ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Η είδηση που άλλαξε τη ζωή της Νανάς Παλαιτσάκη

Για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια με την υγεία της και τα πρώτα της βήματα στο δημοσιογραφικό στερέωμα μίλησε σε μία συνέντευξη από καρδιάς η γνωστή παρουσιάστρια Νανά Παλαιτσάκη, η οποία και έστειλε  το αισιόδοξο μήνυμά της σε μια κοινωνία που δοκιμάζεται

Η Νανά δεν ήθελε να γίνει δημοσιογράφος. Είχε ολοκληρώσει το διδακτορικό της και δίδασκε στο Πολεμικό Ναυτικό. Τα γεγονότα όμως την έφεραν στο κατώφλι του Κυριακού.

Όπως λέει, από τη στιγμή που βρέθηκε αντιμέτωπη με μία σπάνια πάθηση στο νωτιαίο μυελό, έμαθε να ζει πλούσια. Και να μη θεωρεί τίποτα δεδομένο.

Αν τη ρωτήσετε τι φοβάται περισσότερο, το θάνατο ή τους βλάκες, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης: «Με πανικοβάλλουν οι βλάκες. Και οι κακογ…..οι!».

"Θυμάμαι μια μέρα καθόμουν και μετέφραζα κείμενα στο μπαρ της ΕΡΤ. Τότε με πλησίασε μία κυρία -το θυμάμαι πάρα πολύ καλά-, το όνομα της οποίας ήταν Άννα Μπακογιάννη.

«Εσύ δεν είσαι η Παλαιτσάκη;», την θυμάμαι να λέει. Και συνέχισε: «Επειδή είσαι μορφωμένο κορίτσι, θα θέλαμε να βοηθήσεις το Ρουλάκι – την Κορομηλά εννοούσε – που ετοιμάζει μία πρωινή εκπομπή και να κάνεις συνεντεύξεις με πολιτικούς». «Και πόσο πληρώνετε το ρεπορτάζ;», τη ρώτησα αμέσως μετά. «15.000 δραχμές», μου απάντησε εκείνη. Φαντάσου ότι τότε, το 1989, πληρωνόμουν  ως καθηγήτρια 48.000 δραχμές το μήνα. Είχα ήδη ένα παιδί, το οποίο είχα ήδη αποκτήσει στα 18 μου και τα χρειαζόμουν τα χρήματα" λέει η παρουσιάστρια στο newsbeast.gr.

"Τελικά μου προσέφερε ο Μίνωας Κυριακού ένα πενταετές συμβόλαιο για κεντρική παρουσιάστρια του δελτίου ειδήσεων του ΑΝΤ1 με μισθό 150.000 δραχμές το μήνα. Έτσι παραιτήθηκα από το Πολεμικό Ναυτικό και βρέθηκα στην τηλεόραση του ΑΝΤ1".

- Επέλεξες ή υποχρεώθηκες κατά καιρούς να βρεθείς μακριά από την τηλεόραση;

Είμαι άνθρωπος που βαριέται υπερβολικά εύκολα. Γι’ αυτό και αποφάσισα εντελώς συνειδητά το 2000, να εγκαταλείψω τρεις δημοσιογραφικές δουλειές και να μείνω εκτός. Ήθελα να αποτοξινωθώ. Να απεξαρτηθώ και να δω πως είναι η ζωή εκτός ιδρύματος.

- Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ο τρόπος που λέμε κάτι στους ανθρώπους; Σε θυμάμαι να λες πως όταν ο γιατρός σου ανακοίνωσε ότι πάσχεις από μετάλλαξη στο νωτιαίο μυελό και έχεις χρόνο ζωής, το πολύ έξι μήνες ακόμα, έχασες τον έλεγχο του αυτοκινήτου σου και τράκαρες.

Ο τρόπος του ήταν τραγικός. Μπορεί να αναφερθεί κάποιος στο ίδιο πράγμα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Έχει πολλή μεγάλη σημασία η σχέση του ασθενή με τον γιατρό του. Απόδειξη είναι το ότι έχω γράψει πολλά για τους γιατρούς του Ερρίκος Ντυνάν, οι οποίοι δούλευαν απλήρωτοι φροντίζοντας όχι μόνο εμένα αλλά και άλλους, οι οποίοι ήταν αιμοκαθαιρόμενοι. Είναι ηρωική η στάση τους.

Γιατί όσοι δημοσιογράφοι έχουμε μείνει απλήρωτοι από τη δημοσιογραφία για έναν, δύο, πέντε ή περισσότερους μήνες, το πολύ πολύ να τσαντιστούμε και να καταστρέψουμε έναν υπολογιστή για να ξεσπάσουμε. Οι γιατροί όμως δεν μπορούσαν να το κάνουν. Τι θα έκαναν, θα μου έσπαγαν τη φλέβα για να εκτονώσουν την οργή τους;

Ο τραυματιοφορέας μου ερχόταν με τα πόδια, ενώ προηγουμένως είχε πάει για να πάρει συσσίτιο και αφού είχε περπατήσει μία ώρα για να έρθει στο νοσοκομείο. Τον θυμάμαι να με ρωτάει εάν μου άρεσε το φαγητό. Αυτός ο άνθρωπος ήταν και παραμένει σημείο αναφοράς για ‘μένα. Το βλέμμα του κάθε νοσηλευτή δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Κάθε μήνα πηγαίνω στο νοσοκομείο. Εκεί καθορίζεται κάθε φορά τι ιατρική πράξη θα γίνει ώστε να προχωρήσουμε στον επόμενο μήνα.

- Η ασθένειά σου είναι κάτι που σε ακολουθεί… Και απ’ όσο ξέρω πρέπει να πηγαίνεις συχνά στο νοσοκομείο για παρακολούθηση.

Έτσι είναι. Όλα ξεκίνησαν το 2009 και ήδη βρισκόμαστε στο 2015. Κάθε μήνα πηγαίνω στο νοσοκομείο. Εκεί καθορίζεται κάθε φορά τι ιατρική πράξη θα γίνει ώστε να προχωρήσουμε στον επόμενο μήνα. Κάθε τέσσερις μήνες κάνω ακόμα πιο εξονυχιστικές εξετάσεις, στη διάρκεια των οποίων δεν αποκλείεται να χρειαστεί να μείνω στο νοσοκομείο.

- Υπάρχουν μήνες που λες από μέσα σου, ότι «δεν ξέρω αν θα μπει ο επόμενος μήνας;».

Πλέον δεν χρειάζεται να πω ότι μπορεί να μην φτάσω στον επόμενο μήνα. Κάθε μέρα φροντίζω να ζω ακόμα και την πιο μικρή στιγμή. Χωρίς να κάνω σχέδια. Γιατί όταν εμείς κάνουμε σχέδια, η ζωή γελάει. Η ζωή έχει μεγαλύτερη φαντασία από εμάς. Για ό,τι πιο ωραίο και για ό,τι λιτότερο ωραίο.

- Ο γιατρός σου, σου είχε δώσει διορία για να ζήσεις, έτσι δεν είναι;

Μου είχε πει ότι έχω μόνο έξι μήνες ζωής. Φαντάσου ότι έγραψα και τη διαθήκη μου. Μπορείς να καταλάβεις τα στάδια; Και μιλάω για το πρόβλημά μου γιατί θέλω να καταλάβουν όλοι ότι δεν μπορούν να αρνούνται το θείο δώρο γης ζωής. Μπορούν να έχουν γεύση, να μυρίζουν τα λουλούδια, μπορούν να δουν τις αλλαγές των εποχών.

Ευχαριστώ το σύμπαν που μου έδωσε την πολυτέλεια να καταλάβω μέσα από ένα πολύ βίαιο περιστατικό ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Το έλεγα και θα το λέω μέχρι το τέλος. Σύμφωνα με τον Ιπποκράτη, οι άνθρωποι αυτοκτονούν, δεν πεθαίνουν. Οι σκέψεις είναι εκείνες που μας τοξινώνουν και προκαλούν τις ασθένειες. Γι’ αυτό πρέπει να μάθουμε να λέμε καμιά φορά «ευχαριστώ». Tromaktiko