2014-03-18 13:39:04
TWITTER: 532.000 ακόλουθοι INSTAGRAM: 139.316 ακόλουθοι FLICKR: 8.000.000 views
Δημοσιογράφος, παρουσιαστής των δημοφιλέστερων γαλλικών show, συγγραφέας των βιβλίων «Γεννήθηκα Έλληνας: Η Μυθολογία ή το Σχολείο της Ζωής», «Οι σημειώσεις ενός Εμιγκρέ», «Nikos Now» ένας άνθρωπος που φιλοξενεί καθημερινά τους μεγαλύτερους stars παγκοσμίως στην ραδιοφωνική του εκπομπή για τον σταθμό Europe 1. Λαμπερούς ανθρώπους, celebrities για τους οποίους μιλάμε πολύ συχνά εμείς οι απλοί άνθρωποι.
Ανεπιτήδευτος και εξαιρετικά φιλικός ο Νίκος Αλιάγας αντιστρέφει τους όρους στο σημερινό μας άρθρο και αναλαμβάνει τον ρόλο του Star που μιλάει για εμάς, τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους. Τους υπερήφανους όπως λέει ο ίδιος Έλληνες που αντιστέκονται μέσα από την σιωπή τους. Αντέχεις να ακούσεις μερικές αλήθειες;
Μέσω των προσωπικών σου προφίλ στο flickr και το instagram έχεις ξεκινήσει μια σειρά φωτογραφιών που την ονομάζεις #proudpeopleofGreece (περήφανοι Έλληνες). Πως ξεκίνησε όλο αυτό;
Τα ΜΜΕ παγκοσμίως μιλούσαν για την κρίση και τους Έλληνες σε μια παρεξηγημένη σε πρώτη φάση προσέγγιση. Έβλεπα και διάβαζα πολύ υποτιμητικά σχόλια, τόσο στον Γαλλικό όσο και στον Αγγλικό τύπο, που μόνο ως τρελά θα μπορούσα να χαρακτηρίσω. Ήθελα λοιπόν, να δείξω ότι υπάρχει μια σιωπηλή δύναμη στην Ελλάδα. Άνθρωποι υπερήφανοι που δεν έχουν να κάνουν με τα οπτικοακουστικά, που δεν έκλεψαν ποτέ κανέναν ούτε ασχολήθηκαν με τα κοινά αλλά που στην ουσία ασχολήθηκαν μόνο με την αυλή τους, την δική τους ζωή και όχι του γείτονα και που σεμνά και ταπεινά-γιατί αυτή η έκφραση τους ανήκει-αυτοί οι άνθρωποι που δεν ασχολούνται με τον θόρυβο και βαδίζουν τον δικό τους δρόμο, είναι εκείνοι που αντιστέκονται χωρίς να προσποιούνται.
Ξεκίνησε λοιπόν όλο αυτό, το περασμένο καλοκαίρι κατά την διάρκεια των διακοπών μου, όταν σε μια απογευματινή μου βόλτα στο Μεσολόγγι είδα έναν κύριο να πίνει ένα ποτήρι νερό σε μια ταβέρνα και αποφάσισα να τον βγάλω μια φωτογραφία. Με κοίταξε με τόση περηφάνια εκείνος ο άνθρωπος! Χωρίς να ποζάρει και χωρίς να θέλει να αποδείξει τίποτα. «Να ένας άνθρωπος» σκέφτηκα, «που δεν ποζάρει! Που δεν τον ενδιαφέρει να αποδείξει τίποτα. Που δεν κουβαλάει έναν ψεύτικο θυμό που φαίνεται να εκφράζει ορισμένους. Που δεν θέλει να βγει να φωνάξει και να τα σπάσει όλα όπως κάνουν κάποιοι.» Υπάρχει μια αντίσταση σιωπηλή και αξιοπρεπής και αυτό για εμένα δεν έχει τιμή. Πέραν όλων των άλλων ο Έλληνας είναι και αυτό. Ένας αξιοπρεπής και ελεύθερος άνθρωπος! Ένας άνθρωπος που πάει καθημερινά εδώ και 60 χρόνια και πίνει το καφεδάκι του στον ίδιο καφενέ. Ένας άνθρωπος που χαιρετάει τους γνωστούς και φίλους με τον ίδιο πάντα τρόπο. Ευγενικός αλλά με μια απόσταση. Δεν φοράει καμία κοινωνική μάσκα. Δεν τον ενδιαφέρει να αρέσει ή να αποδείξει κάτι. Την γη του αγαπάει! Αυτήν που δούλεψε με τα χέρια του. Αυτήν που έσπειρε, προστάτεψε από το χαλάζι, την φωτιά, την ζέστη, τους κεραυνούς, τις καταιγίδες. Αν παρατηρήσεις το πρόσωπο του, τις βαθιές ρυτίδες στο μέτωπο του θα δεις πως βρίσκονται εκεί χαραγμένοι όλοι οι λάκκοι που έχει σκάψει στο περιβόλι του. Την γη του την έχει στο πρόσωπο του. Αυτό το πρόσωπο εμένα με εμπνέει και με συγκινεί. Αυτός ο άνθρωπος τους έχει δει όλους τους τύπους. Αυτούς με τα κοστούμια, τις γραβάτες και τα βαλιτσάκια, τα πλαστικά σημαιάκια και τις προεκλογικές υποσχέσεις και σήμερα βλέπει και όλους τους άλλους τους δήθεν θυμωμένους που θέλουν να τα γκρεμίσουν όλα. Τους είδε στην Χούντα, στον εμφύλιο, στην μεταπολίτευση και τους βλέπει και τώρα με την Τρόικα. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι.
Πιστεύεις πως τον έχουμε ξεχάσει αυτό τον άνθρωπο/Έλληνα;
Ναι, το πιστεύω! Τα παιδιά και τα εγγόνια του ζουν στην πόλη, ανώνυμοι μεταξύ ανωνύμων. Πεσμένοι ψυχολογικά μεταξύ πεσμένων και έχουν ξεχάσει πως δεν είναι οποιοιδήποτε. Είναι τα παιδιά και τα εγγόνια του κυρ Γιάννη, του μπάρμπα Κώστα, του κυρ Γιώργου. Παιδιά ανθρώπων ελεύθερων που αντιστέκονται μόνοι μα περήφανοι! Τα ίδια τα εγγόνια αυτών των ανθρώπων πήγαν στην πόλη και αλλοτριώθηκαν πλήρως στην προσπάθεια τους να γίνουν Αθηναίοι, να υιοθετήσουν το in ευρωπαϊκό στυλ. Σαφώς και έχουν το δικαίωμα να το κάνουν γιατί προχωράει και εξελίσσεται η κοινωνία αλλά δεν έχουν το δικαίωμα να ξεχνούν! Με συγκινούν τα άτομα που δεν ξεχνούν. Γεννήθηκα στην Γαλλία. Εδώ έμαθα ελληνικά, εδώ μεγάλωσα, εδώ ζω με την οικογένεια μου, η Γαλλία είναι εκείνη που με κατοχύρωσε κατά κάποιον τρόπο αλλά δεν ξεχνώ στιγμή ποιος είμαι και από πού προέρχομαι για να μην χαθώ στον λαβύρινθο… Είναι θέμα σημείου αναφοράς για εμένα.
Η αλήθεια είναι πως παρόλο που γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Γαλλία είναι πολύ έντονο το ότι είσαι Έλληνας.
Είναι αλλά ξέρεις δεν είναι φολκλορικό. Είναι θέμα επιλογής, ταυτότητας και αντίστασης. Καμία σχέση δεν έχει με εύκολο συναισθηματισμό . Εννοώ και αλληγορικά φολκλόρ του τύπου συρτάκι και ούζο. Για αυτόν τον λόγο λοιπόν ήθελα στα πλαίσια της δουλειάς μου που με βλέπουν εκατομμύρια άνθρωποι εκεί που ανεβάζω δέκα φωτογραφίες με την Shakira, τον Clooney και άλλους star να βάζω και μια φωτογραφία που λέει «Δείτε και το καμένο από τον ήλιο πρόσωπο ενός ανώνυμου Έλληνα που όμως σας κοιτάζει στα μάτια!»
Όπως αυτόν τον λαχειοπώλη που συνάντησα παραμονή πρωτοχρονιάς στην Γλυφάδα. Μου λέει, «Έλα να γίνεις εκατομμυριούχος!» Και σκέφτηκα, «Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος κουρασμένος, που έχει περάσει 50 χρόνια πουλώντας λαχεία, που έχει περπατήσει χιλιάδες χιλιόμετρα στους δρόμους να θέλει να κάνει εμένα εκατομμυριούχο? Ποιος είναι ο πλούτος αυτού του ανθρώπου?» και στάθηκα και συζήτησα μαζί του και ξεψαχνίζοντας τον κατάλαβα. Κατάλαβα μέσα από την ανάλυση του για την κοινωνία και την ζωή ότι η δύναμη του κρύβεται στην αυτογνωσία και την περηφάνια του. Ένας παππούς που έχει χτίσει, σταδιοδρομήσει και τακτοποιήσει τα παιδιά του χωρίς να κλέψει κανέναν παρά μόνο πουλώντας ένα χαρτάκι που σου δίνει την ελπίδα ότι μπορείς να γίνεις πλούσιος! Για εμένα αυτό είναι το θαύμα! Αυτός ο Έλληνας που ούτε καν τον κοιτάζει κανείς. Που τον βλέπεις να πουλάει λαχεία και δεν του δίνεις σημασία. Αυτοί οι Έλληνες θα βγουν μπροστά στα δύσκολα. Τον κοιτούσα και έψαχνα το πρόσωπο του. Όλα τα χρόνια της πατρίδας μου είναι εκεί στο πρόσωπο του και μου θύμισε την γιαγιά μου που πήγαινε κάθε πρωί στην αγορά στο Μεσολόγγι και πούλαγε σέλινο, βασιλικό και λουλουδάκια και από αυτά μεγάλωσε την μάνα μου. Μέναμε κάθε καλοκαίρι στο καλυβάκι της και αυτό δεν μας εμπόδισε να ανοίξουμε τα φτερά μας προς άλλες κατευθύνσεις. Και ξέρεις, ήμασταν πάρα πολύ ευτυχισμένοι γιατί ουσιαστικά δεν μας έλειπε τίποτα.
Αισθάνεσαι πιο κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους ή στους «λαμπερούς» που συναναστρέφεσαι λόγω της δουλειάς σου;
Κατά έναν περίεργο και καθόλου επιτηδευμένο αλλά ουσιαστικό τρόπο, ναι! Όσοι με ξέρουν πολύ καλά γνωρίζουν πως αυτοί είναι οι άνθρωποι που με συγκινούν.
Κοίτα αυτά τα χέρια. Είναι τα χέρια του ξάδερφου μου του Χρυσοβαλάντη. Μικρότερος από εμένα που στον μυαλό μου τον κρατάω πάντα ως έναν μικρό ξανθό άγγελο. Και κοίτα τα χέρια του. Με τρέλανε που αυτός ο άνδρας που εγώ έχω στο μυαλό μου σαν ένα μικρό αγόρι είναι ένας άνθρωπος κουρασμένος, βιοπαλαιστής. Δεν μπορώ παρά να σεβαστώ αυτά τα χέρια και σκέφτομαι «Να ένας υπερήφανος Έλληνας!» Ένας άνθρωπος που δεν είναι μέσα στα κόλπα, που δεν ζητάει τίποτα. Που δεν θα τον ακούσεις, που δεν βγαίνει να διαδηλώσει αλλά είναι εκεί και το γεγονός πως είναι σιωπηλός δεν σημαίνει πως είναι δειλός ή πως δεν συμμετέχει. Με τον δικό του τρόπο συμμετέχει γιατί μπορεί να είναι εκτός των πραγμάτων αλλά τα χέρια του είναι μέσα στην ζωή και εγώ αυτά τα χέρια τα τιμώ, τα ασπάζομαι και θέλω να τα δουν όλοι. Θέλω να τα δει ο πιτσιρικάς που με ξέρει μέσω της δουλειά μου και που πριν έχει δει όλες τις φωτογραφίες των celebrities που ανεβάζω στο Flickr. Σκέψου μόνο πως το προφίλ μου εκεί έχει ήδη φτάσει στα 8.000.000 views. Την στιγμή που θα δει λοιπόν αυτός ο πιτσιρικάς αυτή την φωτογραφία θα σκεφτεί “Κοίτα τα χέρια αυτού του τόσο νέου Έλληνα! Respect man, respect for the Greek people!” Ούτε κλάψα, ούτε μιζέρια απλά δείχνεις αυτά τα χέρια και τότε ξέρεις πως δεν χάσαμε, πως είμαστε εκεί και αντιστεκόμαστε.
Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί έτρεχα όλη μέρα πίσω από τον Λεωνίδα Στούμπο, τον άνθρωπο που βλέπεις σε αυτή την φωτογραφία. Τον ρωτούσα συνέχεια «Τι κάνεις εκεί?» και αυτός τραβούσε φωτογραφίες τα πουλιά, τα τσιγγανάκια, κάτι παλιές καρέκλες. Είναι από εκείνους τους φωτογράφους που τις εικόνες του τις κρατάς στον σκληρό δίσκο της μνήμης σου και εμένα μου αρέσουν οι άνθρωποι που κρατάνε τις μνήμες τους. Ζούμε σε μια εποχή που αναθεωρούμε την μνήμη και σβήνουμε τους σκληρούς δίσκους μας θυσιάζοντας τα πάντα στον βωμό του εκμοντερνισμού. Και ξέρεις τι καταφέραμε? Χάσαμε την αυθεντικότητα μας.
Πιστεύεις πως αυτό μπορεί να είναι ένας από τους λόγους που οδηγηθήκαμε στην κρίση;
Πιστεύω ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι σε κάθε περίπτωση οικονομική αλλά το βαθύτερο ρήγμα είναι η κρίση ταυτότητας. Ποιοι Ευρωπαίοι είμαστε; Ποιοι Έλληνες είμαστε; Ποιος είναι ο σημερινός Έλληνας; Τι θέλουμε να δώσουμε ως κληρονομιά στα παιδιά μας; Πως μπορούμε να τοποθετηθούμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια? Δεν μας ζήτησε κανείς να αλλοτριωθούμε και να απαρνηθούμε τα βασικά μας πιστεύω. Εμείς θελήσαμε να γίνουμε κάτι άλλο. Φταίμε δεν φταίμε θα το δείξει ο χρόνος. Γίναμε κάτι που δεν είμαστε και όταν ξυπνήσαμε ανακαλύψαμε ότι είμαστε ξένοι με τον ίδιο μας τον εαυτό, την οικογένεια μας. Ξένοι με τον άνθρωπο που βλέπουμε στον καθρέπτη! Το να επιστρέψουμε στις βασικές μας αρχές δεν είναι οπισθοδρόμηση, είναι αναγκαία κατεύθυνση. Δεν αναιρεί τα ευρωπαϊκά μας πιστεύω και γενικότερα την όποια μοντέρνα προσέγγιση στη ζωή μας. Ίσως όμως πρέπει να αναρωτηθούμε και να αναθεωρήσουμε την κληρονομία που θα αφήσουμε στα παιδιά μας ως προς την παιδεία. Ίσως έτσι καταφέρουμε να αποφύγουν τα παιδιά μας λανθασμένες επιλογές όπως αυτές του παρελθόντος και να μην ακολουθήσουν τους δημαγωγούς, τις Κασσάνδρες και τους τσαρλατάνους του μίσους που φέρνει η κρίση. Όταν δίνεις παιδεία δίνεις ευκαιρίες και κυρίως την πιθανότητα της επιλογής!
Θεωρείς δηλαδή πως αντίθετα από ότι πρεσβεύουν κάποιοι, δεν μας επιβλήθηκε μια τέτοια συμπεριφορά;
Οι λαοί, παγκοσμίως, έχουν την τάση να κάνουν το ίδιο λάθος και εμείς οι Έλληνες δεν αποτελούμε εξαίρεση. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ένοχος χρειάζεται πάντα και κάποιον συνένοχο. Αυτή ακριβώς είναι άλλωστε και η μεταπολεμική μας παρανόηση. Πιστεύουμε ότι φταίνε πάντα οι άλλοι αφού είναι πολύ πιο εύκολο να ρίξουμε όλο το φταίξιμο σε εκείνους από το να σηκώσουμε λίγο από το βάρος στους ώμους μας. Μπορούσαμε, παρά το θολό τοπίο, να διακρίνουμε πως κάτι δεν πήγαινε καλά και το γεγονός πως στρέψαμε το βλέμμα μας αλλού δεν σημαίνει πως είμαστε άμοιροι ευθυνών. Μου θυμίζει λίγο κακομαθημένο παιδί που όταν το πιάσουν να κάνει μια αταξία λέει «Δεν φταίω εγώ. Οι άλλοι μου είπανε!» Χρειάζεται ωριμότητα σκέψης αλλά η κοινωνία δεν έχει αυταπάτες. Η κρίση, αυτή η κρίση ταυτότητας όχι η οικονομική ή η πολιτική που είναι εντελώς άλλο θέμα, έχει σχέση με το αν γνωρίζουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει την τάση να περνάει μπροστά από όλα όσα τον περιτριγυρίζουν στην καθημερινότητα του, πράγματα πανέμορφα, και να τα αγνοεί. Αυτό εμένα με στεναχωρεί γιατί έχοντας γεννηθεί έξω και κουβαλώντας την ελληνική κληρονομιά μέσα μου έμαθα να ανακαλύπτω γύρω μου την μοναδικότητα. Στην προσωπική μου ζωή αναζητώ και πάντα αναζητούσα την αυθεντικότητα.
Όταν πάω στο Μεσολόγγι για παράδειγμα θα περάσω πάντα από το μαγαζάκι του Τρικενέ που φτιάχνει ούζο από το 1901. Δίπλα ακριβώς στο μαγαζί του υπάρχουν internet café και μπαράκια αλλά προσωπικά προτιμώ να περάσω από τον Τρικενέ. Γιατί; Γιατί προτιμώ να μάθω πράγματα από αυτό τον αυθεντικό άνθρωπο. Αυτό θα με βοηθήσει να μην χαθώ. Δες το και εγωιστικά αν θέλεις αλλά μόνο έτσι θα έχω πέντε σημεία αναφοράς για μετά που θα γυρίσω στην τρέλα της καθημερινότητας.
Κοίτα αυτό τον σερβιτόρο για παράδειγμα που τον είδα στην Τζιά και που απλά χαμογελούσε. Δεν είχε πολλά πράγματα ούτε το έπαιζε jeune premier αλλά δες την ενέργεια του. Χαμογελούσε και ήταν ευτυχισμένος.
Οι Εύζωνες που τους είδα Κυριακή πρωί τέλη Αυγούστου πριν επιστρέψω στο Παρίσι. Είχα πάει στην Ακρόπολη και είδα να ανεβαίνει η φρουρά την ώρα που ανεβάζουν την σημαία. Αυτά τα παλληκάρια που εκείνη την στιγμή ήτανε αλλού. Η ψυχοσύνθεση τους ήταν αλλού. Ήταν εκεί που έπρεπε να είναι γιατί εκεί στον ιερό βράχο της Ακρόπολης καταλάβαιναν και αυτό δεν έχει να κάνει με οτιδήποτε εθνικιστικό.
Η συνείδηση του Έλληνα ενεργοποιείται πολύ περισσότερο όταν ξενιτεύεται. Όταν ζει τον νόστο του Οδυσσέα. Όταν αλλάζει οπτική γωνία. Όταν έχει μέτρο σύγκρισης. Ειδάλλως ο κίνδυνος μας είναι να έχουμε το σύνδρομο του Λωτοφάγου, να ξεχνάμε. Δεν είναι έτσι και νομίζω πως υπάρχει μια νέα γενιά σήμερα που είναι #proudpeopleofGreece. Μια πολύ περήφανη γενιά που δεν ακούγεται. Είναι χρέος μας να σώσουμε αυτή την γενιά.
Πως πιστεύεις πως μπορεί να γίνει αυτό;
Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε το ποιοι είμαστε σε όλα τα επίπεδα. Να δούμε τι έχουμε να προσφέρουμε και να πούμε ως κοινωνία σε έναν ξένο που θα έρθει στην χώρα μας. Τι είναι εκείνο που μας διαφοροποιεί. Από τον 15ο αιώνα η Δύση χρησιμοποίησε τα ελληνικά πρότυπα αλλά δεν τα πήρε ατόφια, τα μετέφρασε και τα προσάρμοσε στα δικά της δεδομένα. Εμείς πρέπει να γυρίσουμε στην ουσία, στο αρχέτυπο όχι αυτό που έγινε στερεότυπο αλλά στην αρχή και δεν είμαι ονειροπόλος ούτε μιλάω ρομαντικά. Είναι ουσιαστικό. Είναι θέμα ταυτότητας και το πιστεύω αυτό. Δεν χρειάζεται να αντιγράψουμε τους ξένους. Πρέπει να δώσουμε την δική μας μοναδική προσέγγιση και ας μην είναι το τέλειο αρκεί να είναι αυθεντικό και να αντικατοπτρίζει αυτό που είμαστε και είμαστε ο λαός του φωτός. Έχουμε το φως μέσα μας!
Τι σημαίνει για εσένα LaGrèceJ’aime?
Μπορώ να απαντήσω με μια μικρή φράση;
Φυσικά!
Για να καταλάβεις την Ελλάδα πρέπει πρώτα να την αγαπήσεις!
lagrecejaime.gr
Δημοσιογράφος, παρουσιαστής των δημοφιλέστερων γαλλικών show, συγγραφέας των βιβλίων «Γεννήθηκα Έλληνας: Η Μυθολογία ή το Σχολείο της Ζωής», «Οι σημειώσεις ενός Εμιγκρέ», «Nikos Now» ένας άνθρωπος που φιλοξενεί καθημερινά τους μεγαλύτερους stars παγκοσμίως στην ραδιοφωνική του εκπομπή για τον σταθμό Europe 1. Λαμπερούς ανθρώπους, celebrities για τους οποίους μιλάμε πολύ συχνά εμείς οι απλοί άνθρωποι.
Ανεπιτήδευτος και εξαιρετικά φιλικός ο Νίκος Αλιάγας αντιστρέφει τους όρους στο σημερινό μας άρθρο και αναλαμβάνει τον ρόλο του Star που μιλάει για εμάς, τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους. Τους υπερήφανους όπως λέει ο ίδιος Έλληνες που αντιστέκονται μέσα από την σιωπή τους. Αντέχεις να ακούσεις μερικές αλήθειες;
Μέσω των προσωπικών σου προφίλ στο flickr και το instagram έχεις ξεκινήσει μια σειρά φωτογραφιών που την ονομάζεις #proudpeopleofGreece (περήφανοι Έλληνες). Πως ξεκίνησε όλο αυτό;
Τα ΜΜΕ παγκοσμίως μιλούσαν για την κρίση και τους Έλληνες σε μια παρεξηγημένη σε πρώτη φάση προσέγγιση. Έβλεπα και διάβαζα πολύ υποτιμητικά σχόλια, τόσο στον Γαλλικό όσο και στον Αγγλικό τύπο, που μόνο ως τρελά θα μπορούσα να χαρακτηρίσω. Ήθελα λοιπόν, να δείξω ότι υπάρχει μια σιωπηλή δύναμη στην Ελλάδα. Άνθρωποι υπερήφανοι που δεν έχουν να κάνουν με τα οπτικοακουστικά, που δεν έκλεψαν ποτέ κανέναν ούτε ασχολήθηκαν με τα κοινά αλλά που στην ουσία ασχολήθηκαν μόνο με την αυλή τους, την δική τους ζωή και όχι του γείτονα και που σεμνά και ταπεινά-γιατί αυτή η έκφραση τους ανήκει-αυτοί οι άνθρωποι που δεν ασχολούνται με τον θόρυβο και βαδίζουν τον δικό τους δρόμο, είναι εκείνοι που αντιστέκονται χωρίς να προσποιούνται.
Ξεκίνησε λοιπόν όλο αυτό, το περασμένο καλοκαίρι κατά την διάρκεια των διακοπών μου, όταν σε μια απογευματινή μου βόλτα στο Μεσολόγγι είδα έναν κύριο να πίνει ένα ποτήρι νερό σε μια ταβέρνα και αποφάσισα να τον βγάλω μια φωτογραφία. Με κοίταξε με τόση περηφάνια εκείνος ο άνθρωπος! Χωρίς να ποζάρει και χωρίς να θέλει να αποδείξει τίποτα. «Να ένας άνθρωπος» σκέφτηκα, «που δεν ποζάρει! Που δεν τον ενδιαφέρει να αποδείξει τίποτα. Που δεν κουβαλάει έναν ψεύτικο θυμό που φαίνεται να εκφράζει ορισμένους. Που δεν θέλει να βγει να φωνάξει και να τα σπάσει όλα όπως κάνουν κάποιοι.» Υπάρχει μια αντίσταση σιωπηλή και αξιοπρεπής και αυτό για εμένα δεν έχει τιμή. Πέραν όλων των άλλων ο Έλληνας είναι και αυτό. Ένας αξιοπρεπής και ελεύθερος άνθρωπος! Ένας άνθρωπος που πάει καθημερινά εδώ και 60 χρόνια και πίνει το καφεδάκι του στον ίδιο καφενέ. Ένας άνθρωπος που χαιρετάει τους γνωστούς και φίλους με τον ίδιο πάντα τρόπο. Ευγενικός αλλά με μια απόσταση. Δεν φοράει καμία κοινωνική μάσκα. Δεν τον ενδιαφέρει να αρέσει ή να αποδείξει κάτι. Την γη του αγαπάει! Αυτήν που δούλεψε με τα χέρια του. Αυτήν που έσπειρε, προστάτεψε από το χαλάζι, την φωτιά, την ζέστη, τους κεραυνούς, τις καταιγίδες. Αν παρατηρήσεις το πρόσωπο του, τις βαθιές ρυτίδες στο μέτωπο του θα δεις πως βρίσκονται εκεί χαραγμένοι όλοι οι λάκκοι που έχει σκάψει στο περιβόλι του. Την γη του την έχει στο πρόσωπο του. Αυτό το πρόσωπο εμένα με εμπνέει και με συγκινεί. Αυτός ο άνθρωπος τους έχει δει όλους τους τύπους. Αυτούς με τα κοστούμια, τις γραβάτες και τα βαλιτσάκια, τα πλαστικά σημαιάκια και τις προεκλογικές υποσχέσεις και σήμερα βλέπει και όλους τους άλλους τους δήθεν θυμωμένους που θέλουν να τα γκρεμίσουν όλα. Τους είδε στην Χούντα, στον εμφύλιο, στην μεταπολίτευση και τους βλέπει και τώρα με την Τρόικα. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι.
Πιστεύεις πως τον έχουμε ξεχάσει αυτό τον άνθρωπο/Έλληνα;
Ναι, το πιστεύω! Τα παιδιά και τα εγγόνια του ζουν στην πόλη, ανώνυμοι μεταξύ ανωνύμων. Πεσμένοι ψυχολογικά μεταξύ πεσμένων και έχουν ξεχάσει πως δεν είναι οποιοιδήποτε. Είναι τα παιδιά και τα εγγόνια του κυρ Γιάννη, του μπάρμπα Κώστα, του κυρ Γιώργου. Παιδιά ανθρώπων ελεύθερων που αντιστέκονται μόνοι μα περήφανοι! Τα ίδια τα εγγόνια αυτών των ανθρώπων πήγαν στην πόλη και αλλοτριώθηκαν πλήρως στην προσπάθεια τους να γίνουν Αθηναίοι, να υιοθετήσουν το in ευρωπαϊκό στυλ. Σαφώς και έχουν το δικαίωμα να το κάνουν γιατί προχωράει και εξελίσσεται η κοινωνία αλλά δεν έχουν το δικαίωμα να ξεχνούν! Με συγκινούν τα άτομα που δεν ξεχνούν. Γεννήθηκα στην Γαλλία. Εδώ έμαθα ελληνικά, εδώ μεγάλωσα, εδώ ζω με την οικογένεια μου, η Γαλλία είναι εκείνη που με κατοχύρωσε κατά κάποιον τρόπο αλλά δεν ξεχνώ στιγμή ποιος είμαι και από πού προέρχομαι για να μην χαθώ στον λαβύρινθο… Είναι θέμα σημείου αναφοράς για εμένα.
Η αλήθεια είναι πως παρόλο που γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Γαλλία είναι πολύ έντονο το ότι είσαι Έλληνας.
Είναι αλλά ξέρεις δεν είναι φολκλορικό. Είναι θέμα επιλογής, ταυτότητας και αντίστασης. Καμία σχέση δεν έχει με εύκολο συναισθηματισμό . Εννοώ και αλληγορικά φολκλόρ του τύπου συρτάκι και ούζο. Για αυτόν τον λόγο λοιπόν ήθελα στα πλαίσια της δουλειάς μου που με βλέπουν εκατομμύρια άνθρωποι εκεί που ανεβάζω δέκα φωτογραφίες με την Shakira, τον Clooney και άλλους star να βάζω και μια φωτογραφία που λέει «Δείτε και το καμένο από τον ήλιο πρόσωπο ενός ανώνυμου Έλληνα που όμως σας κοιτάζει στα μάτια!»
Όπως αυτόν τον λαχειοπώλη που συνάντησα παραμονή πρωτοχρονιάς στην Γλυφάδα. Μου λέει, «Έλα να γίνεις εκατομμυριούχος!» Και σκέφτηκα, «Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος κουρασμένος, που έχει περάσει 50 χρόνια πουλώντας λαχεία, που έχει περπατήσει χιλιάδες χιλιόμετρα στους δρόμους να θέλει να κάνει εμένα εκατομμυριούχο? Ποιος είναι ο πλούτος αυτού του ανθρώπου?» και στάθηκα και συζήτησα μαζί του και ξεψαχνίζοντας τον κατάλαβα. Κατάλαβα μέσα από την ανάλυση του για την κοινωνία και την ζωή ότι η δύναμη του κρύβεται στην αυτογνωσία και την περηφάνια του. Ένας παππούς που έχει χτίσει, σταδιοδρομήσει και τακτοποιήσει τα παιδιά του χωρίς να κλέψει κανέναν παρά μόνο πουλώντας ένα χαρτάκι που σου δίνει την ελπίδα ότι μπορείς να γίνεις πλούσιος! Για εμένα αυτό είναι το θαύμα! Αυτός ο Έλληνας που ούτε καν τον κοιτάζει κανείς. Που τον βλέπεις να πουλάει λαχεία και δεν του δίνεις σημασία. Αυτοί οι Έλληνες θα βγουν μπροστά στα δύσκολα. Τον κοιτούσα και έψαχνα το πρόσωπο του. Όλα τα χρόνια της πατρίδας μου είναι εκεί στο πρόσωπο του και μου θύμισε την γιαγιά μου που πήγαινε κάθε πρωί στην αγορά στο Μεσολόγγι και πούλαγε σέλινο, βασιλικό και λουλουδάκια και από αυτά μεγάλωσε την μάνα μου. Μέναμε κάθε καλοκαίρι στο καλυβάκι της και αυτό δεν μας εμπόδισε να ανοίξουμε τα φτερά μας προς άλλες κατευθύνσεις. Και ξέρεις, ήμασταν πάρα πολύ ευτυχισμένοι γιατί ουσιαστικά δεν μας έλειπε τίποτα.
Αισθάνεσαι πιο κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους ή στους «λαμπερούς» που συναναστρέφεσαι λόγω της δουλειάς σου;
Κατά έναν περίεργο και καθόλου επιτηδευμένο αλλά ουσιαστικό τρόπο, ναι! Όσοι με ξέρουν πολύ καλά γνωρίζουν πως αυτοί είναι οι άνθρωποι που με συγκινούν.
Κοίτα αυτά τα χέρια. Είναι τα χέρια του ξάδερφου μου του Χρυσοβαλάντη. Μικρότερος από εμένα που στον μυαλό μου τον κρατάω πάντα ως έναν μικρό ξανθό άγγελο. Και κοίτα τα χέρια του. Με τρέλανε που αυτός ο άνδρας που εγώ έχω στο μυαλό μου σαν ένα μικρό αγόρι είναι ένας άνθρωπος κουρασμένος, βιοπαλαιστής. Δεν μπορώ παρά να σεβαστώ αυτά τα χέρια και σκέφτομαι «Να ένας υπερήφανος Έλληνας!» Ένας άνθρωπος που δεν είναι μέσα στα κόλπα, που δεν ζητάει τίποτα. Που δεν θα τον ακούσεις, που δεν βγαίνει να διαδηλώσει αλλά είναι εκεί και το γεγονός πως είναι σιωπηλός δεν σημαίνει πως είναι δειλός ή πως δεν συμμετέχει. Με τον δικό του τρόπο συμμετέχει γιατί μπορεί να είναι εκτός των πραγμάτων αλλά τα χέρια του είναι μέσα στην ζωή και εγώ αυτά τα χέρια τα τιμώ, τα ασπάζομαι και θέλω να τα δουν όλοι. Θέλω να τα δει ο πιτσιρικάς που με ξέρει μέσω της δουλειά μου και που πριν έχει δει όλες τις φωτογραφίες των celebrities που ανεβάζω στο Flickr. Σκέψου μόνο πως το προφίλ μου εκεί έχει ήδη φτάσει στα 8.000.000 views. Την στιγμή που θα δει λοιπόν αυτός ο πιτσιρικάς αυτή την φωτογραφία θα σκεφτεί “Κοίτα τα χέρια αυτού του τόσο νέου Έλληνα! Respect man, respect for the Greek people!” Ούτε κλάψα, ούτε μιζέρια απλά δείχνεις αυτά τα χέρια και τότε ξέρεις πως δεν χάσαμε, πως είμαστε εκεί και αντιστεκόμαστε.
Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί έτρεχα όλη μέρα πίσω από τον Λεωνίδα Στούμπο, τον άνθρωπο που βλέπεις σε αυτή την φωτογραφία. Τον ρωτούσα συνέχεια «Τι κάνεις εκεί?» και αυτός τραβούσε φωτογραφίες τα πουλιά, τα τσιγγανάκια, κάτι παλιές καρέκλες. Είναι από εκείνους τους φωτογράφους που τις εικόνες του τις κρατάς στον σκληρό δίσκο της μνήμης σου και εμένα μου αρέσουν οι άνθρωποι που κρατάνε τις μνήμες τους. Ζούμε σε μια εποχή που αναθεωρούμε την μνήμη και σβήνουμε τους σκληρούς δίσκους μας θυσιάζοντας τα πάντα στον βωμό του εκμοντερνισμού. Και ξέρεις τι καταφέραμε? Χάσαμε την αυθεντικότητα μας.
Πιστεύεις πως αυτό μπορεί να είναι ένας από τους λόγους που οδηγηθήκαμε στην κρίση;
Πιστεύω ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι σε κάθε περίπτωση οικονομική αλλά το βαθύτερο ρήγμα είναι η κρίση ταυτότητας. Ποιοι Ευρωπαίοι είμαστε; Ποιοι Έλληνες είμαστε; Ποιος είναι ο σημερινός Έλληνας; Τι θέλουμε να δώσουμε ως κληρονομιά στα παιδιά μας; Πως μπορούμε να τοποθετηθούμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια? Δεν μας ζήτησε κανείς να αλλοτριωθούμε και να απαρνηθούμε τα βασικά μας πιστεύω. Εμείς θελήσαμε να γίνουμε κάτι άλλο. Φταίμε δεν φταίμε θα το δείξει ο χρόνος. Γίναμε κάτι που δεν είμαστε και όταν ξυπνήσαμε ανακαλύψαμε ότι είμαστε ξένοι με τον ίδιο μας τον εαυτό, την οικογένεια μας. Ξένοι με τον άνθρωπο που βλέπουμε στον καθρέπτη! Το να επιστρέψουμε στις βασικές μας αρχές δεν είναι οπισθοδρόμηση, είναι αναγκαία κατεύθυνση. Δεν αναιρεί τα ευρωπαϊκά μας πιστεύω και γενικότερα την όποια μοντέρνα προσέγγιση στη ζωή μας. Ίσως όμως πρέπει να αναρωτηθούμε και να αναθεωρήσουμε την κληρονομία που θα αφήσουμε στα παιδιά μας ως προς την παιδεία. Ίσως έτσι καταφέρουμε να αποφύγουν τα παιδιά μας λανθασμένες επιλογές όπως αυτές του παρελθόντος και να μην ακολουθήσουν τους δημαγωγούς, τις Κασσάνδρες και τους τσαρλατάνους του μίσους που φέρνει η κρίση. Όταν δίνεις παιδεία δίνεις ευκαιρίες και κυρίως την πιθανότητα της επιλογής!
Θεωρείς δηλαδή πως αντίθετα από ότι πρεσβεύουν κάποιοι, δεν μας επιβλήθηκε μια τέτοια συμπεριφορά;
Οι λαοί, παγκοσμίως, έχουν την τάση να κάνουν το ίδιο λάθος και εμείς οι Έλληνες δεν αποτελούμε εξαίρεση. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ένοχος χρειάζεται πάντα και κάποιον συνένοχο. Αυτή ακριβώς είναι άλλωστε και η μεταπολεμική μας παρανόηση. Πιστεύουμε ότι φταίνε πάντα οι άλλοι αφού είναι πολύ πιο εύκολο να ρίξουμε όλο το φταίξιμο σε εκείνους από το να σηκώσουμε λίγο από το βάρος στους ώμους μας. Μπορούσαμε, παρά το θολό τοπίο, να διακρίνουμε πως κάτι δεν πήγαινε καλά και το γεγονός πως στρέψαμε το βλέμμα μας αλλού δεν σημαίνει πως είμαστε άμοιροι ευθυνών. Μου θυμίζει λίγο κακομαθημένο παιδί που όταν το πιάσουν να κάνει μια αταξία λέει «Δεν φταίω εγώ. Οι άλλοι μου είπανε!» Χρειάζεται ωριμότητα σκέψης αλλά η κοινωνία δεν έχει αυταπάτες. Η κρίση, αυτή η κρίση ταυτότητας όχι η οικονομική ή η πολιτική που είναι εντελώς άλλο θέμα, έχει σχέση με το αν γνωρίζουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει την τάση να περνάει μπροστά από όλα όσα τον περιτριγυρίζουν στην καθημερινότητα του, πράγματα πανέμορφα, και να τα αγνοεί. Αυτό εμένα με στεναχωρεί γιατί έχοντας γεννηθεί έξω και κουβαλώντας την ελληνική κληρονομιά μέσα μου έμαθα να ανακαλύπτω γύρω μου την μοναδικότητα. Στην προσωπική μου ζωή αναζητώ και πάντα αναζητούσα την αυθεντικότητα.
Όταν πάω στο Μεσολόγγι για παράδειγμα θα περάσω πάντα από το μαγαζάκι του Τρικενέ που φτιάχνει ούζο από το 1901. Δίπλα ακριβώς στο μαγαζί του υπάρχουν internet café και μπαράκια αλλά προσωπικά προτιμώ να περάσω από τον Τρικενέ. Γιατί; Γιατί προτιμώ να μάθω πράγματα από αυτό τον αυθεντικό άνθρωπο. Αυτό θα με βοηθήσει να μην χαθώ. Δες το και εγωιστικά αν θέλεις αλλά μόνο έτσι θα έχω πέντε σημεία αναφοράς για μετά που θα γυρίσω στην τρέλα της καθημερινότητας.
Κοίτα αυτό τον σερβιτόρο για παράδειγμα που τον είδα στην Τζιά και που απλά χαμογελούσε. Δεν είχε πολλά πράγματα ούτε το έπαιζε jeune premier αλλά δες την ενέργεια του. Χαμογελούσε και ήταν ευτυχισμένος.
Οι Εύζωνες που τους είδα Κυριακή πρωί τέλη Αυγούστου πριν επιστρέψω στο Παρίσι. Είχα πάει στην Ακρόπολη και είδα να ανεβαίνει η φρουρά την ώρα που ανεβάζουν την σημαία. Αυτά τα παλληκάρια που εκείνη την στιγμή ήτανε αλλού. Η ψυχοσύνθεση τους ήταν αλλού. Ήταν εκεί που έπρεπε να είναι γιατί εκεί στον ιερό βράχο της Ακρόπολης καταλάβαιναν και αυτό δεν έχει να κάνει με οτιδήποτε εθνικιστικό.
Η συνείδηση του Έλληνα ενεργοποιείται πολύ περισσότερο όταν ξενιτεύεται. Όταν ζει τον νόστο του Οδυσσέα. Όταν αλλάζει οπτική γωνία. Όταν έχει μέτρο σύγκρισης. Ειδάλλως ο κίνδυνος μας είναι να έχουμε το σύνδρομο του Λωτοφάγου, να ξεχνάμε. Δεν είναι έτσι και νομίζω πως υπάρχει μια νέα γενιά σήμερα που είναι #proudpeopleofGreece. Μια πολύ περήφανη γενιά που δεν ακούγεται. Είναι χρέος μας να σώσουμε αυτή την γενιά.
Πως πιστεύεις πως μπορεί να γίνει αυτό;
Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε το ποιοι είμαστε σε όλα τα επίπεδα. Να δούμε τι έχουμε να προσφέρουμε και να πούμε ως κοινωνία σε έναν ξένο που θα έρθει στην χώρα μας. Τι είναι εκείνο που μας διαφοροποιεί. Από τον 15ο αιώνα η Δύση χρησιμοποίησε τα ελληνικά πρότυπα αλλά δεν τα πήρε ατόφια, τα μετέφρασε και τα προσάρμοσε στα δικά της δεδομένα. Εμείς πρέπει να γυρίσουμε στην ουσία, στο αρχέτυπο όχι αυτό που έγινε στερεότυπο αλλά στην αρχή και δεν είμαι ονειροπόλος ούτε μιλάω ρομαντικά. Είναι ουσιαστικό. Είναι θέμα ταυτότητας και το πιστεύω αυτό. Δεν χρειάζεται να αντιγράψουμε τους ξένους. Πρέπει να δώσουμε την δική μας μοναδική προσέγγιση και ας μην είναι το τέλειο αρκεί να είναι αυθεντικό και να αντικατοπτρίζει αυτό που είμαστε και είμαστε ο λαός του φωτός. Έχουμε το φως μέσα μας!
Τι σημαίνει για εσένα LaGrèceJ’aime?
Μπορώ να απαντήσω με μια μικρή φράση;
Φυσικά!
Για να καταλάβεις την Ελλάδα πρέπει πρώτα να την αγαπήσεις!
lagrecejaime.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Βρήκαν μονόκαννο κυνηγετικό όπλο μέσα στο τζάκι
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Ετοιμαστείτε για τη Ντίσνεϊλαντ φαγητού! [photos]](https://images.newsnowgreece.com/63/635603/etoimasteite-gia-ti-ntisneilant-fagitou-photos-1-124x78.jpg)
