2019-06-03 22:44:52
Είναι περίεργο το σημερινό πρωινό. Ποτέ δεν είναι όμορφο να χάνεις, κακά τα ψέματα. Αν και ο όρος «χάνω», «κερδίζω» σε μια εκλογική διαδικασία είναι πολύ σχετικός.
Το 2010 και το 2014 πανηγύριζα ως στέλεχος ενός συνδυασμού και τα επόμενα χρόνια… έκλαιγα ως πολίτης για τις επιλογές που κάναμε ως κοινωνία!
Οι εκλογές, βλέπετε, δεν είναι ένα ποδοσφαιρικό ντέρμπι, άσχετα αν το αντιμετωπίζουμε ως τέτοιο όχι μόνο στο μικρόκοσμο του Δήμου Μαραθώνα, αλλά στο σύνολο της χώρας. Το ζητούμενο δεν είναι αν στεναχωριέσαι ή χαίρεσαι την επομένη των εκλογών, αλλά να φτάσεις στο σημείο να μη στεναχωριέται κανείς στις επόμενες εκλογές που θα ακολουθήσουν μετά από τέσσερα χρόνια. Να έχεις φτάσει στο σημείο να ζεις σε μια πόλη που ο Δήμαρχος θα εκλέγεται με σαρωτικά ποσοστά και άπαντες θα δηλώνουν ικανοποιημένοι που θα ανανεώνεται η παρουσία του στο Δήμο προς όφελος των πολιτών. Πιστέψτε με, τα βίωσα στο πετσί μου τα… πανηγύρια εννιά χρόνια τώρα. Όλοι μας τα βιώσαμε στο πετσί μας!
Ξημερώνοντας σήμερα το πρωί και σερφάροντας στα social media αντίκρισα ποικίλα συναισθήματα να ξεδιπλώνονται μπροστά μου: Είδα αλαζονεία, αλλά και ταπεινότητα! Φθόνο, αλλά και πολιτισμό! Είδα ανθρώπους με χρόνια κόμπλεξ να ξεσαλώνουν, αλλά είδα και δεκάδες ανθρώπους να στέλνουν μηνύματα ενότητας, να ανταλλάσσουν ειλικρινείς ευχές μεταξύ τους. Ανθρώπους που μπορεί τους τελευταίους μήνες να ήταν πολιτικοί αντίπαλοι, αλλά ουδέποτε θυσίασαν την προσωπική τους σχέση στο βωμό του όποιου εκλογικού συμφέροντος.
Είδα διαδικτυακά… αποβράσματα (ένθεν κι ένθεν) που δεν έχουν το σθένος να γράφουν με το όνομά τους αλλά κρύβονται πίσω από fake προφίλ, να ειρωνεύονται, να χλευάζουν, να στοχοποιούν. Δεν αξίζει να ασχολείστε μαζί τους.
Δυστυχώς, η δημοκρατία των social media εξελίσσεται στη χειρότερη μορφή δικτατορίας, τουλάχιστον σε ότι αφορά τον κόσμο της επικοινωνίας. Πάντα θα σέβομαι τους ανθρώπους που έχουν το θάρρος της γνώμης τους και γράφουν με το ονοματεπώνυμό τους, ακόμη κι αν διαφωνούμε στα πάντα! Ειδικά όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο οφείλεις να δέχεσαι και την κριτική. Όσο σκληρή ή άδικη κι αν είναι (ή θεωρείς ότι είναι) Τι κρατάω τελικά απ΄ όλη τη διαδικασία; Ό,τι κρατάω πάντα: Τις προσωπικές σχέσεις που είτε δημιουργήθηκαν, είτε σφυρηλατήθηκαν, όπως συμβαίνει πάντα σε συνθήκες πίεσης. Το θαυμασμό που αισθάνθηκα για ανθρώπους, τα συναισθήματα που μοιραστήκαμε. Με τον Σπύρο, την Τόνια, την Έλενα, τον Μάκη, την Κατερίνα, την Ελένη, την Ντέμη, την Τζένη, τον Τάσο, τη Μιρέλα, με όλους όσοι γίναμε για εφτά και πλέον μήνες στο γραφείο μια μεγάλη οικογένεια!
Το μόνο που με λυπεί, σήμερα το πρωί, είναι το πολύ μεγάλο ποσοστό αποχής στις εκλογές. Και φοβάμαι μήπως η ζημιά που μας κληροδοτεί ο Ψινάκης αποδειχτεί τα επόμενα χρόνια μεγαλύτερη από αυτή που άφησε τα πέντε χρόνια της θητείας του. Γιατί μια κοινωνία παραδομένη στην απογοήτευση και την αδιαφορία, δεν έχει καμία τύχη να ανακάμψει. Όποιος κι αν είναι ο Δήμαρχος, όποιοι κι αν έχουν εκλεγεί δημοτικοί σύμβουλοι. Εύχομαι μέσα στην τετραετία η νέα δημοτική αρχή να καταφέρει να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στους πολίτες. Είναι το πρώτο που χρειαζόμαστε…
ΥΓ: «Μπαμπά, θέλεις να σου κάνω ένα μασάζ για να μη στεναχωριέσαι;»… Ήταν περασμένες εννιά το βράδυ της Κυριακής όταν ένιωσα τα χέρια της Ιριάνας να αγγίζουν τους ώμους μου και τα χείλη της να μου δίνουν ένα στοργικό φιλί στο μάγουλο. Και κάπου εκεί, όλα τελείωσαν! Κι όλα… άρχισαν ξανά με μιας!
anatakti
Το 2010 και το 2014 πανηγύριζα ως στέλεχος ενός συνδυασμού και τα επόμενα χρόνια… έκλαιγα ως πολίτης για τις επιλογές που κάναμε ως κοινωνία!
Οι εκλογές, βλέπετε, δεν είναι ένα ποδοσφαιρικό ντέρμπι, άσχετα αν το αντιμετωπίζουμε ως τέτοιο όχι μόνο στο μικρόκοσμο του Δήμου Μαραθώνα, αλλά στο σύνολο της χώρας. Το ζητούμενο δεν είναι αν στεναχωριέσαι ή χαίρεσαι την επομένη των εκλογών, αλλά να φτάσεις στο σημείο να μη στεναχωριέται κανείς στις επόμενες εκλογές που θα ακολουθήσουν μετά από τέσσερα χρόνια. Να έχεις φτάσει στο σημείο να ζεις σε μια πόλη που ο Δήμαρχος θα εκλέγεται με σαρωτικά ποσοστά και άπαντες θα δηλώνουν ικανοποιημένοι που θα ανανεώνεται η παρουσία του στο Δήμο προς όφελος των πολιτών. Πιστέψτε με, τα βίωσα στο πετσί μου τα… πανηγύρια εννιά χρόνια τώρα. Όλοι μας τα βιώσαμε στο πετσί μας!
Ξημερώνοντας σήμερα το πρωί και σερφάροντας στα social media αντίκρισα ποικίλα συναισθήματα να ξεδιπλώνονται μπροστά μου: Είδα αλαζονεία, αλλά και ταπεινότητα! Φθόνο, αλλά και πολιτισμό! Είδα ανθρώπους με χρόνια κόμπλεξ να ξεσαλώνουν, αλλά είδα και δεκάδες ανθρώπους να στέλνουν μηνύματα ενότητας, να ανταλλάσσουν ειλικρινείς ευχές μεταξύ τους. Ανθρώπους που μπορεί τους τελευταίους μήνες να ήταν πολιτικοί αντίπαλοι, αλλά ουδέποτε θυσίασαν την προσωπική τους σχέση στο βωμό του όποιου εκλογικού συμφέροντος.
Είδα διαδικτυακά… αποβράσματα (ένθεν κι ένθεν) που δεν έχουν το σθένος να γράφουν με το όνομά τους αλλά κρύβονται πίσω από fake προφίλ, να ειρωνεύονται, να χλευάζουν, να στοχοποιούν. Δεν αξίζει να ασχολείστε μαζί τους.
Δυστυχώς, η δημοκρατία των social media εξελίσσεται στη χειρότερη μορφή δικτατορίας, τουλάχιστον σε ότι αφορά τον κόσμο της επικοινωνίας. Πάντα θα σέβομαι τους ανθρώπους που έχουν το θάρρος της γνώμης τους και γράφουν με το ονοματεπώνυμό τους, ακόμη κι αν διαφωνούμε στα πάντα! Ειδικά όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο οφείλεις να δέχεσαι και την κριτική. Όσο σκληρή ή άδικη κι αν είναι (ή θεωρείς ότι είναι) Τι κρατάω τελικά απ΄ όλη τη διαδικασία; Ό,τι κρατάω πάντα: Τις προσωπικές σχέσεις που είτε δημιουργήθηκαν, είτε σφυρηλατήθηκαν, όπως συμβαίνει πάντα σε συνθήκες πίεσης. Το θαυμασμό που αισθάνθηκα για ανθρώπους, τα συναισθήματα που μοιραστήκαμε. Με τον Σπύρο, την Τόνια, την Έλενα, τον Μάκη, την Κατερίνα, την Ελένη, την Ντέμη, την Τζένη, τον Τάσο, τη Μιρέλα, με όλους όσοι γίναμε για εφτά και πλέον μήνες στο γραφείο μια μεγάλη οικογένεια!
Το μόνο που με λυπεί, σήμερα το πρωί, είναι το πολύ μεγάλο ποσοστό αποχής στις εκλογές. Και φοβάμαι μήπως η ζημιά που μας κληροδοτεί ο Ψινάκης αποδειχτεί τα επόμενα χρόνια μεγαλύτερη από αυτή που άφησε τα πέντε χρόνια της θητείας του. Γιατί μια κοινωνία παραδομένη στην απογοήτευση και την αδιαφορία, δεν έχει καμία τύχη να ανακάμψει. Όποιος κι αν είναι ο Δήμαρχος, όποιοι κι αν έχουν εκλεγεί δημοτικοί σύμβουλοι. Εύχομαι μέσα στην τετραετία η νέα δημοτική αρχή να καταφέρει να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στους πολίτες. Είναι το πρώτο που χρειαζόμαστε…
ΥΓ: «Μπαμπά, θέλεις να σου κάνω ένα μασάζ για να μη στεναχωριέσαι;»… Ήταν περασμένες εννιά το βράδυ της Κυριακής όταν ένιωσα τα χέρια της Ιριάνας να αγγίζουν τους ώμους μου και τα χείλη της να μου δίνουν ένα στοργικό φιλί στο μάγουλο. Και κάπου εκεί, όλα τελείωσαν! Κι όλα… άρχισαν ξανά με μιας!
anatakti
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ποια είναι η χώρα με τις περισσότερες πυραμίδες - ΔΕΝ είναι η Αίγυπτος
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
