2014-02-07 09:50:30
Η Αννα είναι μόλις οκτώ μηνών, αλλά χαμογελάει μέσα στη σκηνή. Παίζει με τα παιχνίδια της, τρώει την κρέμα της και δείχνει να μη συμμερίζεται την αγωνία των γονιών της. Η Αννα είναι η μικρότερη σκηνίτισσα της Κεφαλονιάς.
Η οικογένειά της είναι μια από τις ελάχιστες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, που επέλεξαν να μείνουν στις σκηνές του στρατού στο γήπεδο του Αγίου Αντωνίου.
Οι δυνατές βροχές δεν βοηθούν, οι σκηνές έχουν για πάτωμα το βρεγμένο γρασίδι ή ένα νάιλον και χωρίς ρεύμα η διαβίωση εκεί δεν είναι εύκολη.
Η Μέμα Συνοδινού και ο άντρας της ο Μάκης έφεραν δική τους μπαλαντέζα, τράβηξαν ρεύμα μέσα στη σκηνή, τοποθέτησαν ένα ηλεκτρικό καλοριφέρ κι εγκαταστάθηκαν. «Δεν ήξερα ότι θα τη φέρω σε τέτοιες συνθήκες. Θα έχω να της λέω ιστορίες πολλές όταν μεγαλώσει».
Το σπίτι τους είναι στα Λεγατάτα. Μετά τον δεύτερο σεισμό δεν έχει ελεγχθεί. Οπως και πολλά άλλα σπίτια στα χωριά που περιβάλλουν το Ληξούρι.
«Φοβόμαστε να κοιμηθούμε μέσα. Εχουμε και μωρό παιδί. Οταν ήρθαν οι μηχανικοί, μετά τον πρώτο σεισμό, αναρωτιόντουσαν πώς βγήκαμε ζωντανοί από εκεί μέσα», λέει η Μέμα. Γύρω της κουδουνίστρες, βρεφικά παιχνίδια κι ένα ηλεκτρικό καλοριφέρ να ζεσταίνει το μωρό. «Ευτυχώς είναι παιδάκι εύκολο. Μας βοηθάει. Αλλά δεν θέλουμε να συνηθίσει στον τρόμο, κάθε τρεις και λίγο να την αρπάζουμε από την κούνια και να τρέχουμε. Μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα θα μείνουμε εδώ. Να περιμένουμε μπας και γίνει ο μεγάλος σεισμός και μετά βλέπουμε».
Η Αννα παίζει με τα παιχνίδια της και χαμογελάει μέσα στη σκηνή αγκαλιά με τη μητέρα της
Οπου βρουν
Ολη η Κεφαλονιά αναπνέει με την έγνοια αυτού του μεγάλου σεισμού. Ακόμη κι άνθρωποι που τα σπίτια τους δεν έχουν χαρακτηριστεί μη κατοικήσιμα ξενυχτάνε σε αυτοκίνητα, σε βανάκια, σε τροχόσπιτα, όπου βρουν. Οι συνεχείς μετασεισμοί δεν αφήνουν κανέναν να ησυχάσει. Γίνονται συνέχεια. Η γη τρέμει διαρκώς. Μπαίνουν οι άνθρωποι σαν κλέφτες στα σπίτια τους να πάρουν ένα ρούχο, ένα παπούτσι και βγαίνουν έξω τρέχοντας. Μέσα όλα είναι ρημαδιό.
«Ολα καταστράφηκαν. Πώς θα διαβάσουν τώρα τα παιδιά; Η μεγάλη μου η κόρη δίνει πανελλαδικές φέτος. Πώς θα δώσει; Με τι κουράγιο;», αναρωτιέται η Τασία Κυριακάτου από τον Αγιο Δημήτριο. Εστειλε τις κόρες της στην Πάτρα όπου σπουδάζουν τα ανίψια της. Να κάνουν ένα μπάνιο και να ηρεμήσουν. Εκείνοι κοιμούνται στο τροχόσπιτο.
Ο 80χρονος Σπύρος Κοσμάτος κοιμάται με την 74χρονη γυναίκα του σε ένα βαν που είναι παρκαρισμένο δίπλα στο σπίτι τους
Ο 80χρονος συγγενής της, Σπύρος Κοσμάτος, κοιμάται με την 74χρονη γυναίκα του σε ένα βαν που είναι παρκαρισμένο δίπλα. «Το σπίτι μου στον Αθέρα είναι κατεδαφιστέο. Πέρασε ένας ολόκληρος βράχος από μέσα και το διέλυσε», μας λέει. «Το τι ζήσαμε μόνο εμείς το ξέρουμε» Στην ίδια γειτονιά, ο Γεράσιμος Γαλανός κοιμάται κι αυτός στο αυτοκίνητό του κάτω από το σμπαραλιασμένο σπίτι του για να προστατεύσει ό,τι απέμεινε από τους κλέφτες. Δεν έχει ξαναμπεί μετά το σεισμό. Τρώει από το φαγητό που μοιράζει ο Δήμος. Ο αδελφός του μένει στο πλοίο, στο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Μια επιλογή που έχουν κάνει λίγοι Ληξουριώτες. Ολοι λένε πως στο καράβι κυκλοφορούν ιώσεις... Αλλωστε δεν θέλουν να φύγουν από τα σπίτια τους. Κι ας είναι πληγωμένα. Τοποθετούν νάιλον πάνω από τις διαλυμένες κεραμοσκεπές, για να προστατεύσουν από τη βροχή ό,τι απέμεινε. Και περιμένουν τους μηχανικούς με αγωνία για να δουν τι πρέπει να κάνουν.
«Προτεραιότητα τώρα δεν είναι η τροφή, αλλά η στέγη», λέει η Μάγια μαζί με τις δύο κόρες της, Αλεξάνδρα και Τίνα
Στον Αγιο Δημήτριο, στο Λιβάδι, στα Μαντζαβινάτα και τα γύρω χωριά συναντήσαμε αρκετούς με σπίτια που είχαν χαρακτηριστεί «κίτρινα» μετά τον πρώτο σεισμό αλλά δεν έχουν επανελεγχθεί. Σε ένα από αυτά μένει ακόμη μέσα η 99χρονη Μυρούλα Ιωαννάτου, σχεδόν κατάκοιτη, με συντροφιά τη γυναίκα που την προσέχει.
Ερημιά
Καθώς πέφτει η νύχτα και η βροχή δυναμώνει, ο καταυλισμός στο γήπεδο μοιάζει έρημος. Οι οικογένειες που μένουν άλλωστε στις σκηνές είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. «Ευτυχώς δεν μπουσουλάει ακόμη, επειδή εδώ μέσα θα ήταν δύσκολο» λέει η Μέμα αγκαλιά με τη μικρή Αννα. Εχουν βάλει κάτω νάιλον και χαρτόκουτα για να προστατευτούν από το νοτισμένο γρασίδι. Για να κάνουν μπάνιο το μωρό, πηγαίνουν σε συγγενείς στο Βουνί. Περιμένουν κι αυτοί τους μηχανικούς για να δουν τι θα κάνουν με το σπίτι. «Αντε να δούμε πότε θα πάμε στο σπίτι μας. Καμιά φορά σκέφτομαι τι να περνάει από το κεφάλι της. Στο σπίτι μας έβλεπε θάλασσα. Και τώρα βλέπει τέντες».
Κοιμόμαστε επτά άτομα σε δύο δωμάτια
Η Μάγια Ερτσου με τις δυο μικρές της κόρες έψαχνε απεγνωσμένα χθες στον χώρο του «Μουσείου», μια αίθουσα όπου συγκεντρώνονται τρόφιμα, νερά και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, για έναν μηχανικό. «Εχουμε μείνει άστεγοι. Το σπίτι μας είχε κριθεί κίτρινο πριν από τον δεύτερο σεισμό και τώρα φιλοξενούμαστε στην κουνιάδα μου αλλά πόσο»;
Στην αγκαλιά της κρατά την Αλεξάνδρα, 4,5 χρονών και δίπλα της τρέχει η Τίνα 7,5 χρονών. Το σπίτι τους στα Μαντζαβινάτα έχει τσακίσει. Κεραμοσκεπή και τοίχοι δείχνουν βαριά πληγωμένοι. Ο σύζυγος της Μάγιας είναι ναυτικός και λείπει στην Κορέα. Εχει τρελαθεί από την αγωνία του.
«Αυτή τη στιγμή είμαστε στον δρόμο. Κοιμόμαστε επτά άτομα σε δυο δωμάτια. Για πόσο; Προτεραιότητα τώρα δεν είναι η τροφή αλλά η στέγη. Πρέπει να έρθει κάποιος να ελέγξει το σπίτι να μας πει αν μπορούμε να το κατοικήσουμε». Η αγωνία της είναι έκδηλη.
Τα παιδιά έχουν πάθει σοκ. «Μου λείπει το σχολείο και το σπίτι μου», λέει αυθόρμητα η μεγάλη. Αρχικά έμεναν με τα παιδιά της στο πλοίο. «Το πρώτο καράβι που είχε έρθει ήταν καλό. Αλλά αυτό που υπάρχει τώρα είναι βρώμικο και φωλιά μικροβίων», υποστηρίζει.
Την ίδια αγωνία ζει και η Δήμητρα Μαρούλη που μένει σε σκηνή στον καταυλισμό. «Το σπίτι μας έχει ρωγμές και δεν έχουν έρθει ακόμη να το ελέγξουν. Κοιμόμασταν στο αυτοκίνητο τέσσερις μέρες αλλά δεν αντέχεται άλλο». Τώρα κοιμάται με την κόρη και τον γιο της σε μια σκηνή στον καταυλισμό.
Δεν φεύγουμε
Εστρωσαν κάτω μια λινάτσα, από αυτές που έχουν για να μαζεύουν τις ελιές τους, έφεραν κουβέρτες και ένα ηλεκτρικό σώμα και εγκαταστάθηκαν. Ο περισσότερος κόσμος, λέει, έχει φύγει. Φοβάται. Τα παιδιά της όμως δουλεύουν και δεν μπορούν να φύγουν. «Δεν φεύγουμε μόνοι. Θέλουμε να είμαστε όλοι μαζί. Ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα σταματήσει. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Εχω θολώσει. Μονάχα να μη θρηνήσουμε ανθρώπινες ζωές. Τα χάσαμε όλα. Κόποι τόσων χρόνων πήγαν χαμένοι. Αλλά μέχρι στιγμής έχουμε χάσει μόνο ντουβάρια. Γι' αυτό χαμογελάμε ακόμη».
Γιάννης Φώσκολος / ethnos.gr
Η οικογένειά της είναι μια από τις ελάχιστες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, που επέλεξαν να μείνουν στις σκηνές του στρατού στο γήπεδο του Αγίου Αντωνίου.
Οι δυνατές βροχές δεν βοηθούν, οι σκηνές έχουν για πάτωμα το βρεγμένο γρασίδι ή ένα νάιλον και χωρίς ρεύμα η διαβίωση εκεί δεν είναι εύκολη.
Η Μέμα Συνοδινού και ο άντρας της ο Μάκης έφεραν δική τους μπαλαντέζα, τράβηξαν ρεύμα μέσα στη σκηνή, τοποθέτησαν ένα ηλεκτρικό καλοριφέρ κι εγκαταστάθηκαν. «Δεν ήξερα ότι θα τη φέρω σε τέτοιες συνθήκες. Θα έχω να της λέω ιστορίες πολλές όταν μεγαλώσει».
Το σπίτι τους είναι στα Λεγατάτα. Μετά τον δεύτερο σεισμό δεν έχει ελεγχθεί. Οπως και πολλά άλλα σπίτια στα χωριά που περιβάλλουν το Ληξούρι.
«Φοβόμαστε να κοιμηθούμε μέσα. Εχουμε και μωρό παιδί. Οταν ήρθαν οι μηχανικοί, μετά τον πρώτο σεισμό, αναρωτιόντουσαν πώς βγήκαμε ζωντανοί από εκεί μέσα», λέει η Μέμα. Γύρω της κουδουνίστρες, βρεφικά παιχνίδια κι ένα ηλεκτρικό καλοριφέρ να ζεσταίνει το μωρό. «Ευτυχώς είναι παιδάκι εύκολο. Μας βοηθάει. Αλλά δεν θέλουμε να συνηθίσει στον τρόμο, κάθε τρεις και λίγο να την αρπάζουμε από την κούνια και να τρέχουμε. Μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα θα μείνουμε εδώ. Να περιμένουμε μπας και γίνει ο μεγάλος σεισμός και μετά βλέπουμε».
Η Αννα παίζει με τα παιχνίδια της και χαμογελάει μέσα στη σκηνή αγκαλιά με τη μητέρα της
Οπου βρουν
Ολη η Κεφαλονιά αναπνέει με την έγνοια αυτού του μεγάλου σεισμού. Ακόμη κι άνθρωποι που τα σπίτια τους δεν έχουν χαρακτηριστεί μη κατοικήσιμα ξενυχτάνε σε αυτοκίνητα, σε βανάκια, σε τροχόσπιτα, όπου βρουν. Οι συνεχείς μετασεισμοί δεν αφήνουν κανέναν να ησυχάσει. Γίνονται συνέχεια. Η γη τρέμει διαρκώς. Μπαίνουν οι άνθρωποι σαν κλέφτες στα σπίτια τους να πάρουν ένα ρούχο, ένα παπούτσι και βγαίνουν έξω τρέχοντας. Μέσα όλα είναι ρημαδιό.
«Ολα καταστράφηκαν. Πώς θα διαβάσουν τώρα τα παιδιά; Η μεγάλη μου η κόρη δίνει πανελλαδικές φέτος. Πώς θα δώσει; Με τι κουράγιο;», αναρωτιέται η Τασία Κυριακάτου από τον Αγιο Δημήτριο. Εστειλε τις κόρες της στην Πάτρα όπου σπουδάζουν τα ανίψια της. Να κάνουν ένα μπάνιο και να ηρεμήσουν. Εκείνοι κοιμούνται στο τροχόσπιτο.
Ο 80χρονος Σπύρος Κοσμάτος κοιμάται με την 74χρονη γυναίκα του σε ένα βαν που είναι παρκαρισμένο δίπλα στο σπίτι τους
Ο 80χρονος συγγενής της, Σπύρος Κοσμάτος, κοιμάται με την 74χρονη γυναίκα του σε ένα βαν που είναι παρκαρισμένο δίπλα. «Το σπίτι μου στον Αθέρα είναι κατεδαφιστέο. Πέρασε ένας ολόκληρος βράχος από μέσα και το διέλυσε», μας λέει. «Το τι ζήσαμε μόνο εμείς το ξέρουμε» Στην ίδια γειτονιά, ο Γεράσιμος Γαλανός κοιμάται κι αυτός στο αυτοκίνητό του κάτω από το σμπαραλιασμένο σπίτι του για να προστατεύσει ό,τι απέμεινε από τους κλέφτες. Δεν έχει ξαναμπεί μετά το σεισμό. Τρώει από το φαγητό που μοιράζει ο Δήμος. Ο αδελφός του μένει στο πλοίο, στο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Μια επιλογή που έχουν κάνει λίγοι Ληξουριώτες. Ολοι λένε πως στο καράβι κυκλοφορούν ιώσεις... Αλλωστε δεν θέλουν να φύγουν από τα σπίτια τους. Κι ας είναι πληγωμένα. Τοποθετούν νάιλον πάνω από τις διαλυμένες κεραμοσκεπές, για να προστατεύσουν από τη βροχή ό,τι απέμεινε. Και περιμένουν τους μηχανικούς με αγωνία για να δουν τι πρέπει να κάνουν.
«Προτεραιότητα τώρα δεν είναι η τροφή, αλλά η στέγη», λέει η Μάγια μαζί με τις δύο κόρες της, Αλεξάνδρα και Τίνα
Στον Αγιο Δημήτριο, στο Λιβάδι, στα Μαντζαβινάτα και τα γύρω χωριά συναντήσαμε αρκετούς με σπίτια που είχαν χαρακτηριστεί «κίτρινα» μετά τον πρώτο σεισμό αλλά δεν έχουν επανελεγχθεί. Σε ένα από αυτά μένει ακόμη μέσα η 99χρονη Μυρούλα Ιωαννάτου, σχεδόν κατάκοιτη, με συντροφιά τη γυναίκα που την προσέχει.
Ερημιά
Καθώς πέφτει η νύχτα και η βροχή δυναμώνει, ο καταυλισμός στο γήπεδο μοιάζει έρημος. Οι οικογένειες που μένουν άλλωστε στις σκηνές είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. «Ευτυχώς δεν μπουσουλάει ακόμη, επειδή εδώ μέσα θα ήταν δύσκολο» λέει η Μέμα αγκαλιά με τη μικρή Αννα. Εχουν βάλει κάτω νάιλον και χαρτόκουτα για να προστατευτούν από το νοτισμένο γρασίδι. Για να κάνουν μπάνιο το μωρό, πηγαίνουν σε συγγενείς στο Βουνί. Περιμένουν κι αυτοί τους μηχανικούς για να δουν τι θα κάνουν με το σπίτι. «Αντε να δούμε πότε θα πάμε στο σπίτι μας. Καμιά φορά σκέφτομαι τι να περνάει από το κεφάλι της. Στο σπίτι μας έβλεπε θάλασσα. Και τώρα βλέπει τέντες».
Κοιμόμαστε επτά άτομα σε δύο δωμάτια
Η Μάγια Ερτσου με τις δυο μικρές της κόρες έψαχνε απεγνωσμένα χθες στον χώρο του «Μουσείου», μια αίθουσα όπου συγκεντρώνονται τρόφιμα, νερά και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, για έναν μηχανικό. «Εχουμε μείνει άστεγοι. Το σπίτι μας είχε κριθεί κίτρινο πριν από τον δεύτερο σεισμό και τώρα φιλοξενούμαστε στην κουνιάδα μου αλλά πόσο»;
Στην αγκαλιά της κρατά την Αλεξάνδρα, 4,5 χρονών και δίπλα της τρέχει η Τίνα 7,5 χρονών. Το σπίτι τους στα Μαντζαβινάτα έχει τσακίσει. Κεραμοσκεπή και τοίχοι δείχνουν βαριά πληγωμένοι. Ο σύζυγος της Μάγιας είναι ναυτικός και λείπει στην Κορέα. Εχει τρελαθεί από την αγωνία του.
«Αυτή τη στιγμή είμαστε στον δρόμο. Κοιμόμαστε επτά άτομα σε δυο δωμάτια. Για πόσο; Προτεραιότητα τώρα δεν είναι η τροφή αλλά η στέγη. Πρέπει να έρθει κάποιος να ελέγξει το σπίτι να μας πει αν μπορούμε να το κατοικήσουμε». Η αγωνία της είναι έκδηλη.
Τα παιδιά έχουν πάθει σοκ. «Μου λείπει το σχολείο και το σπίτι μου», λέει αυθόρμητα η μεγάλη. Αρχικά έμεναν με τα παιδιά της στο πλοίο. «Το πρώτο καράβι που είχε έρθει ήταν καλό. Αλλά αυτό που υπάρχει τώρα είναι βρώμικο και φωλιά μικροβίων», υποστηρίζει.
Την ίδια αγωνία ζει και η Δήμητρα Μαρούλη που μένει σε σκηνή στον καταυλισμό. «Το σπίτι μας έχει ρωγμές και δεν έχουν έρθει ακόμη να το ελέγξουν. Κοιμόμασταν στο αυτοκίνητο τέσσερις μέρες αλλά δεν αντέχεται άλλο». Τώρα κοιμάται με την κόρη και τον γιο της σε μια σκηνή στον καταυλισμό.
Δεν φεύγουμε
Εστρωσαν κάτω μια λινάτσα, από αυτές που έχουν για να μαζεύουν τις ελιές τους, έφεραν κουβέρτες και ένα ηλεκτρικό σώμα και εγκαταστάθηκαν. Ο περισσότερος κόσμος, λέει, έχει φύγει. Φοβάται. Τα παιδιά της όμως δουλεύουν και δεν μπορούν να φύγουν. «Δεν φεύγουμε μόνοι. Θέλουμε να είμαστε όλοι μαζί. Ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα σταματήσει. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Εχω θολώσει. Μονάχα να μη θρηνήσουμε ανθρώπινες ζωές. Τα χάσαμε όλα. Κόποι τόσων χρόνων πήγαν χαμένοι. Αλλά μέχρι στιγμής έχουμε χάσει μόνο ντουβάρια. Γι' αυτό χαμογελάμε ακόμη».
Γιάννης Φώσκολος / ethnos.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πολύδωρας: Ανελεύθερο και εκβιαστικό το δίλημμα ευρώ ή δραχμή
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Άγρια επίθεση σε επιβάτη λεωφορείου. Τον τύφλωσαν με σπρέι [video]](https://images.newsnowgreece.com/60/609544/agria-epithesi-se-epivati-leoforeiou-ton-tyflosan-me-sprei-video-1-124x78.jpg)
