2017-07-16 19:19:14
Εδώ και κάμποσα χρόνια, η πατρίδα μας ζει στη περιδίνηση μιας αβεβαιότητας, μιας αβεβαιότητας με απόληξη την μέθεξη ενός οικονομικού, κοινωνικού, αξιακού, πνευματικού και εργασιακού αδιεξόδου. Είναι δε αυτή η αβεβαιότητα που αποτυπώνεται σε μια αχνοφεγγίζουσα ρύση του «ποιος ξέρει;» και είναι αυτή η αβεβαιότητα που εμπεριέχει ως καταλυτικό παράγοντα την αμφισβήτηση, μέσα από ένα πνεύμα θυμού και αμφισημίας. Ένα «γιατί» είναι αυτό που γυροφέρνει συνεχώς το μυαλό μας και ένα μούδιασμα αντανακλά έναν προβληματισμό αξιακού χαρακτήρα, που αφορά όχι τόσο την πραξιακή κατάσταση που βιώνουμε, αλλά κυρίως την προσπάθεια για ανασύνταξη και γρήγορο βηματισμό ώστε να βγούμε από την κρίση.
Κομβικό σημείο των παραπάνω σκέψεων, που αποτελεί και λύση, ίσως μάλιστα και η μόνη λύση, είναι ότι η ανασύνταξη και δυνατότητα καλυτέρευσης των πραγμάτων θα επιτευχτεί τότε και μόνο τότε, όταν επιτέλους τα αρμόδια θεσμικά και πολιτειακά όργανα προχωρήσουν στην στελέχωση του ευρύτερου δημοσίου τομέα, με τα καταλληλότερα πρόσωπα που διαθέτει αυτός ο τόπος.
«Κρίνω» σημαίνει σχηματίζω γνώμη, εκτιμώ και αποφασίζω και δω είναι η σχηματισθείσα σε όλους μας αμφισημία, το «πως» σχηματίζω γνώμη, σε ποια αντικειμενικά κριτήρια βασίζομαι καθότι η όποια απόφαση δεν αποτελεί το εγωκεντρικό «θέλω» του ενός, αλλά αντανακλά στην ευρύτερη σημειολογία του «εμείς», που στην προκειμένη περίπτωση εγκολπώνει την ισχύ μιας κοινωνίας, ενός λαού, ενός Έθνους. Γίνεται με άλλα λόγια πλέον εμφανή η ‘’επιστημονοποίηση’’ της όποιας επιλογής, μέσα από μια εξελικτική διαδικασία, στην οποία διαδικασία δεν αποτυπώνεται μόνο «η αρχή του ενός», αλλά η υποβοήθησή του με επιστημολογικές γνώσεις για τις όποιες επιλογές του.
Για να κατανοήσουμε καλύτερα τις παραπάνω σκέψεις μας, ας πάρουμε για παράδειγμα τις ετήσιες τακτικές κρίσεις που γίνονται στις Ένοπλες Δυνάμεις. Πάντοτε το τελείωμα αυτής της περιόδου αφήνει ένα αίσθημα αδικίας. Γιατί άραγε; Προφανώς διότι οι όποιες επιλογές, δεν ανταποκρίνονται στην κοινή αίσθηση δικαίου. Είναι άραγε έτσι; Ίσως, ίσως πάλι να είναι και διαφορετικά, καθότι κάποιος θα ανταπαντήσει ότι οι επιλογές μπορούν να δικαιολογηθούν. Εκτιμούμε όμως ότι η αξιοκρατία έγκειται όχι στην όποια επιλογή, που μπορώ με κάποιο τρόπο να δικαιολογήσω, αλλά έγκειται στην πλέον καταλληλότερη επιλογή και αυτή απαιτεί θάρρος και γνώση.
Προτείνουμε λοιπόν, η όποια επιλογή, να ακολουθεί το αξιακό μοντέλο της Κοινωνικογνωστική Θεωρία (Social Cognitive Career Theory) των R.W. Lent, S. Brown και G. Hackett, αρκετά γνωστό στην εργασιακή ψυχολογία, που σε γενικές γραμμές είναι το παρακάτω:
Aπαραίτητη διευκρίνιση, για την κατανόηση των λόγων μας είναι ότι σε αυτό το μοντέλο θα πρέπει να παραλειφθεί η ενέργεια Νο 4, που αφορά κυρίως την εσωστρεφική διαδικασία της επιλογής σε ατομικό επίπεδο, όπως επίσης και η ενέργεια Νο 5, θα πρέπει να συνυπολογισθεί με τα ενδιαφέροντα (Νο 3).
Σκέψεις και λύσεις πάντοτε θα υπάρχουν, αρκεί βέβαια να τις αναζητήσουμε. Ο καθένας από μας θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι προβλήματα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Αυτό που πάντοτε αλλάζει είναι οι προϋποθέσεις επίλυση τους και το συνειδητό περιβάλλον του μικρόκοσμού μας.
Ως άλλο «επιθύμιο» αποτελεί η φευγαλέα σκέψη ότι οι στενοχώριες, ως απόληξη μη εκπληρωμένων προσδοκιών, σε καμία περίπτωση δεν πρεπει να μας θλίβουν, διότι το αύριο πάντοτε έχει ενδιαφέρον έστω και αν ξημερώνει με δύσκολες προϋποθέσεις. Άλλωστε εκείνο που προέχει είναι η εμπειρία του ταξιδιού προς την Ιθάκη έστω και αν αυτή στο τέλος ίσως να σου αφήνει μια πικρή γεύση.
Ευάγγελος Π. Γαβρίλης
Ταξίαρχος ε.α
Παιδαγωγός ΕΚΠΑ
Σύμβουλος Εργασιακής Ψυχικής Υγείας
&
Επαγγελματικού Προσανατολισμού (MSc)
kranos
Κομβικό σημείο των παραπάνω σκέψεων, που αποτελεί και λύση, ίσως μάλιστα και η μόνη λύση, είναι ότι η ανασύνταξη και δυνατότητα καλυτέρευσης των πραγμάτων θα επιτευχτεί τότε και μόνο τότε, όταν επιτέλους τα αρμόδια θεσμικά και πολιτειακά όργανα προχωρήσουν στην στελέχωση του ευρύτερου δημοσίου τομέα, με τα καταλληλότερα πρόσωπα που διαθέτει αυτός ο τόπος.
«Κρίνω» σημαίνει σχηματίζω γνώμη, εκτιμώ και αποφασίζω και δω είναι η σχηματισθείσα σε όλους μας αμφισημία, το «πως» σχηματίζω γνώμη, σε ποια αντικειμενικά κριτήρια βασίζομαι καθότι η όποια απόφαση δεν αποτελεί το εγωκεντρικό «θέλω» του ενός, αλλά αντανακλά στην ευρύτερη σημειολογία του «εμείς», που στην προκειμένη περίπτωση εγκολπώνει την ισχύ μιας κοινωνίας, ενός λαού, ενός Έθνους. Γίνεται με άλλα λόγια πλέον εμφανή η ‘’επιστημονοποίηση’’ της όποιας επιλογής, μέσα από μια εξελικτική διαδικασία, στην οποία διαδικασία δεν αποτυπώνεται μόνο «η αρχή του ενός», αλλά η υποβοήθησή του με επιστημολογικές γνώσεις για τις όποιες επιλογές του.
Για να κατανοήσουμε καλύτερα τις παραπάνω σκέψεις μας, ας πάρουμε για παράδειγμα τις ετήσιες τακτικές κρίσεις που γίνονται στις Ένοπλες Δυνάμεις. Πάντοτε το τελείωμα αυτής της περιόδου αφήνει ένα αίσθημα αδικίας. Γιατί άραγε; Προφανώς διότι οι όποιες επιλογές, δεν ανταποκρίνονται στην κοινή αίσθηση δικαίου. Είναι άραγε έτσι; Ίσως, ίσως πάλι να είναι και διαφορετικά, καθότι κάποιος θα ανταπαντήσει ότι οι επιλογές μπορούν να δικαιολογηθούν. Εκτιμούμε όμως ότι η αξιοκρατία έγκειται όχι στην όποια επιλογή, που μπορώ με κάποιο τρόπο να δικαιολογήσω, αλλά έγκειται στην πλέον καταλληλότερη επιλογή και αυτή απαιτεί θάρρος και γνώση.
Προτείνουμε λοιπόν, η όποια επιλογή, να ακολουθεί το αξιακό μοντέλο της Κοινωνικογνωστική Θεωρία (Social Cognitive Career Theory) των R.W. Lent, S. Brown και G. Hackett, αρκετά γνωστό στην εργασιακή ψυχολογία, που σε γενικές γραμμές είναι το παρακάτω:
Aπαραίτητη διευκρίνιση, για την κατανόηση των λόγων μας είναι ότι σε αυτό το μοντέλο θα πρέπει να παραλειφθεί η ενέργεια Νο 4, που αφορά κυρίως την εσωστρεφική διαδικασία της επιλογής σε ατομικό επίπεδο, όπως επίσης και η ενέργεια Νο 5, θα πρέπει να συνυπολογισθεί με τα ενδιαφέροντα (Νο 3).
Σκέψεις και λύσεις πάντοτε θα υπάρχουν, αρκεί βέβαια να τις αναζητήσουμε. Ο καθένας από μας θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι προβλήματα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Αυτό που πάντοτε αλλάζει είναι οι προϋποθέσεις επίλυση τους και το συνειδητό περιβάλλον του μικρόκοσμού μας.
Ως άλλο «επιθύμιο» αποτελεί η φευγαλέα σκέψη ότι οι στενοχώριες, ως απόληξη μη εκπληρωμένων προσδοκιών, σε καμία περίπτωση δεν πρεπει να μας θλίβουν, διότι το αύριο πάντοτε έχει ενδιαφέρον έστω και αν ξημερώνει με δύσκολες προϋποθέσεις. Άλλωστε εκείνο που προέχει είναι η εμπειρία του ταξιδιού προς την Ιθάκη έστω και αν αυτή στο τέλος ίσως να σου αφήνει μια πικρή γεύση.
Ευάγγελος Π. Γαβρίλης
Ταξίαρχος ε.α
Παιδαγωγός ΕΚΠΑ
Σύμβουλος Εργασιακής Ψυχικής Υγείας
&
Επαγγελματικού Προσανατολισμού (MSc)
kranos
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μοναδικό κόλπο για να καθαρίσετε και να απολυμάνετε το πλυντήριο πιάτων
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
