2012-05-24 10:21:46
Καθώς διαβάζω το χιλιοστό άρθρο με θέμα την περίφημη Grexit, μου έρχεται στον νου μια φράση από την ταινία θρίλερ Marathon Man. Ο Laurence Olivier παίζει τον ρόλο ενός εγκληματία πολέμου οδοντίατρου, που βασανίζει τον Dustin Hoffman με τρυπάνια, χωρίς αναισθητικό. Την ώρα που το κάνει, συνεχώς τον ρωτάει: «Είναι ασφαλές»;
Αυτό είναι το ίδιο ερώτημα που θέτουν εδώ και μήνες οι Ευρωπαίοι ηγέτες, καθώς αναλογίζονται τις συνέπειες μιας εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ.
Πέρσι συζήτησα αυτό το ενδεχόμενο με κάποιον ανώτερο Ευρωπαίο πολιτικό. Είχε προσέξει πως συνεχώς γράφω για το σαθρό οικοδόμημα της ευρωζώνης, που πάει για κατάρρευση. Με ρώτησε λοιπόν, αν θα ήταν καλύτερα να την διαλύσουν από τώρα. Εκεί κόμπιασα. Μια διάλυση της ευρωζώνης θα έφερνε την καταστροφή, λένε όλοι. Δεν το πιστεύω, αλλά δεν μπορώ και να προσφέρω λογικά επιχειρήματα για την άποψή μου. Τους ερχόμενους όμως μήνες, η Ευρώπη θα πρέπει επιτέλους να αποφασίσει.
Σήμερα, πιστεύω πραγματικά πως η ευρωζώνη θα πρέπει να αυτοδιαλυθεί. Θα πρέπει να υπάρξει επιστροφή των εθνικών νομισμάτων. Ο σκληρός πυρήνας, με επίκεντρο την Γερμανία, ίσως να επιβιώσει. Το σημερινό όμως ευρώ θα πρέπει να εξαφανιστεί.
Η μετάβαση θα είναι οδυνηρή. Ο δημοσιογράφος Martin Wolf παρουσίασε προχθές ένα σενάριο τρόμου, που συμπεριλαμβάνει ανομία, και οικονομική κατάρρευση στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ποιος θέλει αυτό το ρίσκο;
Οι εναλλακτικές λύσεις, είναι κι αυτές σκληρές. Η G8 θέλει την Ελλάδα στο ευρώ. Πιστεύουν σε μια μαγική συνταγή αναπτυξιακών κινήτρων και λιτότητας, που θα επαναφέρει τους ισολογισμένους προϋπολογισμούς, και την οικονομική ανάπτυξη. Ακόμη όμως και αν συμφωνήσουν σε κάποιο σχέδιο, και αυτό πετύχει, τα εγγενή προβλήματα της ευρωζώνης θα παραμείνουν ως έχουν.
Χωρίς τη δυνατότητα υποτίμησης του νομίσματος τους, οι μη ανταγωνιστικές οικονομίες υφίστανται την εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή μειώσεις μισθών, και μαζική ανεργία. Χώρες όπως η Ελλάδα χρειάζονται επειγόντως οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Αυτές όμως οι μεταρρυθμίσεις προκαλούν πολιτική και κοινωνική αναταραχή.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι πολιτικό στη φύση του. Το ευρώ δεν στηρίζεται σε μια πολιτική ένωση, και άρα στερείται εκείνων των θεσμών που θα το βοηθούσαν να πετύχει. Δεν υπάρχει μια ισχυρή κεντρική κυβέρνηση που θα εφαρμόσει και θα επιβάλλει την δημοσιονομική πειθαρχία, ούτε υπάρχει και ένας μεγάλος ομοσπονδιακός προϋπολογισμός που θα κάνει μεταφορές κεφαλαίων από τις πλούσιες προς τις φτωχότερες περιοχές.
Τέλος, όπως ανακαλύψαμε πρόσφατα, δεν υπάρχει κάποιο πανευρωπαϊκού επιπέδου σχέδιο προστασίας των τραπεζικών καταθέσεων.
Στη Γερμανία, η ιδέα της μεταφοράς κεφαλαίων, δηλαδή οι επιδοτήσεις του Νότου, θεωρούνται ανάθεμα. Ακόμη όμως και αν οι πολιτικοί ηγέτες της ΕΕ κατάφερναν να ξεπεράσουν τα εμπόδια και να συστήσουν μια πραγματική ένωση (ομοσπονδία), αυτή θα στερούσε τα εθνικά κράτη από την κυριαρχία τους.
Το να θυσιάσεις την εθνική κυριαρχία για χάρη του ευρώ, δεν είναι και πολύ επιθυμητό. Θα προκαλούσε μάλιστα εθνικιστικές αντιδράσεις παντού. Για αυτό, η συγκεκριμένη θεραπεία είναι χειρότερη από την ασθένεια.
Και αφού οι μακροπρόθεσμες εναλλακτικές λύσεις στερούνται αξιοπιστίας, θα πρέπει οι υπεύθυνοι να αρχίσουν να σκέφτονται για το πώς θα διαχειριστούν μια διάλυση της ευρωζώνης, αντί να την αγνοούν, θεωρώντας την απίθανη και επικίνδυνη.
Δυστυχώς όμως, τα σχέδια που αυτή τη στιγμή συζητιούνται κεκλεισμένων των θυρών, είναι πολύ περιορισμένα.
Κάποιοι ονειρεύονται μια ελληνική έξοδο, που θα ακολουθηθεί από μια απόπειρα δημιουργίας ενός ισχυρού firewall, που θα προστατέψει τις υπόλοιπες χώρες από την μεταδοτικότητα της κρίσης. Αυτό όμως θυμίζει τις συνεχείς προσπάθειες των τελευταίων δυο ετών, με τη ΕΕ να δείχνει ανήμπορη να περιορίσει ή να συγκρατήσει την ελληνική κρίση.
Μάλιστα, μια ελληνική έξοδος θα αύξανε τον κίνδυνο μεταδοτικότητας, αφού θα αποδείκνυε ξεκάθαρα ότι η συμμετοχή στην ευρωζώνη δεν είναι μόνιμη. Έτσι, οι αγορές θα άρχιζαν να περικυκλώνουν και τις υπόλοιπες χώρες θύματα.
Και αν το ευρώ αφεθεί να παρασύρεται από διαδεχόμενους πανικούς των αγορών, τότε αυτό θα ήταν ο χειρότερος τρόπος αποσύνθεσης της νομισματικής ένωσης. Θα χάνονταν δισεκατομμύρια δημοσίου χρήματος, και τα τείχη προστασίας θα κατέρρεαν. Το πολιτικό και οικονομικό χάος που θα ακολουθούσε θα προκαλούσε γενικό πανικό, και θα απαξιώνονταν όλοι οι πολιτικοί ανεξαιρέτως.
Για αυτό, καλά θα ήταν οι Ευρωπαίοι ηγέτες να προχωρούσαν σε μια λογική εκτίμηση του ποια κράτη μπορούν και θέλουν να παραμείνουν στο ευρώ, και να ανακοινώσουν ένα σχέδιο φιλικού και βελούδινου διαζυγίου μεταξύ αυτών που μένουν και αυτών που φεύγουν. Μόνο έτσι θα μπορούσαν επιτέλους να βρεθούν μπροστά από τις εξελίξεις.
Όλα σχεδόν τα κράτη μέλη υιοθέτησαν το ευρώ χωρίς δημοψήφισμα, και άρα μπορούν να το εγκαταλείψουν με τον ίδιο τρόπο.
Ακόμη όμως και με ένα βελούδινο διαζύγιο, οι κίνδυνοι θα ήταν πολλοί. Παρόλα αυτά, τα διαζύγιο θα πρόσφερε μια επιθυμητή έξοδο από τον σημερινό λαβύρινθο.
Και όπως λέει μια (πολύ) γερμανική παροιμία: «Καλύτερα ένα τέλος με τρόμο, παρά ένας τρόμος χωρίς τέλος».
businessday.co.za
S.A.
πηγη:antinews.gr
Αυτό είναι το ίδιο ερώτημα που θέτουν εδώ και μήνες οι Ευρωπαίοι ηγέτες, καθώς αναλογίζονται τις συνέπειες μιας εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ.
Πέρσι συζήτησα αυτό το ενδεχόμενο με κάποιον ανώτερο Ευρωπαίο πολιτικό. Είχε προσέξει πως συνεχώς γράφω για το σαθρό οικοδόμημα της ευρωζώνης, που πάει για κατάρρευση. Με ρώτησε λοιπόν, αν θα ήταν καλύτερα να την διαλύσουν από τώρα. Εκεί κόμπιασα. Μια διάλυση της ευρωζώνης θα έφερνε την καταστροφή, λένε όλοι. Δεν το πιστεύω, αλλά δεν μπορώ και να προσφέρω λογικά επιχειρήματα για την άποψή μου. Τους ερχόμενους όμως μήνες, η Ευρώπη θα πρέπει επιτέλους να αποφασίσει.
Σήμερα, πιστεύω πραγματικά πως η ευρωζώνη θα πρέπει να αυτοδιαλυθεί. Θα πρέπει να υπάρξει επιστροφή των εθνικών νομισμάτων. Ο σκληρός πυρήνας, με επίκεντρο την Γερμανία, ίσως να επιβιώσει. Το σημερινό όμως ευρώ θα πρέπει να εξαφανιστεί.
Η μετάβαση θα είναι οδυνηρή. Ο δημοσιογράφος Martin Wolf παρουσίασε προχθές ένα σενάριο τρόμου, που συμπεριλαμβάνει ανομία, και οικονομική κατάρρευση στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ποιος θέλει αυτό το ρίσκο;
Οι εναλλακτικές λύσεις, είναι κι αυτές σκληρές. Η G8 θέλει την Ελλάδα στο ευρώ. Πιστεύουν σε μια μαγική συνταγή αναπτυξιακών κινήτρων και λιτότητας, που θα επαναφέρει τους ισολογισμένους προϋπολογισμούς, και την οικονομική ανάπτυξη. Ακόμη όμως και αν συμφωνήσουν σε κάποιο σχέδιο, και αυτό πετύχει, τα εγγενή προβλήματα της ευρωζώνης θα παραμείνουν ως έχουν.
Χωρίς τη δυνατότητα υποτίμησης του νομίσματος τους, οι μη ανταγωνιστικές οικονομίες υφίστανται την εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή μειώσεις μισθών, και μαζική ανεργία. Χώρες όπως η Ελλάδα χρειάζονται επειγόντως οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Αυτές όμως οι μεταρρυθμίσεις προκαλούν πολιτική και κοινωνική αναταραχή.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι πολιτικό στη φύση του. Το ευρώ δεν στηρίζεται σε μια πολιτική ένωση, και άρα στερείται εκείνων των θεσμών που θα το βοηθούσαν να πετύχει. Δεν υπάρχει μια ισχυρή κεντρική κυβέρνηση που θα εφαρμόσει και θα επιβάλλει την δημοσιονομική πειθαρχία, ούτε υπάρχει και ένας μεγάλος ομοσπονδιακός προϋπολογισμός που θα κάνει μεταφορές κεφαλαίων από τις πλούσιες προς τις φτωχότερες περιοχές.
Τέλος, όπως ανακαλύψαμε πρόσφατα, δεν υπάρχει κάποιο πανευρωπαϊκού επιπέδου σχέδιο προστασίας των τραπεζικών καταθέσεων.
Στη Γερμανία, η ιδέα της μεταφοράς κεφαλαίων, δηλαδή οι επιδοτήσεις του Νότου, θεωρούνται ανάθεμα. Ακόμη όμως και αν οι πολιτικοί ηγέτες της ΕΕ κατάφερναν να ξεπεράσουν τα εμπόδια και να συστήσουν μια πραγματική ένωση (ομοσπονδία), αυτή θα στερούσε τα εθνικά κράτη από την κυριαρχία τους.
Το να θυσιάσεις την εθνική κυριαρχία για χάρη του ευρώ, δεν είναι και πολύ επιθυμητό. Θα προκαλούσε μάλιστα εθνικιστικές αντιδράσεις παντού. Για αυτό, η συγκεκριμένη θεραπεία είναι χειρότερη από την ασθένεια.
Και αφού οι μακροπρόθεσμες εναλλακτικές λύσεις στερούνται αξιοπιστίας, θα πρέπει οι υπεύθυνοι να αρχίσουν να σκέφτονται για το πώς θα διαχειριστούν μια διάλυση της ευρωζώνης, αντί να την αγνοούν, θεωρώντας την απίθανη και επικίνδυνη.
Δυστυχώς όμως, τα σχέδια που αυτή τη στιγμή συζητιούνται κεκλεισμένων των θυρών, είναι πολύ περιορισμένα.
Κάποιοι ονειρεύονται μια ελληνική έξοδο, που θα ακολουθηθεί από μια απόπειρα δημιουργίας ενός ισχυρού firewall, που θα προστατέψει τις υπόλοιπες χώρες από την μεταδοτικότητα της κρίσης. Αυτό όμως θυμίζει τις συνεχείς προσπάθειες των τελευταίων δυο ετών, με τη ΕΕ να δείχνει ανήμπορη να περιορίσει ή να συγκρατήσει την ελληνική κρίση.
Μάλιστα, μια ελληνική έξοδος θα αύξανε τον κίνδυνο μεταδοτικότητας, αφού θα αποδείκνυε ξεκάθαρα ότι η συμμετοχή στην ευρωζώνη δεν είναι μόνιμη. Έτσι, οι αγορές θα άρχιζαν να περικυκλώνουν και τις υπόλοιπες χώρες θύματα.
Και αν το ευρώ αφεθεί να παρασύρεται από διαδεχόμενους πανικούς των αγορών, τότε αυτό θα ήταν ο χειρότερος τρόπος αποσύνθεσης της νομισματικής ένωσης. Θα χάνονταν δισεκατομμύρια δημοσίου χρήματος, και τα τείχη προστασίας θα κατέρρεαν. Το πολιτικό και οικονομικό χάος που θα ακολουθούσε θα προκαλούσε γενικό πανικό, και θα απαξιώνονταν όλοι οι πολιτικοί ανεξαιρέτως.
Για αυτό, καλά θα ήταν οι Ευρωπαίοι ηγέτες να προχωρούσαν σε μια λογική εκτίμηση του ποια κράτη μπορούν και θέλουν να παραμείνουν στο ευρώ, και να ανακοινώσουν ένα σχέδιο φιλικού και βελούδινου διαζυγίου μεταξύ αυτών που μένουν και αυτών που φεύγουν. Μόνο έτσι θα μπορούσαν επιτέλους να βρεθούν μπροστά από τις εξελίξεις.
Όλα σχεδόν τα κράτη μέλη υιοθέτησαν το ευρώ χωρίς δημοψήφισμα, και άρα μπορούν να το εγκαταλείψουν με τον ίδιο τρόπο.
Ακόμη όμως και με ένα βελούδινο διαζύγιο, οι κίνδυνοι θα ήταν πολλοί. Παρόλα αυτά, τα διαζύγιο θα πρόσφερε μια επιθυμητή έξοδο από τον σημερινό λαβύρινθο.
Και όπως λέει μια (πολύ) γερμανική παροιμία: «Καλύτερα ένα τέλος με τρόμο, παρά ένας τρόμος χωρίς τέλος».
businessday.co.za
S.A.
πηγη:antinews.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι μπλόφες δεν παίζουν
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
