2015-07-04 20:09:34
Δεν ξέρω γιατί ακόμα και τώρα πρέπει να χρησιμοποιείται εκ μέρους του Τσίπρα μια ρητορική τύπου «Θα έχω συμφωνία μέσα σε 48 ώρες». Δεν μου αρέσει αυτή η ρητορική, δεν βλέπω πού εδράζεται, ή, αν θέλαμε να δεχθούμε ότι εδράζεται κάπου, θα πρόκειται για μια συμφωνία προφανώς καθόλου μα καθόλου εύκολη. Θέλω δηλαδή να πω πως αν υπήρχε τέτοιο ενδεχόμενο φαστ τρακ συμφωνίας, θα ήταν επειδή θα υποχωρούσαμε εμείς τρελά και όχι επειδή θα υποχωρούσαν οι δανειστές μπροστά στο «Όχι».
Δεν ξέρω γιατί πρέπει να χρησιμοποιούνται φράσεις του στυλ «Για καταθέσεις θα μιλάμε τώρα, εδώ αγωνιζόμαστε για υψηλά ιδανικά» σαν αυτή που είπε η Κωνσταντοπούλου. Μπορεί να εκστομίζονται ως υπερασπιστικές των φτωχότερων στρωμάτων ή / και των μη αποτιμήσιμων σε χρήμα αξιών, ωστόσο αν δείχνουν κάτι κατ' εμέ είναι παραδόξως ένας αντουανετισμός, καθώς κάτι εντελώς ζόρικο έχει συμβεί στη χώρα και τους πολίτες της την τελευταία εβδομάδα και το να το υποτιμούμε δεν ξέρω ποιόν ωφελεί.
Ξέρω πως προσωπικά θα ψηφίσω «όχι»,
όχι θεωρώντας συγκριτικά πολυτελείς τις ουρές στα ΑΤΜ μπροστά στις ουρές στα συσσίτια,
όχι ελπίζοντας πως οι συμφωνίες που θα αναγκαστεί να υπογράψει η κυβέρνηση θα έχουν χαρακτηριστικά θριάμβου,
όχι πιστεύοντας πως με όρους οικονομικούς θα είναι οπωσδήποτε καλύτερες από εκείνες που θα υπέγραφε πριν, αν δεν είχαν συμβεί όλα αυτά· ενδεχομένως πια θα είναι και χειρότερες,
όχι, τέλος, χωρίς φόβο για το πόσο θα τραβήξουν ως τα απόλυτα άκρα οι δανειστές το σχοινί.
Αλλά επειδή ακριβώς το τραβάνε και το ξανατραβάνε και το ξανατραβάνε τόσα χρόνια τώρα και μας γάμησαν το είναι με όλους τους δυνατούς τρόπους και άρα όχι μόνο τους οικονομικούς, αν αυτή είναι η τελική τους απόφανση στον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον τρόπο τιμωρίας της δημοκρατικής βούλησης ενός λαού, so fucking be it.
Δεν μπορώ στον πόλεμο να είμαι με τον αντίπαλο, όσο πιο συντριπτικά ισχυρός κι αν είναι, κι όσο απόλυτα βλακώδες κι αν είναι να πάω να συγκρουστώ μαζί του και να σβήσω.
Μα δεν είναι πόλεμος; Μα είναι απλά οικονομικές διαπραγματεύσεις;
Ας το αποδείξουν λοιπόν. Μετά από ένα «Όχι» ας αποδείξουν πως ακούνε κιόλας και πως δεν θέλουν να εξοντώσουν παραδειγματικά κάθε υποψία αντίθετης πολιτικής γραμμής από την μία και μόνη.
Αντίθετα μετά από ένα «Ναι» το μόνο που μας περιμένει είναι εκ των πραγμάτων μια περίοδος όπου όλοι θα είμαστε ηττημένοι, όπου το πολιτικό σκηνικό θα βουλιάξει εκ των πραγμάτων σε μακρά αστάθεια, όπου θα έχουν νικήσει εκείνοι που έχουν τα ασύμμετρα όπλα και έξω απ' τη χώρα και μέσα σε αυτή, σε μια δημοκρατία που θα συνθηκολογήσει ελλείψει ρευστού, σε μια δημοκρατία που της λένε ότι από Δευτέρα τελειώνουν τα λεφτά, όχι πια μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά, εκτός κι αν ψηφίσουμε αυτό που θέλει ο Σκάι, οπότε ο Ντράγκι θα μας πει ζήστε λίγο ακόμα, πάρ'τε λεφτά εγκρίνω σαν κεντρικός σας τραπεζίτης αυτό που αποφασίσατε, δικαιούστε να μην κυλήσετε στο χάος.
Old Boy
Δεν ξέρω γιατί πρέπει να χρησιμοποιούνται φράσεις του στυλ «Για καταθέσεις θα μιλάμε τώρα, εδώ αγωνιζόμαστε για υψηλά ιδανικά» σαν αυτή που είπε η Κωνσταντοπούλου. Μπορεί να εκστομίζονται ως υπερασπιστικές των φτωχότερων στρωμάτων ή / και των μη αποτιμήσιμων σε χρήμα αξιών, ωστόσο αν δείχνουν κάτι κατ' εμέ είναι παραδόξως ένας αντουανετισμός, καθώς κάτι εντελώς ζόρικο έχει συμβεί στη χώρα και τους πολίτες της την τελευταία εβδομάδα και το να το υποτιμούμε δεν ξέρω ποιόν ωφελεί.
Ξέρω πως προσωπικά θα ψηφίσω «όχι»,
όχι θεωρώντας συγκριτικά πολυτελείς τις ουρές στα ΑΤΜ μπροστά στις ουρές στα συσσίτια,
όχι ελπίζοντας πως οι συμφωνίες που θα αναγκαστεί να υπογράψει η κυβέρνηση θα έχουν χαρακτηριστικά θριάμβου,
όχι πιστεύοντας πως με όρους οικονομικούς θα είναι οπωσδήποτε καλύτερες από εκείνες που θα υπέγραφε πριν, αν δεν είχαν συμβεί όλα αυτά· ενδεχομένως πια θα είναι και χειρότερες,
όχι, τέλος, χωρίς φόβο για το πόσο θα τραβήξουν ως τα απόλυτα άκρα οι δανειστές το σχοινί.
Αλλά επειδή ακριβώς το τραβάνε και το ξανατραβάνε και το ξανατραβάνε τόσα χρόνια τώρα και μας γάμησαν το είναι με όλους τους δυνατούς τρόπους και άρα όχι μόνο τους οικονομικούς, αν αυτή είναι η τελική τους απόφανση στον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον τρόπο τιμωρίας της δημοκρατικής βούλησης ενός λαού, so fucking be it.
Δεν μπορώ στον πόλεμο να είμαι με τον αντίπαλο, όσο πιο συντριπτικά ισχυρός κι αν είναι, κι όσο απόλυτα βλακώδες κι αν είναι να πάω να συγκρουστώ μαζί του και να σβήσω.
Μα δεν είναι πόλεμος; Μα είναι απλά οικονομικές διαπραγματεύσεις;
Ας το αποδείξουν λοιπόν. Μετά από ένα «Όχι» ας αποδείξουν πως ακούνε κιόλας και πως δεν θέλουν να εξοντώσουν παραδειγματικά κάθε υποψία αντίθετης πολιτικής γραμμής από την μία και μόνη.
Αντίθετα μετά από ένα «Ναι» το μόνο που μας περιμένει είναι εκ των πραγμάτων μια περίοδος όπου όλοι θα είμαστε ηττημένοι, όπου το πολιτικό σκηνικό θα βουλιάξει εκ των πραγμάτων σε μακρά αστάθεια, όπου θα έχουν νικήσει εκείνοι που έχουν τα ασύμμετρα όπλα και έξω απ' τη χώρα και μέσα σε αυτή, σε μια δημοκρατία που θα συνθηκολογήσει ελλείψει ρευστού, σε μια δημοκρατία που της λένε ότι από Δευτέρα τελειώνουν τα λεφτά, όχι πια μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά, εκτός κι αν ψηφίσουμε αυτό που θέλει ο Σκάι, οπότε ο Ντράγκι θα μας πει ζήστε λίγο ακόμα, πάρ'τε λεφτά εγκρίνω σαν κεντρικός σας τραπεζίτης αυτό που αποφασίσατε, δικαιούστε να μην κυλήσετε στο χάος.
Old Boy
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Συρία: Επίθεση του στρατού και της Χεζμπολάχ εναντίον μεθοριακής πόλης
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Εθελοντική αιμοδοσία στα Βραχνέικα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
