2014-10-12 16:28:45
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Χαρά. Η Χαρά ήταν από τα πιο χαρούμενα παιδιά που υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο... Πάντα χαμογελούσε και πάντα προσπαθούσε να κάνει και τους άλλους να χαμογελάνε. Έτσι όλοι την αγαπούσανε και την ήθελαν για φίλη τους.
Η Χαρά είχε πολλούς φίλους. Οι καλύτεροι της φίλοι όμως ήταν η Ελπίδα και η Ζωή και το αγαπημένο τους παιχνίδι ήταν το ΄΄Εχω, θελω, μπορώ΄΄. Αυτό είναι ένα παιχνίδι που δημιούργησαν εκείνες, μια μέρα που καθόντουσαν κάτω από τον ίσκιο ενός μεγάλου πλάτανου κουρασμένες από το κρυφτό που για ώρες έπαιζαν . Ήθελαν να βρουν κάτι πρωτότυπο. Ένα παιχνίδι που θα τους ταιριάζει, που δεν θα είναι βαρετό. Είχε περάσει ώρα αλλά δεν μπορούσαν να σκεφτούν τίποτα. Ξαφνικά τα μάτια της Ζωής άστραψαν. Γύρισε το κεφάλι της και κοίταξε τις φίλες της. Χωρίς να πούνε τίποτα κατάλαβαν ότι μόλις είχαν βρεί το νέο τους παιχνίδι. Γιατί έτσι είναι οι πραγματικοί φίλοι. Καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο με μια ματιά. Έτσι λοιπόν η Ζωή είπε ΄΄ΕΧΩ΄΄. Η Χαρά την κοίταξε, χαμογέλασε ανασήκωσε τους ώμους της και είπε: εγώ όμως… ΄΄ΘΕΛΩ΄΄. Τώρα ήταν η σειρά της Ελπίδας. Έκλεισε το μάτι στις φίλες της και είπε: ΄΄ΜΠΟΡΩ΄΄ .
Και κάπως έτσι το παιχνίδι μόλις είχε ξεκινήσει.
Η Ζωή είπε :΄΄ Έχω εσάς΄΄
Η Χαρά σύνεχισε :΄΄Θέλω να σας εχω για πάντα΄΄
Και η Ελπίδα συμπλήρωσε:΄΄Μπορώ να μας φανταστώ για πάντα μαζί ΄΄
΄΄Εχω αρκετό χρόνο μέχρι να με φωνάξει ο μπαμπάς μου να γυρίσω σπίτι
΄΄Θέλω όσο χρόνο έχω μέχρι να με φωνάξει ο μπαμπάς να γυρίσω σπίτι, να χαμογελάω΄΄
΄΄Μπορώ να περάσω τον χρόνο μου μέχρι να γυρίσω σπίτι κάνοντας πραγματικότητα όσα ονειρεύομαι ΄΄.
Ενθουσιασμένες οι τρείς φίλες με το νέο τους παιχνίδι θέλησαν να βρούν και άλλα παιδιά να τους το μάθουν και να παίζουν όλοι μαζί. Συμφώνησαν πως θα ήταν ακόμα πιο ενδιαφέρον έτσι. Λίγα μέτρα μακριά, κάτω από ένα άλλο δέντρο είδαν 4 παιδιά να κάθονται. Ήταν δύο κορίτσια, η Απουσία και η Απογοητευση και 2 αγόρια ο Φόβος και ο Θυμός. Φαινόντουσαν όλοι συνομήλικοι με τις τρείς φίλες. Παρόλα αυτά οι 3 φίλες κατάλαβαν αμέσως ότι μάλλον το μόνο κοινό που είχαν με τους 4 νέους πιθανούς συμπαίχτες τους, ήταν η ηλικία τους. Αρχικά τις προβλημάτισε αυτό. Στην συνέχεια όμως θέλησαν να μάθουν γιατί τα πρόσωπα τους είναι τόσο διαφορετικά από τα δικά τους. Δεν χαμογελάγανε. Η έκφραση τους ήταν άγνωστη για την Χαρά και την Ελπίδα. Μόνο η Ζωή είχε ξαναδεί αυτό το βλέμμα και γι αυτό ήταν η πιο διστακτική.
΄΄Εχω την εντύπωση ότι θα ήταν καλύτερο αν ψάχναμε λίγο περισσότερο να βρούμε άλλα παιδιά για να παίξουμε΄΄
Η Χαρά είπε ΄΄Θέλω να πάμε κοντά τους , να τους γνωρίσουμε, να τους εξηγήσουμε το παιχνίδι μας και να χαρούν και εκείνοι όπως εμείς’’.
Η Ελπίδα είπε ΄΄Μπορώ να τους κάνω να αλλάξουν έκφραση. Τουλάχιστον, μπορώ να προσπαθήσω.
Τελικά η Ζωή υποχώρησε αφού ήταν μειοψηφία και πλησίασαν τα τέσσερα παιδιά. Οι 4 φίλοι καθώς είδαν τα 3 κορίτσια να πλησιάζουν άρχισαν να σιγοψιθυρίζουν.
Πρώτος μίλησε ο Θυμός ΄΄ Δεν Θέλω νέα άτομα στην παρέα μας. Ελπίζω να μην έρχονται σε μας.΄΄
Μετά πήρε τον λόγο ο Φόβος ΄΄ Εγώ φεύγω γρήγορα. Ίσως θέλουν να μας κλέψουν.΄΄
Στην συνέχεια ήταν η σειρά της Απογοήτευσης ΄΄Δεν μπορώνα σας καταλάβω. Γιατί το συζητάτε. Έτσι κι αλλιώς δεν θα έρχονται σε μας.΄΄
Τελευταία μίλησε η Απουσία΄΄. Δεν έχω ψευδαισθήσεις. Μην ανησυχείτε. Έτσι κι αλλιώς ακόμα και να έρθουν σύντομα θα φύγουν΄΄.
Μέχρι να μιλήσουν όλοι ,τα κορίτσια είχαν ήδη φτάσει χαμογελαστές. Η υποδοχή δεν ήταν όπως την περίμεναν. Τα τέσσερα παιδιά δεν υποδέχτηκαν με θέρμη τα τρια κορίτσια. Παρόλα αυτά η Ζωη, η Χαρά και η Ελπίδα είχαν αποφασίσει να βάλουν στο παιχνίδι τους αυτά τα 4 τόσο διαφορετικά από εκείνες παιδιά και ας μην μπορούσαν να εξηγήσουν το γιατί. Συστηθήκανε και τελικά πείσανε τους νέους τους φίλους να συμμετέχουν στο παιχνίδι τους. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι τα 4 παιδιά δέχτηκαν με την προϋπόθεση να προσθέσει ο Φόβος την λέξη ΄΄φύγω΄΄ δίπλα στο Θέλω και όποιος θέλει να μπορεί να χρησιμοποιεί άρνηση. Αυτή η εξέλιξη αρχικά δεν άρεσε καθόλου στις 3 φίλες μα στην συνέχεια δέχτηκαν να δοκιμάσουν.Ήξεραν καλά πως σε μια φιλία, αλλά και σε οποιαδήποτε μορφής σχέσης, πρέπει να είσαι έτοιμος να κάνει κάποιες υποχωρήσεις.
Και έτσι το παιχνίδι απέκτησε 7 συμμετέχοντες και κάποιους νέους κανόνες.
΄΄Εχω 4 καινουργιους φίλους ΄΄
΄΄Θέλω να περάσουμε όμορφα και να γελάσουμε πολύ με τους νέους μας φίλους΄΄
΄΄Μπορώ να είμαι και αύριο εδώ για να ξαναπαίξουμε όλοι μαζί΄΄
΄΄Δεν θέλω να συναντηθούμε και αύριο.΄΄
΄΄Θέλω να φύγω. Ήταν λάθος να σας ακολουθήσω. Δεν σας ξέρω καν΄΄
΄΄Δεν μπορώ βρώ κάτι ενδιαφέρον σε αυτό το παιχνίδι. Το περίμενα πιο συναρπαστικό.΄΄
΄΄Δεν έχω δεί άλλα παιδιά να παίζουν τριγύρω. Που έχουν εξαφανιστεί όλα?΄΄
Μετα τον πρώτο γύρο του παιχνιδιού η Χαρά η Ζωή και η Ελπίδα κοιτάχτηκαν απορημένες. Το παιχνίδι τους πια δεν ήταν διασκεδαστικό. Ένιωθαν διαφορετικά. Κυρίως η Ζωή. Σαν να της κοβόταν το οξυγόνο. Ένιωθε πως δυσκολευόταν να αναπνεύσει. Το ήξερε όμως το συναίσθημα αυτό. Το είχε ξανανιώσει πιο παλιά. ¨Ήξερε καλά πια πως δεν θα είναι ποτέ η ίδια. Αυτός ήταν ο λόγος που ήταν τόσο διστακτική στην αρχή. Τώρα όμως ήταν αργά. Είχαν αποφασίσει να τους κάνουν φίλους τους και πραγματικά ήθελαν να βρουν ένα τρόπο να συνυπάρξουν αρμονικά.
΄΄ Έχω ένα περίεργο συναίσθημα. Κάτι με βαραίνει΄΄
΄΄Θέλω να διώξω το βάρος από πάνω σου και να σε δω να χαμογελάς ξανά΄΄
΄΄Μπορώ να σας βοηθήσω΄΄
΄΄Δεν θέλω να γίνομαι βάρος σε κανέναν. Αμα δεν σας αρεσει η παρέα μου να το πείτε΄΄
΄΄Θέλω να φύγω από εδώ τώρα. Μάλλον δεν με συμπαθείτε΄΄
΄΄Δεν μπορώ να μείνω άλλο. Η μέρα μου γίνεται όλο και χειρότερη΄΄
΄΄Δεν έχω τίποτα να χάσω ακόμα και αν φύγετε όλοι. Έτσι κι αλλιώς πάντα μόνη μου νιώθω΄΄
Η κατάσταση γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Η Χαρά και η Ελπίδα όσο και να προσπαθούσαν δεν κατάφερναν να κάνουν τους υπόλοιπους πιο χαμογελαστούς. Το χειρότερο ήταν ότι ο Θυμός, ο Φόβος, η Απογοήτευση και η Απουσία είχαν καταφέρει να επηρεάσουν πολύ την διάθεση της Ζωής. Το πρόσωπο της είχε σκοτεινιάσει, το βλέμμα της φαινόταν κουρασμένο και όση ώρα έπαιζαν ήταν καθισμένη στο ίδιο σημείο. Φαινόταν να μην είχε δύναμη ούτε για να μετακινηθεί. Η Ζωή που μέχρι πριν λίγη ώρα πιστεύες πως τα αποθέματα ενέργειας που έχει είναι ανεξάντλητα. Ήταν σαν οι 4 νέοι φίλοι τους, μέσα σε λίγη μόνο ώρα, να ρούφηξαν όλη την ενέργεια της Ζωής.
Η Χαρά σηκώθηκε όρθια κοίταξε τα υπόλοιπα παιδιά και είπε :Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Ξέρω μόνο ότι πρέπει να αλλάξει.
Η Ελπίδα συνέχισε : Ισως το πρόβλημα είναι πως έχουμε διαλέξει λάθος λέξεις. Προτείνω λοιπόν να δοκιμάσουμε να ανταλλάξουμε λέξεις. Ίσως αυτό βοηθήσει.
Πρώτη μίλησε η Ζωή
΄΄Είχα 2 φίλες ανεκτίμητης αξίας για μένα, που με έκαναν να χαμογελάω. Απέκτησα 4 καινούργιους φίλους που τους άφησα να μου κλέψουν το χαμόγελο. Δεν έχω ιδέα τι πρέπει τώρα να κάνω
Στην συνέχεια μίλησε η Ελπίδα ΄΄ Είχα δυο φίλες. Σήμερααπέκτησα τέσσερις ακόμα φίλους.. Θέλω να γίνουμε όλοι μια παρέα. Δεν μπορώ όμως να διανοηθώ ότι θα είμαστε μια θλιμμένη παρέα. Δεν θέλω να ξεχνάτε τι έχετε, τι θέλετε και τι μπορείτε. Εγώ έχω φίλους. Καινούργιους και παλιούς.Θέλω οι άνθρωποι γύρω μου να ονειρεύονται και να είναι ευτυχισμένοι. Μπορώ να σας πείσω ότι αυτό είναι το μόνο που αξίζει.
Η Χαρά όπως πάντα συμπλήρωσε την Ελπίδα.
΄΄Πριν σας γνωρίσω φοβόμουν να χρησιμοποιήσω την άρνηση μπροστά από τις λέξεις. Νόμιζα πως θα με φυλακίσει . Πως θα χαθώ μέσα της. Ανταλλάξαμε λέξεις και κατάλαβα οτί ακόμα και η άρνηση μπορεί να σε ελευθερώσει. Μπορεί όμως και να σε φυλακίσει. Εξαρτάται πως θες να την χρησιμοποιήσεις. Το σημαντικό είναι πως μπορώ να έχω την επιλογή Έτσι λοιπόν επιλέγω και…
Δεν θέλω να βλέπω πρόσωπα θλιμμένα
Συνέχισε η Απογοήτευση : Έχω μεγάλες προσδοκίες από όλους του ανθρώπους που γνωρίζω. Δεν είναι αυτά που μου δίνετε λίγα απλά εγώ ζητάω όλο περισσότερα.
Κατόπιν η Θυμός ΄΄Μπορώ να δείχνω πολύ σκληρός και δυνατός μα καταβάθος το μόνο που αναζητώ είναι να νιώθω ασφαλής.
Μετά ο Φόβος ΄΄ Θέλω να απελευθερωθώ, μα οι αλλαγές με τρομάζουν΄΄
Στην συνέχεια η Απουσία ΄΄Έχω όλους εσάς σήμερα εδώ. Αύριο όμως φοβάμαι πως θα φύγετε όπως οι παλιοί μου φίλοι.
Οι 7 φίλοι κοιτάχτηκαν για πρώτη φορά βαθιά στα μάτια χωρίς να μιλάνε. Κατάφεραν να μπορέσουν να καταλάβουν ο ένας τον άλλο. Κατάλαβαν όμως πως ήταν αδύνατον και να συνυπάρξουν. Όλοι τους είχαν, ήθελαν, μπορούσαν ή δεν είχαν, δεν ήθελαν και δεν μπορούσαν. Το πρόβλημα ήταν πως η Χαρά και η Ελπίδα ήταν πολύ διαφορετικές από τους υπόλοιπους και γι αυτό αποφάσισαν πως θα ήταν καλύτερο η παρέα να χωριστεί. Τις πλήγωνε το γεγονός ότι δεν τα κατάφεαν να γίνουν μια όμορφη παρέα αλλά η η Χαρά ήταν σίγουρη πως έτσι θα είναι όλοι πιο ευτυχισμένοι και η Ελπίδα πως κάποια μέρα θα ξανασυναντηθούνε και ίσως τότε όλα να είναι διαφορετικά. Η Απουσία, η Απογοήτευση, ο Φόβος και ο Θυμός παρόλο που δεν ταίριαζαν πάντα σε όλα ,ήταν χρόνια φίλοι και ήξεραν καλά ο ένας τον άλλο. Δεν ήταν ευτυχισμένοι μαζί βέβαια αλλά δεν μπορούσαν να είναι και χώρια. Το πρόβλημα πάλι ήταν η Ζωή. Ήθελε να πάει με την Ελπίδα και την Χαρά. Της έλειπαν πολύ οι φίλες της αλλά είχε ξέχασε πώς να χαμογελάει. Μετά σκεφτόταν να μείνει με τους τέσσερις νέους της φίλους αλλά φοβόταν πως θα παρέμενε για πάντα όπως ήταν εκείνη την στιγμή. Θλιμμένη, αγέλαστη, χωρίς ενέργεια και χωρίς δυνάμεις. Το καλό βέβαια ήταν πως όλοι ήθελαν την Ζωή να πάει μαζί τους. Η Ζωή όμως δεν μπορούσε να αποφασίσει. Από τότε λοιπόν κάποιες μέρες βλέπει τις φίλες της, την Ελπίδα και την Χαρά που τόσο αγαπούσε και κάποιες άλλες την Απογοήτευση, την Απουσία, τον Φόβο και τον Θυμό. Κάποιες άλλες μέρες επισκέπτεται και μια νέα φίλη που έκανε, την Μοναξιά. Αλλά για αυτή θα μιλήσουμε μια άλλη μέρα…
Πηγή
Tromaktiko
Η Χαρά είχε πολλούς φίλους. Οι καλύτεροι της φίλοι όμως ήταν η Ελπίδα και η Ζωή και το αγαπημένο τους παιχνίδι ήταν το ΄΄Εχω, θελω, μπορώ΄΄. Αυτό είναι ένα παιχνίδι που δημιούργησαν εκείνες, μια μέρα που καθόντουσαν κάτω από τον ίσκιο ενός μεγάλου πλάτανου κουρασμένες από το κρυφτό που για ώρες έπαιζαν . Ήθελαν να βρουν κάτι πρωτότυπο. Ένα παιχνίδι που θα τους ταιριάζει, που δεν θα είναι βαρετό. Είχε περάσει ώρα αλλά δεν μπορούσαν να σκεφτούν τίποτα. Ξαφνικά τα μάτια της Ζωής άστραψαν. Γύρισε το κεφάλι της και κοίταξε τις φίλες της. Χωρίς να πούνε τίποτα κατάλαβαν ότι μόλις είχαν βρεί το νέο τους παιχνίδι. Γιατί έτσι είναι οι πραγματικοί φίλοι. Καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο με μια ματιά. Έτσι λοιπόν η Ζωή είπε ΄΄ΕΧΩ΄΄. Η Χαρά την κοίταξε, χαμογέλασε ανασήκωσε τους ώμους της και είπε: εγώ όμως… ΄΄ΘΕΛΩ΄΄. Τώρα ήταν η σειρά της Ελπίδας. Έκλεισε το μάτι στις φίλες της και είπε: ΄΄ΜΠΟΡΩ΄΄ .
Και κάπως έτσι το παιχνίδι μόλις είχε ξεκινήσει.
Η Ζωή είπε :΄΄ Έχω εσάς΄΄
Η Χαρά σύνεχισε :΄΄Θέλω να σας εχω για πάντα΄΄
Και η Ελπίδα συμπλήρωσε:΄΄Μπορώ να μας φανταστώ για πάντα μαζί ΄΄
΄΄Εχω αρκετό χρόνο μέχρι να με φωνάξει ο μπαμπάς μου να γυρίσω σπίτι
΄΄Θέλω όσο χρόνο έχω μέχρι να με φωνάξει ο μπαμπάς να γυρίσω σπίτι, να χαμογελάω΄΄
΄΄Μπορώ να περάσω τον χρόνο μου μέχρι να γυρίσω σπίτι κάνοντας πραγματικότητα όσα ονειρεύομαι ΄΄.
Ενθουσιασμένες οι τρείς φίλες με το νέο τους παιχνίδι θέλησαν να βρούν και άλλα παιδιά να τους το μάθουν και να παίζουν όλοι μαζί. Συμφώνησαν πως θα ήταν ακόμα πιο ενδιαφέρον έτσι. Λίγα μέτρα μακριά, κάτω από ένα άλλο δέντρο είδαν 4 παιδιά να κάθονται. Ήταν δύο κορίτσια, η Απουσία και η Απογοητευση και 2 αγόρια ο Φόβος και ο Θυμός. Φαινόντουσαν όλοι συνομήλικοι με τις τρείς φίλες. Παρόλα αυτά οι 3 φίλες κατάλαβαν αμέσως ότι μάλλον το μόνο κοινό που είχαν με τους 4 νέους πιθανούς συμπαίχτες τους, ήταν η ηλικία τους. Αρχικά τις προβλημάτισε αυτό. Στην συνέχεια όμως θέλησαν να μάθουν γιατί τα πρόσωπα τους είναι τόσο διαφορετικά από τα δικά τους. Δεν χαμογελάγανε. Η έκφραση τους ήταν άγνωστη για την Χαρά και την Ελπίδα. Μόνο η Ζωή είχε ξαναδεί αυτό το βλέμμα και γι αυτό ήταν η πιο διστακτική.
΄΄Εχω την εντύπωση ότι θα ήταν καλύτερο αν ψάχναμε λίγο περισσότερο να βρούμε άλλα παιδιά για να παίξουμε΄΄
Η Χαρά είπε ΄΄Θέλω να πάμε κοντά τους , να τους γνωρίσουμε, να τους εξηγήσουμε το παιχνίδι μας και να χαρούν και εκείνοι όπως εμείς’’.
Η Ελπίδα είπε ΄΄Μπορώ να τους κάνω να αλλάξουν έκφραση. Τουλάχιστον, μπορώ να προσπαθήσω.
Τελικά η Ζωή υποχώρησε αφού ήταν μειοψηφία και πλησίασαν τα τέσσερα παιδιά. Οι 4 φίλοι καθώς είδαν τα 3 κορίτσια να πλησιάζουν άρχισαν να σιγοψιθυρίζουν.
Πρώτος μίλησε ο Θυμός ΄΄ Δεν Θέλω νέα άτομα στην παρέα μας. Ελπίζω να μην έρχονται σε μας.΄΄
Μετά πήρε τον λόγο ο Φόβος ΄΄ Εγώ φεύγω γρήγορα. Ίσως θέλουν να μας κλέψουν.΄΄
Στην συνέχεια ήταν η σειρά της Απογοήτευσης ΄΄Δεν μπορώνα σας καταλάβω. Γιατί το συζητάτε. Έτσι κι αλλιώς δεν θα έρχονται σε μας.΄΄
Τελευταία μίλησε η Απουσία΄΄. Δεν έχω ψευδαισθήσεις. Μην ανησυχείτε. Έτσι κι αλλιώς ακόμα και να έρθουν σύντομα θα φύγουν΄΄.
Μέχρι να μιλήσουν όλοι ,τα κορίτσια είχαν ήδη φτάσει χαμογελαστές. Η υποδοχή δεν ήταν όπως την περίμεναν. Τα τέσσερα παιδιά δεν υποδέχτηκαν με θέρμη τα τρια κορίτσια. Παρόλα αυτά η Ζωη, η Χαρά και η Ελπίδα είχαν αποφασίσει να βάλουν στο παιχνίδι τους αυτά τα 4 τόσο διαφορετικά από εκείνες παιδιά και ας μην μπορούσαν να εξηγήσουν το γιατί. Συστηθήκανε και τελικά πείσανε τους νέους τους φίλους να συμμετέχουν στο παιχνίδι τους. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι τα 4 παιδιά δέχτηκαν με την προϋπόθεση να προσθέσει ο Φόβος την λέξη ΄΄φύγω΄΄ δίπλα στο Θέλω και όποιος θέλει να μπορεί να χρησιμοποιεί άρνηση. Αυτή η εξέλιξη αρχικά δεν άρεσε καθόλου στις 3 φίλες μα στην συνέχεια δέχτηκαν να δοκιμάσουν.Ήξεραν καλά πως σε μια φιλία, αλλά και σε οποιαδήποτε μορφής σχέσης, πρέπει να είσαι έτοιμος να κάνει κάποιες υποχωρήσεις.
Και έτσι το παιχνίδι απέκτησε 7 συμμετέχοντες και κάποιους νέους κανόνες.
΄΄Εχω 4 καινουργιους φίλους ΄΄
΄΄Θέλω να περάσουμε όμορφα και να γελάσουμε πολύ με τους νέους μας φίλους΄΄
΄΄Μπορώ να είμαι και αύριο εδώ για να ξαναπαίξουμε όλοι μαζί΄΄
΄΄Δεν θέλω να συναντηθούμε και αύριο.΄΄
΄΄Θέλω να φύγω. Ήταν λάθος να σας ακολουθήσω. Δεν σας ξέρω καν΄΄
΄΄Δεν μπορώ βρώ κάτι ενδιαφέρον σε αυτό το παιχνίδι. Το περίμενα πιο συναρπαστικό.΄΄
΄΄Δεν έχω δεί άλλα παιδιά να παίζουν τριγύρω. Που έχουν εξαφανιστεί όλα?΄΄
Μετα τον πρώτο γύρο του παιχνιδιού η Χαρά η Ζωή και η Ελπίδα κοιτάχτηκαν απορημένες. Το παιχνίδι τους πια δεν ήταν διασκεδαστικό. Ένιωθαν διαφορετικά. Κυρίως η Ζωή. Σαν να της κοβόταν το οξυγόνο. Ένιωθε πως δυσκολευόταν να αναπνεύσει. Το ήξερε όμως το συναίσθημα αυτό. Το είχε ξανανιώσει πιο παλιά. ¨Ήξερε καλά πια πως δεν θα είναι ποτέ η ίδια. Αυτός ήταν ο λόγος που ήταν τόσο διστακτική στην αρχή. Τώρα όμως ήταν αργά. Είχαν αποφασίσει να τους κάνουν φίλους τους και πραγματικά ήθελαν να βρουν ένα τρόπο να συνυπάρξουν αρμονικά.
΄΄ Έχω ένα περίεργο συναίσθημα. Κάτι με βαραίνει΄΄
΄΄Θέλω να διώξω το βάρος από πάνω σου και να σε δω να χαμογελάς ξανά΄΄
΄΄Μπορώ να σας βοηθήσω΄΄
΄΄Δεν θέλω να γίνομαι βάρος σε κανέναν. Αμα δεν σας αρεσει η παρέα μου να το πείτε΄΄
΄΄Θέλω να φύγω από εδώ τώρα. Μάλλον δεν με συμπαθείτε΄΄
΄΄Δεν μπορώ να μείνω άλλο. Η μέρα μου γίνεται όλο και χειρότερη΄΄
΄΄Δεν έχω τίποτα να χάσω ακόμα και αν φύγετε όλοι. Έτσι κι αλλιώς πάντα μόνη μου νιώθω΄΄
Η κατάσταση γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Η Χαρά και η Ελπίδα όσο και να προσπαθούσαν δεν κατάφερναν να κάνουν τους υπόλοιπους πιο χαμογελαστούς. Το χειρότερο ήταν ότι ο Θυμός, ο Φόβος, η Απογοήτευση και η Απουσία είχαν καταφέρει να επηρεάσουν πολύ την διάθεση της Ζωής. Το πρόσωπο της είχε σκοτεινιάσει, το βλέμμα της φαινόταν κουρασμένο και όση ώρα έπαιζαν ήταν καθισμένη στο ίδιο σημείο. Φαινόταν να μην είχε δύναμη ούτε για να μετακινηθεί. Η Ζωή που μέχρι πριν λίγη ώρα πιστεύες πως τα αποθέματα ενέργειας που έχει είναι ανεξάντλητα. Ήταν σαν οι 4 νέοι φίλοι τους, μέσα σε λίγη μόνο ώρα, να ρούφηξαν όλη την ενέργεια της Ζωής.
Η Χαρά σηκώθηκε όρθια κοίταξε τα υπόλοιπα παιδιά και είπε :Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Ξέρω μόνο ότι πρέπει να αλλάξει.
Η Ελπίδα συνέχισε : Ισως το πρόβλημα είναι πως έχουμε διαλέξει λάθος λέξεις. Προτείνω λοιπόν να δοκιμάσουμε να ανταλλάξουμε λέξεις. Ίσως αυτό βοηθήσει.
Πρώτη μίλησε η Ζωή
΄΄Είχα 2 φίλες ανεκτίμητης αξίας για μένα, που με έκαναν να χαμογελάω. Απέκτησα 4 καινούργιους φίλους που τους άφησα να μου κλέψουν το χαμόγελο. Δεν έχω ιδέα τι πρέπει τώρα να κάνω
Στην συνέχεια μίλησε η Ελπίδα ΄΄ Είχα δυο φίλες. Σήμερααπέκτησα τέσσερις ακόμα φίλους.. Θέλω να γίνουμε όλοι μια παρέα. Δεν μπορώ όμως να διανοηθώ ότι θα είμαστε μια θλιμμένη παρέα. Δεν θέλω να ξεχνάτε τι έχετε, τι θέλετε και τι μπορείτε. Εγώ έχω φίλους. Καινούργιους και παλιούς.Θέλω οι άνθρωποι γύρω μου να ονειρεύονται και να είναι ευτυχισμένοι. Μπορώ να σας πείσω ότι αυτό είναι το μόνο που αξίζει.
Η Χαρά όπως πάντα συμπλήρωσε την Ελπίδα.
΄΄Πριν σας γνωρίσω φοβόμουν να χρησιμοποιήσω την άρνηση μπροστά από τις λέξεις. Νόμιζα πως θα με φυλακίσει . Πως θα χαθώ μέσα της. Ανταλλάξαμε λέξεις και κατάλαβα οτί ακόμα και η άρνηση μπορεί να σε ελευθερώσει. Μπορεί όμως και να σε φυλακίσει. Εξαρτάται πως θες να την χρησιμοποιήσεις. Το σημαντικό είναι πως μπορώ να έχω την επιλογή Έτσι λοιπόν επιλέγω και…
Δεν θέλω να βλέπω πρόσωπα θλιμμένα
Συνέχισε η Απογοήτευση : Έχω μεγάλες προσδοκίες από όλους του ανθρώπους που γνωρίζω. Δεν είναι αυτά που μου δίνετε λίγα απλά εγώ ζητάω όλο περισσότερα.
Κατόπιν η Θυμός ΄΄Μπορώ να δείχνω πολύ σκληρός και δυνατός μα καταβάθος το μόνο που αναζητώ είναι να νιώθω ασφαλής.
Μετά ο Φόβος ΄΄ Θέλω να απελευθερωθώ, μα οι αλλαγές με τρομάζουν΄΄
Στην συνέχεια η Απουσία ΄΄Έχω όλους εσάς σήμερα εδώ. Αύριο όμως φοβάμαι πως θα φύγετε όπως οι παλιοί μου φίλοι.
Οι 7 φίλοι κοιτάχτηκαν για πρώτη φορά βαθιά στα μάτια χωρίς να μιλάνε. Κατάφεραν να μπορέσουν να καταλάβουν ο ένας τον άλλο. Κατάλαβαν όμως πως ήταν αδύνατον και να συνυπάρξουν. Όλοι τους είχαν, ήθελαν, μπορούσαν ή δεν είχαν, δεν ήθελαν και δεν μπορούσαν. Το πρόβλημα ήταν πως η Χαρά και η Ελπίδα ήταν πολύ διαφορετικές από τους υπόλοιπους και γι αυτό αποφάσισαν πως θα ήταν καλύτερο η παρέα να χωριστεί. Τις πλήγωνε το γεγονός ότι δεν τα κατάφεαν να γίνουν μια όμορφη παρέα αλλά η η Χαρά ήταν σίγουρη πως έτσι θα είναι όλοι πιο ευτυχισμένοι και η Ελπίδα πως κάποια μέρα θα ξανασυναντηθούνε και ίσως τότε όλα να είναι διαφορετικά. Η Απουσία, η Απογοήτευση, ο Φόβος και ο Θυμός παρόλο που δεν ταίριαζαν πάντα σε όλα ,ήταν χρόνια φίλοι και ήξεραν καλά ο ένας τον άλλο. Δεν ήταν ευτυχισμένοι μαζί βέβαια αλλά δεν μπορούσαν να είναι και χώρια. Το πρόβλημα πάλι ήταν η Ζωή. Ήθελε να πάει με την Ελπίδα και την Χαρά. Της έλειπαν πολύ οι φίλες της αλλά είχε ξέχασε πώς να χαμογελάει. Μετά σκεφτόταν να μείνει με τους τέσσερις νέους της φίλους αλλά φοβόταν πως θα παρέμενε για πάντα όπως ήταν εκείνη την στιγμή. Θλιμμένη, αγέλαστη, χωρίς ενέργεια και χωρίς δυνάμεις. Το καλό βέβαια ήταν πως όλοι ήθελαν την Ζωή να πάει μαζί τους. Η Ζωή όμως δεν μπορούσε να αποφασίσει. Από τότε λοιπόν κάποιες μέρες βλέπει τις φίλες της, την Ελπίδα και την Χαρά που τόσο αγαπούσε και κάποιες άλλες την Απογοήτευση, την Απουσία, τον Φόβο και τον Θυμό. Κάποιες άλλες μέρες επισκέπτεται και μια νέα φίλη που έκανε, την Μοναξιά. Αλλά για αυτή θα μιλήσουμε μια άλλη μέρα…
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο ΤΣΟΡΙ ΣΤΟ Coca-Cola Cup ΣΤΟ ΡΕΝΤΗ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Σφεντύλι… Ένα χωριό βουλιάζει και χάνεται [video + photos]](https://images.newsnowgreece.com/73/738828/sfentyli-ena-xorio-vouliazei-kai-xanetai-video--photos-1-124x78.jpg)
