2014-09-18 05:56:06
Εν μέσω παρατατημένου χειροκροτήματος στην κατάμεστη αίθουσα της Φρυνίχου, ο επί δέκα χρόνια καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Τέχνης Διαγόρας Χρονόπουλος παρέδωσε και ...επίσημα τη σκυτάλη στη Μαριάννα Κάλμπαρη. «Σήμερα είναι μια γιορτινή μέρα για το Θέατρο Τέχνης», τόνισε, και δεν παρέλειψε να καλύψει με χιούμορ τη εμφανή συγκίνησή του: «χαίρομαι που η παραίτησή μου δημιουργεί ένα τόσο γιορτινό κλίμα». Το Θέατρο Τέχνης, που γιορτάζει φέτος τα εξήντα (Υπόγειο) και τα τριάντα (Φρυνίχου) χρόνια του, μπήκε σε μια νέα εποχή, κρατώντας όμως τις ίδιες αρχές, τόνισε η νέα Διευθύντρια: αγάπη για το θέατρο, αλληλεγγύη, συλλογικότητα. Δεν επέμενε, άλλωστε, τυχαία ο Διαγόρας Χρονόπουλος ώστε ο νέος διευθυντής να προέρχεται, και πάλι, από τη μεγάλη οικογένεια του Θεάτρου Τέχνης. Η Μαριάννα Κάλμπαρη, έχοντας ως οδηγό της νέας σεζόν τον στίχο του δασκάλου Καρόλου Κουν «να μείνω έξω, στ' ανοιχτά», δήλωσε την ανάγκη και την επιθυμία του Θεάτρου Τέχνης να μείνει έξω στην κοινωνία, να συναντήσει ανθρώπους, να μην εφησυχάσει, να δείξει συλλογικότητα και εξωστρέφεια.
Στις δύο σκηνές του Θεάτρου θα ξεδιπλωθεί καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς ένα πλούσιο και συγκροτημένο, όπως προδιαγράφεται, δραματολόγιο που θα συγκεντρώσει τις μάχιμες καλλιτεχνικές δυνάμεις του τόπου· αλλά όχι μόνο, καθώς θα εμπλουτιστεί με μουσικές εκδηλώσεις (τέσσερις στον αριθμό), δύο παραστάσεις χορού αλλά και δράσεις-συνεργασίες με πολιτιστικούς και εκπαιδευτικούς φορείς.
Συνεχίζοντας την παράδοση που έχει δημιουργήσει, το Θέατρο Τέχνης θα στηρίξει και θα δώσει βήμα στο σύγχρονο ελληνικό έργο, με επαναλήψεις δύο εκ των έργων που γράφτηκαν πέρυσι ειδικά γι' αυτό («Αλμανάκ» της Μαριάννας Κάλμπαρη και «Ασκήσεις για γερά γόνατα» του Ανδρέα Φλουράκη, δύο «μαύρες κωμωδίες» που εξετάζουν τις επιπτώσεις της κρίσης στην οικογένεια και τον επαγγελματικό στίβο), με την παρουσίαση αναλογίων υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Σίσσυς Παπαθανασίου, όπου θα συνυπάρξουν ήδη καταξιωμένοι και νεότεροι, άγνωστοι ακόμη, συγγραφείς, ακόμη με τη φιλοξενία του «λαϊκίστικου ορατορίου για την άνοδο, την πτώση και το rebranding του Έθνους» («Νέα Ελλάδα-the making of)» από τις Όπερες των Ζητιάνων, που έχει ήδη παρουσιασθεί σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ευκλείδη). Θα θυμηθεί επίσης έργα που πρωτοπαρουσιάστηκαν στην Ελλάδα χάρη στον Κάρολο Κουν, όπως το «Με τα δόντια» του Θόρντον Ουάιλντερ που επιστρέφει στο Υπόγειο ακριβώς εξήντα χρόνια αργότερα στη σκηνοθεσία (και ελεύθερη διασκευή) του Γιάννη Μόσχου, σαν μια «ωδή στον Νεοέλληνα Νεάντερταλ»· ή άλλα που σημάδεψαν την ιστορία του, όπως οι αισχυλικοί «Πέρσες» στη σκηνοθεσία του Έκτορα Λυγίζου, που συνεχίζει την αναμέτρησή του με το αρχαίο δράμα σε κλειστούς και ανοιχτούς χώρους. Το Θέατρο Τέχνης γίνεται επίσης αφορμή για νέα ξεκινήματα, όπως αυτό της νεοσύστατης ομάδας Προτσές, τα μέλη της οποίας μοιράζονται ως σημείο συνάντησης την ομάδα Κανιγκούντα («Το θηρίο στη ζούγκλα», διασκευή [από το διήγημα του Χένρι Τζέιμς]-σκηνοθεσία Μαρία Μαγκανάρη), αλλά και για επετείους: οι Blitz δέκα χρόνια μετά την ίδρυσή τους εμπνέονται από τον «Θείο Βάνια» (άτυπο αφιέρωμα στο Ρώσο δραματουργό φέτος, θυμίζουμε) και δημιουργούν το «Vanya. Δέκα χρόνια μετά», όπου θα αναμίξουν την ιστορία τους με αυτή των τσεχωφικών ηρώων.
Το πρόγραμμα του Θεάτρου Τέχνης περιλαμβάνει κι άλλα πολλά: μίνι αφιέρωμα στο γαλλικό θέατρο με δύο παραστάσεις («Η ανταλλαγή» του Κλωντέλ, σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη και «Η Λίλα λέει» του -ανεξακρίβωτης ταυτότητας- Σιμώ, σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη) και μια βραδιά στην οποία συμπράττει το Γαλλικό Ινστιτούτο· ακόμη, την Άντζελα Μπρούσκου να σκηνοθετεί τον «αδίκως ξεχασμένο» Παντελή Πρεβελάκη («Το τρελό αίμα»), τον Γιάννο Περλέγκα να αναμετράται με τον «Ιμμάνουελ Καντ» του Τόμας Μπέρνχαρντ, τη Νατάσα Τριανταφύλλη με τους «Αδερφούς Καραμάζοφ», και τους Elephas Tiliensis να συνομιλούν με την «Αλεξάνδρεια» του Λώρενς Ντάρρελ. Η Λένα Κιτσοπούλου βρίσκεται ακόμη στη διαδικασία γέννησης μίας παράστασης που θα βασιστεί κυρίως σε δικά της κείμενα, ενώ ο Άρης Μπινιάρης συνεχίζει την ιδιότυπη συνάντησή του με τον Γιάννη Σκαρίμπα, αυτή τη φορά σε μία απόπειρα επαναγνωριμίας μας με τους εθνικούς μας ήρωες («Το '21 και η αλήθεια»).
Η παιδική και η εφηβική σκηνή του Θεάτρου θα λειτουργήσουν με τρεις παραγωγές, μία εκ των οποίων η επετειακή παράσταση-αφιέρωμα «Υπόγειο στο φως», σε κείμενο και σκηνοθεσία του Κωστή Καπελώνη· ένα «τερατώδες εγχείρημα», που δεν είναι «παράσταση ντοκουμέντο, αλλά μία προσωπική, συναισθηματική κατάθεση», και θα επιχειρήσει να συμπτύξει σε δύο ώρες εξήντα χρόνια ιστορίας και εκατόν ογδόντα παραστάσεις.
Αξίζει να σημειωθεί, τέλος, η συνεργασία του Θεάτρου Τέχνης με τα πανεπιστημιακά θεατρικά τμήματα της χώρας με μία σειρά δράσεων που μένει να οριστικοποιηθούν, σε μία έμπρακτη απόπειρα σύνδεσης της ακαδημαϊκής εκπαίδευσης και της θεατρολογικής έρευνας με την καλλιτεχνική πράξη.
Πηγή
Tromaktiko
Στις δύο σκηνές του Θεάτρου θα ξεδιπλωθεί καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς ένα πλούσιο και συγκροτημένο, όπως προδιαγράφεται, δραματολόγιο που θα συγκεντρώσει τις μάχιμες καλλιτεχνικές δυνάμεις του τόπου· αλλά όχι μόνο, καθώς θα εμπλουτιστεί με μουσικές εκδηλώσεις (τέσσερις στον αριθμό), δύο παραστάσεις χορού αλλά και δράσεις-συνεργασίες με πολιτιστικούς και εκπαιδευτικούς φορείς.
Συνεχίζοντας την παράδοση που έχει δημιουργήσει, το Θέατρο Τέχνης θα στηρίξει και θα δώσει βήμα στο σύγχρονο ελληνικό έργο, με επαναλήψεις δύο εκ των έργων που γράφτηκαν πέρυσι ειδικά γι' αυτό («Αλμανάκ» της Μαριάννας Κάλμπαρη και «Ασκήσεις για γερά γόνατα» του Ανδρέα Φλουράκη, δύο «μαύρες κωμωδίες» που εξετάζουν τις επιπτώσεις της κρίσης στην οικογένεια και τον επαγγελματικό στίβο), με την παρουσίαση αναλογίων υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Σίσσυς Παπαθανασίου, όπου θα συνυπάρξουν ήδη καταξιωμένοι και νεότεροι, άγνωστοι ακόμη, συγγραφείς, ακόμη με τη φιλοξενία του «λαϊκίστικου ορατορίου για την άνοδο, την πτώση και το rebranding του Έθνους» («Νέα Ελλάδα-the making of)» από τις Όπερες των Ζητιάνων, που έχει ήδη παρουσιασθεί σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ευκλείδη). Θα θυμηθεί επίσης έργα που πρωτοπαρουσιάστηκαν στην Ελλάδα χάρη στον Κάρολο Κουν, όπως το «Με τα δόντια» του Θόρντον Ουάιλντερ που επιστρέφει στο Υπόγειο ακριβώς εξήντα χρόνια αργότερα στη σκηνοθεσία (και ελεύθερη διασκευή) του Γιάννη Μόσχου, σαν μια «ωδή στον Νεοέλληνα Νεάντερταλ»· ή άλλα που σημάδεψαν την ιστορία του, όπως οι αισχυλικοί «Πέρσες» στη σκηνοθεσία του Έκτορα Λυγίζου, που συνεχίζει την αναμέτρησή του με το αρχαίο δράμα σε κλειστούς και ανοιχτούς χώρους. Το Θέατρο Τέχνης γίνεται επίσης αφορμή για νέα ξεκινήματα, όπως αυτό της νεοσύστατης ομάδας Προτσές, τα μέλη της οποίας μοιράζονται ως σημείο συνάντησης την ομάδα Κανιγκούντα («Το θηρίο στη ζούγκλα», διασκευή [από το διήγημα του Χένρι Τζέιμς]-σκηνοθεσία Μαρία Μαγκανάρη), αλλά και για επετείους: οι Blitz δέκα χρόνια μετά την ίδρυσή τους εμπνέονται από τον «Θείο Βάνια» (άτυπο αφιέρωμα στο Ρώσο δραματουργό φέτος, θυμίζουμε) και δημιουργούν το «Vanya. Δέκα χρόνια μετά», όπου θα αναμίξουν την ιστορία τους με αυτή των τσεχωφικών ηρώων.
Το πρόγραμμα του Θεάτρου Τέχνης περιλαμβάνει κι άλλα πολλά: μίνι αφιέρωμα στο γαλλικό θέατρο με δύο παραστάσεις («Η ανταλλαγή» του Κλωντέλ, σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη και «Η Λίλα λέει» του -ανεξακρίβωτης ταυτότητας- Σιμώ, σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη) και μια βραδιά στην οποία συμπράττει το Γαλλικό Ινστιτούτο· ακόμη, την Άντζελα Μπρούσκου να σκηνοθετεί τον «αδίκως ξεχασμένο» Παντελή Πρεβελάκη («Το τρελό αίμα»), τον Γιάννο Περλέγκα να αναμετράται με τον «Ιμμάνουελ Καντ» του Τόμας Μπέρνχαρντ, τη Νατάσα Τριανταφύλλη με τους «Αδερφούς Καραμάζοφ», και τους Elephas Tiliensis να συνομιλούν με την «Αλεξάνδρεια» του Λώρενς Ντάρρελ. Η Λένα Κιτσοπούλου βρίσκεται ακόμη στη διαδικασία γέννησης μίας παράστασης που θα βασιστεί κυρίως σε δικά της κείμενα, ενώ ο Άρης Μπινιάρης συνεχίζει την ιδιότυπη συνάντησή του με τον Γιάννη Σκαρίμπα, αυτή τη φορά σε μία απόπειρα επαναγνωριμίας μας με τους εθνικούς μας ήρωες («Το '21 και η αλήθεια»).
Η παιδική και η εφηβική σκηνή του Θεάτρου θα λειτουργήσουν με τρεις παραγωγές, μία εκ των οποίων η επετειακή παράσταση-αφιέρωμα «Υπόγειο στο φως», σε κείμενο και σκηνοθεσία του Κωστή Καπελώνη· ένα «τερατώδες εγχείρημα», που δεν είναι «παράσταση ντοκουμέντο, αλλά μία προσωπική, συναισθηματική κατάθεση», και θα επιχειρήσει να συμπτύξει σε δύο ώρες εξήντα χρόνια ιστορίας και εκατόν ογδόντα παραστάσεις.
Αξίζει να σημειωθεί, τέλος, η συνεργασία του Θεάτρου Τέχνης με τα πανεπιστημιακά θεατρικά τμήματα της χώρας με μία σειρά δράσεων που μένει να οριστικοποιηθούν, σε μία έμπρακτη απόπειρα σύνδεσης της ακαδημαϊκής εκπαίδευσης και της θεατρολογικής έρευνας με την καλλιτεχνική πράξη.
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Όσα πρέπει να ξέρετε για τις τραπεζικές καταθέσεις
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
