ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Όταν οι άνθρωποι είναι... αριθμοί το λεωφορείο δε φτάνει στο χωριό! [photos]

Μέχρι πριν μερικά χρόνια, οι 33 μετρημένοι άνθρωποι στο μικρό χωριό του Γιαννιού, δίπλα στο μοναστήρι των αγώνων του Πρέβελη, έβλεπαν… χιόνια στους δέκτες τους γιατί το σήμα δεν έφτανε για να δουν εικόνα! Η ζημιά αποκαταστάθηκε από την δημοτική Αρχή Αγίου Βασιλείου, όμως, σήμερα και για πολλές δεκαετίες, υπεραστικό λεωφορείο του τοπικού ΚΤΕΛ εξακολουθεί να μην έχει στα δρομολόγιά του τις μετακινήσεις τους προς την πόλη του Ρεθύμνου για να… δουν κόσμο!

Ή έτσι ή αλλιώς, λοιπόν, οι κάτοικοι θα πρέπει να είναι μονίμως καταδικασμένοι στη… μοναξιά τους όλους τους μήνες του χρόνου πλην του διαστήματος της τουριστικής περιόδου, που ο οικισμός φεύγει από την πληθυσμιακή μιζέρια! «Φαίνεται εμείς οι λίγοι, ότι πρέπει να στερούμαστε του κοινωνικού αγαθού που δίδεται σε όλους τους άλλους», ξεσπούν, «επειδή η μοίρα μας έταξε να μείνουμε εδώ».

Ένα μικρό δρομάκι χωρίζει τα σπίτια

Όποτε τίθεται το αίτημα, η απάντηση που δίδεται είναι γνωστή: «Το λεωφορείο δεν έχει πού να κάνει στροφή, γι'αυτό ξεχάστε το!». Οι άνθρωποι, μετά την απόρριψη που παίρνουν, απογοητευμένοι, το ξεχνούν εκείνη τη στιγμή, όμως το ξαναφέρνουν στη σκέψη τους την επομένη και την άλλη μέρα που θέλουν να ξεφύγουν από την πληκτική ερημιά τους και αγανακτούν. «Μα εδώ, κάθε μέρα, έρχεται το λεωφορείο και παίρνει τους μαθητές για να τους πάει στο δημοτικό σχολείο του Πλακιά και χωράει και κάνει στροφή, και το δικό τους δεν έχει χώρο;» ρωτά η Αντιγόνη Γαρτζολάκη.

ΟΙ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΕΣ ΚΑΤΑΡΡΙΦΘΗΚΑΝ

Στο Γιαννιού η κυρία Γαρτζολάκη δεν είδε ποτέ στα σαράντα και πλέον χρόνια, που είναι εγκατεστημένη ως νύφη, λεωφορείο να «ανεβαίνει ως εδώ». Αντίθετα, τους μήνες του καλοκαιριού, συχνά φτάνουν και με άνεση, «μεγάλα πούλμαν με τουρίστες και φεύγουν ομάδες-ομάδες με τα πόδια και πάνε στον Πρέβελη. Πώς χωράνε, λοιπόν, αυτά να κάνουν στροφή, και του ΚΤΕΛ να μην χωράνε;» καταθέτει και πάλι την ερώτησή της.

Η ώρα για την Αντιγόνη Γαρτζολάκη φεύγει όταν φτάσει στο σπίτι της η φίλη Κατίνα Ψαρουδάκη

Και αν οι διοικούντες την τοπική εταιρεία των υπεραστικών λεωφορείων αντιμετωπίζουν το θέμα αποκλειστικά με οικονομικούς όρους, σάμπως οι ψυχές είναι… αριθμοί, καταδικάζοντας σε… διαρκή απομόνωση τον ολιγάριθμο πληθυσμό, οι κάτοικοι ζητάνε «έστω μια φορά τη βδομάδα λεωφορείο για να φεύγουμε και να ανασαίνομε λιγάκι ζωή και εξυπηρέτηση στην πόλη». Όμως, φοβούνται πως όταν και πάλι τεθεί, θα λάβουν τη… γνωστή απάντηση που έχει γίνει πια… καραμέλα!

«Καταδικάστηκε και το Γιαννιού να το κατοικούν οι περισσότεροι ηλικιωμένοι, από 70 χρονών και πάνω», δίδει την εικόνα του πληθυσμού σήμερα ο Παύλος Πετράκης. «Όσα χρόνια ζω», συνεχίζει, «δεν έχω δει λεωφορείο της γραμμής να έρθει στο χωριό. Έρχονται μόνο τα καλοκαίρια τα τουριστικά, κανονικά, αφήνουν τους τουρίστες που πάνε στον Πρέβελη, μια χαρά κάνουν στροφή κάτω στην πλατεία και μια χαρά παίρνει και το σχολικό τους μαθητές! Μας λέγανε ότι δεν μπορούσε να στρίψει, και ύστερα πως είναι κακός ο δρόμος. Αυτά είναι δικαιολογίες για να μας αποφύγουν. Ο δρόμος σε ένα μικρό κομμάτι είναι κακός αλλά ο δήμαρχος είναι δραστήριος, θα τον φτιάξει και την άλλη βδομάδα θα βάλουν μπροστά…»

Οι μετακινήσεις των ανθρώπων του χωριού στο Ρέθυμνο για να τακτοποιήσουν εκκρεμότητές τους ή για να αλλάξουν παραστάσεις στη βασανιστική ζωή τους, όλα αυτά τα χρόνια, γίνονται ή με… παρακλήσεις σε συγχωριανούς τους που διαθέτουν αυτοκίνητα, ή φθάνοντας οι ίδιοι «ένα χιλιόμετρο ποδαρόδρομο» ως τη στάση του κεντρικού δρόμου, γυρνώντας σε συνήθειες αμνημονεύτων χρόνων, για να επιβιβαστούν στο λεωφορείο της γραμμής! «Όσοι δεν έχουν αυτοκίνητα είναι καταδικασμένοι», παρατηρεί η κυρία Γαρτζολάκη. «Για να πάω στο Ρέθυμνο να δω τα παιδιά μου ,ή να ψωνίσω, ή να περάσει η ώρα μου, πρέπει να παρακαλώ για ώρα τον άντρα μου να με πάει. Αν δεν το καταφέρω, αναγκαστικά, θα μείνω μόνη μου στο σπίτι. Τι άλλο να κάνω; Ευτυχώς έρχεται, όταν είναι εδώ, η Κατίνα και μου κάνει παρέα!».

«Μια φορά τη βδομάδα θέλουμε το λεωφορείο», ζητά και ο Παύλος Πετράκης

ΕΙΔΟΣ … ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ ΤΟ 2015

Αλλά και εκείνοι που έχουν αυτοκίνητα και τα χρόνια τους βαρύνουν τους ώμους, δεν το διακινδυνεύουν να πιάσουν τιμόνι και να οδηγήσουν. Έτσι, για τη μετακίνησή τους, σημειώνει ο κ. Πετράκης, «θα πρέπει να σηκωθούμε νύχτα και με τα πόδια να πάμε ένα χιλιόμετρο μέχρι τη διακλάδωση του κεντρικού δρόμου και να περιμένομε το λεωφορείο να μας πάρει. Και όταν βρέχει; Είμαστε άνθρωποι μεγάλοι, θέλουμε γιατρούς, πρέπει να πληρώσουμε δυσβάσταχτους φόρους και χαράτσια και άμα δεν έχουμε μέσο θα πρέπει να πεθάνουμε ή να μας κυνηγά η εφορία; Τουλάχιστο είκοσι άτομα από τα τριάντα που κατοικούμε στο Γιαννιού έχουμε ανάγκη το λεωφορείο. Όταν ξέρουμε, όμως, πώς θα έρθει μια συγκεκριμένη μέρα τη βδομάδα θα το περιμένουμε και θα προγραμματίσουμε τις δουλειές μας. Σίγουρα, σε κάθε δρομολόγιο από εδώ, θα παίρνει από πέντε έως δέκα άτομα κάθε φορά…»

Για τους 33 φρουρούς του μικρού οικισμού στον Πρέβελη, το λεωφορείο έχει γίνει στους καιρούς των σαρωτικών εξελίξεων της κοινωνίας, είδος… πολυτελείας! Έξι φορές την ημέρα την τουριστική σεζόν και δυο τους άλλους μήνες του χρόνου, τα λεωφορεία περνούν από τον κεντρικό δρόμο, όμως ποτέ δεν παρακάμπτουν για… ένα χιλιόμετρο να μπουν στο Γιαννιού, λες και είναι… λεπροί ή άφραγκοι όσο το κατοικούν! Οι άνθρωποι και πάλι συνεχίζουν να είναι αποκλεισμένοι ακόμα και από τα αυτονόητα στην εξυπηρέτησή τους. Πιθανόν να ανήκουν σε άλλη… κοινωνική τάξη ή ο πρώτος κάτοικος που στέριωσε εκεί να μην είχε προβλέψει πως αιώνες μετά, το 2015, οι συγχωριανοί του θα καταναγκάζονται να στερούνται των κοινωνικών αγαθών που απολαμβάνουν όλοι οι άλλοι σήμερα. «Ας βάλουν λεωφορείο και η πρώτη σίγουρη επιβάτιδά του κάθε βδομάδα θα είμαι εγώ», δίδει την υπόσχεση η Αντιγόνη Γαρτζολάκη Οι άνθρωποι, λοιπόν, δεν είναι αριθμοί, όπως επιχειρούν να καθιερώσουν οι δυνάμεις των μνημονίων εγχώριων και ξένων! Είναι ψυχές, που δικαιούνται να απολαμβάνουν τις κοινωνικές παροχές ακόμα και όταν σχεδιάζεται ετσιθελικά να τους τις πάρουν πίσω και να επιβάλλουν τον ραγιαδισμό… Tromaktiko