Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους φίλους που αγαπούν τα παιδιά μου σαν δικά τους

2018-04-13 16:06:16

Όποιος έχει αληθινούς φίλους είναι τυχερός, λένε. Και εμείς δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε Οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγουμε και αν είναι πραγματικοί δεν θα χαθούν ποτέ από την ζωή μας και, μάλιστα, θα αγαπήσουν τα παιδιά μας όπως αγαπούν τα δικά τους.

Αυτό το τελευταίο, βέβαια, αν δεν το ζήσεις δεν το καταλαβαίνεις. Διαβάστε την παρακάτω ιστορία και τηλεφωνήστε στους αγαπημένους σας φίλους ή… αγοράστε τους ένα μπαλόνι για να τους δείξετε την αγάπη σας.

«Ήταν ένα απόγευμα της περασμένης εβδομάδας και είχα γυρίσει – επιτέλους – στο σπίτι νωρίς από την δουλειά. Μετά από μερικούς διαπληκτισμούς με τα παιδιά για παιχνίδια, ποτήρια, ρούχα και ησυχία, αποφάσισα, πως τα παιδιά χρειάζονταν μια αλλαγή σκηνικού. Έτσι τηλεφώνησα στην φίλη μου, ελπίζοντας να έχει λίγο χρόνο για μία βόλτα με τα παιδιά μας. Και ευτυχώς ήταν ελεύθεροι!

Στην επόμενη ώρα βρεθήκαμε και τα 5 παιδιά μας χοροπηδούσαν χαρούμενα στις κούνιες της γειτονιάς

. Είπαμε γρήγορα τα νέα μας, προσπαθώντας ταυτόχρονα να ηρεμήσουμε τα παιδιά που όλο και κάτι πάθαιναν. Λίγο πριν φύγουμε η 4χρονη κόρη μου είδε έναν πλανόδιο πωλητή μπαλονιών και το βλέμμα της καρφώθηκε σε ένα συγκεκριμένο ροζ μπαλόνι. Σκέφτηκα να μην της χαλάσω χατίρι και έτσι αγόρασα το ροζ μπαλόνι. Η χαρά ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό της και ξεκινήσαμε για την επιστροφή στα αυτοκίνητα.

Δυστυχώς, όμως, ένα δυνατό ρεύμα αέρα παρέσυρε το μπαλόνι από τα χέρια της μικρής και το κλάμα της άγγιξε νέο ρεκόρ στην κλίμακα ντεσιμπέλ. Όταν η φίλη μου είδε το περιστατικό, χωρίς να χάσει χρόνο έτρεξε πίσω από το μπαλόνι. Πέρασε με κίνδυνο τον δρόμο, απέφυγε δέντρα, κολώνες, διερχόμενους περαστικούς και χάθηκε πίσω από ένα κτίριο. Τόσο τα παιδιά όσο και εγώ ήμασταν γεμάτοι αγωνία για το αποτέλεσμα. Τελικά, γύρισε λαχανιασμένη με άδεια χέρια, έσκυψε, πήρε αγκαλιά την μικρή και πολύ στοργικά της είπε: “Λυπάμαι πολύ για το μπαλόνι σου. Προσπάθησα πολύ για το φέρω πίσω, αλλά ο άνεμος ήταν πιο δυνατός”. Και είχε όντως προσπαθήσει. Έκανε κάτι που και εγώ η ίδια δεν σκέφτηκα να κάνω.

Η κόρη μου ήταν ακόμα αναστατωμένη, αλλά η δική μου καρδιά ήταν γεμάτη από ευγνωμοσύνη, χαρά και αγάπη. Η φίλη μου είχε μόλις επιδείξει το πιο σημαντικό επίπεδο φιλίας που δυο μαμάδες μπορεί να έχουν: να αγαπούν η μία τα παιδιά της άλλης όπως τα δικά τους. Το να βλέπω, ότι η φίλη μου νοιάζεται για τα παιδιά μου με κάνει να νιώθω περισσότερο ασφαλής μέσα σε αυτόν τον δύσκολο κόσμο.

Η αγάπη της μάνας δεν αντικαθίσταται, αλλά σίγουρα πολλαπλασιάζεται.

Λίγες μέρες μετά το ατυχές γεγονός με το μπαλόνι αποφασίσαμε με την μικρή μου να κάνουμε δώρο στην φίλη μου και τα παιδιά της... μπαλόνια, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για την προσπάθειά της να φέρει πίσω το μπαλόνι της κόρης μου.

Πήραμε, λοιπόν, τρία μπλε για τους γιους της και ένα για εκείνη και φτάσαμε στο σπίτι τους. Άνοιξαν την πόρτα και μας υποδέχτηκαν με μεγάλο ενθουσιασμό. Τα μικρά δαχτυλάκια κάποιου, όμως, έσκασαν το ένα μπαλόνι και ο δυνατός θόρυβος του ηλίου που εξερράγη μας τρόμαξε πολύ όλους. Εμείς γελάσαμε και τα παιδιά έκλαψαν.

Είχαμε κατά λάθος δημιουργήσει την τραυματική εμπειρία του μπαλονιού, ξανά! Αποφασίσαμε, λοιπόν, ότι μάλλον τα μπαλόνια δεν είναι το ιδανικό δώρο για εμάς και τα μικρά μας.

Μερικά πράγματα είναι γραφτό να κρατήσουν και άλλα όχι. Οι φίλοι, όμως, που αγαπούν τα παιδιά σου δεν πρέπει να λείψουν από την ζωή σου. Αυτούς μην τους αφήσεις να φύγουν...»
Πηγή Tromaktiko

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ