2016-01-08 08:05:17
Η φωτογραφία από τα παλαιά (δεκαετία του 1960). Όταν οι κάτοικοι της Θεσπρωτίας (από το χωριό Γλούστα Φιλιατών η... συγκεκριμένη εικόνα) συμμετείχαν σε κοινωφελή έργα με προσωπική εργασία! Η προσωπική εργασία είναι ένας θεσμός, που οι παλιότεροι όχι απλά θυμούνται, αλλά θεωρούν χρήσιμο ότι τον υπηρέτησαν. Ήταν τη δεκαετία του ’50, τότε που η πληγωμένη – απ’ τον πόλεμο και την κατοχή – Ελλάδα προσπαθούσε να σταθεί ξανά στα πόδια της.
Τότε δημιουργήθηκε ο θεσμός της «προσωπικής εργασίας», μια ιδιότυπη μορφή εθελοντισμού, που λειτούργησε στα πλαίσια των μικρών κοινοτήτων και συμμετείχαν ολόκληρες οι τοπικές κοινωνίες, άντρες και γυναίκες. Αυτά συνέβαιναν τον καιρό της φτώχειας, τις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60 ως τις αρχές του ΄70. Τότε που, η συμμετοχή όλων στα τοπικά έργα θεωρούταν αυτονόητη υποχρέωση. Αν έπρεπε να κατασκευαστεί ένας δρόμος, όλοι, εξ ίσου, θα συμμετείχαν. Και συμμετείχαν όλοι, με ότι μέσο διέθετε ο καθένας.
Κασμάδες, τσάπες, ξινιάρια, φτυάρια, βαριοπούλες, κ.ά … Συμμετείχαν χωρίς δυσφορία και χωρίς δισταγμό σε μια κοινή υπόθεση. Ήταν τέτοιος ο ζήλος τους που, αν τους ζητούσες ιδιωτική απασχόληση τις ημέρες της δημόσιας υποχρέωσής τους, με υπερηφάνεια σου δήλωναν πως δεν θα μπορούσαν γιατί είχαν «προσωπική εργασία». Με τον τρόπο αυτό φτιάχτηκαν σημαντικά έργα και υποδομές προκειμένου να καλυφτούν καθημερινές ανάγκες. Οι καιροί, όμως άλλαξαν και μαζί άλλαξαν οι άνθρωποι και οι αξίες τους. Φτάσαμε στην εποχή της απαίτησης των πάντων και της μηδενικής υποχρέωσης.
Έχει δημιουργηθεί και έχει αναπτυχθεί ένας ιδιότυπος ανταγωνισμός στο ποιος θα πάρει τα περισσότερα, αλλά θα δώσει τα λιγότερα. Καιρός να ξαναβγούμε από το βούρκο του ατομισμού, της απάθειας και της ηθικής χρεοκοπίας. Να ξαναθυμηθούμε το φιλότιμο, τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη.
Πηγή
Tromaktiko
Τότε δημιουργήθηκε ο θεσμός της «προσωπικής εργασίας», μια ιδιότυπη μορφή εθελοντισμού, που λειτούργησε στα πλαίσια των μικρών κοινοτήτων και συμμετείχαν ολόκληρες οι τοπικές κοινωνίες, άντρες και γυναίκες. Αυτά συνέβαιναν τον καιρό της φτώχειας, τις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60 ως τις αρχές του ΄70. Τότε που, η συμμετοχή όλων στα τοπικά έργα θεωρούταν αυτονόητη υποχρέωση. Αν έπρεπε να κατασκευαστεί ένας δρόμος, όλοι, εξ ίσου, θα συμμετείχαν. Και συμμετείχαν όλοι, με ότι μέσο διέθετε ο καθένας.
Κασμάδες, τσάπες, ξινιάρια, φτυάρια, βαριοπούλες, κ.ά … Συμμετείχαν χωρίς δυσφορία και χωρίς δισταγμό σε μια κοινή υπόθεση. Ήταν τέτοιος ο ζήλος τους που, αν τους ζητούσες ιδιωτική απασχόληση τις ημέρες της δημόσιας υποχρέωσής τους, με υπερηφάνεια σου δήλωναν πως δεν θα μπορούσαν γιατί είχαν «προσωπική εργασία». Με τον τρόπο αυτό φτιάχτηκαν σημαντικά έργα και υποδομές προκειμένου να καλυφτούν καθημερινές ανάγκες. Οι καιροί, όμως άλλαξαν και μαζί άλλαξαν οι άνθρωποι και οι αξίες τους. Φτάσαμε στην εποχή της απαίτησης των πάντων και της μηδενικής υποχρέωσης.
Έχει δημιουργηθεί και έχει αναπτυχθεί ένας ιδιότυπος ανταγωνισμός στο ποιος θα πάρει τα περισσότερα, αλλά θα δώσει τα λιγότερα. Καιρός να ξαναβγούμε από το βούρκο του ατομισμού, της απάθειας και της ηθικής χρεοκοπίας. Να ξαναθυμηθούμε το φιλότιμο, τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη.
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
