουν χρησιμοποιηθεί και θα ξαναχρησιμοποιηθούν (με τρόπο που ενδεχομένως δεν θα αφήνει περιθώρια αντιμετώπισής τους) με το παραπάνω εναντίον του αναρχικού αγώνα. Τότε είναι που θα γίνει φανερό πως ο ολοκληρωτισμός που στήνεται είναι πολύ χειρότερος από τον «φασισμό» που υποτίθεται που πολεμά το «συνταγματικό τόξο».Η κατανόηση του γίγνεσθαι έχει, επομένως, μεγάλη σημασία ώστε να αποφεύγεται η ρίψη νερού στα αυλάκια της εξουσίας στο όνομα του αντιφασισμού και στο «πνεύμα» του φανατισμού."
Η. Α.
http://anarchypress.wordpress.com/
Αν, τώρα, πηγαίνοντας πιο πέρα, αποδοθεί ο ίδιος χαρακτηρισμός στο κάθε ένα από όλα τα υπόλοιπα κόμματα του κοινοβουλίου, η απάντηση από τα μέλη τους και ένα μέρος των οπαδών τους θα είναι επίσης αρνητική. Το ζήτημα που μένει να διερευνηθεί είναι η πραγματική σχέση του όρου εγκληματική συμμορία και μέχρι ποίου σημείου εκτείνεται σ’ όλον τον πολιτικό και οικονομικό χώρο αυτό που χαρακτηρίζεται ως παράνομο κύκλωμα ή αλλοιώς συμμορία.
Εφ’ όσον θα ασχοληθούμε με αυτό το θέμα χρήσιμον είναι να έχουμε μία γνώση αναφορικά με την ετυμολογική και ιστορική διάσταση της λέξεως αυτής για να ξέρουμε και σε ποια βάση μιλούμε
Ας προχωρήσει, όμως, η σκέψη μας, παρά τον κουρνιαχτό που έχει ξεσηκωθεί και την σπέκουλα που γίνεται από τις 18 Σεπτεμβρίου, ημέρα κατά την οποία έγινε ο φόνος του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι, επειδή τέτοιες καταστάσεις χρησιμοποιούνται, ενίοτε, προκειμένου να σκεπαστούν πολλές και αδιαμφισβήτητες αλήθειες.
Κατ’ αρχήν, η πραγματικότητα της εγκληματικής συμμορίας ή οργάνωσης δεν είναι πρόσφατη, ούτε βεβαίως αφορά μόνον το κόμμα της Χρυσής Αυγής, όπως θα φανεί από τα όσα θα καταγραφούν στην συνέχεια.
Αν ξεκινήσουμε ιστορικά και διαχρονικά το υπό διερεύνηση θέμα, θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι από τα πρώτα χρόνια της κατασκευής του ελλαδικού κράτους, οι κομματικοί μηχανισμοί χρησιμοποίησαν έμμισθες συμμορίες, συνεταιρίζονταν μυστικά ή φανερά με ληστές ή ομάδες της κοινωνίας που τις οργάνωναν και χρησιμοποιούσαν, παρέχοντάς τους ασυλία για τα όσα έπρατταν, προκειμένου να ασκήσουν τρομοκρατία στους ανθρώπους της υπαίθρου και των πόλεων και κυρίως κατά των οπαδών των αντιπάλων κομμάτων, έτσι ώστε να επικρατήσει η μία ή η άλλη μερίδα πολιτικών. Η κοινή επιδίωξη και το τελικό αποτέλεσμα, βέβαια, ήταν η υποταγή των ανθρώπων στις νέες συνθήκες κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης, σε μία γεωγραφική έκταση της οποίας ο πληθυσμός ήταν ετερόκλητος.
Είναι γνωστή και δεδομένη η σύνδεση των κομμάτων της οθωνικής αλλά και της μετέπειτα περιόδου με ομάδες τραμπούκων, γι’ αυτό δεν θα επιμηκύνουμε αυτό το κείμενο παραθέτοντας εκτεταμένη περιγραφή και αναφορά σε σχέση με τις διάφορες συμμορίες, τις οποίες οργάνωναν ή προσεταιρίζονταν στην διάρκεια της ύπαρξης τους όλα τα γνωστά και πολυπληθή κόμματα του 19ου και του 20ου αιώνα. Άλλωστε, υπάρχουν «χτυπητά» γεγονότα που έχουν καταγραφεί ιστορικά, όπως η μίσθωση «μαγκουροφόρων» από τα κόμματα και τα τάγματα εφόδου των βασιλοφρόνων και των Βενιζελοφρόνων, κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου και μετέπειτα.
Τη σκυτάλη των τραμπουκισμών και της κατασκευής συμμοριτικών οργανώσεων παρελάμβαναν τα νεοδημιουργημένα κόμματα ή αυτά που αποτελούσαν τους συνεχιστές των προηγούμενων, ενώ ο κόσμος παρέμενε, στην καλύτερη των περιπτώσεων, στο ίδιο έργο θεατής ή/και υποκείμενο της τρομοκρατίας των κομματικών συμμοριών, δηλαδή των κομμάτων. Δεν θα πρέπει να νομίσει κάποιος πως η ίδρυση του ΚΚΕ άλλαξε τα πράγματα σ’ αυτό τον τομέα. Το αντίθετο συνέβη. Όχι μόνο το ίδιο χρησιμοποίησε τις ήδη γνωστές πρακτικές, αλλά με αυτή του την δράση ώθησε τα διάφορα εθνικόφρονα και μη κόμματα να εντείνουν την οργάνωση των συμμοριών τους.
Η δράση των κομματικών συμμοριών βρήκε το καταλληλότερο έδαφος κατά την περίοδο της γερμανικής και ιταλικής κατοχής, όπου και κορυφώθηκε σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα. Εκεί, τόσον οι εθνικόφρονες όσον και οι κομμουνιστές, καθώς και τα κάθε είδους παρακλάδια τους –καθώς και πολυποίκιλα αλλά κατακάθια– διέπρεψαν στις βιαιοπραγίες, το πλιάτσικο και τις δολοφονίες αντιφρονούντων και μη. Υπάρχει κάποιος που μπορεί να αμφισβητήσει την ύπαρξη της ΟΠΛΑ (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών) του ΚΚΕ ή τις διάφορες συμμορίες (όπως η Χ του Γεωργίου Γρίβα-«Διγενή») που αποτελούσαν το μακρύ χέρι των υπόλοιπων καθεστωτικών κομμάτων (φιλοβασιλικών ή μη); Σίγουρα όχι.
karamanlis-theosΗ «μετα-εμφυλιακή» περίοδος σημαδεύτηκε από την κατ’ εξοχήν πρωτοκαθεδρία του κόμματος της ΕΡΕ (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις), στην τραμπουκική δράση και τις δολοφονίες. Οι οργανωμένες συμμορίες στις οποίες πρωτοστατούσαν γνωστά ονόματα της μετέπειτα πολιτικής σκηνής (όπως ο Μιλτιάδης Έβερτ, που αργότερα έγινε και αρχηγός της ΝΔ) δεν δρούσαν μόνον στις μεγάλες πόλεις αλλά και στην ύπαιθρο. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η επιδρομή στην Βουλή, τον Ιούλιο του 1964, από 50 άτομα, η οποία οργανώθηκε από τον φιλοναζιστικό «Όμιλο Εθνικής Αναγεννήσεως» και τη φοιτητική ΕΚΟΦ (Εθνική Κοινωνική Οργάνωση Φοιτητών). Από ανάλογου χαρακτήρα οργανωμένους συμμορίτες της ΕΡΕ του Καραμανλή (πρεσβύτερου) δολοφονήθηκε ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης, στην Θεσσαλονίκη, τον Μάϊο του 1963.
Κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης πρωτοστάτησαν δύο βασικές δυνάμεις οργανωμένων κυκλωμάτων: της ΝΔ και του ΚΚΕ, με το ΠΑΣΟΚ να καταλαμβάνει σταδιακά προεξάρχουσα θέση και να δραστηριοποιείται σε όλων των ειδών τις εγκληματικές ενέργειες, από τα κυκλώματα και τα παρα-κυκλώματα της μίζας, της απάτης και της αρπαχτής, μέχρι και τις τραμπουκικές ομάδες που έδιναν το παρόν σε κάθε παρουσία των υψηλόβαθμων στελεχών του σε συγκεντρώσεις ή σε πορείες. Είναι πρόσφατη η χρήση έμμισθων χουλιγκάνων που εμφανίζονταν με τις σημαίες του Πασοκ στις πορείες για την επέτειο της εξέγερσης του 1973 και οι επακόλουθες συγκρούσεις. Τί να πρωτοθαυμάσει και τί να πρωτοθυμηθεί κάποιος: την υπόθεση Κοσκωτά, τον άκρατο πλουτισμό όλων των καθαρμάτων που επάνδρωσαν μία από τις μεγαλύτερες συμμορίες της εποχής, που ακόμα ακούει στο όνομα Πανελλήνιο Σοσιαληστρικό Κίνημα και ξεχύθηκαν σαν ακρίδες σε σιτοβολώνα; Την υπόθεση Μαντέλη; Τον Τσοχαντζόπουλο, που από ανέστιος τα πρώτα χρόνια της παρουσίας του στο Πασοκ απέκτησε σπιταρώνες και εκατομμύρια σε καταθέσεις; Όσο για την δράση των κυκλωμάτων, αρκεί να ανατρέξεις στην δίκη Κοσκωτά ή στη δίκη Τσοχαντζόπουλου και θα καταλάβεις.
Η δράση της ΟΝΝΕΔ, νεολαίας της ΝΔ, υπήρξε εκτεταμένη κατά την δεκαετία κυρίως του 1980 μέσω των οργανωμένων τραμπούκων της –που κατονομάζονταν ως Κένταυροι-Ρέηντζερς– των οποίων ο βραχίονας φτάνει ως τη δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα στην Πάτρα. Δεν έχει σημασία να αναφερθούν τα ονόματα «διαπρεπών» πολιτικών που συνδέονταν με αυτές τις τραμπουκικές οργανώσεις και οι οποίοι τώρα είναι διασκορπισμένοι στα πολιτικά κόμματα του κυνοβουλίου. Άλλωστε, αν κάποιος ρίξει μια ματιά σε ντοκουμέντα των προηγούμενων δεκαετιών θα διαπιστώσει πως κάποιοι από τους οργανωτές αυτών των συμμοριών ή αυτουργοί των τραμπουκισμών ανήκουν στην συνομοταξία των βουλευτών, προέδρων βουλής ή αρχηγών κομμάτων (π.χ. Μεϊμαράκης, Καμμένος, Νικολόπουλος).
Στον τομέα των παράνομων κυκλωμάτων (συμμοριών), που αναδύονται μέσα από τον κομματικό μηχανισμό, ενεργότατη ήταν η κομμουνιστική αριστερά. Από την πρώτη στιγμή της νομιμοποιήσεώς του, το ΚΚΕ (γνωστό στα πρώτα χρόνια της «μεταπολίτευσης» και ως ΚΚΕ Εξωτερικού) δρούσε με τις οργανωμένες κομματικές του συμμορίες που υποτίθεται πως «προστάτευαν» τις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις του.
Knat-2003Μια σύντομη –και πάλι– αναφορά είναι αρκετή για να μην βυθιστούμε στην ζέχνουσα λάσπη. Η συγκρότηση των οργανωμένων ομάδων του ΚΚΕ, που δρούσαν σαν πολιτοφυλακή ή σαν συμμορίες φτάνουν μέχρι και τις ημέρες μας. Αρκεί να αναφέρουμε ενδεικτικά τις «Ταξιαρχίες Μαλάμη» και την δράση τους ιδιαίτερα το 1979, όπου σε άψογη συνεργασία με τα ΜΑΤ τσάκισαν το μπλοκ των αναρχοαυτόνομων κατά την πορεία του Πολυτεχνείου. Μετά, έχουμε τις παραμονές του Πολυτεχνείου 1995 που μαζί με τη νεολαία του Πασοκ προσπάθησαν να κτυπήσουν τους αναρχικούς μέσα στο Πολυτεχνείο και εκδιώχθηκαν κακήν κακώς. Το 1998, τα γνωστά και ως ΚΝΑΤ, περικύκλωσαν και ξυλοκόπησαν μπλοκ διαδηλωτών που αποτελούνταν από 137 άτομα κατά την πορεία του Πολυτεχνείου και πάλι και στη συνέχεια τους παρέδωσαν στα ΜΑΤ. Στις μαθητικές πορείες του 1999 σε αγαστή και πάλι συνεργασία και με τις πλάτες των ΜΑΤ ξυλοκοπούσαν μαθητές και αναρχικούς. Πρόσφατο και, επίσης, ανεπίδεκτο αμφιβολιών είναι το γεγονός της προστασίας της Βουλής από τους διαδηλωτές, στις 20 Οκτωβρίου του 2011 με επακόλουθο την επίθεση των ροπαλοφόρων-τραμπούκων του ΚΚΕ και τους άγριους ξυλοδαρμούς και λυντσαρίσματα όσων ξεμονάχιαζαν. Μετά τα ενδεικτικά από τα αναρίθμητα «περιστατικά», «τί έτι χρείαν έχομεν πειστηρίων»;
Από τα όσα εν συντομία αναφέρθηκαν, αποδεικνύεται πως κάθε κόμμα όχι μόνον χρησιμοποιεί εγκληματικές συμμορίες, αλλά συνιστά και μία εγκληματική οργάνωση. Δεν είναι, εξ άλλου, μόνον η κατασταλτική και τραμπουκική δράση η οποία αναφέρθηκε, δεν είναι τα διάφορα παρά-κυκλώματα που χρησιμοποιούνται για να εισπράττονται μίζες και να διαφθείρονται άτομα ή να προσεταιρίζονται μηχανισμούς (π.χ. ραδιόφωνα, τηλεοράσεις), αλλά τίθενται σε κίνηση οργανωμένοι σχηματισμοί που επισήμως απαγορεύονται, ώστε να φέρουν σε πέρας τους σκοπούς που έχουν θέσει οι κρατούντες τα συμφέροντα των οποίων έχουν αναλάβει κάθε φορά να διεκπεραιώσουν τα κόμματα. Διαπιστώνεται, χωρίς επιφυλάξεις, –και με πληθώρα πραγματικών γεγονότων– πως υπάρχει μία συνεχής πορεία των κομμάτων που είναι βουτηγμένη στο αίμα, τον τρόμο, την απάτη και την αρπαγή.
Με δεδομένο πως η σύνδεση των οργανώσεων αυτών με τα πολιτικά κόμματα είναι άρρηκτη, εύκολο είναι να κατανοηθεί πως οι εγκληματικές συμμορίες και οι εγκληματικές οργανώσεις έχουν ένα κοινό παρονομαστή: τα πολιτικά κόμματα. Όταν, μάλιστα, αυτά κυβερνούν, τότε εκτός από τις συνήθεις εγκληματικές συμμορίες που ονομάζονται σώματα και υπηρεσίες ασφαλείας και τις επικουρικές (για έκτακτες και σοβαρές καταστάσεις), όπως ο στρατός και οι ειδικές δυνάμεις, συγκροτούν πάντοτε συμμορίες μέσα από τις κομματικές νεολαίες, τα συνδικάτα και διάφορα σωματεία και ενώσεις. Αυτή η κατάσταση, που ξεκίνησε από την ίδρυση του εθνικού κράτους στον ελλαδικό χώρο, συνεχίστηκε αδιαλείπτως μέχρι και τις ημέρες μας, χωρίς κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα να έχει κάνει πίσω στο ελάχιστο σ’ αυτή την μεθοδολογία και πρακτική.
Το κυριότερο, πάντως, είναι πως όλα μαζί αποτελούν μια εγκληματική συμμορία, ένα διαρκές κύκλωμα που έχει ιδρύσει η εγκληματική συμμορία, που αποκαλείται κυριαρχία, με σκοπό να διεκπεραιώνονται οι υποθέσεις της τόσο εντός όσο και εκτός του ελλαδικού χώρου. Αυτές οι υποθέσεις έχουν σχέση με τους τρεις βασικούς τομείς: της κοινωνίας, της οικονομίας και της τεχνικής εξαπάτησης και καταστολής των ανθρώπων (πολιτικής), ενδυναμώνοντας και διαμορφώνοντας τις απαραίτητες, για κάθε περίοδο, συνθήκες, σκλαβιάς, αλλοτρίωσης, εξανδραποδισμού και εξαθλίωσης των πάντων.
Βεβαίως, αυτό το τελευταίο είναι που θα μπορούσε να ειπωθεί ευθύς εξ αρχής, σε αυτό το κείμενο. Όμως, εκτός από την γενικά διαπιστωμένη πραγματικότητα, χρήσιμο είναι να αναδεικνύεται, έστω και περιληπτικά, ο διαχρονικός ρόλος των κομμάτων στις παραμέτρους τού κυρίως ρόλου τους που είναι, επίσης, σημαντικές, μιας και αποτελούν συστατικά της δυνατότητας επιβολής τους. Πάντως, το κυριότερο και καθοριστικά επιβαρυντικό στοιχείο για όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως, είναι το ότι αποτελούν ένα οργανωμένο σύνολο που το κάθε ένα ξεχωριστά και όλα μαζί (όταν παραστεί ανάγκη) υπηρετούν την μεγαλύτερη και πλέον μακροβιότερη εγκληματική οργάνωση: την τάξη των κρατούντων.
Με πολύ απλά λόγια και για να προχωρήσουμε στη συνέχεια του κειμένου, όσο εγκληματική συμμορία είναι η Χρυσή Αυγή, άλλο τόσο εγκληματικές συμμορίες είναι και τα υπόλοιπα κόμματα. Εδώ, ισχύει η φράση: Γέννημα σου είμαι εξουσία και σου μοιάζω. Ακριβώς έτσι!
Όσο συνδέεται η Χρυσή Αυγή με τμήματα του οικονομικού και εξουσιαστικού κατεστημένου, άλλο τόσο και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό και έκταση (λόγω «προϋπηρεσίας») συνδέονται και τα υπόλοιπα κόμματα. Δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιος που να έχει μία σχετική γνώση με το πώς ιδρύονται και αναδεικνύονται τα πολιτικά κόμματα που να πιστεύει πως αυτή η εκλογική και κοινοβουλευτική έκρηξη του 2012, που έφερε στη βουλή τόσο το κόμμα του Καμμένου, όσο και τα κόμματα της Χρυσής Αυγής και της ΔΗΜΑΡ, οφείλεται σε κάποια τυχαία γεγονότα.
Κανένα κόμμα δεν μπορεί να αναπτυχθεί εκλογικά και πολιτικά και να διεισδύσει στον κοινωνικό χώρο αν δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι δεσμοί με τμήματα του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου. Αυτό είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση. Από εκεί και πέρα υπάρχουν και οι εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες που το «ανεβάζουν» ή το κατεβάζουν.
Η Χρυσή Αυγή, το σκανταλιάρικο αδελφάκι των υπολοίπων, εμφανίζεται σαν ατίθασο γιατί έτσι μπορεί και εκμεταλλεύεται την αδυναμία που έχουν τα υπόλοιπα κόμματα στο να συγκαλύψουν την σήψη τους. Όταν διαπιστώθηκε πως συνεχώς διεκδικούσε όλο και μεγαλύτερη μερίδα από την πίττα της εξουσίας, γεγονός που δεν ήταν προβλέψιμο εξ αρχής, τότε επιστρατεύτηκε το βενιζέλειο εφεύρημα του «συνταγματικού τόξου».
Η επινόηση του «συνταγματικού τόξου»
poylikogiannis-kai-ciaΓια να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η «αποκατάσταση» της δημοκρατίας, γνωστή και ως «μεταπολίτευση», όφειλε να καθορίσει τους ρόλους σε όλους τους συντελεστές που θα επέτρεπαν στην απρόσκοπτη πορεία του συστήματος που θα οδηγούσε μέχρι τις ημέρες μας. Το πρόβλημα που έπρεπε να λυθεί ήταν η νομιμοποίηση του ΚΚΕ και στις δύο τότε εκδοχές του («εσωτερικού» και «εξωτερικού»), μετά την διάσπαση του 1968. Επειδή τα εγκλήματα με τα οποία βαρυνόταν δεν υπέκειντο σε παραγραφή, διαμορφώθηκε ένα συνταγματικό πλαίσιο σύμφωνα με το οποίο δεν μπορούσε να τεθεί εκτός νόμου κάποιο πολιτικό κόμμα και ιδιαίτερα εφ’ όσον βρίσκεται εντός του κοινοβουλίου.
Αυτή η κατοχύρωση αποσκοπούσε και στο κτύπημα της εκ δεξιών της δεξιάς καθεστωτικής δύναμης που εξακολουθούσε να είναι ισχυρή παρά την πτώση της δικτατορίας αλλά και στην εκπλήρωση του μακροχρόνιου πόθου του ΚΚΕ να συμμετέχει μόνιμα, σταθερά και ενεργά στις εξουσιαστικές καταστάσεις, χαλιναγωγώντας τις όποιες διαθέσεις υπήρχαν στον κόσμο που τον ακολουθούσε και οι οποίες θα μπορούσαν να εκδηλωθούν σαν αποτέλεσμα της ψευδεπίγραφης ιδεολογίας που καμωνόταν πως ήταν ο καθ’ αυτό εκφραστής. Το κτύπημα των «άκρων» μέσω της γελοιότητας του αριστεροχουντισμού ήταν στην ουσιαστική της πλευρά η χρησιμοποίηση του ΚΚΕ για να καταστείλει τις εξ αριστερών εξωκομματικές οργανώσεις, που την εποχή εκείνη αποτελούσαν μία αρκετά υπολογίσιμη δύναμη. Άλλωστε, η εξουσία δεν μπορούσε να ξεχάσει τον σημαντικό ρόλο που έπαιξε η λεγόμενη άκρα αριστερά για την εξέγερση του Νοεμβρίου 1973. Τα προνόμια που παραχωρήθηκαν, ιδιαίτερα στο ΚΚΕ, αντισταθμίστηκαν όχι μόνο με την πλήρη ενσωμάτωση του στο σύστημα, αλλά και με την συνεχή κατασταλτική και τραμπουκική παρουσία των ταγμάτων εφόδου του, τόσο κατά τις διάφορες κινητοποιήσεις όσο και κατά τις επετείους για την εξέγερση του 1973.
Από το 1973 και την μετέπειτα νομιμοποίηση των δύο ΚΚΕ κύλησε άφθονο νερό στο αυλάκι. Τα σχέδια για την ενοποίηση της κυριαρχίας προχώρησαν, ιδιαίτερα από το 1989 και μετά, με πολύ ταχείς ρυθμούς. Το κύριο σώμα του πολιτικού κατεστημένου, με πρώτη την αριστερά, κομμουνιστική και μη, έτρεξε να καταλάβει θέσεις και να τις αναβαθμίσει για τις νέες συνθήκες που άρχισαν να διαμορφώνονται. Το «βρώμικο» 1989 είναι τρανή απόδειξη.
poylikogiannisΣτην πορεία, όμως, αυτών των αναδιαρθρώσεων και ανακατατάξεων, τα πράγματα δεν είναι ομαλά ούτε είναι δυνατόν να καλύψουν με επάρκεια τα συμφέροντα και τις απαιτήσεις όλων των μερίδων της εξουσίας. Τα «Μακεδονικά», τα «Κυπριακά», τα ιστορικά δεδομένα και γεγονότα μπαίνουν στο τραπέζι του διαπραγματευτικού κύκλου, στον οποίο καλούνται να συμμετάσχουν, ως κομπάρσοι, οι κάτοικοι του ελλαδικού χώρου. Το γλωσσικό ζήτημα, το μεταναστευτικό και διάφορες έννοιες όπως πατρίδα, έθνος, παράδοση, ιστορία, φυλή κλπ. χρησιμοποιούνται κατά κόρον προκειμένου να γίνει εκλογικός προσεταιρισμός ανθρώπων. Εδώ χρειάζεται να επισημάνουμε, πως όλα αυτά τα θέματα και τα ζητήματα δεν είναι δευτερευούσης φύσεως, ούτε πως θα πρέπει να πεταχτούν σε κάποιο καλάθι αχρήστων. Απλά, η χρησιμοποίησή τους, με αναθεωρήσεις, αλλαγές, τροποποιήσεις και οι φανατικές προσεγγίσεις συγκαλύπτουν πολλά από τα δεδομένα και αποπροσανατολίζουν τον κόσμο.
Σ’ αυτό το αλληλοδιαπλεκόμενο πλαίσιο εντάσσεται και η προώθηση του κόμματος της Χρυσής Αυγής από ένα τμήμα της τάξης των κρατούντων. Η κοινωνική, πολιτική και οικονομική συγκυρία αναμφισβήτητα ευνόησε την άνοδό της, κάτι που ξεπέρασε τις προσδοκίες ακόμα και των πλέον πιστών υποστηρικτών της. Οι υπόλοιποι διαπίστωσαν πολύ σύντομα πως –μετά τα εκλογικά αποτελέσματα του Ιουνίου 2012– εκτός από τα γκάλλοπ, στα οποία οι εξουσιαστές δίνουν ιδιαίτερη προσοχή, υπήρχε (τουλάχιστον αυτό δείχνουν τα δεδομένα μέχρι το βράδυ που συνέβη το γεγονός στο Κερατσίνι) μία έντονη μετακίνηση τμημάτων της κοινωνίας προς αυτό το κόμμα.
Αυτός είναι ο ένας λόγος για τον οποίο ανησυχούν ιδιαίτερα και που με απλά λόγια λέγεται ψηφαλάκια. Θα μου πείτε τώρα έχουν κάποιο λόγο οι ψήφοι σ’ αυτό το σύστημα; Για εμάς ως αναρχικούς σαφέστατα και δεν έχουν καμμία ιδιαίτερη βαρύτητα οι ψήφοι και τα γκάλλοπ. Άλλωστε, εδώ και περισσότερο από εκατόν εξήντα χρόνια διαπιστώνεται πως οι ψήφοι επ’ ουδενί οδηγούν προς μία απελευθερωτική κατεύθυνση. Έχουν, όμως, σημασία για το σύστημα που χρησιμοποιούν οι κρατούντες προκειμένου να εξαπατήσουν τους σκλάβους της εποχής μας κάνοντας τους να πιστεύουν πως έχουν δικαιώματα, πως συμμετέχουν στα όσα γίνονται, ενώ στην πραγματικότητα απλώς εφαρμόζουν τα όσα τους ορίζουν οι θεσμοί και οι μηχανισμοί και όσοι πίσω από αυτούς πραγματικά καθορίζουν την ζωή τους. Βοηθούν, με απλά λόγια , στο να διατηρούν τις ψευδαισθήσεις τους οι σκλαβωμένοι, αλλά και να γίνονται αποδεκτοί οι σχεδιασμοί των κρατούντων. Όποτε τα εκλογικά αποτελέσματα δεν τους διευκολύνουν στα σχέδιά τους τότε, ακολουθούν διάφορες «παρακαμπτήριες» με διάφορα προσχήματα. Αν πάμε και λίγο μακρυά θα διαπιστώσουμε ότι μετά την «αραβική άνοιξη» έγιναν εκλογές στην Αίγυπτο. Το αποτέλεσμα δεν άρεσε σε κάποια κομμάτια της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας. Οπότε, κατέβηκε ο στρατός και σφαγιάστηκε το σύμπαν. Αλλά μήπως το ίδιο δεν έχει γίνει κατά κόρον στον ελλαδικό χώρο, όταν με τα «κουκιά» δεν μπορούσαν να εξυπηρετηθούν τα βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα σχέδια της εξουσίας; Μπορεί, για παράδειγμα, να ξεχαστεί πως προδικτατορικά η Ένωση Κέντρου του Παπανδρέου διαλύθηκε παρά το συντριπτικό υπέρ της εκλογικό αποτέλεσμα;
«Μα», θα πει κάποιος, «χρειαζόταν να χρησιμοποιηθεί το κόμμα της Χρυσής Αυγής για να περάσουν ολοκληρωτικοί σχεδιασμοί; Εσείς ισχυρίζεσθε ότι δεν έχουν σχέση οι ψήφοι και η γνώμη του πληθυσμού». Η απάντηση είναι βγαλμένη μέσα από την ίδια την πραγματικότητα. Όλα όσα σχεδιάζονται θα γίνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Είναι, όμως, άλλο πράγμα να στηρίζονται στην τυπική ισχύ του κρατικού μηχανισμού και των νόμων και άλλο να υπάρχει και η συναίνεση ενός κοινωνικού κομματιού. Αλλοιώς, για παράδειγμα, βγαίνει στους δρόμους και τίθεται σε εφαρμογή η χρήση μιας ομάδας ΔΕΛΤΑ με βάση μία αόριστη «ανάγκη αντιμετώπισης του εγκλήματος» κι αλλοιώς είναι να έχει και τις επευφημίες των καταστηματαρχών της οδού Σκουφά και του Κολωνακίου που τους σπάστηκαν τα μαγαζιά.
Οι τελείως ολοκληρωτικού τύπου μέθοδοι που χρησιμοποιούνται προκειμένου να περιορισθεί το κόμμα της Χρυσής Αυγής, δεν είναι καταστάσεις οι οποίες θα πρέπει να προσπερνώνται με αδιαφορία ή επιπολαιότητα. Δεν θα χρησιμοποιήσω παραδείγματα, αφού κάθε νοήμων μπορεί να αντιληφθεί που είναι δυνατόν να οδηγήσουν τα όσα γράφονται, διαδίδονται ή δημοσιοποιούνται μέσα από τα τηλεοπτικά κανάλια, τα ραδιόφωνα και τα διαδικτυακά μπλογκ. Ο Οργουελικός χαρακτήρας κυριαρχεί σε τέτοιο βαθμό, όπου το ψέμα και το πραγματικό χάνονται προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες των κρατούντων σε έναν ενδοεξουσιαστικό πόλεμο, όπου οι αναρχικοί δεν έχουμε κανένα λόγο να συμμετάσχουμε.
Θα θυμίσω, ότι στο παρελθόν οι αναρχικοί είχαμε αντιμετωπίσει την ίδια συστράτευση των δυνάμεων της εξουσίας εναντίον μας (εννοείται και των χρυσαυγητών) προκειμένου σε μία δύσκολη και μεταβατική περίοδο που διένυε η εξουσία, να καταπνιγεί αλλά και να λασπολογηθεί το εξεγερτικό πνεύμα, που αναδείχτηκε μέσα από την Εξέγερση του 1995.
Ο ολοκληρωτισμός που υπήρξε τότε, αναδεικνύεται και τώρα. Όταν οι ανάγκες των κυρίαρχων δυνάμεων του συστήματος το επιβάλλουν, τότε οι μάσκες πέφτουν και εμφανίζεται το προσωπείο των αδίστακτων εξουσιαστών, που συνήθως καλύπτεται μέσα από τις κοινοβουλευτικές φιοριτούρες.
Το εφεύρημα του «συνταγματικού τόξου» είναι η βάση πάνω στην οποία θα μπουν τα θεμέλια του μεταμνημονιακού καθεστώτος στον Ελλαδικό χώρο, στη γραμμή που επιτάσσει η ενοποιημένη κυριαρχίας. Ήδη η διαπραγμάτευση των κανόνων που θα υπάρξουν φτάνει μέχρι και στην αναθεώρηση του συντάγματος το οποίο απαγορεύει (λόγω ΚΚΕ, όπως ήδη αναφέραμε), το να τεθεί εκτός νόμου ένα κοινοβουλευτικό κόμμα. Αυτές οι σκληρές διαπραγματεύσεις έχουν σχέση και με την διατύπωση του Χρύσανθου Λαζαρίδη πως και ο Σύριζα είναι εκτός «Συνταγματικού τόξου». Αυτό σημαίνει περισσότερα εχέγγυα συμμόρφωσης. Ας το λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν τους οι όποιοι συνοδοιπόροι ή υποστηρικτές από τον λεγόμενο A.-A. χώρο.
Ας μην λησμονούμε ούτε στιγμή πως ως αναρχικοί ήμασταν ανέκαθεν και θα παραμείνουμε εσαεί εκτός οποιουδήποτε «συνταγματικού τόξου».
Μέσω της επίθεσης στο κόμμα της Χρυσής Αυγής, όμως, παίζεται και στήνεται όλο το πλαίσιο των εξουσιαστικών σχεδιασμών, από-ενοχοποιούνται τα υπόλοιπα κόμματα από τις διαρκείς εγκληματικές τους ενέργειες και οι μερίδες της κυριαρχίας, των οποίων τα συμφέρονται θέλει να εξυπηρετήσει μπαίνουν στην γωνία.
Ήδη, με αφορμή διάφορες κινήσεις της, άνοιξε ο δρόμος σε μια σειρά απαγορεύσεων, όπως συγκεντρώσεων σε πλατείες ακόμα και σε ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα. Επανέρχεται η πρακτική της συλλογικής ευθύνης, έντυπα που κυκλοφορούν κανονικά θεωρούνται στοιχεία που πιστοποιούν μία εγκληματική πράξη, ή συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, τηλεφωνικά και άλλου είδους απόρρητα αίρονται (όχι πως αυτό δεν γινόταν και δεν συνεχίζει να γίνεται διαρκώς και ανεπίσημα όποτε η εξουσία θεωρεί κάτι τέτοιο αναγκαίο, απλά οι διαδικασίες βαίνουν προς απλοποίηση και καθιέρωση).
Είναι φανερό, πως το να τεθεί εκτός νόμου το κόμμα της Χρυσής Αυγής είναι αντίθετο με το σύνταγμά τους. Το να καταδικαστούν κάποια από τα στελέχη ή τους βουλευτές της για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση ανοίγει το δρόμο για συνταγματική μεταρρύθμιση. Η υπέρβαση των ορίων του συντάγματός τους έχει πρακτικά γίνει. Προηγούμενα με την ψήφιση των μνημονίων τώρα με αφορμή την Χρυσή Αυγή σε ακόμη πιο διευρυμένη βάση.
Αυτό που ανησυχεί τον Τσίπρα και τον κάνει να αρνείται στο να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή αυτήν την στιγμή είναι πως οι διαπραγματεύσεις –για τους μετα-μνημονιακούς όρους με βάση τους οποίους θα συμπορευτούν οι υπάλληλοι της ενοποιημένης ευρωπαϊκής κυριαρχίας στον ελλαδικό χώρο, δηλαδή τα κόμματα του «συνταγματικού τόξου»– δεν έχουν καταλήξει σε κοινή αποδοχή και όπως δείχνουν τα πράγματα αναμένεται να είναι σκληρές και υπόγειες. Για να μπει για τα καλά ο Σύριζα στο «συνταγματικό τόξο» θα υπάρξουν κι άλλες εξελίξεις. Γι’ αυτό καλά θα κάνουν όσοι επιχαίρουν στα φανερά ή στα κρυφά για τις, όποιας μορφής, διώξεις ή «διώξεις» κατά του κόμματος της Χρυσής Αυγής να είναι, τουλάχιστον, επιφυλακτικοί. Ήδη καθιερώνονται οι πλέον απεχθείς κατασταλτικές πρακτικές κι αυτό είναι το σημείο που έχει μεγάλη σημασία.
Όσοι αντιλαμβάνονται την σημασία της αναρχικής θέσης και στάσης παραμένουν αμετακίνητοι μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τους ότι τα όσα υποτίθεται πως πλήττουν μόνον το κόμμα της Χρυσής Αυγής έχουν χρησιμοποιηθεί και θα ξαναχρησιμοποιηθούν (με τρόπο που ενδεχομένως δεν θα αφήνει περιθώρια αντιμετώπισής τους) με το παραπάνω εναντίον του αναρχικού αγώνα. Τότε είναι που θα γίνει φανερό πως ο ολοκληρωτισμός που στήνεται είναι πολύ χειρότερος από τον «φασισμό» που υποτίθεται που πολεμά το «συνταγματικό τόξο».Η κατανόηση του γίγνεσθαι έχει, επομένως, μεγάλη σημασία ώστε να αποφεύγεται η ρίψη νερού στα αυλάκια της εξουσίας στο όνομα του αντιφασισμού και στο «πνεύμα» του φανατισμού."
Η. Α.
http://anarchypress.wordpress.com/
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η ανθυπαστυνόμος - χασάπης της Χρυσής Αυγής
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πλήρωσε και διέψευσε ο Φωκικός
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
