2016-03-26 13:37:02
Η 25η Μαρτίου του 1821 στο σήμερα
Για μία ακόμα φορά θα κληθούμε την 25ηΜαρτίου, να εορτάσουμε τη διπλή εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, αλλά και την επέτειο της ελληνικής επαναστάσεως του 1821. Μέσα από αυτή την διπλή εορτή θα κληθούμε να πάρουμε τα μηνύματα εκείνα τα οποία χρειαζόμαστε, προκειμένου να βαδίσουμε το δρόμο της τιμής και του σεβασμού των ηρώων και αγωνιστών μας, μέσα στη δική μας καθημερινότητα, μέσα στις κρίσεις εσωτερικές και εξωτερικές τις οποίες αντιμετωπίζουμε και τις οποίες πρέπει να ξεπεράσουμε, προκειμένου να προχωρήσουμε μπροστά, με το κεφάλι ψηλά και συνεχίζοντας την άξια παράδοση των αγωνιστών του 21.
Οι πρόγονοί μας δεν ήταν αναμάρτητοι, δεν ήταν άγιοι, αγιαστήκαν μέσα από την θυσία και τον αγώνα τους. Δεν ήταν σοφοί, δεν ήταν απόφοιτοι πανεπιστημίων, ούτε κατείχαν τίτλους μεταπτυχιακών και διδακτορικών σπουδών. Δεν ανήκαν σε αριστοκρατικές οικογένειες με τρόπους και εξωτερικά στοιχεία ανούσια, άχρωμα, άοσμα και άγευστα. Ήταν άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, με μεγάλη πίστη στο Θεό και υπερβολική έως θανάτου αγάπη στη πατρίδα τους, που στέναζε κάτω από τον τουρκικό ζυγό και υπέφερε τα πάνδεινα, προκειμένου να μην σηκώσει κεφάλι ο ραγιάς.
Οι πρόγονοί μας κατάφεραν ένα θαύμα, όπως ομολογείται και έχει καταγραφεί τόσο από φίλους, όσο και από εχθρούς μας. Είχαν να παλέψουν και να αντιμετωπίσουν τρεις εχθρούς. Ο ένας φοβερότερος από τον άλλο. Ο ένας πιο επικίνδυνος και πιο ύπουλος από τον άλλο. Από ποιον να προστατευθούν και ποιον να αντιμετωπίσουν πρώτο. Και όμως τα κατάφεραν. Τα βαλαν αρχικά με μια αχανή οθωμανική αυτό- κρατορία, από την οποία εκτός τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, είχε και τα φοβερά αντίποινα να αντιμετωπίσει, κάθε φορά που κάποια εξέγερση ή επανάσταση, δεν πετύχαινε και τότε πνιγόταν στο αίμα. Είχαν να αντιμετωπίσουν στη συνέχεια, μια Ιερά Συμμαχία, που δεν ήθελε σε καμία περίπτωση καμία εξέγερση και κανέναν λαό επαναστατημένο. Και τρίτο εχθρό που είχε να αντιμετωπίσει, ήταν η εμφύλια διαμάχη, που μετά από την οποιαδήποτε νίκη και επιτυχία, ερχόταν να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Και όμως οι Έλληνες, κατάφεραν και νίκησαν και τους τρεις αυτούς εχθρούς και βγήκαν νικητές, μέσα από εκείνες τις άνισες μάχες που δόθηκαν από το ένα άκρο έως το άλλο, της ελληνικής επικράτειας.
Το 1821 παραμένει μια αστείρευτη πηγή διδαγμάτων και παραδειγμάτων για μας τους Έλληνες, που και σήμερα, οι έννοιες της ελευθερίας, του δικαίου της δημοκρα- τίας και όλων εκείνων των δικαιωμάτων που χρειαζόμαστε να έχουμε, για να μπορούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια, στέκονται μπροστά, για να φωτίζουν το δρόμο και την αποστολή μας, μέσα στις σύγχρονες προκλήσεις και προσκλήσεις. Ονόματα όπως Κολοκοτρώνης, Διάκος Παπαφλέσσας, Καραϊσκάκης, Υψηλάντης, Κανάρης Μπουμπου- λίνα, Μαντώ Μαυρογένους κ.α., έχουν παραμείνει μέσα στην ιστορία ως παραδείγματα ηρωισμού και αυτοθυσίας. Τοπωνύμια όπως, Δερβενάκια, Αλαμάνα, Βαλτέτσι, Αρα- πίτσα ,Σούλι, Κούγκι, Μεσολόγγι κ.α., περιβάλλονται με το στεφάνι της δόξας και της ηρωικής αντίστασης και θυσίας.
Μέσα στα παραπάνω ονόματα υπάρχουν και κάποιες άλλες φιγούρες, λιγότερα προβεβλημένες, κάπως ξεχασμένες και παραμελημένες, σκόπιμα κάποιες φορές, γιατί δεν θέλουμε να λέμε και να βλέπουμε την αλήθεια. Μέσα στους παραπάνω ήρωες έχουμε και κάποιους ρασοφόρους, που έκαναν το τιμημένο και αιματοβαμμένο ράσο τους, σημαία για τον αγώνα. Υπάρχουν κληρικοί που άφησαν το θυμιατό και κράτησαν το καριοφίλι. Άφησαν την ψαλμωδία στην Εκκλησία και στο μοναστήρι και βροντοφώναζαν,«ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ». Ήταν τα πρόσωπα εκείνα που κρα- τούσαν το Σταυρό του Κυρίου για να εμψυχώνουν τους πολεμιστές και προχωρούσαν μπροστά, προτάσσοντας τα στήθη τους, για να προστατεύσουν τον άμαχο πληθυσμό. Τέτοια ονόματα όπως, ο Γρηγόριος ο Ε΄, ο Ησαΐας Σαλώνων, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Διονύσιος ο Φιλόσοφος, ο παπα-Βλαχάβας, ο καλόγερος Σαμουήλ στο
Κούγκι, ο ηγούμενος στο Αρκάδι της Κρήτης και τόσοι άλλοι, που έδωσαν το στίγμα και τη μαρτυρία της Εκκλησίας μέσα στο αγώνα. Έναν αγώνα ιερό και άγιο, αφού και τα όπλα ακόμα εξαγιάστηκαν, μέσα από τη υπέρτατη προσφορά και θυσία της ζωής των.
Σε αυτό το σημείο είναι καλό να αναφέρουμε την απάντηση που δίνει μια γιαγιά στον εγγονό της, όπως μας την διασώζει ο ποιητής Ι. Πολέμης, που απορούσε γιατί την έβλεπε κάθε βράδυ μετά τον Εσπερινό, μαζί με τα εικονίσματα να θυμιάζει και το καριοφίλι. Η απάντηση που δίνει είναι απάντηση μιας ελληνικής ψυχής, έχοντας γαλουχηθεί μέσα στα νάματα της ελληνορθόδοξης παραδόσεως μας, μιας ψυχής που μυρίζει λιβάνι, που γνωρίζει τον πόνο, έχει γευτεί τις πικρίες του πολέμου, έχει ζήσει μέσα στη φτώχεια και στην ανέχεια, έχει αντιμετωπίσει την περιφρόνηση και την απαξίωση, όμως ξέρει πάντα να λέει «Δόξα τω Θεώ και σε ευχαριστώ Θεέ μου». Αυτή είναι η γιαγιά μιας άλλης εποχής, που δυστυχώς σήμερα λείπει από την ελληνική κοινωνία, που τόσα θα είχε να δώσει στους νέους μας μέσα από τη σοφία, την πείρα, την εμπειρία και την πίστη τους. Απλές ψυχές, με πολύ αγάπη και πρόσωπα φυσικά, όμορφα, μέσα από την εσωτερική ηρεμία και γαλήνη τους. Λέει λοιπόν η γιαγιά στον εγγονό της :
Το καριοφίλι που θωρείς
ψηλά στον τοίχο να σκουριάζει,
παιδάκι μου, μην απορείς,
αγιολιβάνι του ταιριάζει, γιατί χωρίς αυτό
χωρίς το φλογερό του στόμα
θα’ μαστε σκλάβοι, σκλάβοι ακόμα.
Για τον σύγχρονο Έλληνα, όλα τα παραπάνω ονόματα και τοπωνύμια, ακόμα και αυτό το ποίημα και γενικότερα αυτή η Εθνική μας εορτή, έχει να μας πει κάτι ή απλώς προσπερνάμε αδιάφορα και τα αγγίζουμε επιφανειακά, μέσα από μια απλή αναφορά, χωρίς διάθεση για κάτι παραπάνω; Γνωρίζουμε, κατανοούμε, σήμερα την ιστορία μας, μέσα από την ορθή διδασκαλία της, είτε πρωτίστως στα σχολεία, αλλά και μέσα στην οικογένεια από τους γονείς, ή και από άλλους φορείς, μεταξύ αυτών και την Εκκλησία, ή την προσαρμόζουμε στις σύγχρονες διεθνείς υποδείξεις- απαιτήσεις, για να μην προκαλούνται οι μειονότητες που βρίσκονται στη χώρα μας; Στις μέρες μας που χάθηκαν οι αξίες, ο σεβασμός, η αξιοκρατία, η αλληλεγγύη, τι πρότυπα προτάσσουμε, προκειμένου να βρούμε το δρόμο μας και να επιστρέψουμε στις ρίζες μας; Στις μέρες μας που όλοι λέμε ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά, είτε σε οικογενειακό, κοινωνικό, εθνικό, ακόμα και παγκόσμιο επίπεδο, εμείς που έχουμε στραμμένο το βλέμμα και το ενδιαφέρον μας, προκειμένου να αποφύγουμε και γιατί όχι να αποτρέψουμε και τα χειρότερα και από εμάς αλλά και από τη γειτονιά μας;
Οι πρόγονοί μας είχαν να αντιμετωπίσουν μια αυτοκρατορία που ήθελε να τους εξαφανίσει. Ήθελε με διάφορα τερτίπια να τους αφομοιώσει και να τους κάνει να ξεχάσουν τη γλώσσα, τη θρησκεία, την παράδοση, τα ήθη και τα έθιμα. Μπορούμε να πούμε ότι και σήμερα, κάποιες φορές και με τη δική μας ανοχή και σιωπή, μέσα από την παρουσία κάποιων ανιστόρητων κουλτουριάρηδων, κάποιων που πρόδωσαν τα ιδανικά της φυλής μας, χωρίς να έχουν συνείδηση και σεβασμό στην μακραίωνη ιστορία μας, στο αίμα των ηρώων και αγωνιστών μας, κάποιοι προσπαθούν εκ των έσω και εκ των έξω, να «κάνουν στάχτη έναν λαό που είναι αιώνια φλόγα», όπως έγραψε ο Κώστας Βάρναλης. Τις σύγχρονες αυτές προκλήσεις, τα σχέδια αυτά τα τόσο ύπουλα και επικίνδυνα για την δική μας πορεία και το μέλλον μας, μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε και να τις εξοστρακίσουμε, μέσα από το αγωνιστικό, ηρωικό και θυσιαστικό φρόνημα, το οποίο πρέπει να έχουμε και αν δεν το έχουμε, να το καλλιεργήσουμε. Χρειάζεται να σκύψουμε, να μελετήσουμε και να προσκυνήσουμε το τιμημένο παρελθόν μας, ζητώντας συγνώμη για τις παραλείψεις , για την αδιαφορία , για τα λάθη μας, για την λήθη που μας κατέλαβε κάποιες φορές, ξεχνώντας το ένδοξο
παρελθόν μας, σβήνοντας και παραχαράσσοντας την ιστορία μας. Πρέπει να στρέψουμε τα μάτια και το ενδιαφέρον μας στο παρελθόν, για να διδαχθούμε και να χαράξουμε νέα πορεία, διότι αν δεν δούμε το παρελθόν μας, αν δεν το προσέξουμε και δεν το σεβαστούμε τότε, «σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις ένα κομμάτι από το μέλλον», όπως έγραψε ο Γ. Σεφέρη και ο δρόμος της επιστροφής θα είναι αν όχι αβέβαιος, πολύ δύσκολος και επώδυνος.
Μέσα στην αβεβαιότητα και στην σύγχυση που επικρατεί γύρω μας, μέσα από τα διάφορα μηνύματα που μας έρχονται και έχει καταλάβει φόβος και τρόμος τις ψυχές μας. Μέσα από την απομόνωση, την φτώχεια και την εξαθλίωση που μαστίζει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού μας, αλλά και μέσα από την παρουσία ξένων και άγνωστων ανθρώπων, που βρέθηκαν στη χώρα μας, γιατί κάποιοι τους εκμεταλλεύτη- καν, κάποιοι τους έταξαν παραδείσους, κάποιοι τους υποσχέθηκαν ένα ταξίδι άνετο, αλλά στην πραγματικότητα τους χάρισαν με το αζημίωτο, ένα ταξίδι γεμάτο κόπο, πόνο, δυστυχία, ακόμα και το θάνατο, μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, μέσα σε μια τέτοια ατμόσφαιρά, οι ήρωες του 21 κατά το φετεινό εορτασμό της εθνικής μας επετείου, είναι πρόσωπα που μας λένε, ότι δεν χρειάζεται να φοβόμαστε εάν έχουμε πίστη στο Θεό και αν είμαστε ενωμένοι και έχουμε ριζώσει καλά γύρω από την παράδοση και την ιστορία μας.
Χρειάζεται να κάνουμε θυσίες, αγωνιζόμενοι κατά της διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα και ας αφήσουμε το γνωστό «εγώ θα σώσω τον κόσμο, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα» και άλλα πολλά που λέμε και έτσι δεν προχωράμε, αλλά μένουμε στάσιμοι. Χρειάζεται να βγούμε από το εγώ και να προχωρήσουμε στο εμείς του Μακρυγιάννη, καλλιεργώντας τη συλλογικότητα, την κοινωνική προσφορά, υιοθετώντας τον πατριωτισμό τους, τη θυσία τους, κρατώντας όλα εκείνα που μας ένωναν και μας ενώνουν και αναλογιζόμενοι τι χάσαμε, τι έχουμε, τι μας πρέπει, να προχωρήσουμε κρατώντας ψηλά τη σημαία του Έλληνα αγωνιστή, που ποτέ δεν την κατεβάζει και πότε δεν κάνει συμβιβασμούς σε θέματα που οι πατέρες μας δεν σήκωναν κουβέντα και δεν επέτρεπαν κανέναν συμβιβασμό, μέσα από την ακεραιότητα του χαρακτήρα τους. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει και καμία σκλαβιά δεν τη φοβερίζει, γι’ αυτό και εμείς σήμερα, και κάθε ημέρα, σε κάθε ένα που μας απειλεί και μας φοβερίζει, ας δίνουμε την απάντηση, που έδωσαν οι Μεσσήνιοι, όταν ο Ιμπραήμ τους καλούσε να παραδοθούν, « Τι τα δέντρα μας αν τα κόψεις και τα κάψεις την γην δεν θέλει να σηκώσεις και η ίδια γης που τα έθρεψε, αυτή η ίδια γης μένει δική μας και τα ματακάνει.».
kranos
Για μία ακόμα φορά θα κληθούμε την 25ηΜαρτίου, να εορτάσουμε τη διπλή εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, αλλά και την επέτειο της ελληνικής επαναστάσεως του 1821. Μέσα από αυτή την διπλή εορτή θα κληθούμε να πάρουμε τα μηνύματα εκείνα τα οποία χρειαζόμαστε, προκειμένου να βαδίσουμε το δρόμο της τιμής και του σεβασμού των ηρώων και αγωνιστών μας, μέσα στη δική μας καθημερινότητα, μέσα στις κρίσεις εσωτερικές και εξωτερικές τις οποίες αντιμετωπίζουμε και τις οποίες πρέπει να ξεπεράσουμε, προκειμένου να προχωρήσουμε μπροστά, με το κεφάλι ψηλά και συνεχίζοντας την άξια παράδοση των αγωνιστών του 21.
Οι πρόγονοί μας δεν ήταν αναμάρτητοι, δεν ήταν άγιοι, αγιαστήκαν μέσα από την θυσία και τον αγώνα τους. Δεν ήταν σοφοί, δεν ήταν απόφοιτοι πανεπιστημίων, ούτε κατείχαν τίτλους μεταπτυχιακών και διδακτορικών σπουδών. Δεν ανήκαν σε αριστοκρατικές οικογένειες με τρόπους και εξωτερικά στοιχεία ανούσια, άχρωμα, άοσμα και άγευστα. Ήταν άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, με μεγάλη πίστη στο Θεό και υπερβολική έως θανάτου αγάπη στη πατρίδα τους, που στέναζε κάτω από τον τουρκικό ζυγό και υπέφερε τα πάνδεινα, προκειμένου να μην σηκώσει κεφάλι ο ραγιάς.
Οι πρόγονοί μας κατάφεραν ένα θαύμα, όπως ομολογείται και έχει καταγραφεί τόσο από φίλους, όσο και από εχθρούς μας. Είχαν να παλέψουν και να αντιμετωπίσουν τρεις εχθρούς. Ο ένας φοβερότερος από τον άλλο. Ο ένας πιο επικίνδυνος και πιο ύπουλος από τον άλλο. Από ποιον να προστατευθούν και ποιον να αντιμετωπίσουν πρώτο. Και όμως τα κατάφεραν. Τα βαλαν αρχικά με μια αχανή οθωμανική αυτό- κρατορία, από την οποία εκτός τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, είχε και τα φοβερά αντίποινα να αντιμετωπίσει, κάθε φορά που κάποια εξέγερση ή επανάσταση, δεν πετύχαινε και τότε πνιγόταν στο αίμα. Είχαν να αντιμετωπίσουν στη συνέχεια, μια Ιερά Συμμαχία, που δεν ήθελε σε καμία περίπτωση καμία εξέγερση και κανέναν λαό επαναστατημένο. Και τρίτο εχθρό που είχε να αντιμετωπίσει, ήταν η εμφύλια διαμάχη, που μετά από την οποιαδήποτε νίκη και επιτυχία, ερχόταν να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Και όμως οι Έλληνες, κατάφεραν και νίκησαν και τους τρεις αυτούς εχθρούς και βγήκαν νικητές, μέσα από εκείνες τις άνισες μάχες που δόθηκαν από το ένα άκρο έως το άλλο, της ελληνικής επικράτειας.
Το 1821 παραμένει μια αστείρευτη πηγή διδαγμάτων και παραδειγμάτων για μας τους Έλληνες, που και σήμερα, οι έννοιες της ελευθερίας, του δικαίου της δημοκρα- τίας και όλων εκείνων των δικαιωμάτων που χρειαζόμαστε να έχουμε, για να μπορούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια, στέκονται μπροστά, για να φωτίζουν το δρόμο και την αποστολή μας, μέσα στις σύγχρονες προκλήσεις και προσκλήσεις. Ονόματα όπως Κολοκοτρώνης, Διάκος Παπαφλέσσας, Καραϊσκάκης, Υψηλάντης, Κανάρης Μπουμπου- λίνα, Μαντώ Μαυρογένους κ.α., έχουν παραμείνει μέσα στην ιστορία ως παραδείγματα ηρωισμού και αυτοθυσίας. Τοπωνύμια όπως, Δερβενάκια, Αλαμάνα, Βαλτέτσι, Αρα- πίτσα ,Σούλι, Κούγκι, Μεσολόγγι κ.α., περιβάλλονται με το στεφάνι της δόξας και της ηρωικής αντίστασης και θυσίας.
Μέσα στα παραπάνω ονόματα υπάρχουν και κάποιες άλλες φιγούρες, λιγότερα προβεβλημένες, κάπως ξεχασμένες και παραμελημένες, σκόπιμα κάποιες φορές, γιατί δεν θέλουμε να λέμε και να βλέπουμε την αλήθεια. Μέσα στους παραπάνω ήρωες έχουμε και κάποιους ρασοφόρους, που έκαναν το τιμημένο και αιματοβαμμένο ράσο τους, σημαία για τον αγώνα. Υπάρχουν κληρικοί που άφησαν το θυμιατό και κράτησαν το καριοφίλι. Άφησαν την ψαλμωδία στην Εκκλησία και στο μοναστήρι και βροντοφώναζαν,«ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ». Ήταν τα πρόσωπα εκείνα που κρα- τούσαν το Σταυρό του Κυρίου για να εμψυχώνουν τους πολεμιστές και προχωρούσαν μπροστά, προτάσσοντας τα στήθη τους, για να προστατεύσουν τον άμαχο πληθυσμό. Τέτοια ονόματα όπως, ο Γρηγόριος ο Ε΄, ο Ησαΐας Σαλώνων, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Διονύσιος ο Φιλόσοφος, ο παπα-Βλαχάβας, ο καλόγερος Σαμουήλ στο
Κούγκι, ο ηγούμενος στο Αρκάδι της Κρήτης και τόσοι άλλοι, που έδωσαν το στίγμα και τη μαρτυρία της Εκκλησίας μέσα στο αγώνα. Έναν αγώνα ιερό και άγιο, αφού και τα όπλα ακόμα εξαγιάστηκαν, μέσα από τη υπέρτατη προσφορά και θυσία της ζωής των.
Σε αυτό το σημείο είναι καλό να αναφέρουμε την απάντηση που δίνει μια γιαγιά στον εγγονό της, όπως μας την διασώζει ο ποιητής Ι. Πολέμης, που απορούσε γιατί την έβλεπε κάθε βράδυ μετά τον Εσπερινό, μαζί με τα εικονίσματα να θυμιάζει και το καριοφίλι. Η απάντηση που δίνει είναι απάντηση μιας ελληνικής ψυχής, έχοντας γαλουχηθεί μέσα στα νάματα της ελληνορθόδοξης παραδόσεως μας, μιας ψυχής που μυρίζει λιβάνι, που γνωρίζει τον πόνο, έχει γευτεί τις πικρίες του πολέμου, έχει ζήσει μέσα στη φτώχεια και στην ανέχεια, έχει αντιμετωπίσει την περιφρόνηση και την απαξίωση, όμως ξέρει πάντα να λέει «Δόξα τω Θεώ και σε ευχαριστώ Θεέ μου». Αυτή είναι η γιαγιά μιας άλλης εποχής, που δυστυχώς σήμερα λείπει από την ελληνική κοινωνία, που τόσα θα είχε να δώσει στους νέους μας μέσα από τη σοφία, την πείρα, την εμπειρία και την πίστη τους. Απλές ψυχές, με πολύ αγάπη και πρόσωπα φυσικά, όμορφα, μέσα από την εσωτερική ηρεμία και γαλήνη τους. Λέει λοιπόν η γιαγιά στον εγγονό της :
Το καριοφίλι που θωρείς
ψηλά στον τοίχο να σκουριάζει,
παιδάκι μου, μην απορείς,
αγιολιβάνι του ταιριάζει, γιατί χωρίς αυτό
χωρίς το φλογερό του στόμα
θα’ μαστε σκλάβοι, σκλάβοι ακόμα.
Για τον σύγχρονο Έλληνα, όλα τα παραπάνω ονόματα και τοπωνύμια, ακόμα και αυτό το ποίημα και γενικότερα αυτή η Εθνική μας εορτή, έχει να μας πει κάτι ή απλώς προσπερνάμε αδιάφορα και τα αγγίζουμε επιφανειακά, μέσα από μια απλή αναφορά, χωρίς διάθεση για κάτι παραπάνω; Γνωρίζουμε, κατανοούμε, σήμερα την ιστορία μας, μέσα από την ορθή διδασκαλία της, είτε πρωτίστως στα σχολεία, αλλά και μέσα στην οικογένεια από τους γονείς, ή και από άλλους φορείς, μεταξύ αυτών και την Εκκλησία, ή την προσαρμόζουμε στις σύγχρονες διεθνείς υποδείξεις- απαιτήσεις, για να μην προκαλούνται οι μειονότητες που βρίσκονται στη χώρα μας; Στις μέρες μας που χάθηκαν οι αξίες, ο σεβασμός, η αξιοκρατία, η αλληλεγγύη, τι πρότυπα προτάσσουμε, προκειμένου να βρούμε το δρόμο μας και να επιστρέψουμε στις ρίζες μας; Στις μέρες μας που όλοι λέμε ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά, είτε σε οικογενειακό, κοινωνικό, εθνικό, ακόμα και παγκόσμιο επίπεδο, εμείς που έχουμε στραμμένο το βλέμμα και το ενδιαφέρον μας, προκειμένου να αποφύγουμε και γιατί όχι να αποτρέψουμε και τα χειρότερα και από εμάς αλλά και από τη γειτονιά μας;
Οι πρόγονοί μας είχαν να αντιμετωπίσουν μια αυτοκρατορία που ήθελε να τους εξαφανίσει. Ήθελε με διάφορα τερτίπια να τους αφομοιώσει και να τους κάνει να ξεχάσουν τη γλώσσα, τη θρησκεία, την παράδοση, τα ήθη και τα έθιμα. Μπορούμε να πούμε ότι και σήμερα, κάποιες φορές και με τη δική μας ανοχή και σιωπή, μέσα από την παρουσία κάποιων ανιστόρητων κουλτουριάρηδων, κάποιων που πρόδωσαν τα ιδανικά της φυλής μας, χωρίς να έχουν συνείδηση και σεβασμό στην μακραίωνη ιστορία μας, στο αίμα των ηρώων και αγωνιστών μας, κάποιοι προσπαθούν εκ των έσω και εκ των έξω, να «κάνουν στάχτη έναν λαό που είναι αιώνια φλόγα», όπως έγραψε ο Κώστας Βάρναλης. Τις σύγχρονες αυτές προκλήσεις, τα σχέδια αυτά τα τόσο ύπουλα και επικίνδυνα για την δική μας πορεία και το μέλλον μας, μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε και να τις εξοστρακίσουμε, μέσα από το αγωνιστικό, ηρωικό και θυσιαστικό φρόνημα, το οποίο πρέπει να έχουμε και αν δεν το έχουμε, να το καλλιεργήσουμε. Χρειάζεται να σκύψουμε, να μελετήσουμε και να προσκυνήσουμε το τιμημένο παρελθόν μας, ζητώντας συγνώμη για τις παραλείψεις , για την αδιαφορία , για τα λάθη μας, για την λήθη που μας κατέλαβε κάποιες φορές, ξεχνώντας το ένδοξο
παρελθόν μας, σβήνοντας και παραχαράσσοντας την ιστορία μας. Πρέπει να στρέψουμε τα μάτια και το ενδιαφέρον μας στο παρελθόν, για να διδαχθούμε και να χαράξουμε νέα πορεία, διότι αν δεν δούμε το παρελθόν μας, αν δεν το προσέξουμε και δεν το σεβαστούμε τότε, «σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις ένα κομμάτι από το μέλλον», όπως έγραψε ο Γ. Σεφέρη και ο δρόμος της επιστροφής θα είναι αν όχι αβέβαιος, πολύ δύσκολος και επώδυνος.
Μέσα στην αβεβαιότητα και στην σύγχυση που επικρατεί γύρω μας, μέσα από τα διάφορα μηνύματα που μας έρχονται και έχει καταλάβει φόβος και τρόμος τις ψυχές μας. Μέσα από την απομόνωση, την φτώχεια και την εξαθλίωση που μαστίζει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού μας, αλλά και μέσα από την παρουσία ξένων και άγνωστων ανθρώπων, που βρέθηκαν στη χώρα μας, γιατί κάποιοι τους εκμεταλλεύτη- καν, κάποιοι τους έταξαν παραδείσους, κάποιοι τους υποσχέθηκαν ένα ταξίδι άνετο, αλλά στην πραγματικότητα τους χάρισαν με το αζημίωτο, ένα ταξίδι γεμάτο κόπο, πόνο, δυστυχία, ακόμα και το θάνατο, μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, μέσα σε μια τέτοια ατμόσφαιρά, οι ήρωες του 21 κατά το φετεινό εορτασμό της εθνικής μας επετείου, είναι πρόσωπα που μας λένε, ότι δεν χρειάζεται να φοβόμαστε εάν έχουμε πίστη στο Θεό και αν είμαστε ενωμένοι και έχουμε ριζώσει καλά γύρω από την παράδοση και την ιστορία μας.
Χρειάζεται να κάνουμε θυσίες, αγωνιζόμενοι κατά της διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα και ας αφήσουμε το γνωστό «εγώ θα σώσω τον κόσμο, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα» και άλλα πολλά που λέμε και έτσι δεν προχωράμε, αλλά μένουμε στάσιμοι. Χρειάζεται να βγούμε από το εγώ και να προχωρήσουμε στο εμείς του Μακρυγιάννη, καλλιεργώντας τη συλλογικότητα, την κοινωνική προσφορά, υιοθετώντας τον πατριωτισμό τους, τη θυσία τους, κρατώντας όλα εκείνα που μας ένωναν και μας ενώνουν και αναλογιζόμενοι τι χάσαμε, τι έχουμε, τι μας πρέπει, να προχωρήσουμε κρατώντας ψηλά τη σημαία του Έλληνα αγωνιστή, που ποτέ δεν την κατεβάζει και πότε δεν κάνει συμβιβασμούς σε θέματα που οι πατέρες μας δεν σήκωναν κουβέντα και δεν επέτρεπαν κανέναν συμβιβασμό, μέσα από την ακεραιότητα του χαρακτήρα τους. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει και καμία σκλαβιά δεν τη φοβερίζει, γι’ αυτό και εμείς σήμερα, και κάθε ημέρα, σε κάθε ένα που μας απειλεί και μας φοβερίζει, ας δίνουμε την απάντηση, που έδωσαν οι Μεσσήνιοι, όταν ο Ιμπραήμ τους καλούσε να παραδοθούν, « Τι τα δέντρα μας αν τα κόψεις και τα κάψεις την γην δεν θέλει να σηκώσεις και η ίδια γης που τα έθρεψε, αυτή η ίδια γης μένει δική μας και τα ματακάνει.».
kranos
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Φλαμπουράρης: «Θα υπάρξει συμφωνία σε όλα τα σημεία της διαπραγμάτευσης»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
