2013-11-03 11:17:34
Η παρακάτω προσωπική ιστορία μου ήρθε στο νου με ένα κάπως περίεργο χαμόγελο καθώς παρακολουθώ τις απίστευτες εξελίξεις με την φορολόγηση των ακινήτων, το παζάρι της «ειπραξιμότητας» (τον συντελεστή του Σελεμή), και την μαγική ανάπτυξη του κ. Σαμαρά που έχει εξελιχθεί σε ένα ωραιότατο κούρεμα των αποταμιεύσεων των Ελλήνων.
Τα ποσά είναι αληθή με μικροαποκλίσεις που οφείλονται στην κακή μου μνήμη. Ισως να ξέχασα κάποιο κόστος παρά να πρόσθεσα κάτι όμως.
Στο τέλος του 2011, ενώ η κρίση είχε ήδη δείξει τα δόντια της, πούλησα ένα ακίνητο, που είχα μαζί με τον πατέρα μου (ψιλή κυριότητα και επικαρπία κατ’αντιστοιχία), ο οποίος το είχε αγοράσει από άλλον ιδιοκτήτη πριν αρκετά χρόνια.
Μια ημιϋπόγεια αποθήκη 74 τμ, η οποία είχε την ατυχία να βρίσκεται πίσω από το Καλλιμάρμαρο, σε μια θεωρούμενη «ακριβή» περιοχή της Αθήνας.
Το ακίνητο δεν έβρισκε ενοικιαστή και όταν βρήκε λόγω της κρίσης εγκαταλείφθηκε σύντομα
. Ο παλαιότερος ενοικιαστής το είχε εγκαταλείψει με αρκετά απλήρωτα ενοίκια και με κόστος έξωσης που ανήλθε σε 3.000 ευρώ. Φυσικά δεν έγινε ποτέ δυνατό να εισπραχθούν (παρότι για να γίνει αγωγή πληρώθηκε φόρος εισοδήματος για αυτά τα ανείσπρακτα). Για να εισπραχθούν θα έπρεπε να βρεθεί κάποιο ακίνητο στο όνομά του ενοικιαστή για να μπορέσει να κινηθεί η διαδικασία της κατάσχεσης και πλειστηριασμού με υψηλό κόστος και αυτή (και ψάχνοντας σε όλα τα υποθηκοφυλακεία της χώρας προφανώς). Τα στοιχεία των τραπεζικών λογαριασμών και της φορολογικής δήλωσης παρότι υπάρχει τελεσίδικη απόφαση δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν από ιδιώτη προς ιδιώτη.
Ετσι το κράτος έχει απαρνηθεί την βασική συστατική του υποχρέωση να εφαρμόζει τον νόμο και να λύνει τις διαφορές μεταξύ πολιτών. Τον εφαρμόζει μόνο και όσο τον εφαρμόζει για ό,τι οφείλεται προς αυτό το ίδιο. Ούτε για ό,τι οφείλεται από πολίτη σε πολίτη, ούτε από το δημόσιο προς ιδιώτες. Αυτό όμως είναι μια άλλη πικρή και ελάχιστα λογική ιστορία.
Επίσης είχαν ήδη καταβληθεί λίγο νωρίτερα μερικές εκατοντάδες ευρώ προς το κτηματολόγιο για να κτηματολογηθεί το ακίνητο με τα δύο του τα πατάρια για τα οποία θα μιλήσουμε παρακάτω, παρότι το κτηματολόγιο το είχαμε πληρώσει και πάλι ως φορολογούμενοι με κοινοτικά και με εθνικά λεφτά σε εποχές άλλες ενός περιθρύλητου και περιέργως άφαντου υπουργού. Περασμένα ξαχασμένα (;) που λέει και ο θυμόσοφος λαός.
Χαλάλι όμως αν και ακόμη δεν έχουμε καταλάβει τι ακριβώς χρειάζεται το κτηματολόγιο. Καθώς εάν υπήρχε το φασματικό αυτό κιτάπι, που κοντεύει να κοστίσει όσο η περιουσία που καταγράφει, δεν θα χρειάζονταν κανονικά οι περισσότερες από τις δαπάνες και διαδικασίες που ακολουθούν.
Η αξία της συναλλαγής (η τιμή που συμφωνήθηκε και πληρώθηκε από τον αγοραστή προς τον πωλητή): 16.000 ευρώ. Προφανώς δεν βρήκα τίποτα καλύτερο και δεν είχα καμιά πρόθεση να συνεχίσω να πληρώνω τις δαπάνες των κοινοχρήστων, να υπολογίζεται στους διάφορους φόρους ακινήτων κλπ. Το ρεύμα ήταν κομμένο από καιρό.
Είχα επίσης την ατυχία ο εργολάβος που κατασκεύασε την πολυκατοικία να έχει την ατυχή έμπνευση να φτιάξει και 2 πατάρια σαν αυτά που έχουμε στα σπίτια μας, πριν από περίπου 40 χρόνια, όταν κατασκευάστηκε το κτήριο, (ύψους 1,5 μέτρων και μεγέθους 12 τμ και τα δύο μαζί) σε μια παρακείμενη εσοχή που προφανώς του περίσσευε.
Για να γίνει δυνατή η αγοραπωλησία έπρεπε να πληρωθούν περίπου 3.500 ευρώ για την «τακτοποίηση» των χώρων αυτών που εμφανίζονταν μεν στα σχέδια της πολυκατοικίας δεν υπήρχαν δε στα σχέδια της πολεοδομίας, πολύ απλά γιατί την εποχή εκείνη αυτές οι μικρές διαρρυθμίσεις εντός της περιμέτρου του ακινήτου δεν ενδιέφεραν κανένα, και απλώς δεν κατατίθενταν. Εάν είχαν κατατεθεί προφανώς δεν θα υπήρχε καμία αντίρρηση από την πολεοδομία.
Τέτοιες αλλαγές έχουν γίνει εκατομμύρια σε όλες τις οικοδομές, από μεταφορές μεσοτοιχιών ως διαμορφώσεις χώρων, αλλά ο μηχανικός δεν μπορούσε να υπογράψει την μεταβίβαση εφόσον δεν ήταν «ακριβώς» όπως στα σχέδια της πολεοδομίας.
Έπρεπε επίσης να μετρηθεί τοπογραφικά το σύνολο της πολυκατοικίας!!, που έχει ακόμη μερικές δεκάδες διαμερίσματα, για να βεβαιώσει ο μηχανικός ότι είναι εντός των ορίων τη!!
Έπρεπε επιπροσθέτως να εκδοθεί και βεβαίωση για την «θερμική επάρκεια» ύψους ταρίφας 300 ευρώ όπως και να πληρωθούν δημοτικά τέλη άλλων 1000 ευρώ περίπου τα οποία δεν είχαν καταβληθεί καθότι δεν είχε ρεύμα για αρκετά χρόνια και επομένως δεν πληρώνονταν μέσω της ΔΕΗ (άρα ούτε και κατοίκους, άρα δεν είχε καμιά απαίτηση ανταποδοτικότητας από τον Δήμο).
Ευτυχώς δεν ζητήθηκε η αναδρομική πληρωμή της ΕΡΤ την οποία ανελλιπώς παρακολουθούσαν ποντίκια και κατσαρίδες.
Καταβλήθηκαν επίσης δικηγορικά-ταρίφα (και από τις δύο πλευρές) καθώς η παράσταση του δικηγόρου είναι απολύτως υποχρεωτική και για τους δύο αντισυμβαλλόμενους, παρότι δεν είχαμε κάτι να χωρίσουμε με τον συμπαθή αγοραστή. Και φυσικά η αμοιβή του τρίτου νομικού, επίσης ταρίφα, του συμβολαιογράφου.
Το καλύτερο το άφησα για το τέλος: η αντικειμενική αξία του ακινήτου προσδιορίστηκε σε 54.000 ευρώ. Επιβαρύνθηκε δε ιδιαίτερα γιατί είχε ένα τούρκικο καμπινέ (δεν το λες τουαλέτα) 1 χ 1 μέτρο, πράγμα που για κάποιον ακαθόριστο λόγο μετέβαλε την χρήση του ημιυπόγειου χώρου της πολυκατοικίας (με μισό μέτρο ταβάνι πάνω από το έδαφος) σε κάτι άλλο. Ο εγκέφαλός μου έχει διαγράψει την εξήγηση για προφανείς λόγους.
Επ'αυτού του ποσού υπολογίστηκε και ο φόρος μεταβίβασης που κατέβαλλε ο αγοραστής και αυτά τα χρήματα θα κληθεί να δικαιολογήσει στην εφορία που τα βρήκε.
Ετσι έχουμε και λέμε:
Για μια συναλλαγή ακινήτου πραγματικής αξίας 16.000 ευρώ κατεβλήθησαν
3500 ευρώ σε δαπάνες μηχανικού (επίσης καθορισμένες διοικητικά) και δαπάνες τακτοποίησης (δηλαδή τα μισά προς το δημόσιο)
1000 ευρώ για «ανταποδοτικά» τέλη σε ένα αδειανό ακίνητο
300 ευρώ (ταρίφα και όχι διαπραγμάτευση) για πιστοποιητικά ενεργειακής επάρκειας
3.000 ευρώ σε δικηγορικά και συμβολαιογραφικά (περίπου)
5.000 ευρώ φόρος μεταβίβασης ακινήτων
Το δημόσιο εισέπραξε άμεσα περίπου 7.500 ευρώ πλέον το μέρος του αντιστοιχεί στον ΦΠΑ που καταβλήθηκε στον μηχανικό, και στους φόρους εισοδήματος του μηχανικού και των δικηγόρων.
Διάφοροι ενδιάμεσοι περίπου 4.000 ευρώ
Ο αγοραστής κατέβαλε γύρω στις 25.000 ευρώ και ο πωλητής (αφού επιβαρύνθηκε με μέρος των δαπανών) εισέπραξε καθαρά 12.000 ευρώ.
Ο αγοραστής βρέθηκε επιπλέον με ένα ακίνητο «αντικειμενικής» αξίας 54.000 ευρώ επί του οποίου θα φορολογείται εφεξής, με τέλη ακινήτων, με τους νέους φόρους, με τα τέλη μεταβίβασης και εφόσον το χρησιμοποιεί και επαγγελματικά και ως αντικειμενικό κριτήριο εισοδήματος.
Προφανώς υπ’αυτές τις συνθήκες το τίμημα που συμφωνήθηκε ήταν τόσο χαμηλό, σχεδόν χαριστικό, αλλοιώς κανένας δεν θα βρισκόταν να το αγοράσει. Αρα το ακίνητο απαξιώθηκε και για τους ιδιοκτήτες του.
Για να ολοκληρωθεί η συναλλαγή των 16.000 ευρώ εργάστηκαν συστηματικά και επίπονα 2 καλοί νομικοί, ένας συμβολαιογράφος, ένας τεχνικός επιστήμονας (μηχανικός) και ένας δεύτερος (ενεργειακός μετρητής) παράγοντας το αντίστοιχο προϊόν για την οικονομία της χώρας, δηλαδή προσθέτοντας στην υψηλή μας παραγωγικότητα.
Εργάστηκαν επίσης από λίγο αμέτρητοι άλλοι άνθρωποι στους δήμους (χρειάστηκαν 3 τραγελαφικές επισκέψεις), στα ταμεία, σε δύο εφορίες, και φυσικά αρκετές εργάσιμες ημέρες των ενδιαφερομένων οι οποίοι έπρεπε να τρέχουν και να κουβαλούν τα χαρτιά από εδώ και από εκεί προκειμένου να ασκήσουν ένα αναφαίρετο δικαίωμά τους: να συναλλάσσονται ελεύθερα. Όταν όμως το κόστος της διαδικασίας της συναλλαγής ξεπερνάει το αποδεκτό σε σχέση με την ίδια την συναλλαγή τότε εξορισμού η ελευθερία αυτή έχει πάψει να υπάρχει και οι συναλλαγές σταματούν.
Ας θυμηθούμε τώρα κάτι ξεχασμένο:
Στο μνημόνιο είναι γραμμένο, με μαύρο μελάνι πάνω σε λευκό χαρτί, και φαρδιές πλατιές τις υπογραφές της τρόικας και της Κυβέρνησης από κάτω, ότι οι αντικειμενικές αξίες θα προσαρμοστούν στις αξίες της αγοράς παρότι κανονικά θα έπρεπε να έχουν μια απόσταση ασφαλείας 10-20% κάτω από αυτές για να αποφεύγεται ο τραγέλαφος όπως ο ανωτέρω.
Εστω κι έτσι όμως.
Ποιος δεν καταλαβαίνει γιατί η «προσαρμογή» αυτή που για κάποιον παράξενο λόγο πάντοτε λογίζονταν ως αύξηση και ποτέ ως μείωση ξεχάστηκε επιτηδείως και από την κυβέρνηση και από την τρόικα;
Και πόσο ανεγκέφαλος μπορεί να είναι κάποιος ο οποίος πιστεύει ότι μπορεί ποτέ να ανακάμψει η κτηματαγορά, να αγοράσει κάποιος έλληνας ή ξένος ένα οικόπεδο, ένα σπίτι, μια παράγκα, ένα κοτέτσι βρε αδελφέ, να μπει ένα φράγκο στην αγορά, σε μια χώρα όπου τα ακίνητα χρησιμοποιούνται εκβιαστικά σε όποιον τύχει και τα έχει για να του πάρουν ο,τι μετρητά κρατάει πάνω του;
Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι πριν έλθουν οι πεινασμένοι μικροεγκληματίες, πριν έλθει η μαφία των καλάσνικωφ, έχει ήδη εισβάλλει το ίδιο το λιμασμένο κράτος στα σπίτια μας;
Ψηλά τα χέρια λοιπόν Από το Facebook
InfoGnomon
Τα ποσά είναι αληθή με μικροαποκλίσεις που οφείλονται στην κακή μου μνήμη. Ισως να ξέχασα κάποιο κόστος παρά να πρόσθεσα κάτι όμως.
Στο τέλος του 2011, ενώ η κρίση είχε ήδη δείξει τα δόντια της, πούλησα ένα ακίνητο, που είχα μαζί με τον πατέρα μου (ψιλή κυριότητα και επικαρπία κατ’αντιστοιχία), ο οποίος το είχε αγοράσει από άλλον ιδιοκτήτη πριν αρκετά χρόνια.
Μια ημιϋπόγεια αποθήκη 74 τμ, η οποία είχε την ατυχία να βρίσκεται πίσω από το Καλλιμάρμαρο, σε μια θεωρούμενη «ακριβή» περιοχή της Αθήνας.
Το ακίνητο δεν έβρισκε ενοικιαστή και όταν βρήκε λόγω της κρίσης εγκαταλείφθηκε σύντομα
Ετσι το κράτος έχει απαρνηθεί την βασική συστατική του υποχρέωση να εφαρμόζει τον νόμο και να λύνει τις διαφορές μεταξύ πολιτών. Τον εφαρμόζει μόνο και όσο τον εφαρμόζει για ό,τι οφείλεται προς αυτό το ίδιο. Ούτε για ό,τι οφείλεται από πολίτη σε πολίτη, ούτε από το δημόσιο προς ιδιώτες. Αυτό όμως είναι μια άλλη πικρή και ελάχιστα λογική ιστορία.
Επίσης είχαν ήδη καταβληθεί λίγο νωρίτερα μερικές εκατοντάδες ευρώ προς το κτηματολόγιο για να κτηματολογηθεί το ακίνητο με τα δύο του τα πατάρια για τα οποία θα μιλήσουμε παρακάτω, παρότι το κτηματολόγιο το είχαμε πληρώσει και πάλι ως φορολογούμενοι με κοινοτικά και με εθνικά λεφτά σε εποχές άλλες ενός περιθρύλητου και περιέργως άφαντου υπουργού. Περασμένα ξαχασμένα (;) που λέει και ο θυμόσοφος λαός.
Χαλάλι όμως αν και ακόμη δεν έχουμε καταλάβει τι ακριβώς χρειάζεται το κτηματολόγιο. Καθώς εάν υπήρχε το φασματικό αυτό κιτάπι, που κοντεύει να κοστίσει όσο η περιουσία που καταγράφει, δεν θα χρειάζονταν κανονικά οι περισσότερες από τις δαπάνες και διαδικασίες που ακολουθούν.
Η αξία της συναλλαγής (η τιμή που συμφωνήθηκε και πληρώθηκε από τον αγοραστή προς τον πωλητή): 16.000 ευρώ. Προφανώς δεν βρήκα τίποτα καλύτερο και δεν είχα καμιά πρόθεση να συνεχίσω να πληρώνω τις δαπάνες των κοινοχρήστων, να υπολογίζεται στους διάφορους φόρους ακινήτων κλπ. Το ρεύμα ήταν κομμένο από καιρό.
Είχα επίσης την ατυχία ο εργολάβος που κατασκεύασε την πολυκατοικία να έχει την ατυχή έμπνευση να φτιάξει και 2 πατάρια σαν αυτά που έχουμε στα σπίτια μας, πριν από περίπου 40 χρόνια, όταν κατασκευάστηκε το κτήριο, (ύψους 1,5 μέτρων και μεγέθους 12 τμ και τα δύο μαζί) σε μια παρακείμενη εσοχή που προφανώς του περίσσευε.
Για να γίνει δυνατή η αγοραπωλησία έπρεπε να πληρωθούν περίπου 3.500 ευρώ για την «τακτοποίηση» των χώρων αυτών που εμφανίζονταν μεν στα σχέδια της πολυκατοικίας δεν υπήρχαν δε στα σχέδια της πολεοδομίας, πολύ απλά γιατί την εποχή εκείνη αυτές οι μικρές διαρρυθμίσεις εντός της περιμέτρου του ακινήτου δεν ενδιέφεραν κανένα, και απλώς δεν κατατίθενταν. Εάν είχαν κατατεθεί προφανώς δεν θα υπήρχε καμία αντίρρηση από την πολεοδομία.
Τέτοιες αλλαγές έχουν γίνει εκατομμύρια σε όλες τις οικοδομές, από μεταφορές μεσοτοιχιών ως διαμορφώσεις χώρων, αλλά ο μηχανικός δεν μπορούσε να υπογράψει την μεταβίβαση εφόσον δεν ήταν «ακριβώς» όπως στα σχέδια της πολεοδομίας.
Έπρεπε επίσης να μετρηθεί τοπογραφικά το σύνολο της πολυκατοικίας!!, που έχει ακόμη μερικές δεκάδες διαμερίσματα, για να βεβαιώσει ο μηχανικός ότι είναι εντός των ορίων τη!!
Έπρεπε επιπροσθέτως να εκδοθεί και βεβαίωση για την «θερμική επάρκεια» ύψους ταρίφας 300 ευρώ όπως και να πληρωθούν δημοτικά τέλη άλλων 1000 ευρώ περίπου τα οποία δεν είχαν καταβληθεί καθότι δεν είχε ρεύμα για αρκετά χρόνια και επομένως δεν πληρώνονταν μέσω της ΔΕΗ (άρα ούτε και κατοίκους, άρα δεν είχε καμιά απαίτηση ανταποδοτικότητας από τον Δήμο).
Ευτυχώς δεν ζητήθηκε η αναδρομική πληρωμή της ΕΡΤ την οποία ανελλιπώς παρακολουθούσαν ποντίκια και κατσαρίδες.
Καταβλήθηκαν επίσης δικηγορικά-ταρίφα (και από τις δύο πλευρές) καθώς η παράσταση του δικηγόρου είναι απολύτως υποχρεωτική και για τους δύο αντισυμβαλλόμενους, παρότι δεν είχαμε κάτι να χωρίσουμε με τον συμπαθή αγοραστή. Και φυσικά η αμοιβή του τρίτου νομικού, επίσης ταρίφα, του συμβολαιογράφου.
Το καλύτερο το άφησα για το τέλος: η αντικειμενική αξία του ακινήτου προσδιορίστηκε σε 54.000 ευρώ. Επιβαρύνθηκε δε ιδιαίτερα γιατί είχε ένα τούρκικο καμπινέ (δεν το λες τουαλέτα) 1 χ 1 μέτρο, πράγμα που για κάποιον ακαθόριστο λόγο μετέβαλε την χρήση του ημιυπόγειου χώρου της πολυκατοικίας (με μισό μέτρο ταβάνι πάνω από το έδαφος) σε κάτι άλλο. Ο εγκέφαλός μου έχει διαγράψει την εξήγηση για προφανείς λόγους.
Επ'αυτού του ποσού υπολογίστηκε και ο φόρος μεταβίβασης που κατέβαλλε ο αγοραστής και αυτά τα χρήματα θα κληθεί να δικαιολογήσει στην εφορία που τα βρήκε.
Ετσι έχουμε και λέμε:
Για μια συναλλαγή ακινήτου πραγματικής αξίας 16.000 ευρώ κατεβλήθησαν
3500 ευρώ σε δαπάνες μηχανικού (επίσης καθορισμένες διοικητικά) και δαπάνες τακτοποίησης (δηλαδή τα μισά προς το δημόσιο)
1000 ευρώ για «ανταποδοτικά» τέλη σε ένα αδειανό ακίνητο
300 ευρώ (ταρίφα και όχι διαπραγμάτευση) για πιστοποιητικά ενεργειακής επάρκειας
3.000 ευρώ σε δικηγορικά και συμβολαιογραφικά (περίπου)
5.000 ευρώ φόρος μεταβίβασης ακινήτων
Το δημόσιο εισέπραξε άμεσα περίπου 7.500 ευρώ πλέον το μέρος του αντιστοιχεί στον ΦΠΑ που καταβλήθηκε στον μηχανικό, και στους φόρους εισοδήματος του μηχανικού και των δικηγόρων.
Διάφοροι ενδιάμεσοι περίπου 4.000 ευρώ
Ο αγοραστής κατέβαλε γύρω στις 25.000 ευρώ και ο πωλητής (αφού επιβαρύνθηκε με μέρος των δαπανών) εισέπραξε καθαρά 12.000 ευρώ.
Ο αγοραστής βρέθηκε επιπλέον με ένα ακίνητο «αντικειμενικής» αξίας 54.000 ευρώ επί του οποίου θα φορολογείται εφεξής, με τέλη ακινήτων, με τους νέους φόρους, με τα τέλη μεταβίβασης και εφόσον το χρησιμοποιεί και επαγγελματικά και ως αντικειμενικό κριτήριο εισοδήματος.
Προφανώς υπ’αυτές τις συνθήκες το τίμημα που συμφωνήθηκε ήταν τόσο χαμηλό, σχεδόν χαριστικό, αλλοιώς κανένας δεν θα βρισκόταν να το αγοράσει. Αρα το ακίνητο απαξιώθηκε και για τους ιδιοκτήτες του.
Για να ολοκληρωθεί η συναλλαγή των 16.000 ευρώ εργάστηκαν συστηματικά και επίπονα 2 καλοί νομικοί, ένας συμβολαιογράφος, ένας τεχνικός επιστήμονας (μηχανικός) και ένας δεύτερος (ενεργειακός μετρητής) παράγοντας το αντίστοιχο προϊόν για την οικονομία της χώρας, δηλαδή προσθέτοντας στην υψηλή μας παραγωγικότητα.
Εργάστηκαν επίσης από λίγο αμέτρητοι άλλοι άνθρωποι στους δήμους (χρειάστηκαν 3 τραγελαφικές επισκέψεις), στα ταμεία, σε δύο εφορίες, και φυσικά αρκετές εργάσιμες ημέρες των ενδιαφερομένων οι οποίοι έπρεπε να τρέχουν και να κουβαλούν τα χαρτιά από εδώ και από εκεί προκειμένου να ασκήσουν ένα αναφαίρετο δικαίωμά τους: να συναλλάσσονται ελεύθερα. Όταν όμως το κόστος της διαδικασίας της συναλλαγής ξεπερνάει το αποδεκτό σε σχέση με την ίδια την συναλλαγή τότε εξορισμού η ελευθερία αυτή έχει πάψει να υπάρχει και οι συναλλαγές σταματούν.
Ας θυμηθούμε τώρα κάτι ξεχασμένο:
Στο μνημόνιο είναι γραμμένο, με μαύρο μελάνι πάνω σε λευκό χαρτί, και φαρδιές πλατιές τις υπογραφές της τρόικας και της Κυβέρνησης από κάτω, ότι οι αντικειμενικές αξίες θα προσαρμοστούν στις αξίες της αγοράς παρότι κανονικά θα έπρεπε να έχουν μια απόσταση ασφαλείας 10-20% κάτω από αυτές για να αποφεύγεται ο τραγέλαφος όπως ο ανωτέρω.
Εστω κι έτσι όμως.
Ποιος δεν καταλαβαίνει γιατί η «προσαρμογή» αυτή που για κάποιον παράξενο λόγο πάντοτε λογίζονταν ως αύξηση και ποτέ ως μείωση ξεχάστηκε επιτηδείως και από την κυβέρνηση και από την τρόικα;
Και πόσο ανεγκέφαλος μπορεί να είναι κάποιος ο οποίος πιστεύει ότι μπορεί ποτέ να ανακάμψει η κτηματαγορά, να αγοράσει κάποιος έλληνας ή ξένος ένα οικόπεδο, ένα σπίτι, μια παράγκα, ένα κοτέτσι βρε αδελφέ, να μπει ένα φράγκο στην αγορά, σε μια χώρα όπου τα ακίνητα χρησιμοποιούνται εκβιαστικά σε όποιον τύχει και τα έχει για να του πάρουν ο,τι μετρητά κρατάει πάνω του;
Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι πριν έλθουν οι πεινασμένοι μικροεγκληματίες, πριν έλθει η μαφία των καλάσνικωφ, έχει ήδη εισβάλλει το ίδιο το λιμασμένο κράτος στα σπίτια μας;
Ψηλά τα χέρια λοιπόν Από το Facebook
InfoGnomon
VIDEO
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τράπεζες: Πώς ετοιμάζεται η επόμενη μέρα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
