2014-08-29 21:40:12
Για τριάντα χρόνια στην οδό Καρτερού, εκεί που φιλοξενείται για δεκαετίες η ψαραγορά του Ηρακλείου, με μακραίωνη ιστορία στο... κοινωνικό «γίγνεσθαι» της πόλης, από το 1958 μέχρι το 1990, το ψαράδικο του Δημήτρη Παντερμαράκη έχει δώσει χιλιάδες τόνους ψαρικών κάθε είδους στους καταναλωτές.
Και αν κάποτε στα δίσεκτα χρόνια «το ψάρι ήταν η τροφή του φτωχού», μεταγενέστερα με την τουριστική ανάπτυξη, πήρε… δεσπόζουσα θέση στο τραπέζι του σπιτιού και στις ψαροταβέρνες «το καλό και φρέσκο ψάρι είναι είδος… πολυτελείας και πληρώνεται ακριβά». Έτσι φτάσαμε σήμερα να γυρίσουν τα πάνω κάτω, και «το ψάρι να είναι ακριβότερο από το κρέας και να το προτιμούν οι καταναλωτές κατατάσσοντάς το στην υγιεινή διατροφή του ανθρώπου».
Κοντά στην «τρύπα» του ψαράδικου των 6 τετραγωνικών μέτρων ιδιοκτησίας ιδιώτη που διαμένει στην Αθήνα, πού πριν το 1958 στέγαζε ραφείο,ανάλωσε τη ζωή του πάνω από μισό αιώνα πίσω από τον πάγκο-βιτρίνα ο μακαρίτης ο Δημήτρης Παντερμαράκης
. Μαζί με τα ψάρια, ακόμη και τον… γαύρο, αγαπούσε και τον ΟΦΗ, και κάθε πρωί τη Δευτέρα μετά τον κυριακάτικο αγώνα στο «Γεντί Κουλέ», σχολίαζε το ματς, όλες τις φορές με την ηπιότητα που τον χαρακτήριζε στις καθημερινές συναλλαγές και συναναστροφές του. Κάποιες φορές, όταν το πρωτάθλημα έφτανε στο τέλος του αγωνιούσε, όμως πάντα είχε την ελπίδα… Ήταν από τα χρόνια που «γεννήθηκε» η ομάδα, από τους θερμούς οπαδούς της που την ακολουθούσε κάποιες φορές και εκτός έδρας με μια παρέα άλλων Ηρακλειωτών Όταν πια η ομάδα του Ηρακλείου με τους φανατικούς και πιστούς φίλους της, κινδύνευε να βρεθεί στην πιο κάτω κατηγορία, ο μπάρμπα Δημήτρης δεν απογοητεύονταν και έδειχνε μια σιγουριά για την σωτηρία της και πάντα είχε την ελπίδα: Τι θα κάνει τώρα ο ΟΦΗ τον ρωτούσαν, θα χάσει την παραμονή; «Αέρες, μη φοβάσαι», απαντούσε σαν να… ήξερε! Κι όταν, έστω και στο παρά πέντε, κρατιόνταν περιχαρής το πανηγύριζε στα εσώψυχά του!
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ
Ήταν από τους τελευταίους της φουρνιάς των ψαρέμπορων στην οδό Καρτερού. Υπάρχουν και λιγοστοί ακόμη που κρατιούνται και μένουν. Οι περισσότεροι, όμως, παράδωσαν στην επόμενη γενιά και βρίσκονται εκεί γιατί «τους έχει γίνει συνήθεια σαν το ναρκωτικό», και γιατί πρέπει «να μυρίσουν ψαρίλα ή να ακουμπήσουν ψάρι». Μοιάζουν με τους βαρκάρηδες που δεν κάνουν δίχως το ιώδιο της θάλασσας, που πρέπει να βγουν ανοιχτά και να ρίξουν τα παραγάδια για την ψαριά της άλλης μέρας…
Από το 1980, παιδί ο Γιάννης Παντερμαράκης ήταν στα… πόδια του μπάρμπα Δημήτρη, δίπλα στον πάγκο και εκεί διδάχτηκε τα μυστικά της δουλειάς και παράλληλα… ακτινογράφησε όλα τα είδη των ψαριών. Επίσημα, από το 1990 έγινε το αφεντικό, αφού η… προίκα έπρεπε να έλθει στα χέρια του! Οι δυσκολίες των καιρών, εξομολογείται, ακούμπησαν όλους μας, άλλους πολύ και άλλους λιγότερο. Οι καιροί των νηστειών αυξάνουν την πελατεία, όμως τους άλλους μήνες «τα πράγματα για την επιβίωση του ψαράδικου ζορίζονται και κάποιες μέρες δεν βγαίνει ούτε μεροκάματο. Ήλθαν οι κακές εποχές για όλα τα επαγγέλματα και όποιος αντέξει».
Η κίνηση στο δρομάκι της ψαραγοράς, τέλη του Αυγούστου, είναι αισθητά μειωμένη από τις άλλες μέρες. Οι φωνές για την πραμάτεια κάποιους φέρνουν κοντά στους πάγκους και κάποιους άλλους τους κρατούν αδιάφορους. « Η αρχή κάθε μήνα που οι άνθρωποι έχουν πάρει τους μισθούς ή τις συντάξεις τους, είναι… άνοιξη για μας. Ε, όταν τελειώνει ο μήνας τα πορτοφόλια έχουν αδειάσει και περιμένουμε να μπει ο άλλος μήνας για να έλθουν και ψωνίσουν…»
ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΒΑΛΑΝΤΙΟ
Ο καταναλωτής, βέβαια, έχει «τον δικό του ψαρά» στην οδό Καρτερού, «τον εμπιστεύεται και δεν τον αλλάζει». Στον πάγκο του Γιάννη Παντερμαράκη βγαίνουν στην κοινή θέα κάθε πρωί όλων των ειδών τα ψάρια, που έρχονται νωρίς το ξημέρωμα, από όλες τις θάλασσες της οικουμένης. Ακόμη και από τη Σενεγάλη(σφυρίδα και φαγκρί) και από τη Νορβηγία(σολομός) ταξιδεύουν. Φτάνουν και από τα πελάγη της Ιεράπετρας, της Αγίας Γαλήνης, των Χανίων και του Πειραιά και από τις ιχθυόσκαλες της Εύβοιας(τσιπούρα και λαβράκι). Ψάρια για όλα τα… βαλάντια.
Ο μακαρίτης ο μπάρμπα Δημήτρης πίσω από τον πάγκο και αρκετές φορές και μπροστά, ανάμενε κάθε μέρα όλες τις δεκαετίες τους… σίγουρους. Είχε μάθει πλέον και τις μέρες και τις ώρες που θα έφταναν για να ψωνίσουν και πάντα με το χαμόγελο, έκανε την… προεργασία πριν έρθει η ώρα της αγοραπωλησίας. Αν ο πελάτης είχε ενδιαφέροντα όμοια με τα δικά του για τον ΟΦΗ, η συζήτηση έπαιρνε μάκρος…
-Τι θα κάνουμε φέτος Δημήτρη, θα τη γλιτώσουμε όπως πέρυσι ή θα πέσουμε;-
« Αέρες, μη φοβάσαι θα τη βγάλουμε», σου απαντούσε και σου έφτιαχνε τη μέρα!
Πηγή
Tromaktiko
Και αν κάποτε στα δίσεκτα χρόνια «το ψάρι ήταν η τροφή του φτωχού», μεταγενέστερα με την τουριστική ανάπτυξη, πήρε… δεσπόζουσα θέση στο τραπέζι του σπιτιού και στις ψαροταβέρνες «το καλό και φρέσκο ψάρι είναι είδος… πολυτελείας και πληρώνεται ακριβά». Έτσι φτάσαμε σήμερα να γυρίσουν τα πάνω κάτω, και «το ψάρι να είναι ακριβότερο από το κρέας και να το προτιμούν οι καταναλωτές κατατάσσοντάς το στην υγιεινή διατροφή του ανθρώπου».
Κοντά στην «τρύπα» του ψαράδικου των 6 τετραγωνικών μέτρων ιδιοκτησίας ιδιώτη που διαμένει στην Αθήνα, πού πριν το 1958 στέγαζε ραφείο,ανάλωσε τη ζωή του πάνω από μισό αιώνα πίσω από τον πάγκο-βιτρίνα ο μακαρίτης ο Δημήτρης Παντερμαράκης
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ
Ήταν από τους τελευταίους της φουρνιάς των ψαρέμπορων στην οδό Καρτερού. Υπάρχουν και λιγοστοί ακόμη που κρατιούνται και μένουν. Οι περισσότεροι, όμως, παράδωσαν στην επόμενη γενιά και βρίσκονται εκεί γιατί «τους έχει γίνει συνήθεια σαν το ναρκωτικό», και γιατί πρέπει «να μυρίσουν ψαρίλα ή να ακουμπήσουν ψάρι». Μοιάζουν με τους βαρκάρηδες που δεν κάνουν δίχως το ιώδιο της θάλασσας, που πρέπει να βγουν ανοιχτά και να ρίξουν τα παραγάδια για την ψαριά της άλλης μέρας…
Από το 1980, παιδί ο Γιάννης Παντερμαράκης ήταν στα… πόδια του μπάρμπα Δημήτρη, δίπλα στον πάγκο και εκεί διδάχτηκε τα μυστικά της δουλειάς και παράλληλα… ακτινογράφησε όλα τα είδη των ψαριών. Επίσημα, από το 1990 έγινε το αφεντικό, αφού η… προίκα έπρεπε να έλθει στα χέρια του! Οι δυσκολίες των καιρών, εξομολογείται, ακούμπησαν όλους μας, άλλους πολύ και άλλους λιγότερο. Οι καιροί των νηστειών αυξάνουν την πελατεία, όμως τους άλλους μήνες «τα πράγματα για την επιβίωση του ψαράδικου ζορίζονται και κάποιες μέρες δεν βγαίνει ούτε μεροκάματο. Ήλθαν οι κακές εποχές για όλα τα επαγγέλματα και όποιος αντέξει».
Η κίνηση στο δρομάκι της ψαραγοράς, τέλη του Αυγούστου, είναι αισθητά μειωμένη από τις άλλες μέρες. Οι φωνές για την πραμάτεια κάποιους φέρνουν κοντά στους πάγκους και κάποιους άλλους τους κρατούν αδιάφορους. « Η αρχή κάθε μήνα που οι άνθρωποι έχουν πάρει τους μισθούς ή τις συντάξεις τους, είναι… άνοιξη για μας. Ε, όταν τελειώνει ο μήνας τα πορτοφόλια έχουν αδειάσει και περιμένουμε να μπει ο άλλος μήνας για να έλθουν και ψωνίσουν…»
ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΒΑΛΑΝΤΙΟ
Ο καταναλωτής, βέβαια, έχει «τον δικό του ψαρά» στην οδό Καρτερού, «τον εμπιστεύεται και δεν τον αλλάζει». Στον πάγκο του Γιάννη Παντερμαράκη βγαίνουν στην κοινή θέα κάθε πρωί όλων των ειδών τα ψάρια, που έρχονται νωρίς το ξημέρωμα, από όλες τις θάλασσες της οικουμένης. Ακόμη και από τη Σενεγάλη(σφυρίδα και φαγκρί) και από τη Νορβηγία(σολομός) ταξιδεύουν. Φτάνουν και από τα πελάγη της Ιεράπετρας, της Αγίας Γαλήνης, των Χανίων και του Πειραιά και από τις ιχθυόσκαλες της Εύβοιας(τσιπούρα και λαβράκι). Ψάρια για όλα τα… βαλάντια.
Ο μακαρίτης ο μπάρμπα Δημήτρης πίσω από τον πάγκο και αρκετές φορές και μπροστά, ανάμενε κάθε μέρα όλες τις δεκαετίες τους… σίγουρους. Είχε μάθει πλέον και τις μέρες και τις ώρες που θα έφταναν για να ψωνίσουν και πάντα με το χαμόγελο, έκανε την… προεργασία πριν έρθει η ώρα της αγοραπωλησίας. Αν ο πελάτης είχε ενδιαφέροντα όμοια με τα δικά του για τον ΟΦΗ, η συζήτηση έπαιρνε μάκρος…
-Τι θα κάνουμε φέτος Δημήτρη, θα τη γλιτώσουμε όπως πέρυσι ή θα πέσουμε;-
« Αέρες, μη φοβάσαι θα τη βγάλουμε», σου απαντούσε και σου έφτιαχνε τη μέρα!
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πολλαπλάσια rebate σε όλα τα φάρμακα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
