2016-02-12 19:24:05
Πέντε χρόνια πέρασαν από την Ημέρα που το Καταφύγιο Γυναίκας ξεκίνησε τη... λειτουργία του. Η αρχή έγινε τον Φεβρουάριο του 2011 και από τότε εκατοντάδες εθελοντές έχουν συμβάλει σε αυτή τη προσπάθεια. Μία προσπάθεια για όλες τις γυναίκες που δεν μπορούν να ζήσουν ελεύθερες, που οι βασικές τους ανάγκες παραβλέπονται και τα συναισθήματα τους αγνοούνται. Είναι εύκολο να βάλουμε τον τίτλο θύμα σε αυτές τις γυναίκες, το δύσκολο όμως είναι να τις νιώσουμε και να τις καταλάβουμε. Γιατί δεν φεύγουν; Μήπως φταίνε αυτές ή μήπως υπερβάλλουν;
Εσύ που είσαι η ΜΗΤΕΡΑ, ο ΑΔΕΡΦΟΣ, η ΚΟΡΗ, το ΑΓΟΡΙ, η ΦΙΛΗ της, θα χρειαστεί να την ακούσεις, να την καταλάβεις, να την ενημερώσεις και να την στηρίξεις. Γι’ αυτό και το Καταφύγιο Γυναίκας πέρα από την άμεση στήριξη των γυναικών στα 5 χρόνια λειτουργίας του ασχολήθηκε επισταμένα με την ευαισθητοποίηση των πολιτών. Ημερίδες ευαισθητοποίησης, συνεντεύξεις στα ΜΜΕ και ενημερωτικές ομιλίες σε εκπαιδευτικούς φορείς πραγματοποιήθηκαν στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας. Έπειτα από κάθε μία από αυτές τις προσπάθειες ολοένα και περισσότερες γυναίκες στράφηκαν στον οργανισμό για βοήθεια και ακόμα περισσότεροι πολίτες ζήτησαν να γίνουν εθελοντές ακολουθώντας το Καταφύγιο Γυναίκας στο ταξίδι του για μία κοινωνία χωρίς βία.
Από τις περίπου 2.500 ιστορίες που έχουμε ακούσει αυτό που συνειδητοποιήσαμε είναι ότι κάθε ιστορία είναι διαφορετική αλλά και όλες μοιράζονται κάτι κοινό, τα συναισθήματα.
Στην αρχή είναι η έκπληξη, ο άνθρωπος που θα έπρεπε να σε αγαπάει και να σε φροντίζει είναι αυτός που σου προκαλεί πόνο, πότε σωματικό και πότε ψυχικό. Προσπαθείς να τον δικαιολογήσεις «Περνάει δύσκολα στη δουλειά», «Οι οικονομικές δυσκολίες τον κάνουν νευρικό». Δεν μπορείς να αποδεχτείς την νέα κατάσταση «θα αλλάξει», «Μου υποσχέθηκε ότι είναι η τελευταία φορά». Μα ποτέ δεν είναι η τελευταία φορά.
Και έτσι ρίχνεις τις ευθύνες στον εαυτό σου «Αν πρόσεχα παραπάνω... Αν δεν μιλούσα», «έπρεπε να μείνω σπίτι, να μη δουλεύω», «με αγαπάει, αν τον αφήσω μου είπε ότι θα αυτοκτονήσει». ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ... Όσο κι αν εκείνος προσπαθεί να σε πείσει για το αντίθετο! Σε γεμίζει ενοχές την ίδια στιγμή που έχει μετατρέψει τη ζωή σου σε πραγματική κόλαση από το Φόβο... Πόσο εύκολα μπορείς να παραβλέψεις τις απειλές και τον έλεγχο; Και αν μιλήσεις μήπως γίνουν χειρότερα τα πράγματα; Η ντροπή αναλαμβάνει. Πώς να παραδεχτείς αυτό που συμβαίνει στο ίδιο σου το σπίτι; Τι θα πει ο κόσμος; Πως θα το πάρουν οι γονείς;
Χθες είπες πως γλίστρησες στο σκαλοπάτι και έπεσες...κάποια άλλη φορά είπες πως χτύπησες στο ντουλάπι της κουζίνας το φρύδι σου... τα γυαλιά ηλίου δεν τα αποχωρίζεσαι όταν βγαίνεις, για να μην δει κανείς τα πρησμένα από το κλάμα μάτια σου Όλα αυτά τα αντικρουόμενα συναισθήματα σε οδηγούν σε σύγχυση και ανασφάλεια. Χρειάζεσαι χρόνο. Σου πήρε ίσως μήνες ή/και χρόνια για να συνειδητοποιήσεις ότι αυτό που σου συμβαίνει είναι ΒΙΑ. Τώρα πλέον καταλαβαίνεις ότι ΔΕΝ θα σταματήσει αν εσύ η ίδια δεν κάνεις κάτι γι’ αυτό. Κανένας και για κανένα λόγο δεν έχει το δικαίωμα να καταπατάει την αξιοπρέπεια και την προσωπική σου ελευθερία.
Τότε αποφασίζεις επιτέλους και αντιδράς. Χρειάζεσαι βοήθεια. Θα την αναζητήσεις παντού. Στην αρχή επιφυλακτικά και μετά συνειδητοποιημένα. Μπορεί να μη τη βρεις από αυτούς που περιμένεις, αλλά θα εκπλαγείς όταν δεις πόσοι άνθρωποι , ίσως και άγνωστοι, θα είναι δίπλα σου στην πορεία προς την απελευθέρωση από τα δεσμά.
Και στο τέλος, έρχεται η στιγμή που λυτρώνεσαι. Είσαι εκεί και χαράζεις μια νέα ζωή πλέον. Χωρίς βία, φόβο, ντροπή και ανασφάλεια. Ίσως πλέον να είσαι και πιο δυνατή. Γιατί τα κατάφερες κόντρα σε όλες τις φωνές που έλεγαν ότι δεν μπορείς.
- Υπάρχει ΖΩΗ εκεί έξω, και σε περιμένει να τη ζήσεις !
Κράτα στο μυαλό σου 2 πράγματα :
* Είναι πολλές οι γυναίκες που ΞΕΦΥΓΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΗΣ ΒΙΑΣ και ζουν μια ΝΕΑ ΖΩΗ!
* Όταν συνειδητοποιήσεις πως χρειάζεσαι βοήθεια, να είσαι ΣΙΓΟΥΡΗ πως θα ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ !
Tromaktiko
Εσύ που είσαι η ΜΗΤΕΡΑ, ο ΑΔΕΡΦΟΣ, η ΚΟΡΗ, το ΑΓΟΡΙ, η ΦΙΛΗ της, θα χρειαστεί να την ακούσεις, να την καταλάβεις, να την ενημερώσεις και να την στηρίξεις. Γι’ αυτό και το Καταφύγιο Γυναίκας πέρα από την άμεση στήριξη των γυναικών στα 5 χρόνια λειτουργίας του ασχολήθηκε επισταμένα με την ευαισθητοποίηση των πολιτών. Ημερίδες ευαισθητοποίησης, συνεντεύξεις στα ΜΜΕ και ενημερωτικές ομιλίες σε εκπαιδευτικούς φορείς πραγματοποιήθηκαν στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας. Έπειτα από κάθε μία από αυτές τις προσπάθειες ολοένα και περισσότερες γυναίκες στράφηκαν στον οργανισμό για βοήθεια και ακόμα περισσότεροι πολίτες ζήτησαν να γίνουν εθελοντές ακολουθώντας το Καταφύγιο Γυναίκας στο ταξίδι του για μία κοινωνία χωρίς βία.
Από τις περίπου 2.500 ιστορίες που έχουμε ακούσει αυτό που συνειδητοποιήσαμε είναι ότι κάθε ιστορία είναι διαφορετική αλλά και όλες μοιράζονται κάτι κοινό, τα συναισθήματα.
Στην αρχή είναι η έκπληξη, ο άνθρωπος που θα έπρεπε να σε αγαπάει και να σε φροντίζει είναι αυτός που σου προκαλεί πόνο, πότε σωματικό και πότε ψυχικό. Προσπαθείς να τον δικαιολογήσεις «Περνάει δύσκολα στη δουλειά», «Οι οικονομικές δυσκολίες τον κάνουν νευρικό». Δεν μπορείς να αποδεχτείς την νέα κατάσταση «θα αλλάξει», «Μου υποσχέθηκε ότι είναι η τελευταία φορά». Μα ποτέ δεν είναι η τελευταία φορά.
Και έτσι ρίχνεις τις ευθύνες στον εαυτό σου «Αν πρόσεχα παραπάνω... Αν δεν μιλούσα», «έπρεπε να μείνω σπίτι, να μη δουλεύω», «με αγαπάει, αν τον αφήσω μου είπε ότι θα αυτοκτονήσει». ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ... Όσο κι αν εκείνος προσπαθεί να σε πείσει για το αντίθετο! Σε γεμίζει ενοχές την ίδια στιγμή που έχει μετατρέψει τη ζωή σου σε πραγματική κόλαση από το Φόβο... Πόσο εύκολα μπορείς να παραβλέψεις τις απειλές και τον έλεγχο; Και αν μιλήσεις μήπως γίνουν χειρότερα τα πράγματα; Η ντροπή αναλαμβάνει. Πώς να παραδεχτείς αυτό που συμβαίνει στο ίδιο σου το σπίτι; Τι θα πει ο κόσμος; Πως θα το πάρουν οι γονείς;
Χθες είπες πως γλίστρησες στο σκαλοπάτι και έπεσες...κάποια άλλη φορά είπες πως χτύπησες στο ντουλάπι της κουζίνας το φρύδι σου... τα γυαλιά ηλίου δεν τα αποχωρίζεσαι όταν βγαίνεις, για να μην δει κανείς τα πρησμένα από το κλάμα μάτια σου Όλα αυτά τα αντικρουόμενα συναισθήματα σε οδηγούν σε σύγχυση και ανασφάλεια. Χρειάζεσαι χρόνο. Σου πήρε ίσως μήνες ή/και χρόνια για να συνειδητοποιήσεις ότι αυτό που σου συμβαίνει είναι ΒΙΑ. Τώρα πλέον καταλαβαίνεις ότι ΔΕΝ θα σταματήσει αν εσύ η ίδια δεν κάνεις κάτι γι’ αυτό. Κανένας και για κανένα λόγο δεν έχει το δικαίωμα να καταπατάει την αξιοπρέπεια και την προσωπική σου ελευθερία.
Τότε αποφασίζεις επιτέλους και αντιδράς. Χρειάζεσαι βοήθεια. Θα την αναζητήσεις παντού. Στην αρχή επιφυλακτικά και μετά συνειδητοποιημένα. Μπορεί να μη τη βρεις από αυτούς που περιμένεις, αλλά θα εκπλαγείς όταν δεις πόσοι άνθρωποι , ίσως και άγνωστοι, θα είναι δίπλα σου στην πορεία προς την απελευθέρωση από τα δεσμά.
Και στο τέλος, έρχεται η στιγμή που λυτρώνεσαι. Είσαι εκεί και χαράζεις μια νέα ζωή πλέον. Χωρίς βία, φόβο, ντροπή και ανασφάλεια. Ίσως πλέον να είσαι και πιο δυνατή. Γιατί τα κατάφερες κόντρα σε όλες τις φωνές που έλεγαν ότι δεν μπορείς.
- Υπάρχει ΖΩΗ εκεί έξω, και σε περιμένει να τη ζήσεις !
Κράτα στο μυαλό σου 2 πράγματα :
* Είναι πολλές οι γυναίκες που ΞΕΦΥΓΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΗΣ ΒΙΑΣ και ζουν μια ΝΕΑ ΖΩΗ!
* Όταν συνειδητοποιήσεις πως χρειάζεσαι βοήθεια, να είσαι ΣΙΓΟΥΡΗ πως θα ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ !
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
