2012-04-26 18:40:35
Όπως ένας ασθενής δεν μπορεί να σπριντάρει ή να τρέξει μεγάλες αποστάσεις μετά από μια σοβαρή εγχείρηση ή βαριά αρρώστια, έτσι και μια οικονομία με ένα υπερχρεωμένο δημόσιο δεν μπορεί να αναπτυχθεί πριν περάσει από το στάδιο της σταθεροποίησης.
Όπως ένας ασθενής δεν μπορεί να παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα στο κρεβάτι χωρίς κίνδυνο, έτσι και μια οικονομία δεν μπορεί να παραμείνει επί μακρόν σε ύφεση χωρίς να τεθεί σε κίνδυνο η κοινωνική συνοχή της.
Στην προκειμένη περίπτωση, η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να παραμείνει επί μακρόν ακόμη σε βαθιά ύφεση χωρίς να υπάρξουν ευρύτερες κοινωνικές αντιδράσεις, που θα βρουν πολιτική έκφραση και σε επόμενο στάδιο θα οδηγήσουν στην εγκατάλειψη του ευρώ.
Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη να περάσει η οικονομία σε φάση σταθεροποίησης από την επόμενη χρονιά και από εκεί και πέρα σε ανάπτυξη.
Όμως, για να συμβεί αυτό δεν αρκεί η βούληση της ελληνικής πλευράς από τη στιγμή που στη χώρα έχει μπει στενός δημοσιονομικός κορσές, η νομισματική πολιτική καθορίζεται στη Φρανκφούρτη και δεν καθορίζει την πορεία του κοινού νομίσματος, δηλαδή του ευρώ.
Απαιτείται επίσης ο ενστερνισμός της άποψης περί ανάπτυξης από εκείνους που λαμβάνουν τις αποφάσεις σε κορυφαίο επίπεδο στην Ε.Ε., δηλαδή της Γερμανίας και της Γαλλίας.
Αν και έχουμε ενστάσεις για μερικές από τις προτάσεις του σοσιαλιστή υποψήφιου στις γαλλικές προεδρικές εκλογές Φρ. Ολάντ, θεωρούμε ότι τυχόν εκλογή του θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανάληψη πανευρωπαϊκών πρωτοβουλιών για την ανάπτυξη, διοχετεύοντας περισσότερα κεφάλαια προς την Ελλάδα.
Μας είναι δύσκολο να σκεφθούμε πως η κ. Μέρκελ θα μπορούσε να απορρίψει ιδέες όπως η έκδοση ευρωομολόγων για τη χρηματοδότηση μεγάλων έργων υποδομής ή την κεφαλαιακή ενίσχυση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, διακινδυνεύοντας τη σχέση της με τη Γαλλία, που θα οδηγούσε ουσιαστικά τη χώρα της σε απομόνωση.
Επομένως, τυχόν εκλογή του κ. Ολάντ, σε συνδυασμό με τη διαπίστωση ολοένα και περισσότερων κοινοτικών αξιωματούχων και κυβερνήσεων ότι η εφαρμογή πολιτικών αυστηρής λιτότητας υπό συνθήκες ύφεσης οδηγεί σε φαύλο κύκλο, υπονομεύοντας τη βιωσιμότητα του χρέους και το ευρώ, μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική για την ανάπτυξη.
Όμως, εμείς στην Ελλάδα δεν θα πρέπει να έχουμε αυταπάτες.
Η ανάληψη περισσότερων αναπτυξιακών πρωτοβουλιών και η υλοποίηση πρότζεκτ με περισσότερο κοινοτικό χρήμα δεν σημαίνει χαλάρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής.
Στην καλύτερη περίπτωση ίσως σημαίνει χρονική επέκταση των περικοπών των κρατικών δαπανών ύψους 11 δισ. ευρώ για μία ακόμη χρονιά, δηλαδή μέχρι και το 2015, χωρίς όμως επιπρόσθετη χρηματοδότηση από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ.
Δυστυχώς, η Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλες χώρες της ευρωζώνης, δεν μπορεί να ελπίζει σε βοήθεια από το δημοσιονομικό σκέλος, γιατί έχει το υψηλότερο δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ και ανειλημμένες υποχρεώσεις μέσω του μνημονίου ΙΙ για μείωσή του στο 120% του ΑΕΠ το 2020.
Για να σταθεροποιηθεί και εν συνεχεία να ανακάμψει η ελληνική οικονομία θα πρέπει πρωτίστως να τονωθούν οι επενδύσεις και οι εξαγωγές και να υποκατασταθούν οι εισαγωγές.
Γι’ αυτόν τον σκοπό, η χώρα δεν μπορεί να περιμένει πολλά από το άνοιγμα κάποιων αγορών και επαγγελμάτων το επόμενο 12μηνο, γιατί έχει καθυστερήσει αρκετά και απαιτείται χρόνος για να φανούν τα οφέλη στο κοινωνικό σύνολο και στην οικονομία.
Απαιτείται λοιπόν κάτι παραπάνω, που θα έχει τις ευλογίες των διεθνών πιστωτών μας και την ευρύτερη δυνατή πολιτική και κοινωνική στήριξη στο εσωτερικό.
Ουσιαστικά, ένα μνημόνιο ανάπτυξης, που θα βάζει στόχους και χρονοδιαγράμματα για διάφορα αναπτυξιακά πρότζεκτ την περίοδο 2012-2015, με εξασφαλισμένη κοινοτική και τραπεζική χρηματοδότηση.
Ένα μνημόνιο ανάπτυξης που θα τρέχει παράλληλα με το υφιστάμενο μνημόνιο ΙΙ και θα έχει σκοπό τη μόχλευση όσο το δυνατόν περισσότερων κεφαλαίων του ιδιωτικού τομέα για την τόνωση της οικονομικής δραστηριότητας και τη δημιουργία χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας.
Τα βράδυ της 6ης Μαΐου θα ξέρουμε αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό.
Dr. Money
πηγή: euro2day.gr
Όπως ένας ασθενής δεν μπορεί να παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα στο κρεβάτι χωρίς κίνδυνο, έτσι και μια οικονομία δεν μπορεί να παραμείνει επί μακρόν σε ύφεση χωρίς να τεθεί σε κίνδυνο η κοινωνική συνοχή της.
Στην προκειμένη περίπτωση, η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να παραμείνει επί μακρόν ακόμη σε βαθιά ύφεση χωρίς να υπάρξουν ευρύτερες κοινωνικές αντιδράσεις, που θα βρουν πολιτική έκφραση και σε επόμενο στάδιο θα οδηγήσουν στην εγκατάλειψη του ευρώ.
Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη να περάσει η οικονομία σε φάση σταθεροποίησης από την επόμενη χρονιά και από εκεί και πέρα σε ανάπτυξη.
Όμως, για να συμβεί αυτό δεν αρκεί η βούληση της ελληνικής πλευράς από τη στιγμή που στη χώρα έχει μπει στενός δημοσιονομικός κορσές, η νομισματική πολιτική καθορίζεται στη Φρανκφούρτη και δεν καθορίζει την πορεία του κοινού νομίσματος, δηλαδή του ευρώ.
Απαιτείται επίσης ο ενστερνισμός της άποψης περί ανάπτυξης από εκείνους που λαμβάνουν τις αποφάσεις σε κορυφαίο επίπεδο στην Ε.Ε., δηλαδή της Γερμανίας και της Γαλλίας.
Αν και έχουμε ενστάσεις για μερικές από τις προτάσεις του σοσιαλιστή υποψήφιου στις γαλλικές προεδρικές εκλογές Φρ. Ολάντ, θεωρούμε ότι τυχόν εκλογή του θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανάληψη πανευρωπαϊκών πρωτοβουλιών για την ανάπτυξη, διοχετεύοντας περισσότερα κεφάλαια προς την Ελλάδα.
Μας είναι δύσκολο να σκεφθούμε πως η κ. Μέρκελ θα μπορούσε να απορρίψει ιδέες όπως η έκδοση ευρωομολόγων για τη χρηματοδότηση μεγάλων έργων υποδομής ή την κεφαλαιακή ενίσχυση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, διακινδυνεύοντας τη σχέση της με τη Γαλλία, που θα οδηγούσε ουσιαστικά τη χώρα της σε απομόνωση.
Επομένως, τυχόν εκλογή του κ. Ολάντ, σε συνδυασμό με τη διαπίστωση ολοένα και περισσότερων κοινοτικών αξιωματούχων και κυβερνήσεων ότι η εφαρμογή πολιτικών αυστηρής λιτότητας υπό συνθήκες ύφεσης οδηγεί σε φαύλο κύκλο, υπονομεύοντας τη βιωσιμότητα του χρέους και το ευρώ, μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική για την ανάπτυξη.
Όμως, εμείς στην Ελλάδα δεν θα πρέπει να έχουμε αυταπάτες.
Η ανάληψη περισσότερων αναπτυξιακών πρωτοβουλιών και η υλοποίηση πρότζεκτ με περισσότερο κοινοτικό χρήμα δεν σημαίνει χαλάρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής.
Στην καλύτερη περίπτωση ίσως σημαίνει χρονική επέκταση των περικοπών των κρατικών δαπανών ύψους 11 δισ. ευρώ για μία ακόμη χρονιά, δηλαδή μέχρι και το 2015, χωρίς όμως επιπρόσθετη χρηματοδότηση από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ.
Δυστυχώς, η Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλες χώρες της ευρωζώνης, δεν μπορεί να ελπίζει σε βοήθεια από το δημοσιονομικό σκέλος, γιατί έχει το υψηλότερο δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ και ανειλημμένες υποχρεώσεις μέσω του μνημονίου ΙΙ για μείωσή του στο 120% του ΑΕΠ το 2020.
Για να σταθεροποιηθεί και εν συνεχεία να ανακάμψει η ελληνική οικονομία θα πρέπει πρωτίστως να τονωθούν οι επενδύσεις και οι εξαγωγές και να υποκατασταθούν οι εισαγωγές.
Γι’ αυτόν τον σκοπό, η χώρα δεν μπορεί να περιμένει πολλά από το άνοιγμα κάποιων αγορών και επαγγελμάτων το επόμενο 12μηνο, γιατί έχει καθυστερήσει αρκετά και απαιτείται χρόνος για να φανούν τα οφέλη στο κοινωνικό σύνολο και στην οικονομία.
Απαιτείται λοιπόν κάτι παραπάνω, που θα έχει τις ευλογίες των διεθνών πιστωτών μας και την ευρύτερη δυνατή πολιτική και κοινωνική στήριξη στο εσωτερικό.
Ουσιαστικά, ένα μνημόνιο ανάπτυξης, που θα βάζει στόχους και χρονοδιαγράμματα για διάφορα αναπτυξιακά πρότζεκτ την περίοδο 2012-2015, με εξασφαλισμένη κοινοτική και τραπεζική χρηματοδότηση.
Ένα μνημόνιο ανάπτυξης που θα τρέχει παράλληλα με το υφιστάμενο μνημόνιο ΙΙ και θα έχει σκοπό τη μόχλευση όσο το δυνατόν περισσότερων κεφαλαίων του ιδιωτικού τομέα για την τόνωση της οικονομικής δραστηριότητας και τη δημιουργία χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας.
Τα βράδυ της 6ης Μαΐου θα ξέρουμε αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό.
Dr. Money
πηγή: euro2day.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τέλος στα «χρυσά» εφάπαξ πολλών ασφαλιστικών ταμείων
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Grosjean, ο μελλοντικός Πρωταθλητής»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
