ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Η ιδεοληψία των «δανεισμένων προοπτικών»…

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης

Ο συνομιλητής μου, είναι κάθετος : «Δεν έχουμε –μου λέει- πολλές επιλογές. Είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε αυτά που μας λέει η Τρόϊκα. Κοίτα την Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Κύπρο. Κι εκεί προδότες είναι; Κι εκεί ενδοτικοί;»

Το επιχείρημα φαίνεται ακαταμάχητο.

Δεν θα μπω στις λεπτομέρειες το γιατί και πώς πήγε η Τρόϊκα στις παραπάνω χώρες κι αν θα μπορούσε να μην πάει.

Όμως, το ότι και μια άλλη χώρα έχασε μια μάχη, όπως και η δική σου, δεν σημαίνει καθόλου ότι ήταν μάταιος ο δικό σου αγώνας, και πολύ περισσότερο, ότι θα είναι μάταιη η συνέχιση αυτού του αγώνα : διότι χάνονται μάχες και όχι ο πόλεμος.

Θα πως όμως κάτι πιο απλό.

Το πρόβλημα δεν είναι τόσο η Τρόϊκα και το Μνημόνιο, στα πλαίσια του παραπάνω επιχειρήματος.

Το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο.

Το πρόβλημα είναι ότι κάποιοι, (πολλοί;), εναποθέτουν τη λύση των προβλημάτων τους ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ, στα χέρια ξένων, και μάλιστα ξένων δανειστών.

Αυτό, δηλαδή αυτή ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ, δεν το ζούμε μονάχα σήμερα, αλλά έχουμε εμπειρία αυτής της αντίληψης, από τη πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκε το νεοελληνικό Κράτος.

Πρόκειται σαφώς, και αποδεικνύεται τη κάθε φορά ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ, και κυρίως μετά από μια μεγάλη εθνική καταστροφή, περιπέτεια ή αποτυχία, ότι αυτή η αντίληψη είναι ένα ιδεολόγημα, αλλά, όχι χωρίς μεγάλες και ολέθριες ενίοτε συνέπειες για τον τόπο.

Χωρίς να φτάνεις στον επίσης ολέθριο διεθνή απομονωτισμό, χωρίς να δαιμονοποιείς τη διεθνή συνεργασία και τον διεθνή ανταγωνισμό, το ζήτημα είναι αν πιστεύεις ότι μπορείς να δημιουργήσεις τις δικές σου προοπτικές, εσύ ο ίδιος, για τον εαυτό σου, για τη χώρα σου.

Το ζήτημα είναι αν μπορείς εσύ ο ίδιος, αν μπορούμε σαν χώρα, να κατασκευάσουμε τη δική μας ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΟΡΑΜΑ, που να αμς εκφράζει και να μας κινητοποιεί, τη δική μας στρατηγική, τη δική μας πολιτική που θα μας οδηγήσει στην «πρόοδο», στην «επιτυχία».

«Πόσες φορές στη ζωή σου, είπα κι εγώ στον συνομιλητή μου, κλείνοντας τη συζήτησή μας, θυμάσαι, στη ζωή σου, ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ να στα έχουν λύσει ξένοι»;

Ήταν τουλάχιστο ειλικρινής ο φίλος μου : δεν θυμάται καμία, διότι δεν υπάρχει καμία.

Τουλάχιστον συμφωνήσαμε, ότι αν γίνει κάτι το θετικό, αυτό θα πρέπει να δρομολογηθεί ως τέτοια εξέλιξη, από μας τους ίδιους : εδώ στην Αθήνα, και σε κανένα Βερολίνο, κανένα Παρίσι, καμία Βιέννη. Θα ήταν ευχής έργο κι αυτοί να δούλευαν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΣΩΤΗΡΙΑ, αλλά, δυστυχώς για μας, εκεί έξω, οι ξένοι ηγέτες, έχουν να παλέψουν και να προωθήσουν τα αιτήματα και τα συμφέροντα των δικών τους οικονομιών, λαών και κοινωνιών, ΚΑΙ ΚΑΛΩΣ ΚΑΝΟΥΝ. Κι εκεί έξω, υπάρχει κάτι που λέγεται «διεθνής καπιταλισμός» : στην ίδια τη λογική του είναι ότι τον αδύνατο τον τρως, τον παραμερίζεις, δεν τον βοηθάς να δυναμώσει για να σε ανταγωνιστεί αργότερα πιο αποτελεσματικά!
Tromaktiko