2014-07-21 14:21:30
Σαφώς και η φετινή, ήταν η χρονιά του! Από το τηλεοπτικό “Κάτω Παρτάλι”, στη μεγαλύτερη θεατρική επιτυχία της χρονιάς “Μάντεψε... ποιος θα πεθάνει απόψε” που περιοδεύει αυτό το καλοκαίρι και σε όλη την Ελλάδα. Ο Τάσος Χαλκιάς, ένας καλλιτέχνης με περιεχόμενο, στήριξε όλη του τη πορεία στο ταλέντο και τη δουλειά του. Μίλησε για όλα στο Outnow Συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου
Τί έκανε το “Μάντεψε ποιός θα πεθάνει απόψε” που περιοδεύει φέτος το καλοκαίρι, την επιτυχία του χειμώνα στην Αθήνα και να σκίσει στο ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ Θεσσαλονίκης;
Έχει ένα ενδιαφέρον περιεχόμενο για το σημερινό θεατή. Μια αστυνομική πλοκή και περιπέτεια. Αλλά, και το εξαιρετικό χιούμορ που έχουν οι Ρέππας-Παπαθανασίου και το έβαλαν μέσα σε αυτό το έργο. Ένας πολύ αξιόλογος θίασος, μια έξυπνη σκηνοθεσία από τους Ρέππα-Παπαθανασίου, είναι τα στοιχεία που συνθέτουν αυτή την επιτυχία. Το αθηναικό κοινό τίμησε δεόντως αυτή μας τη παράσταση.
Και μιλάμε για ένα έργο με έντονο το ανατρεπτικό στοιχείο!
Μέχρι τη τελευταία ατάκα!
Και έρχεται κόσμος που έρχεται και ξανάρχεται, για να συνδέσει όλα τα στοιχεία, γνωρίζοντας πια το δολοφόνο, στο πως έγινε όλο αυτό.
Έρχονται ζευγάρια και φίλοι και βάζουν και στοιχήματα! (γέλια)
Με τη Κάτια Δανδουλάκη, πρώτη φορά, συναντιέστε στο θέατρο.
Πρώτη φορά, ναι. Αλλά μας συνδέει μια σημαντική φιλία και μια συνεργασία συναδέλφων, που είναι από τις αξέχαστες.
Τί εκτιμάτε στη Κάτια Δανδουλάκη;
Η Κάτια είναι ένα σούπερ εργατικό πλάσμα. Η έγνοια της για τη δουλειά και η αφοσίωση της, σε αυτή, δεν σου δίνει το δικαίωμα να χαλαρώσεις και να ανασάνεις, παρά μόνο αν έχεις ένα καλό αποτέλεσμα. Ξέρει να εκτιμά και να αγαπά γύρω της, αυτό που έχει την αξία που του πρέπει. Είναι ο άνθρωπος που έχει αυτή την αξία, χωρίς φειδώ σε συναισθήματα. Ένας σπουδαίος άνθρωπος και μια ολοκληρωμένη καλλιτέχνης. Μεγάλη τύχη μου, να είμαι κοντά της και να τη γνωρίσω.
Το Κάτω Παρτάλι δεν είναι μια ακόμα επιτυχία στην ελληνική τηλεόραση. Μια μεγάλη επιτυχία μόνο. Σα να είναι και κάτι παραπάνω. Πώς το εξηγείται;
Τα συστατικά συνθέτουν μια καλή συνταγή. Ένα κείμενο που χαρακτηρίζεται από μια σουρεαλιστική διάθεση και διάσταση που έλειπε από την ελληνική τηλεόραση. Εν αρχή ο δημιουργός, ο συγγραφέας δηλαδή, ο Λευτέρης Παπαπέτρου. Ένα σπιρτόζικο, ταλαντούχο καστ, σαφώς. Αλλά ήταν και μια στιγμή που το κοινό ήθελε να δει κάτι ελληνικό, κάτι στην ύπαιθρο κι όχι κλεισμένο σε ένα σαλόνι, με 4 καρέκλες και ένα τραπέζι…..όλα αυτά συνθέσαν την εικόνα που έλειπε από την ελληνική τηλεόραση. Γι αυτό και αγαπήθηκε, με αυτή την ιδιαίτερη μορφή που αγαπήθηκε.
Το χειμώνα θα είστε στο θέατρο με τη Μιμή Ντενίση στο έργο που έγραψε με τίτλο “Σμύρνη μου αγαπημένη”. Σωστά;
Ακριβώς! Στον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ, θα βρεθούμε, μετά από είκοσι χρόνια, από την “΄Αννα Καρενινα” που είχαμε κάνει στο ΑΚΡΟΠΟΛ,
Ήταν μια πολύ δημιουργική χρονιά για εσάς, αυτή που μας πέρασε. Μετά από μια “νηνεμία” στη καλλιτεχνική σας δραστηριότητα. Τα φώτα, σε αυτή τη δουλειά φωταγωγούν περισσότερο κάποια διαστήματα; Για κάποιο άλλο διάστημα, σε φωτίζουν λιγότερο, σε πάνε λίγο πίσω; Και μετά και πάλι μπροστά σε δυνατούς προβολείς; Έτσι είναι αυτή η δουλειά;
Όχι. Θα έλεγα τα φώτα είναι πάντα έντονα και σε δυνατό βαθμό που τυφλώνουν και καίνε. Κάθε φορά που υπάρχει δουλειά. Όταν δεν υπάρχει δουλειά, δεν υπάρχουν και φώτα. Πέρασα ένα διάστημα που ήταν το απόλυτο κενό επαγγελματικά για εμένα. Και θεατρικά και γενικά. Αφοσιώθηκα κυριολεκτικά στη σχολή που είχα, για να τη διασώσω. Μέσα στην οικονομική λαίλαπα δεν κατάφερα να τη διασώσω. Όταν ξαναβγήκα, όπως η Ελλάδα τώρα, στην αγορά και πάλι, με βρήκανε δύο-αναπάντεχα-πολύ σημαντικά πράγματα, σε θέατρο και τηλεόραση. Τα ακολούθησα με όλη μου τη καρδιά και την εργατικότητα. Και σε καλό μου βγήκε! Η δουλειά ξαναήρθε κοντά μου και εγώ σε αυτήν. Το κακό για μένα, είναι πως δεν υπάρχει πια, ένα δικό μου δημιούργημα, όπως ήταν η δραματική σχολή που είχα ιδρύσει. Όλη μου η σκέψη είναι πως θα καταφέρω να ξεκινήσω ξανά αυτή τη σχολή.
Πάντα ρισκάρατε. Όχι μόνο με τη σχολή. Θυμάμαι και θιασαρχικές σας δουλειές, όπως τους “Άθλιους” του Βίκτωρος Ουγκώ που κάνατε με το Γιώργο Παρτσαλάκη, πριν πολλά χρόνια στο θέατρο ΚΑΛΟΥΤΑ, και δεν πήγε καλά εισπρακτικά. Όπως και το “Ενυδρείο”, ένα άλλο έργο που κάνατε στο θέατρο ΣΤΑΘΜΟΣ. Αξίζαν τελικά το κόπο αυτές οι “πληγές”;
Θεωρώ, το μεγαλύτερο κομμάτι ζωής του ανθρώπου, πως είναι πόνος. Αν δεν ζήσεις, αυτό το κομμάτι, τότε ζήτω που καήκαμε. Αξίζαν αυτές οι “πληγές”, αυτός ο πόνος, διότι βγάζεις εμπειρία, βγάζει ζωή….Ναι! Πονάνε! Πονέσανε! Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα θυμάμαι αυτό το πόνο ευχάριστα. Αυτός ο πόνος, πρόσθεσε στη ζωή μου πολλά λιθάρια, σημαντικά, που θα με ακολουθούνε. Δεν μετανιώνω για τίποτα από όσα έχω κάνει. Τουλάχιστον, όσοι ενηλικιώνονται, οφείλουν να μη μετανιώνουν, ειδικά όταν επέλθει η ενηλικίωση στο μυαλό, που δεν αφορά την ηλικία. Οτιδήποτε κι αν έκανα, ήμουν ενηλικιωμένος και οπωσδήποτε την ευθύνη τη φέρω εγώ. Δεν μετανιώνω για καμιά δουλειά μου. Μια καλλιτεχνική επιτυχία, που δεν ήταν εισπρακτική, δε σημαίνει ότι την αποποιούμαι και την πετάω από επάνω μου. Σε καμία περίπτωση! Δικά μου τα λάθη και τα αγαπώ πιο πολύ και από τις επιτυχίες μου.
Είσασταν για χρόνια στο Εθνικό Θέατρο, σε έργα ρεπερτορίου. Μετέπειτα, βγήκατε στο ελεύθερο θέατρο. Το θέατρο στις μέρες μας, έχει αλλάξει;
Έχει αλλάξει πολύ και προς το χειρότερο. Βεβαίως, αυτή είναι δική μου άποψη, που δεν χρειάζεται να τη συμμερίζονται όλοι οι συνάδελφοί μου. Μέσα στο θέατρο έχει μπει η showbiz και οτιδήποτε παράγεται μέσα στο θέατρο κυνηγά να είναι ένα μεγάλο θέαμα, όπου θα συμμετέχουν μέσα σε αυτό και πολλά άλλα πράγματα, έξω από τη πρόζα του θεάτρου. Τέτοια πράγματα που έχουν δώσει το δικαίωμα να μπούνε μέσα στη δουλειά μας και άνθρωποι που δεν είναι του θεάτρου. Αλλά νομίζουν ότι μπορούν να μπαίνουν μέσα στο θέατρο, να “κάνουν τη βόλτα τους” και να εισπράττουν το μέρος που μπορούν, προς όφελός τους. Με αυτή την έννοια, το θέατρο δεν πηγαίνει προς τα εκεί -που εγώ τουλάχιστον- ήλπιζα πως θα προχωρήσει. Το θέατρο μοιράζεται μέσα σε μία τεχνολογία και σε μία άποψη, που έχει βάλει μέσα του, celebrities, που δεν με αφορά και δεν με ενδιαφέρει να το ακολουθήσω ή να το παρακολουθώ. Ούτε καν περιέργεια δεν έχω.
Κάποια στιγμή δεν ποντάρετε στο ότι θα τελειώσει όλο αυτό; Η μόδα δεν περνάει;
Ελπίζω! Μακάρι να είναι μόδα που θα τελειώσει και να μην είναι κάτι που θα μείνει να στοιχειώσει. Βρίσκομαι σε τέτοια θέση πια, που τους αγώνες μου για το θέατρο τους έχω κάνει και πια οι αγώνες μου έχουν λίγο πιο προσωπικό χαρακτήρα, για να παραμείνω όπως θέλω εγώ και να μη διαστρεβλωθώ. Οι γενικότεροι αγώνες για το θέατρο, ανήκουν πλέον, σε άλλες γενιές. Εγώ, μπορώ να είμαι κοντά τους συμβουλευτικά, αλλά πρακτικά δεν μπορώ να είμαι. Μόνο με τη δουλειά μου μπορώ να μιλήσω. Και με τίποτα άλλο!
Τί έχετε κρατήσει από το θέατρο, σα φυλαχτό και πορεύεστε πάνω στο σανίδι;
Τα πιο σημαντικά μου χρόνια, τα πέρασα στο Ελεύθερο Θέατρο. Ανάμεσα σε ακραία σπουδαίους ανθρώπους του θεάτρου. Τέτοιους που δεν θα ξαναβγούνε στο Ελληνικό Θέατρο. Τους γέννησε βέβαια η εποχή, αλλά ήταν σπουδαίοι και από μόνοι τους. Πρόσωπα όπως ο Μινωτής, ο Σολωμός, ο Κατράκης, ο Καραντινός, η Αρώνη, η Χατζηαργύρη, ο Μουζενίδης και πολλοί νεότεροι, όπως ο Σπύρος Ευαγγελάτος, δεν θα ξαναυπάρξουν στο ελληνικό θέατρο. Τότε, άκμασε το ελληνικό θέατρο. Και αυτή την ακμή, είχα τη χαρά να τη ζήσω μαζί με τους δασκάλους μου και αργότερα με τους συνεργάτες και συναδέλφους μου. Αν δεν υπήρχε αυτή η αρχή, θαρρώ δεν θα υπήρχε και αυτή η συνέχεια. Όποια μου συνέχεια, βασιζόταν σε αυτή την αρχή. Κάθε μου βήμα ήταν μετρημένο, μέσα από αυτή την αρχή. Αυτή την εμπειρία. Αυτές τις διδασκαλίες.
Πηγή
Tromaktiko
Τί έκανε το “Μάντεψε ποιός θα πεθάνει απόψε” που περιοδεύει φέτος το καλοκαίρι, την επιτυχία του χειμώνα στην Αθήνα και να σκίσει στο ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ Θεσσαλονίκης;
Έχει ένα ενδιαφέρον περιεχόμενο για το σημερινό θεατή. Μια αστυνομική πλοκή και περιπέτεια. Αλλά, και το εξαιρετικό χιούμορ που έχουν οι Ρέππας-Παπαθανασίου και το έβαλαν μέσα σε αυτό το έργο. Ένας πολύ αξιόλογος θίασος, μια έξυπνη σκηνοθεσία από τους Ρέππα-Παπαθανασίου, είναι τα στοιχεία που συνθέτουν αυτή την επιτυχία. Το αθηναικό κοινό τίμησε δεόντως αυτή μας τη παράσταση.
Και μιλάμε για ένα έργο με έντονο το ανατρεπτικό στοιχείο!
Μέχρι τη τελευταία ατάκα!
Και έρχεται κόσμος που έρχεται και ξανάρχεται, για να συνδέσει όλα τα στοιχεία, γνωρίζοντας πια το δολοφόνο, στο πως έγινε όλο αυτό.
Έρχονται ζευγάρια και φίλοι και βάζουν και στοιχήματα! (γέλια)
Με τη Κάτια Δανδουλάκη, πρώτη φορά, συναντιέστε στο θέατρο.
Πρώτη φορά, ναι. Αλλά μας συνδέει μια σημαντική φιλία και μια συνεργασία συναδέλφων, που είναι από τις αξέχαστες.
Τί εκτιμάτε στη Κάτια Δανδουλάκη;
Η Κάτια είναι ένα σούπερ εργατικό πλάσμα. Η έγνοια της για τη δουλειά και η αφοσίωση της, σε αυτή, δεν σου δίνει το δικαίωμα να χαλαρώσεις και να ανασάνεις, παρά μόνο αν έχεις ένα καλό αποτέλεσμα. Ξέρει να εκτιμά και να αγαπά γύρω της, αυτό που έχει την αξία που του πρέπει. Είναι ο άνθρωπος που έχει αυτή την αξία, χωρίς φειδώ σε συναισθήματα. Ένας σπουδαίος άνθρωπος και μια ολοκληρωμένη καλλιτέχνης. Μεγάλη τύχη μου, να είμαι κοντά της και να τη γνωρίσω.
Το Κάτω Παρτάλι δεν είναι μια ακόμα επιτυχία στην ελληνική τηλεόραση. Μια μεγάλη επιτυχία μόνο. Σα να είναι και κάτι παραπάνω. Πώς το εξηγείται;
Τα συστατικά συνθέτουν μια καλή συνταγή. Ένα κείμενο που χαρακτηρίζεται από μια σουρεαλιστική διάθεση και διάσταση που έλειπε από την ελληνική τηλεόραση. Εν αρχή ο δημιουργός, ο συγγραφέας δηλαδή, ο Λευτέρης Παπαπέτρου. Ένα σπιρτόζικο, ταλαντούχο καστ, σαφώς. Αλλά ήταν και μια στιγμή που το κοινό ήθελε να δει κάτι ελληνικό, κάτι στην ύπαιθρο κι όχι κλεισμένο σε ένα σαλόνι, με 4 καρέκλες και ένα τραπέζι…..όλα αυτά συνθέσαν την εικόνα που έλειπε από την ελληνική τηλεόραση. Γι αυτό και αγαπήθηκε, με αυτή την ιδιαίτερη μορφή που αγαπήθηκε.
Το χειμώνα θα είστε στο θέατρο με τη Μιμή Ντενίση στο έργο που έγραψε με τίτλο “Σμύρνη μου αγαπημένη”. Σωστά;
Ακριβώς! Στον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ, θα βρεθούμε, μετά από είκοσι χρόνια, από την “΄Αννα Καρενινα” που είχαμε κάνει στο ΑΚΡΟΠΟΛ,
Ήταν μια πολύ δημιουργική χρονιά για εσάς, αυτή που μας πέρασε. Μετά από μια “νηνεμία” στη καλλιτεχνική σας δραστηριότητα. Τα φώτα, σε αυτή τη δουλειά φωταγωγούν περισσότερο κάποια διαστήματα; Για κάποιο άλλο διάστημα, σε φωτίζουν λιγότερο, σε πάνε λίγο πίσω; Και μετά και πάλι μπροστά σε δυνατούς προβολείς; Έτσι είναι αυτή η δουλειά;
Όχι. Θα έλεγα τα φώτα είναι πάντα έντονα και σε δυνατό βαθμό που τυφλώνουν και καίνε. Κάθε φορά που υπάρχει δουλειά. Όταν δεν υπάρχει δουλειά, δεν υπάρχουν και φώτα. Πέρασα ένα διάστημα που ήταν το απόλυτο κενό επαγγελματικά για εμένα. Και θεατρικά και γενικά. Αφοσιώθηκα κυριολεκτικά στη σχολή που είχα, για να τη διασώσω. Μέσα στην οικονομική λαίλαπα δεν κατάφερα να τη διασώσω. Όταν ξαναβγήκα, όπως η Ελλάδα τώρα, στην αγορά και πάλι, με βρήκανε δύο-αναπάντεχα-πολύ σημαντικά πράγματα, σε θέατρο και τηλεόραση. Τα ακολούθησα με όλη μου τη καρδιά και την εργατικότητα. Και σε καλό μου βγήκε! Η δουλειά ξαναήρθε κοντά μου και εγώ σε αυτήν. Το κακό για μένα, είναι πως δεν υπάρχει πια, ένα δικό μου δημιούργημα, όπως ήταν η δραματική σχολή που είχα ιδρύσει. Όλη μου η σκέψη είναι πως θα καταφέρω να ξεκινήσω ξανά αυτή τη σχολή.
Πάντα ρισκάρατε. Όχι μόνο με τη σχολή. Θυμάμαι και θιασαρχικές σας δουλειές, όπως τους “Άθλιους” του Βίκτωρος Ουγκώ που κάνατε με το Γιώργο Παρτσαλάκη, πριν πολλά χρόνια στο θέατρο ΚΑΛΟΥΤΑ, και δεν πήγε καλά εισπρακτικά. Όπως και το “Ενυδρείο”, ένα άλλο έργο που κάνατε στο θέατρο ΣΤΑΘΜΟΣ. Αξίζαν τελικά το κόπο αυτές οι “πληγές”;
Θεωρώ, το μεγαλύτερο κομμάτι ζωής του ανθρώπου, πως είναι πόνος. Αν δεν ζήσεις, αυτό το κομμάτι, τότε ζήτω που καήκαμε. Αξίζαν αυτές οι “πληγές”, αυτός ο πόνος, διότι βγάζεις εμπειρία, βγάζει ζωή….Ναι! Πονάνε! Πονέσανε! Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα θυμάμαι αυτό το πόνο ευχάριστα. Αυτός ο πόνος, πρόσθεσε στη ζωή μου πολλά λιθάρια, σημαντικά, που θα με ακολουθούνε. Δεν μετανιώνω για τίποτα από όσα έχω κάνει. Τουλάχιστον, όσοι ενηλικιώνονται, οφείλουν να μη μετανιώνουν, ειδικά όταν επέλθει η ενηλικίωση στο μυαλό, που δεν αφορά την ηλικία. Οτιδήποτε κι αν έκανα, ήμουν ενηλικιωμένος και οπωσδήποτε την ευθύνη τη φέρω εγώ. Δεν μετανιώνω για καμιά δουλειά μου. Μια καλλιτεχνική επιτυχία, που δεν ήταν εισπρακτική, δε σημαίνει ότι την αποποιούμαι και την πετάω από επάνω μου. Σε καμία περίπτωση! Δικά μου τα λάθη και τα αγαπώ πιο πολύ και από τις επιτυχίες μου.
Είσασταν για χρόνια στο Εθνικό Θέατρο, σε έργα ρεπερτορίου. Μετέπειτα, βγήκατε στο ελεύθερο θέατρο. Το θέατρο στις μέρες μας, έχει αλλάξει;
Έχει αλλάξει πολύ και προς το χειρότερο. Βεβαίως, αυτή είναι δική μου άποψη, που δεν χρειάζεται να τη συμμερίζονται όλοι οι συνάδελφοί μου. Μέσα στο θέατρο έχει μπει η showbiz και οτιδήποτε παράγεται μέσα στο θέατρο κυνηγά να είναι ένα μεγάλο θέαμα, όπου θα συμμετέχουν μέσα σε αυτό και πολλά άλλα πράγματα, έξω από τη πρόζα του θεάτρου. Τέτοια πράγματα που έχουν δώσει το δικαίωμα να μπούνε μέσα στη δουλειά μας και άνθρωποι που δεν είναι του θεάτρου. Αλλά νομίζουν ότι μπορούν να μπαίνουν μέσα στο θέατρο, να “κάνουν τη βόλτα τους” και να εισπράττουν το μέρος που μπορούν, προς όφελός τους. Με αυτή την έννοια, το θέατρο δεν πηγαίνει προς τα εκεί -που εγώ τουλάχιστον- ήλπιζα πως θα προχωρήσει. Το θέατρο μοιράζεται μέσα σε μία τεχνολογία και σε μία άποψη, που έχει βάλει μέσα του, celebrities, που δεν με αφορά και δεν με ενδιαφέρει να το ακολουθήσω ή να το παρακολουθώ. Ούτε καν περιέργεια δεν έχω.
Κάποια στιγμή δεν ποντάρετε στο ότι θα τελειώσει όλο αυτό; Η μόδα δεν περνάει;
Ελπίζω! Μακάρι να είναι μόδα που θα τελειώσει και να μην είναι κάτι που θα μείνει να στοιχειώσει. Βρίσκομαι σε τέτοια θέση πια, που τους αγώνες μου για το θέατρο τους έχω κάνει και πια οι αγώνες μου έχουν λίγο πιο προσωπικό χαρακτήρα, για να παραμείνω όπως θέλω εγώ και να μη διαστρεβλωθώ. Οι γενικότεροι αγώνες για το θέατρο, ανήκουν πλέον, σε άλλες γενιές. Εγώ, μπορώ να είμαι κοντά τους συμβουλευτικά, αλλά πρακτικά δεν μπορώ να είμαι. Μόνο με τη δουλειά μου μπορώ να μιλήσω. Και με τίποτα άλλο!
Τί έχετε κρατήσει από το θέατρο, σα φυλαχτό και πορεύεστε πάνω στο σανίδι;
Τα πιο σημαντικά μου χρόνια, τα πέρασα στο Ελεύθερο Θέατρο. Ανάμεσα σε ακραία σπουδαίους ανθρώπους του θεάτρου. Τέτοιους που δεν θα ξαναβγούνε στο Ελληνικό Θέατρο. Τους γέννησε βέβαια η εποχή, αλλά ήταν σπουδαίοι και από μόνοι τους. Πρόσωπα όπως ο Μινωτής, ο Σολωμός, ο Κατράκης, ο Καραντινός, η Αρώνη, η Χατζηαργύρη, ο Μουζενίδης και πολλοί νεότεροι, όπως ο Σπύρος Ευαγγελάτος, δεν θα ξαναυπάρξουν στο ελληνικό θέατρο. Τότε, άκμασε το ελληνικό θέατρο. Και αυτή την ακμή, είχα τη χαρά να τη ζήσω μαζί με τους δασκάλους μου και αργότερα με τους συνεργάτες και συναδέλφους μου. Αν δεν υπήρχε αυτή η αρχή, θαρρώ δεν θα υπήρχε και αυτή η συνέχεια. Όποια μου συνέχεια, βασιζόταν σε αυτή την αρχή. Κάθε μου βήμα ήταν μετρημένο, μέσα από αυτή την αρχή. Αυτή την εμπειρία. Αυτές τις διδασκαλίες.
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΤΣΟΡΙ : ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΗ ΦΑΝΕΛΑ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΠΕΝΕΦΥΟ: Άσκηση Πολιτικής Προστασίας "ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ 1/14"
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
