2013-04-17 18:32:25
της Ελίνας Γαληνού
Ενώ η Κύπρος οδεύει προς την δική της περιπέτεια δανεισμού, η Ελλάδα θεωρητικά κλείδωσε άλλη μια συμφωνία με την τρόικα. Ο πρωθυπουργός βεβαιώνει ότι οι θυσίες μας αρχίζουν να πιάνουν τόπο, και ότι σύντομα όλα θα αλλάξουν. Σίγουρα όλοι θα ήθελαν κάτι να αλλάξει, γιατί όπως ξέρουμε, η ασφυξία που μας επέβαλε η τρόικα, δεν μπορεί να συνεχιστεί επί μακρώ.
Ωστόσο, το θέμα δεν είναι μόνο να αλλάξει κάτι, αλλά τι θα είναι αυτό και ποιά η βιωσιμότητά του για το μέλλον.
Επί του παρόντος, ζούμε με μπαλώματα και τεχνητές ανάσες, ενώ κάθε φορά που έρχεται η αποστολή των δανειστών, ζητάει συνεχώς νέες θυσίες. Στην ελληνική περίπτωση, ίσως ζητούνται επίμονα κάποιες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες έπρεπε και όφειλαν να έχουν γίνει από χρόνια, όπως η περίπτωση του υπερδιογκωμένου από υπαλλήλους δημοσίου. Δυστυχώς η αναβλητικότητα λύσεων σ΄αυτό το ζήτημα εν μέσω Μνημονίου, κόστισε επιπλέον βαρύτατες θυσίες σε άλλες κατηγορίες πολιτών που δεν είχαν ούτε την σιγουριά, ούτε το βόλεμα των δημοσίων, αλλά παρ΄όλα αυτά, φτάσαμε στα τρία μνημονιακά χρόνια και τώρα αχνοφέγγουν οι αποφάσεις.
Ωστόσο, πέρα απ΄όλα αυτά, κάθε χώρα είχε και έχει τα εσωτερικά της προβλήματα. Και ας μην παριστάνουν τους τέλειους όσοι μας κουνάνε το δάχτυλο, γιατί άμα ψάξει κανείς, θα βρεί πολλά παντού. Ομως, μετά τα γεγονότα της Κύπρου, μας φαίνεται ότι άνοιξε πολύ άσχημα ο ασκός του Αιόλου ως προς το νέο κλίμα που διαμορφώνεται στην Ευρώπη, με αφορμή το τραπεζικό ζήτημα. Δεν είναι πλέον ούτε ιδέα των αποτυχημένων του ευρωπαικού Νότου, ούτε ο φανταστικός εχθρός που αναζητούσαν οι Ελληνες για να αποπέμψουν από πάνω τους τις προσωπικές τους ευθύνες. Είναι πλέον ένα σοβαρό πρόβλημα, το οποίο πρέπει να το δούμε κατάματα.
Μας είχε πεί το περασμένο καλοκαίρι η κα Μέρκελ "Θα ήθελα περισσότερη Ευρώπη.." Κι΄εμείς όλοι θα θέλαμε, αλλά την Ευρώπη εκείνη που κάποτε ξεκίνησε με τα οράματα της πραγματικής ενοποίησης, της ουσιαστικής. Τα έχουμε πεί αυτά. Το κοινό νόμισμα, πιστέψαμε ότι θα μας ένωνε περισσότερο, αν και πήραμε όλοι κάπως αψήφιστα τον τρόπο που δομήθηκε, και για τον οποίο η Γερμανία είχε πάλι τότε, τον κύριο λόγο. Οσο βέβαια το χρήμα κυκλοφορούσε ελεύθερα και ο δανεισμός ήταν εφικτός ακόμα και για πλέον μετρίων εγγυήσεων νοικοκυριό, όλα πήγαιναν καλά. Ξαφνικά, ξέσπασε η καταιγίδα, με πρώτη αφορμή την Ελλάδα, όπου η Γερμανία την έδειξε με το δάχτυλο και με σκληρότατο τρόπο, την έθεσε προ των ευθυνών της. Δεν σταμάτησε όμως εκεί αυτό, καθώς ακολούθησαν όπως ξέρουμε και άλλες χώρες της νότιας Ευρώπης εκτός από την Ιρλανδία και την Ισλανδία, όπου οι αγορές σιγά-σιγά τις απέκλεισαν από το δανεισμό. Ετσι άρχισε ο χορός των Μνημονίων του Νότου Και τότε, η Γερμανία άρχισε να ξεδιπλώνει τις προθέσεις της, για να φτάσουμε εν τέλει ως εδώ... Ωστε η "μεγάλη ενωμένη Ευρώπη", θέλουν να είναι Γερμανική. Να γίνουμε όλοι μαζί ένα κράτος, αλλά υπό την δική της χειραγώγηση. Να υπάρχει μια μεγάλη, τεράστια τράπεζα, η οποία να συγκεντρώνει όλα τα χρήματα των άλλων χωρών των οποίων θα ελέγχει, όχι μόνο τις οικονομίες και τις διοικήσεις, αλλά και τις εισροές-εκροές κεφαλαίων από τις τράπεζές τους. Είναι πράγματι πιό βολικό έτσι, παρά να τρέχεις να διασώζεις συνέχεια με οικονομικά πακέτα τον έναν και τον άλλον εταίρο σου που έπεσε έξω. Μήπως μαντέψαμε τη σκέψη του κ. Σόιμπλε, ή μας τα είπε πολύ ξεκάθαρα προχτές, αφού άλλωστε πολλοί ευρωπαίοι θα ένιωσαν εκείνη την ώρα ότι το ύφος του θυμίζει κήρυξη πολέμου προς τους "ατίθασους εταίρους" του; Και δεν το λέμε αυτό, επειδή μας απάντησε αλαφιασμένος για το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων, λέγοντας "να κοιτάτε τις δουλιές σας", γιατί ξέρουμε πως η εκκρεμότητα του αναγκαστικού κατοχικού δανείου προς την Ελλάδα, είναι κάτι που καθένας στη θέση του θα φοβόταν!
"Και σε τι σας φταίει ο Σόιμπλε.." ίσως ρωτήσουν μερικοί. "Οταν οι άλλοι δεν είναι εντάξει, δεν τρέχει η Γερμανία και τους περισώζει από χρεωκοπίες;" Με τέτοιου είδους σκεπτικό, είναι βέβαιο ότι θα βγούμε και αχάριστοι. Ομως όταν έχεις την δική μας εμπειρία από τον δανεισμό-αφού είμαστε τώρα και από τους παλιότερους στη γνώση-ξέρουμε τι σημαίνει αυτή η "σωτηρία". Οτι απλά, σώζονται οι τράπεζες για να ηρεμούν κάπως οι αγορές και να στηρίζεται το ευρώ, αλλά οι λαοί μετατρέπονται σε σκλάβοι μεσαιωνικού τύπου. Λέτε όμως να μην ξέρουν οι χρηματαγορές, ή ξεγελιούνται τάχα με τις τεχνητές ανάσες. Ομως, περιμένουν, ζυγίζουν και καραδοκούν...Οταν έρχεται η ώρα, ξέρουν και απαντάνε στον καθένα, για να του θυμίσουν ότι το χρήμα συγκεντρώνεται συνήθως από αγοροπωλησίες προιόντων, όταν οι άνθρωποι έχουν χρήματα για να αγοράσουν...
Επειτα όμως, είναι και κάτι άλλο. Εχει φαίνεται ξεχάσει η Γερμανία, ότι τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης αποτελούνται από λαούς ή το έχει ξεχάσει και θεωρεί ότι σημασία έχουν μόνο οι τράπεζες; Και όμως, η Ευρωπαική Ένωση, που σαφώς θεωρείται ένα μεγάλο βήμα μεταξύ των ευρωπαικών λαών, όταν θεμελιώθηκε στις Βρυξέλλες, είχε πολύ διαφορετικούς προσανατολισμούς. Το Βερολίνο όμως, το οποίο επιχειρεί ανεπίσημα να πάρει όλα τα ηνία της ΕΕ εδώ και καιρό τώρα, έχει εντελώς διαφορετική κατεύθυνση, η οποία μοιάζει πολύ επισφαλής για την συνοχή της Ευρώπης. Δεν αρκεί πια να το διαπιστώνουμε απλώς, ούτε να το λέμε, εφ΄όσον τα δείγματα κατέστησαν τόσο σαφή...Κάτι πρέπει να αλλάξει σύντομα, όχι μόνο μέσα στην Ελλάδα, αλλά στην Ευρώπη, αν πράγματι θέλουμε μια ουσιαστική ενοποίηση βάσει της ιδέας που ξεκίνησε κάποτε, αλλά και λαμβάνοντας υπόψη, τις σύγχρονες παραμέτρους σε όλα τα επίπεδα που υφίστανται.
InfoGnomon
Ενώ η Κύπρος οδεύει προς την δική της περιπέτεια δανεισμού, η Ελλάδα θεωρητικά κλείδωσε άλλη μια συμφωνία με την τρόικα. Ο πρωθυπουργός βεβαιώνει ότι οι θυσίες μας αρχίζουν να πιάνουν τόπο, και ότι σύντομα όλα θα αλλάξουν. Σίγουρα όλοι θα ήθελαν κάτι να αλλάξει, γιατί όπως ξέρουμε, η ασφυξία που μας επέβαλε η τρόικα, δεν μπορεί να συνεχιστεί επί μακρώ.
Ωστόσο, το θέμα δεν είναι μόνο να αλλάξει κάτι, αλλά τι θα είναι αυτό και ποιά η βιωσιμότητά του για το μέλλον.
Επί του παρόντος, ζούμε με μπαλώματα και τεχνητές ανάσες, ενώ κάθε φορά που έρχεται η αποστολή των δανειστών, ζητάει συνεχώς νέες θυσίες. Στην ελληνική περίπτωση, ίσως ζητούνται επίμονα κάποιες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες έπρεπε και όφειλαν να έχουν γίνει από χρόνια, όπως η περίπτωση του υπερδιογκωμένου από υπαλλήλους δημοσίου. Δυστυχώς η αναβλητικότητα λύσεων σ΄αυτό το ζήτημα εν μέσω Μνημονίου, κόστισε επιπλέον βαρύτατες θυσίες σε άλλες κατηγορίες πολιτών που δεν είχαν ούτε την σιγουριά, ούτε το βόλεμα των δημοσίων, αλλά παρ΄όλα αυτά, φτάσαμε στα τρία μνημονιακά χρόνια και τώρα αχνοφέγγουν οι αποφάσεις.
Ωστόσο, πέρα απ΄όλα αυτά, κάθε χώρα είχε και έχει τα εσωτερικά της προβλήματα. Και ας μην παριστάνουν τους τέλειους όσοι μας κουνάνε το δάχτυλο, γιατί άμα ψάξει κανείς, θα βρεί πολλά παντού. Ομως, μετά τα γεγονότα της Κύπρου, μας φαίνεται ότι άνοιξε πολύ άσχημα ο ασκός του Αιόλου ως προς το νέο κλίμα που διαμορφώνεται στην Ευρώπη, με αφορμή το τραπεζικό ζήτημα. Δεν είναι πλέον ούτε ιδέα των αποτυχημένων του ευρωπαικού Νότου, ούτε ο φανταστικός εχθρός που αναζητούσαν οι Ελληνες για να αποπέμψουν από πάνω τους τις προσωπικές τους ευθύνες. Είναι πλέον ένα σοβαρό πρόβλημα, το οποίο πρέπει να το δούμε κατάματα.
Μας είχε πεί το περασμένο καλοκαίρι η κα Μέρκελ "Θα ήθελα περισσότερη Ευρώπη.." Κι΄εμείς όλοι θα θέλαμε, αλλά την Ευρώπη εκείνη που κάποτε ξεκίνησε με τα οράματα της πραγματικής ενοποίησης, της ουσιαστικής. Τα έχουμε πεί αυτά. Το κοινό νόμισμα, πιστέψαμε ότι θα μας ένωνε περισσότερο, αν και πήραμε όλοι κάπως αψήφιστα τον τρόπο που δομήθηκε, και για τον οποίο η Γερμανία είχε πάλι τότε, τον κύριο λόγο. Οσο βέβαια το χρήμα κυκλοφορούσε ελεύθερα και ο δανεισμός ήταν εφικτός ακόμα και για πλέον μετρίων εγγυήσεων νοικοκυριό, όλα πήγαιναν καλά. Ξαφνικά, ξέσπασε η καταιγίδα, με πρώτη αφορμή την Ελλάδα, όπου η Γερμανία την έδειξε με το δάχτυλο και με σκληρότατο τρόπο, την έθεσε προ των ευθυνών της. Δεν σταμάτησε όμως εκεί αυτό, καθώς ακολούθησαν όπως ξέρουμε και άλλες χώρες της νότιας Ευρώπης εκτός από την Ιρλανδία και την Ισλανδία, όπου οι αγορές σιγά-σιγά τις απέκλεισαν από το δανεισμό. Ετσι άρχισε ο χορός των Μνημονίων του Νότου Και τότε, η Γερμανία άρχισε να ξεδιπλώνει τις προθέσεις της, για να φτάσουμε εν τέλει ως εδώ... Ωστε η "μεγάλη ενωμένη Ευρώπη", θέλουν να είναι Γερμανική. Να γίνουμε όλοι μαζί ένα κράτος, αλλά υπό την δική της χειραγώγηση. Να υπάρχει μια μεγάλη, τεράστια τράπεζα, η οποία να συγκεντρώνει όλα τα χρήματα των άλλων χωρών των οποίων θα ελέγχει, όχι μόνο τις οικονομίες και τις διοικήσεις, αλλά και τις εισροές-εκροές κεφαλαίων από τις τράπεζές τους. Είναι πράγματι πιό βολικό έτσι, παρά να τρέχεις να διασώζεις συνέχεια με οικονομικά πακέτα τον έναν και τον άλλον εταίρο σου που έπεσε έξω. Μήπως μαντέψαμε τη σκέψη του κ. Σόιμπλε, ή μας τα είπε πολύ ξεκάθαρα προχτές, αφού άλλωστε πολλοί ευρωπαίοι θα ένιωσαν εκείνη την ώρα ότι το ύφος του θυμίζει κήρυξη πολέμου προς τους "ατίθασους εταίρους" του; Και δεν το λέμε αυτό, επειδή μας απάντησε αλαφιασμένος για το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων, λέγοντας "να κοιτάτε τις δουλιές σας", γιατί ξέρουμε πως η εκκρεμότητα του αναγκαστικού κατοχικού δανείου προς την Ελλάδα, είναι κάτι που καθένας στη θέση του θα φοβόταν!
"Και σε τι σας φταίει ο Σόιμπλε.." ίσως ρωτήσουν μερικοί. "Οταν οι άλλοι δεν είναι εντάξει, δεν τρέχει η Γερμανία και τους περισώζει από χρεωκοπίες;" Με τέτοιου είδους σκεπτικό, είναι βέβαιο ότι θα βγούμε και αχάριστοι. Ομως όταν έχεις την δική μας εμπειρία από τον δανεισμό-αφού είμαστε τώρα και από τους παλιότερους στη γνώση-ξέρουμε τι σημαίνει αυτή η "σωτηρία". Οτι απλά, σώζονται οι τράπεζες για να ηρεμούν κάπως οι αγορές και να στηρίζεται το ευρώ, αλλά οι λαοί μετατρέπονται σε σκλάβοι μεσαιωνικού τύπου. Λέτε όμως να μην ξέρουν οι χρηματαγορές, ή ξεγελιούνται τάχα με τις τεχνητές ανάσες. Ομως, περιμένουν, ζυγίζουν και καραδοκούν...Οταν έρχεται η ώρα, ξέρουν και απαντάνε στον καθένα, για να του θυμίσουν ότι το χρήμα συγκεντρώνεται συνήθως από αγοροπωλησίες προιόντων, όταν οι άνθρωποι έχουν χρήματα για να αγοράσουν...
Επειτα όμως, είναι και κάτι άλλο. Εχει φαίνεται ξεχάσει η Γερμανία, ότι τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης αποτελούνται από λαούς ή το έχει ξεχάσει και θεωρεί ότι σημασία έχουν μόνο οι τράπεζες; Και όμως, η Ευρωπαική Ένωση, που σαφώς θεωρείται ένα μεγάλο βήμα μεταξύ των ευρωπαικών λαών, όταν θεμελιώθηκε στις Βρυξέλλες, είχε πολύ διαφορετικούς προσανατολισμούς. Το Βερολίνο όμως, το οποίο επιχειρεί ανεπίσημα να πάρει όλα τα ηνία της ΕΕ εδώ και καιρό τώρα, έχει εντελώς διαφορετική κατεύθυνση, η οποία μοιάζει πολύ επισφαλής για την συνοχή της Ευρώπης. Δεν αρκεί πια να το διαπιστώνουμε απλώς, ούτε να το λέμε, εφ΄όσον τα δείγματα κατέστησαν τόσο σαφή...Κάτι πρέπει να αλλάξει σύντομα, όχι μόνο μέσα στην Ελλάδα, αλλά στην Ευρώπη, αν πράγματι θέλουμε μια ουσιαστική ενοποίηση βάσει της ιδέας που ξεκίνησε κάποτε, αλλά και λαμβάνοντας υπόψη, τις σύγχρονες παραμέτρους σε όλα τα επίπεδα που υφίστανται.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Λαβρόφ: Αρνητικός o ρόλος των «Φίλων της Συρίας»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
