2012-07-06 22:20:50
Γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης
To είχε καταθέσει, τότε που αληθινά κινούσε ιδέες (όχι τον κόσμο, σίγουρα όμως ιδέες): ο μακαρίτης ο Πρόεδρος Μάο: «Αφήστε χίλια λουλούδια να ανθίσουν». Βέβαια, είχε προηγηθεί η Μεγάλη Πορεία, ομοίως το Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός – με κόστος εκατομμυρίων ανθρώπων αλλ’ αυτή είναι μια άλλη ιστορία. Έμελλε δε να ακολουθήσει το κολύμπι του Μάο Τσε-Τουνγκ στον πελώριο και αρκετά ορμητικό Γιανγκ-Τσε, δίπλα στην γέφυρα Γουχάν. Όμως, καθώς τα «χίλια λουλούδια» έλαχε να... αποκτήσουν ως ιμάντα μεταβίβασης τον Μάη του ΄68 σε Ευρώπη και ΗΠΑ, είχαν μεγαλύτερη απήχηση στην συλλογική (Δυτική) συνείδηση.
Προσγειούμενη στην δική μας – και μάλιστα στην σημερινή δική μας – πραγματικότητα, αυτή η άνθηση πρωτοβουλιών, συζητήσεων, ζυμώσεων παραπέμπει κάπως στον αστερισμό εκδηλώσεων αυτών των ημερών. Ιδίως στον πολλαπλά απορφανισμένο χώρο της καθ’ ημάς εκδοχής της σοσιαλδημοκρατίας, που διαδέχθηκε τον άλλοτε «τριτοδρομικό σοσιαλισμό» και - δια του «εκσυγχρονισμού» – οδηγήθηκε στην συγκυβέρνηση/Κυβέρνηση Εθνικής Ευθύνης κατά την ονομασία που πρόκρινε ο Βαγγέλης Βενιζέλος όταν έφερε «τον χώρο» στην μετά την διπλή εκλογή της 6ης Μαΐου/17ης Ιουνίου 2012 νέα εποχή εξουσίας.
Πέρα από την εργώδη αναζήτηση του (εναπομένοντος, μετεκλογικά) ΠΑΣΟΚ για την αυτο-ανασυγκρότησή του με την Συνδιάσκεψη-πρώτο βήμα, μέσα σε ένα τριήμερο είχαμε την πρωτοβουλία «Π-80», πλησιόχωρη άλλωστε των αναζητήσεων Γιάννη Ραγκούση, την πρωτοβουλία «Δυναμική Ελλάδα» (ξεκίνησε ως «Δημιουργική», πλην προσέκρουσε σε προτέρα χρησιμοποίηση του όρου) του Ηλία Μόσιαλου, την πρωτοβουλία «Ανοιχτή Κοινωνία» του Γιώργου Φλέσσα (που ίσως πλαγιοκοπεί από δεξιά τον χώρο που πήγαμε να περιγράψουμε παραπάνω). Έτρεξε άλλωστε προ καιρού η «Κοινωνία Αξιών» του Δημήτρη Μπουραντά, με την μετεξέλιξη σε κόμμα προαναγγελμένη. Και πιθανόν μας ξεφεύγουν άλλες κινήσεις, ανάλογες ή σύστοιχες ή συγγενικές.
Ωραία αυτά. Κάθε πρωτοβουλία δημόσιας συζήτησης είναι αδιαμφισβήτητα κάτι το θετικό. Ιδίως όταν ξεφεύγει από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των κομματικών σχηματισμών, των αυτάρεσκα κλειστών και αέναα αναπαραγόμενα για να μείνουν, ακριβώς, κλειστά.
Θα δανειστούμε όμως από την τοποθέτηση του Λευτέρη Κουσούλη – στον ομόλογο ιστότοπο aixmi.gr -, που μάλιστα διεκδικεί την πατρότητα της έννοιας/έκκλησης «το Μανιφέστο του ενός», την (οξεία) παρατήρηση ότι «ένα μανιφέστο, για να είναι μανιφέστο – να λειτουργήσει δηλαδή ως εμπνευστική και κινητήρια δύναμη μεταβολής – πρέπει όχι απλώς να διαπνέεται, αλλά και να συγκλονίζεται από πολιτική ουσία».
Έτσι είναι. Έτσι, αρκεί όμως η λογική του μανιφέστου/του κάθε μανιφέστου να έχει:
(α) σαφήνεια – να είναι κατανοητά όσα λέγει στον κοινό άνθρωπο, χωρίς ερμητική γλώσσα «ειδικών παραληπτών»
(β) διακριτότητα – να μην λέει, με διαφοροποιημένο ίσως τρόπο, όσα ήδη γνωρίζουμε λίγο-πολύ όλοι
(γ) ειλικρίνεια – όσοι θέλουν να προωθήσουν την λειτουργία μανιφέστου σε δημιουργία κομματικής δομής, να το πράττουν δημόσια /διακηρυγμένα
(δ) προσγείωση – να μιλάει για τον πραγματικό κόσμο: βέβαια κάποιος θα πει, εδώ, ότι ισχυρά και επίσημα και υπερήφανα κόμματα μιλούν με αρκετή δόση νεφελοβάμονος λογικής, οπότε Και ύστερα; Και ύστερα, ας ευχηθούμε τα νερά του δικού μας Γιανγκ-τσε να μην αποβούν υπεράγαν ορμητικά.
Kafeneio
To είχε καταθέσει, τότε που αληθινά κινούσε ιδέες (όχι τον κόσμο, σίγουρα όμως ιδέες): ο μακαρίτης ο Πρόεδρος Μάο: «Αφήστε χίλια λουλούδια να ανθίσουν». Βέβαια, είχε προηγηθεί η Μεγάλη Πορεία, ομοίως το Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός – με κόστος εκατομμυρίων ανθρώπων αλλ’ αυτή είναι μια άλλη ιστορία. Έμελλε δε να ακολουθήσει το κολύμπι του Μάο Τσε-Τουνγκ στον πελώριο και αρκετά ορμητικό Γιανγκ-Τσε, δίπλα στην γέφυρα Γουχάν. Όμως, καθώς τα «χίλια λουλούδια» έλαχε να... αποκτήσουν ως ιμάντα μεταβίβασης τον Μάη του ΄68 σε Ευρώπη και ΗΠΑ, είχαν μεγαλύτερη απήχηση στην συλλογική (Δυτική) συνείδηση.
Προσγειούμενη στην δική μας – και μάλιστα στην σημερινή δική μας – πραγματικότητα, αυτή η άνθηση πρωτοβουλιών, συζητήσεων, ζυμώσεων παραπέμπει κάπως στον αστερισμό εκδηλώσεων αυτών των ημερών. Ιδίως στον πολλαπλά απορφανισμένο χώρο της καθ’ ημάς εκδοχής της σοσιαλδημοκρατίας, που διαδέχθηκε τον άλλοτε «τριτοδρομικό σοσιαλισμό» και - δια του «εκσυγχρονισμού» – οδηγήθηκε στην συγκυβέρνηση/Κυβέρνηση Εθνικής Ευθύνης κατά την ονομασία που πρόκρινε ο Βαγγέλης Βενιζέλος όταν έφερε «τον χώρο» στην μετά την διπλή εκλογή της 6ης Μαΐου/17ης Ιουνίου 2012 νέα εποχή εξουσίας.
Πέρα από την εργώδη αναζήτηση του (εναπομένοντος, μετεκλογικά) ΠΑΣΟΚ για την αυτο-ανασυγκρότησή του με την Συνδιάσκεψη-πρώτο βήμα, μέσα σε ένα τριήμερο είχαμε την πρωτοβουλία «Π-80», πλησιόχωρη άλλωστε των αναζητήσεων Γιάννη Ραγκούση, την πρωτοβουλία «Δυναμική Ελλάδα» (ξεκίνησε ως «Δημιουργική», πλην προσέκρουσε σε προτέρα χρησιμοποίηση του όρου) του Ηλία Μόσιαλου, την πρωτοβουλία «Ανοιχτή Κοινωνία» του Γιώργου Φλέσσα (που ίσως πλαγιοκοπεί από δεξιά τον χώρο που πήγαμε να περιγράψουμε παραπάνω). Έτρεξε άλλωστε προ καιρού η «Κοινωνία Αξιών» του Δημήτρη Μπουραντά, με την μετεξέλιξη σε κόμμα προαναγγελμένη. Και πιθανόν μας ξεφεύγουν άλλες κινήσεις, ανάλογες ή σύστοιχες ή συγγενικές.
Ωραία αυτά. Κάθε πρωτοβουλία δημόσιας συζήτησης είναι αδιαμφισβήτητα κάτι το θετικό. Ιδίως όταν ξεφεύγει από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των κομματικών σχηματισμών, των αυτάρεσκα κλειστών και αέναα αναπαραγόμενα για να μείνουν, ακριβώς, κλειστά.
Θα δανειστούμε όμως από την τοποθέτηση του Λευτέρη Κουσούλη – στον ομόλογο ιστότοπο aixmi.gr -, που μάλιστα διεκδικεί την πατρότητα της έννοιας/έκκλησης «το Μανιφέστο του ενός», την (οξεία) παρατήρηση ότι «ένα μανιφέστο, για να είναι μανιφέστο – να λειτουργήσει δηλαδή ως εμπνευστική και κινητήρια δύναμη μεταβολής – πρέπει όχι απλώς να διαπνέεται, αλλά και να συγκλονίζεται από πολιτική ουσία».
Έτσι είναι. Έτσι, αρκεί όμως η λογική του μανιφέστου/του κάθε μανιφέστου να έχει:
(α) σαφήνεια – να είναι κατανοητά όσα λέγει στον κοινό άνθρωπο, χωρίς ερμητική γλώσσα «ειδικών παραληπτών»
(β) διακριτότητα – να μην λέει, με διαφοροποιημένο ίσως τρόπο, όσα ήδη γνωρίζουμε λίγο-πολύ όλοι
(γ) ειλικρίνεια – όσοι θέλουν να προωθήσουν την λειτουργία μανιφέστου σε δημιουργία κομματικής δομής, να το πράττουν δημόσια /διακηρυγμένα
(δ) προσγείωση – να μιλάει για τον πραγματικό κόσμο: βέβαια κάποιος θα πει, εδώ, ότι ισχυρά και επίσημα και υπερήφανα κόμματα μιλούν με αρκετή δόση νεφελοβάμονος λογικής, οπότε Και ύστερα; Και ύστερα, ας ευχηθούμε τα νερά του δικού μας Γιανγκ-τσε να μην αποβούν υπεράγαν ορμητικά.
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«ΚΛΕΙΝΕΙ ΑΠΟ ΩΡΑ ΣΕ ΩΡΑ Ο ΡΟΥΙΣ!»
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Έτσι αγοράζουν οι Έλληνες laptop
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
