2012-10-06 10:05:03
Ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς βρίσκεται τον τελευταίο καιρό με την πλάτη στον τοίχο. Αυτό δεν είναι κάτι που δεν το περίμενε.
Ευτυχώς, κανείς πολιτικός δεν μπορεί μετά τον ανεκδιήγητο ΓΑΠ να ισχυριστεί πως δεν «ήξερε», δεν είχε «ενημερωθεί» ή δεν το «περίμενε». Το παγόβουνο της ελληνικής χρεοκοπίας είναι όλο έξω από το νερό και φαίνεται καθαρά το μέγεθός του από την κορυφή μέχρι τον … πάτο.
Ο Α. Σαμαράς λοιπόν εις γνώση του έβαλε τον εαυτό του στην θέση του κινούμενου στόχου. Δεν πιστεύω τους πονηρούς που λένε ότι το έκανε απλώς για να γίνει Πρωθυπουργός. Ο άνθρωπος που δύο τουλάχιστον φορές αποποιήθηκε μιας εύκολης και «ηρωικής» Πρωθυπουργοποίησης στο παρελθόν (1993 και 2011), είναι τουλάχιστον σόλοικο να κατηγορείται για … θεσιθηρία.
Τούτων δεδομένων, θεωρώ ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός, ανέλαβε το τιτάνιο έργο της σωτηρίας της χώρας, τόσο με πλήρη επίγνωση των εξαιρετικά δυσμενών παραμέτρων όσο και έχοντας κάποιο σχέδιο για την αντιμετώπισή τους στο πίσω μέρος του κεφαλιού του.
Η κοινωνία, όντας θύμα μιας μακροοικονομικής πλάνης, αισθάνεται συνολικά ότι ξεπέρασε τα όριά της. Κάτι τέτοιο δεν είναι αληθές. Εξηγούμαι. Τείνει να γίνει θέσφατο η αστήρικτη οικονομική θέση πως έχουμε μπει σε μια περίοδο ύφεσης που δεν έχει τέλος. Μέγα σφάλμα! Επίσης, τείνει να γίνει πεποίθηση πως έχουμε πάει τόσο χαμηλά που σε λίγο θα γίνουμε Βουλγαρία. Ουδέν αναληθέστερο! Μια ματιά στο κατά κεφαλήν εισόδημα και όλα τα στατιστικά νούμερα θα έπειθε και τον πιο δύσπιστο (αλλά καλόπιστο) αντιρρησία, πως η συνολική μείωση του ΑΕΠ μας λόγω της ύφεσης (και του κατά κεφαλήν εισοδήματος κατά συνέπεια) μας έχουν πάει περίπου δέκα χρόνια πίσω. Δεν νομίζω πως πριν δέκα χρόνια υπήρχε στην ελληνική κοινωνία αυτός ο φόβος καταποντισμού και αυτή η προσλαμβανόμενη αίσθηση καταστροφής. Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι ίδια με τότε. Τότε υπήρχε ανάπτυξη (καλύτερα να λέγαμε ευτροφισμός της οικονομίας), δεν υπήρχε τέτοια μεγάλη ανεργία, δεν υπήρχαν τόσοι πολίτες που να πένονται, υπήρχε θετική ψυχολογία στην αγορά (έστω και ψευδεπίγραφη). Άρα, η κοινωνία έχει αντικειμενικά, πολλά ελαφρυντικά για την πλάνη στην οποία έχει συρθεί. Αυτοί που δεν έχουν κανένα ελαφρυντικό, είναι το πολιτικό σύστημα που φέρει ευθύνες (πολλοί από αυτούς και ποινικές) για την σημερινή κρίση, τα ΜΜΕ που όντας (στην πλειοψηφία τους) όργανα ύποπτων οικονομικών συμφερόντων σπεκουλάρουν στα ορμέμφυτα του λαού αντί να εξηγούν με ειλικρίνεια την κατάσταση και το εσωτερικό «μέτωπο της δραχμής» που ποντάρει πολλά (άλλοι την σωτηρία τους από χρέη, άλλοι την ατιμωρησία τους για παλιές «αμαρτίες» και άλλοι σε τρελά κέρδη από εξαχθέντα στο εξωτερικό κεφάλαια) στην εξώθηση της κοινωνίας σε απονενοημένα διαβήματα επανόδου σε εθνικό νόμισμα.
Αυτή η κοινωνία λοιπόν, όντας βυθισμένη μέσα στο μαύρο πέπλο της απαισιοδοξίας, είναι φυσικό να είναι ανυπόμονη και έτοιμη να «πυροβολήσει» τον Πρωθυπουργό στην παραμικρή υποψία αδράνειας, αβελτηρίας ή προσλαμβανόμενης «υπαναχώρησης». Αυτή η κοινωνία που ΔΕΝ έδωσε στον Πρωθυπουργό την «δύναμη ενός Έθνους» όταν της το ζήτησε, με συνέπεια να εξαναγκάζεται τώρα να κυβερνά με την συνέργεια του «αμαρτωλού» ΠΑΣΟΚ, είναι φυσικό να θέτει στο μικροσκόπιο της αμφισβήτησης κάθε μέτρο, κάθε εξαγγελία, κάθε αστοχία (ηθελημένη ή αθέλητη) του κυβερνητικού σχήματος. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει έναν ολόκληρο κόσμο, που υπέφερε και υποφέρει ακόμη από ασυνάρτητα, άδικα και οριζόντια μέτρα, όταν επαναστατεί βλέποντας να προετοιμάζεται και άλλη τέτοια καταιγίδα παρόμοιων μέτρων να πέσει επί της κεφαλής δικαίων άμα τε και αδίκων. Το θέμα δεν είναι τι κάνει η κοινωνία (τα αναμενόμενα κάνει και καλά κάνει) αλλά τι κάνει ο Πρωθυπουργός αυτή την κρίσιμη ώρα. Ή καλύτερα, τι σχεδιάζει να κάνει. Άμεσα, όχι μετά από δέκα τέρμινα, επειδή μπορεί τότε ο πολιτικός του χρόνος να έχει σωθεί.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, για να αντιστραφεί το κλίμα στο εσωτερικό, προ-απαιτούνται τέσσερις βασικές προϋποθέσεις. Τις αναφέρω επί τροχάδην, όχι για να κάνω υποδείξεις στον πρωθυπουργό αλλά για να ανοίξει μια συζήτηση που οφείλουμε ως κοινωνία αυτή την ώρα να ανοίξουμε.
Πρώτη προϋπόθεση, να ξεκινήσει άμεσα η διαδικασία της τιμωρίας των ενόχων και της «λιποαναρρόφησης» των επιτήδειων. Όλων εκείνων που «πάχυναν» παράνομα όλα αυτά τα χρόνια του μεγάλου πάρτι. Λίστες, κασέτες, δισκέτες, σι-ντι, διασταυρώσεις, κατασχέσεις, αναδρομικές φορολογήσεις, περιουσιολόγιο, δεσμεύσεις λογαριασμών, φυλακίσεις και άλλα πολλά, είναι τα όπλα με τα οποία πρέπει άμεσα να εξοπλιστεί ένα ειδικό φοροδιωκτικό-δικαστικό επιτελείο που θα συσταθεί και το οποίο θα αποδώσει με διαδικασίες εξπρές την ελάχιστη εκείνη αίσθηση δικαιοσύνης και νεμέσεως που έχει ανάγκη αυτή την στιγμή η κοινωνία για να καταλάβει παραδειγματικά ότι το πάρτι τελείωσε και ήρθε η ώρα του λογαριασμού.
Δεύτερον, θα πρέπει να μπει επιτέλους χέρι στην «ιερή αγελάδα» του Δημοσίου. Σε πρώτη φάση με άμεση απομάκρυνση-απόλυση (όχι χαζά με εφεδρείες, διαθεσιμότητες, πρόωρες συντάξεις, κλπ), όλων εκείνων των δημοσίων υπαλλήλων που είναι επίορκοι, συστηματικά αργόσχολοι και καταφανώς ανίκανοι να εργαστούν. Κατόπιν, να γίνει πλήρης αναδιοργάνωση των υπηρεσιών και των δομών της δημόσιας διοίκησης, με ανακατανομή προσωπικού (μέσω υποχρεωτικών μετατάξεων), κλείσιμο άχρηστων και σχολαζόντων οργανισμών και επαναπροσδιορισμό των αναγκών και του έργου που καλείται το κράτος να προσφέρει στους πολίτες. Επίσης, δεδομένου ότι οι συντάξεις έχουν φτάσει να είναι περίπου διπλάσιες σε ποσόν χρημάτων από τους μισθούς, θα πρέπει να μπει ανώτατο πλαφόν στις συντάξεις, να γίνει άμεσα εξορθολογισμός όσων ταμείων επιχορηγούνται από τον κρατικό κορβανά και να πάψουν κάθε είδους κοινωνικές «επιχορηγήσεις» (υποχρεωτικές εισφορές υπέρ τρίτων λέγονται κοινώς, δηλαδή νόμιμη ληστεία), όλων των «ευγενών» ταμείων (π.χ. ΤΣΜΕΔΕ, ταμείο Δημοσιογράφων, Νομικών, Συμβολαιογράφων, κλπ). Στο εξής, όλες οι ασφαλιστικές εισφορές για σύνταξη και υγεία θα πρέπει να πηγαίνουν σε ενιαίο φορέα (οι μεν σε ένα ταμείο που θα χορηγεί τις συντάξεις οι δε στον ΕΟΠΥΥ), και καθένας θα έχει τις παροχές για τις οποίες έχει πληρώσει ο ίδιος από δικά του χρήματα. Το κράτος θα εγγυάται μονάχα μια κατώτερη σύνταξη και τις παροχές υγείας στο ΕΣΥ για όλους τους ανασφάλιστους Έλληνες πολίτες.
Τρίτον και σπουδαιότερο, ο Πρωθυπουργός Θα χρειαστεί ίσως να αναλάβει πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση του ανασχηματισμού του κυβερνητικού σχήματος και της ευρύτερης κρατικής μηχανής, με βάση την εμπειρία διακυβέρνησης που απέκτησε και με κριτήρια άλλα από τα μέχρι τώρα γνωστά, ώστε να στελεχωθεί ο μηχανισμός πολιτικής διοίκησης και στρατηγικού σχεδιασμού με το καλύτερο έμψυχο δυναμικό που διαθέτει η χώρα. Η διατήρηση της ίδιας παρωχημένης κυβερνητικής συνταγής είναι δυστυχώς σίγουρο εισιτήριο για την αποτυχία του συνολικού εγχειρήματος και απόλυτα απωθητική πρακτική για την συνεργασία και την συστράτευση της κοινωνίας σε έναν κοινό Εθνικό Στόχο. Φυσικά, αυτός ο Στόχος θα πρέπει και να υπάρχει, κάτι που θεωρώ πως συμβαίνει στην πράξη αλλά δεν φαίνεται ακόμη. Αλλιώς, όλα τα προεκτεθέντα θα αποτελέσουν παιχνίδι «εν ου παικτοίς» και οποιαδήποτε απόπειρα του Πρωθυπουργού να αλλάξει το κλίμα και να προετοιμάσει την κοινωνία και την οικονομία για μια γρήγορη ανάκαμψη, απλώς θα πέσει στο μαύρο κενό της οριστικής χρεοκοπίας της χώρας.
Τέταρτον, όπως έχουμε επισημάνει πολλές φορές από εδώ, ο πρωθυπουργός πρέπει να βγει στον λαό και να πει όλη την αλήθεια για την οικονομική κατάσταση της χώρας.
Akenaton / antinews.gr
Ευτυχώς, κανείς πολιτικός δεν μπορεί μετά τον ανεκδιήγητο ΓΑΠ να ισχυριστεί πως δεν «ήξερε», δεν είχε «ενημερωθεί» ή δεν το «περίμενε». Το παγόβουνο της ελληνικής χρεοκοπίας είναι όλο έξω από το νερό και φαίνεται καθαρά το μέγεθός του από την κορυφή μέχρι τον … πάτο.
Ο Α. Σαμαράς λοιπόν εις γνώση του έβαλε τον εαυτό του στην θέση του κινούμενου στόχου. Δεν πιστεύω τους πονηρούς που λένε ότι το έκανε απλώς για να γίνει Πρωθυπουργός. Ο άνθρωπος που δύο τουλάχιστον φορές αποποιήθηκε μιας εύκολης και «ηρωικής» Πρωθυπουργοποίησης στο παρελθόν (1993 και 2011), είναι τουλάχιστον σόλοικο να κατηγορείται για … θεσιθηρία.
Τούτων δεδομένων, θεωρώ ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός, ανέλαβε το τιτάνιο έργο της σωτηρίας της χώρας, τόσο με πλήρη επίγνωση των εξαιρετικά δυσμενών παραμέτρων όσο και έχοντας κάποιο σχέδιο για την αντιμετώπισή τους στο πίσω μέρος του κεφαλιού του.
Η κοινωνία, όντας θύμα μιας μακροοικονομικής πλάνης, αισθάνεται συνολικά ότι ξεπέρασε τα όριά της. Κάτι τέτοιο δεν είναι αληθές. Εξηγούμαι. Τείνει να γίνει θέσφατο η αστήρικτη οικονομική θέση πως έχουμε μπει σε μια περίοδο ύφεσης που δεν έχει τέλος. Μέγα σφάλμα! Επίσης, τείνει να γίνει πεποίθηση πως έχουμε πάει τόσο χαμηλά που σε λίγο θα γίνουμε Βουλγαρία. Ουδέν αναληθέστερο! Μια ματιά στο κατά κεφαλήν εισόδημα και όλα τα στατιστικά νούμερα θα έπειθε και τον πιο δύσπιστο (αλλά καλόπιστο) αντιρρησία, πως η συνολική μείωση του ΑΕΠ μας λόγω της ύφεσης (και του κατά κεφαλήν εισοδήματος κατά συνέπεια) μας έχουν πάει περίπου δέκα χρόνια πίσω. Δεν νομίζω πως πριν δέκα χρόνια υπήρχε στην ελληνική κοινωνία αυτός ο φόβος καταποντισμού και αυτή η προσλαμβανόμενη αίσθηση καταστροφής. Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι ίδια με τότε. Τότε υπήρχε ανάπτυξη (καλύτερα να λέγαμε ευτροφισμός της οικονομίας), δεν υπήρχε τέτοια μεγάλη ανεργία, δεν υπήρχαν τόσοι πολίτες που να πένονται, υπήρχε θετική ψυχολογία στην αγορά (έστω και ψευδεπίγραφη). Άρα, η κοινωνία έχει αντικειμενικά, πολλά ελαφρυντικά για την πλάνη στην οποία έχει συρθεί. Αυτοί που δεν έχουν κανένα ελαφρυντικό, είναι το πολιτικό σύστημα που φέρει ευθύνες (πολλοί από αυτούς και ποινικές) για την σημερινή κρίση, τα ΜΜΕ που όντας (στην πλειοψηφία τους) όργανα ύποπτων οικονομικών συμφερόντων σπεκουλάρουν στα ορμέμφυτα του λαού αντί να εξηγούν με ειλικρίνεια την κατάσταση και το εσωτερικό «μέτωπο της δραχμής» που ποντάρει πολλά (άλλοι την σωτηρία τους από χρέη, άλλοι την ατιμωρησία τους για παλιές «αμαρτίες» και άλλοι σε τρελά κέρδη από εξαχθέντα στο εξωτερικό κεφάλαια) στην εξώθηση της κοινωνίας σε απονενοημένα διαβήματα επανόδου σε εθνικό νόμισμα.
Αυτή η κοινωνία λοιπόν, όντας βυθισμένη μέσα στο μαύρο πέπλο της απαισιοδοξίας, είναι φυσικό να είναι ανυπόμονη και έτοιμη να «πυροβολήσει» τον Πρωθυπουργό στην παραμικρή υποψία αδράνειας, αβελτηρίας ή προσλαμβανόμενης «υπαναχώρησης». Αυτή η κοινωνία που ΔΕΝ έδωσε στον Πρωθυπουργό την «δύναμη ενός Έθνους» όταν της το ζήτησε, με συνέπεια να εξαναγκάζεται τώρα να κυβερνά με την συνέργεια του «αμαρτωλού» ΠΑΣΟΚ, είναι φυσικό να θέτει στο μικροσκόπιο της αμφισβήτησης κάθε μέτρο, κάθε εξαγγελία, κάθε αστοχία (ηθελημένη ή αθέλητη) του κυβερνητικού σχήματος. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει έναν ολόκληρο κόσμο, που υπέφερε και υποφέρει ακόμη από ασυνάρτητα, άδικα και οριζόντια μέτρα, όταν επαναστατεί βλέποντας να προετοιμάζεται και άλλη τέτοια καταιγίδα παρόμοιων μέτρων να πέσει επί της κεφαλής δικαίων άμα τε και αδίκων. Το θέμα δεν είναι τι κάνει η κοινωνία (τα αναμενόμενα κάνει και καλά κάνει) αλλά τι κάνει ο Πρωθυπουργός αυτή την κρίσιμη ώρα. Ή καλύτερα, τι σχεδιάζει να κάνει. Άμεσα, όχι μετά από δέκα τέρμινα, επειδή μπορεί τότε ο πολιτικός του χρόνος να έχει σωθεί.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, για να αντιστραφεί το κλίμα στο εσωτερικό, προ-απαιτούνται τέσσερις βασικές προϋποθέσεις. Τις αναφέρω επί τροχάδην, όχι για να κάνω υποδείξεις στον πρωθυπουργό αλλά για να ανοίξει μια συζήτηση που οφείλουμε ως κοινωνία αυτή την ώρα να ανοίξουμε.
Πρώτη προϋπόθεση, να ξεκινήσει άμεσα η διαδικασία της τιμωρίας των ενόχων και της «λιποαναρρόφησης» των επιτήδειων. Όλων εκείνων που «πάχυναν» παράνομα όλα αυτά τα χρόνια του μεγάλου πάρτι. Λίστες, κασέτες, δισκέτες, σι-ντι, διασταυρώσεις, κατασχέσεις, αναδρομικές φορολογήσεις, περιουσιολόγιο, δεσμεύσεις λογαριασμών, φυλακίσεις και άλλα πολλά, είναι τα όπλα με τα οποία πρέπει άμεσα να εξοπλιστεί ένα ειδικό φοροδιωκτικό-δικαστικό επιτελείο που θα συσταθεί και το οποίο θα αποδώσει με διαδικασίες εξπρές την ελάχιστη εκείνη αίσθηση δικαιοσύνης και νεμέσεως που έχει ανάγκη αυτή την στιγμή η κοινωνία για να καταλάβει παραδειγματικά ότι το πάρτι τελείωσε και ήρθε η ώρα του λογαριασμού.
Δεύτερον, θα πρέπει να μπει επιτέλους χέρι στην «ιερή αγελάδα» του Δημοσίου. Σε πρώτη φάση με άμεση απομάκρυνση-απόλυση (όχι χαζά με εφεδρείες, διαθεσιμότητες, πρόωρες συντάξεις, κλπ), όλων εκείνων των δημοσίων υπαλλήλων που είναι επίορκοι, συστηματικά αργόσχολοι και καταφανώς ανίκανοι να εργαστούν. Κατόπιν, να γίνει πλήρης αναδιοργάνωση των υπηρεσιών και των δομών της δημόσιας διοίκησης, με ανακατανομή προσωπικού (μέσω υποχρεωτικών μετατάξεων), κλείσιμο άχρηστων και σχολαζόντων οργανισμών και επαναπροσδιορισμό των αναγκών και του έργου που καλείται το κράτος να προσφέρει στους πολίτες. Επίσης, δεδομένου ότι οι συντάξεις έχουν φτάσει να είναι περίπου διπλάσιες σε ποσόν χρημάτων από τους μισθούς, θα πρέπει να μπει ανώτατο πλαφόν στις συντάξεις, να γίνει άμεσα εξορθολογισμός όσων ταμείων επιχορηγούνται από τον κρατικό κορβανά και να πάψουν κάθε είδους κοινωνικές «επιχορηγήσεις» (υποχρεωτικές εισφορές υπέρ τρίτων λέγονται κοινώς, δηλαδή νόμιμη ληστεία), όλων των «ευγενών» ταμείων (π.χ. ΤΣΜΕΔΕ, ταμείο Δημοσιογράφων, Νομικών, Συμβολαιογράφων, κλπ). Στο εξής, όλες οι ασφαλιστικές εισφορές για σύνταξη και υγεία θα πρέπει να πηγαίνουν σε ενιαίο φορέα (οι μεν σε ένα ταμείο που θα χορηγεί τις συντάξεις οι δε στον ΕΟΠΥΥ), και καθένας θα έχει τις παροχές για τις οποίες έχει πληρώσει ο ίδιος από δικά του χρήματα. Το κράτος θα εγγυάται μονάχα μια κατώτερη σύνταξη και τις παροχές υγείας στο ΕΣΥ για όλους τους ανασφάλιστους Έλληνες πολίτες.
Τρίτον και σπουδαιότερο, ο Πρωθυπουργός Θα χρειαστεί ίσως να αναλάβει πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση του ανασχηματισμού του κυβερνητικού σχήματος και της ευρύτερης κρατικής μηχανής, με βάση την εμπειρία διακυβέρνησης που απέκτησε και με κριτήρια άλλα από τα μέχρι τώρα γνωστά, ώστε να στελεχωθεί ο μηχανισμός πολιτικής διοίκησης και στρατηγικού σχεδιασμού με το καλύτερο έμψυχο δυναμικό που διαθέτει η χώρα. Η διατήρηση της ίδιας παρωχημένης κυβερνητικής συνταγής είναι δυστυχώς σίγουρο εισιτήριο για την αποτυχία του συνολικού εγχειρήματος και απόλυτα απωθητική πρακτική για την συνεργασία και την συστράτευση της κοινωνίας σε έναν κοινό Εθνικό Στόχο. Φυσικά, αυτός ο Στόχος θα πρέπει και να υπάρχει, κάτι που θεωρώ πως συμβαίνει στην πράξη αλλά δεν φαίνεται ακόμη. Αλλιώς, όλα τα προεκτεθέντα θα αποτελέσουν παιχνίδι «εν ου παικτοίς» και οποιαδήποτε απόπειρα του Πρωθυπουργού να αλλάξει το κλίμα και να προετοιμάσει την κοινωνία και την οικονομία για μια γρήγορη ανάκαμψη, απλώς θα πέσει στο μαύρο κενό της οριστικής χρεοκοπίας της χώρας.
Τέταρτον, όπως έχουμε επισημάνει πολλές φορές από εδώ, ο πρωθυπουργός πρέπει να βγει στον λαό και να πει όλη την αλήθεια για την οικονομική κατάσταση της χώρας.
Akenaton / antinews.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
