2013-07-26 23:07:02
της Κορίνας Καφετζοπούλου
Την "Πράσινη Ιστορία" του είδε στο Ηράκλειο ο κ. Ευτύχιος Βλαχάκης που βρέθηκε στην Κρήτη για την πρεμιέρα της ταινίας που παρουσιάζει τη ζωή του: μια ζωή που ξεκίνησε πριν από 78 χρόνια, πριν την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στα Χανιά κάπου στη Γεωργιούπολη.
Ο μικρός Ευτύχης ήταν το τελευταίο παιδί, μιας εύπορης πολύτεκνης οικογένειας, με πέντε παιδιά. Αν και ήταν μικρός όταν ξεκίνησε ο πόλεμος κατάλαβε ότι τους τα πήρε όλα ... και κυρίως τον πατέρα. Δύσκολα χρόνια, πόλεμος και μετά εμφύλιος. Φτώχεια και καθόλου ευκαιρίες για μια καλύτερη ζωή.
Χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, το 18χρονο ψηλό ξανθό αγόρι με το χαρακτηριστικό κρητικό μουστάκι που το έκοψε μόλις πριν πέντε χρόνια, διότι στην Αμερική τον περνούσαν ... για Άραβα - αν και ανοιχτόχρωμος (!) - θα φύγει πρώτα για την Αθήνα.
Εκεί θα μείνει τρεις μήνες. Η απόφαση η μεγάλη είχε ήδη παρθεί. Θα έφευγε για τη χώρα των ευκαιριών στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, χωρίς κανένα εφόδιο, κρατώντας μόνο μια φοιτητική βίζα.
Θα επιβιβαστεί στο μεταναστευτικό πλοίο «Νέα Ελλάς». Δε θα είναι μόνος. Στην αποβάθρα θα βρίσκονται η μητέρα και ο παππούς. Θα τους αποχαιρετήσει. Ο πόνος βουβός.
Το ταξίδι το μεγάλο μόλις είχε ξεκινήσει.
Αυτή η εικόνα, 60 χρόνια μετά, είναι τόσο ζωντανή στη μνήμη του κ. Βλαχάκη, που όταν τη θυμηθεί τα μάτια του θα γίνουν υγρά.
Όταν κλείνει τα μάτια, άλλωστε, πολλές φορές του έρχονται στο νου τα όμορφα Χανιά και οι άνθρωποι … Και πολλές φορές το βλέμμα του στέκεται στον πίνακα που έχει στο σπίτι του από τη Μάχη της Κρήτης, που δείχνει έναν Κρητικό να χτυπά έναν Γερμανό.
«Ξέρετε δε ζει κανείς από παλιά. Τους έχασα όλους. Ήμουν ο μικρότερος στην οικογένεια και τώρα είμαι μόνος. Δεν υπάρχει κανείς. Ούτε οι φίλοι μου , ούτε οι καθηγητές μου… Έτσι όμως είναι η ζωή» - λέει ο ίδιος.
Ύστερα από ταξίδι 13 ημερών θα φτάσει στην άγνωστη και αχανή Ν. Υόρκη. Ένας επίσης άγνωστος για αυτόν, Έλληνας που θα συναντήσει τυχαία, θα τον πάει να φάει ελληνικό φαγητό και θα του δώσει τα εισιτήρια του για να πάει στο Σικάγο, όπου είναι και το πανεπιστήμιο.
Αυτή η πράξη ήταν και ένα μάθημα ζωής για τον ίδιο. Στο Σικάγο ήταν δύσκολα, πολύ δύσκολα. Πείνασε και κοιμόταν σαν άστεγος μαζί με άλλους, για τρεις μήνες. Έπιασε δουλειά και παράλληλα σπούδαζε Χημεία στο Roosevelt University.
Πήρε το πτυχίο του το 1957 και για 10 χρόνια εργάστηκε ως χημικός σε διάφορες εταιρείες που παρασκεύαζαν καθαριστικά προϊόντα.
Έμεινε άνεργος το 1966 και αποφάσισε να κάνει τη δική του εταιρεία με οικολογικά προϊόντα. Όπως αυτά με τα οποία έπλενε τα ρούχα του η μάνα του, σαπούνι και ξύδι.
Σήμερα, ο κ. Βλαχάκης είναι ιδιοκτήτης της Earth Friendly Products, μιας εταιρείας-κολοσσού που παράγει φιλικά στο περιβάλλον απορρυπαντικά, με πέντε εργοστάσια στις ΗΠΑ και εξαγωγές σε πολλές χώρες. Τα προϊόντα του κυκλοφορούν με την ονομασία Ecos και είναι τα πρώτα σε πωλήσεις οικολογικά καθαριστικά στην Αμερική.
Όλη αυτή η διαδρομή έγινε ταινία.
Η ταινία προέκυψε όταν η κόρη του γνωρίστηκε με τον σκηνοθέτη Νίκα Αγιασβίλι - επίσης μετανάστη στις ΗΠΑ από τη Γεωργία - και του διηγήθηκε τη ζωή του. Εκείνος της είπε ότι η ιστορία του πατέρα της θυμίζει αρκετά σενάριο ταινίας και γεννήθηκε η ταινία ''A Green Story''».
Πρόκειται για μια ταινία πάνω στο περίφημο αμερικανικό όνειρο και το ελληνικό δαιμόνιο και γυρίστηκε στο Λος Αντζελες, το Σικάγο, το Ιλινόις και στην Αθήνα. Ο Νίκα Αγιασβίλι έγραψε το σενάριο, έκανε την παραγωγή και τη σκηνοθεσία. Πρωταγωνιστής είναι ο Αμερικανός ηθοποιός Εντ Ο'Ρος, ενώ εμφανίζονται ακόμα οι Μπίλι Ζέιν, Τζόρτζ Φιν, Μάλκομ ΜακΝτάουελ, Σάνον Ελίζαμπεθ, Αναμπέλα Σιόρα και ο «δικός μας» Αλέξης Γεωργούλης.
Το MadeinCreta συνάντησε το Ευτύχη Βαν Βλαχάκη στο εστιατόριο "Διάπυρο" κι εκεί μίλησε για τη ζωή του.
-Γιατί αποφασίσατε να γυρίσετε τη ζωή σας σε ταινία;
«Ήθελα να δείξω τρία πράγματα. Πως γίνεται να πετύχεις ακόμα και αν ξεκινήσεις από το τίποτα, όπως έγινε με μένα που πήγα στην Αμερική και έφτιαξα μια καλή επιχείρηση.
Πως τα «πράσινα προϊόντα» είναι το μέλλον μας το πετρέλαιο δεν βαστάει για πάντα, και αυτό ήταν που με έβαλε σε σκέψεις.
Θέλω να σας πω και κάτι επιπλέον. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτό που σκέφτονται να κάνουν, στο νότο στην Κρήτη δεν είναι καλό. Αν γίνει ένα δυστύχημα τί θα συμβεί στο περιβάλλον; Στην Αμερική τώρα απαγορεύεται σε τουριστικές περιοχές να ανοίγεις τρύπες για να βγάλεις λάδι. Τέλος, πως η ζωή δεν μπορεί να είναι ή δουλειά ή διασκέδαση πρέπει να υπάρχει ένα ισοζύγιο»
- Αν σήμερα ήσασταν 18 χρονών θα κάνετε το ίδιο;
«Ναι, χωρίς αντίρρηση, Γιατί η Ελλάδα ήταν τότε από τον πόλεμο και τον εμφύλιο κατεστραμμένη»
-Είναι η Ελλάδα ίδια όπως τότε που φύγατε;
«Η Ελλάδα έχει αλλάξει πολύ αλλά ο κόσμος δεν έχει αλλάξει»
-Τι εννοείτε;
«Είμαστε αναπτυγμένοι σε πολλά πράγματα και πολύ καθυστερημένοι σε άλλα. Έχουμε επιχειρήσεις, οι οποίες μπορεί να είναι σε καλή πορεία και δυναμικό που δεν υπήρχε το '53. Ταυτόχρονα όμως γυρίσαμε την Ελλάδα χρόνια πίσω. Οι κυβερνήσεις των τελευταίων πέντε ετών γύρισαν πίσω τη χώρα».
-Εσείς φύγατε λόγω φτώχειας και μη ευκαιριών;
«Ακριβώς δεν είχα μέλλον στην Ελλάδα εκείνα τα χρόνια»
-Υπάρχει ομοιότητα σε αυτές τις δύο περιόδους;
«Ο λόγος τότε ήταν η γερμανική κατοχή και ο εμφύλιος στη συνέχεια. Σήμερα δεν υπάρχει λόγος η Ελλάδα να είναι έτσι. Οι κυβερνήσεις που έχουμε δεν έχουν επιχειρηματικό πνεύμα. Δεν καταλαβαίνουν τί χρειάζεται για να πάμε μπροστά. Χρειαζόμαστε μια καλή κυβέρνηση όχι την κυβέρνηση που υπάρχει τώρα».
-Όταν φύγατε στεναχωρηθήκατε;
«Δεν είχα άλλο τρόπο, δε με πλήγωσε τίποτα, ήταν η ανάγκη να φύγω και δε φοβήθηκα ποτέ ούτε όταν δεν είχα να φάω για μέρες, ούτε όταν κοιμόμουν με τους άστεγους για τρεις μήνες. Ήταν έτσι η ανάγκη, δε με πείραζε» .
-Η έμπνευση με τα πράσινα προϊόντα πώς προέκυψε;
«Είδαμε ότι τα προϊόντα ήταν βλαβερά για την υγεία. Είμαι χημικός, ήξερα ποιες ουσίες είναι καλές και ποιες όχι. Αποφάσισα να κάνω καλά προϊόντα. Τα βιολογικά τότε ήταν ακριβά τώρα είναι πιο φθηνά. Το μέλλον είναι τα πράσινα προϊόντα»
-Τί σας βοήθησε η γνώση η πολύ δουλειά ή η τύχη;
«Οι γνώσεις μου ήταν το βασικό. Το γεγονός όμως ότι βρισκόμουν στην Αμερική μια χώρα που σου δίνει ευκαιρίες, επίσης ήταν εξίσου σημαντικό. Ο τρόπος που η Αμερική δουλεύει είναι διαφορετικός.
Θέλεις λεφτά από την τράπεζα και πας. Αν δουν ότι έχεις μια καλή ιδέα τα λεφτά βρίσκονται».
-Είστε καλός εργοδότης;
«Ναι, πληρώνω το διπλό από το νόμιμο και έχω χαμογελαστούς υπαλλήλους. Όταν πηγαίνω και τους βλέπω χαμογελαστούς είμαι ιδιαίτερα ικανοποιημένος,αυτή είναι είναι η πληρωμή μου»
-Ποια είναι η τελευταία εικόνα που θυμάστε, φεύγοντας από την Ελλάδα.
«Αυτούς που με αποχαιρέτησαν. Ήταν η μητέρα μου κι ο παππούς μου. Έφυγα με το πλοίο «Νέα Ελλάς». Το ταξίδι διήρκησε 13 ημέρες. Περάσαμε από Ιταλία, Μάλτα, Πορτογαλία, Καναδά, Νιου Τζέρσεϋ.
Όταν έφτασα στη Ν. Υόρκη ένας Έλληνας που δεν ήξερα με βοήθησε την πρώτη ημέρα να μου δείξει τη Ν. Υόρκη και να μου αγοράσει φαγητό σε ελληνικό μαγαζί. Ήταν γύρω στα 65… Με τάισε και μου αγόρασε τα εισιτήρια για να πάω στο Σικάγο που ήταν και το πανεπιστήμιο».
-Θέλετε να επιστρέψετε;
«Να μείνω στην Ελλάδα είναι δύσκολο ακόμα δουλεύω και θα δουλευώ μέχρι να μπορώ. Ετοιμαζόμαστε όμως και για δουλειές εδώ.
Ήδη έχουμε ανοίξει γραφεία στην Αθήνα, Σόλωνος 69, και σε ένα χρόνο και κάτι θα έχουμε εργοστάσιο στη Θήβα.
Στην Κρήτη βρήκα εκτάσεις αλλά υπάρχει θέμα με τη μεταφορά των προϊόντων. Δεν υπάρχουν συχνά δρομολόγια με πλοία από το Ηράκλειο. Μόνο μια φορά την εβδομάδα. Ο Πειραιάς δέχεται κάθε ημέρα κοντέινερς».
-Την ξεχάσατε ποτέ την πατρίδα σας;
«Όχι, είμαι Έλληνας, και στο σπίτι μου έχω την Κρήτη και μια φωτογραφία από τη Μάχη της Κρήτης με τον Κρητικό που σκοτώνει το Γερμανό»
madeincreta.gr
Την "Πράσινη Ιστορία" του είδε στο Ηράκλειο ο κ. Ευτύχιος Βλαχάκης που βρέθηκε στην Κρήτη για την πρεμιέρα της ταινίας που παρουσιάζει τη ζωή του: μια ζωή που ξεκίνησε πριν από 78 χρόνια, πριν την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στα Χανιά κάπου στη Γεωργιούπολη.
Ο μικρός Ευτύχης ήταν το τελευταίο παιδί, μιας εύπορης πολύτεκνης οικογένειας, με πέντε παιδιά. Αν και ήταν μικρός όταν ξεκίνησε ο πόλεμος κατάλαβε ότι τους τα πήρε όλα ... και κυρίως τον πατέρα. Δύσκολα χρόνια, πόλεμος και μετά εμφύλιος. Φτώχεια και καθόλου ευκαιρίες για μια καλύτερη ζωή.
Χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, το 18χρονο ψηλό ξανθό αγόρι με το χαρακτηριστικό κρητικό μουστάκι που το έκοψε μόλις πριν πέντε χρόνια, διότι στην Αμερική τον περνούσαν ... για Άραβα - αν και ανοιχτόχρωμος (!) - θα φύγει πρώτα για την Αθήνα.
Εκεί θα μείνει τρεις μήνες. Η απόφαση η μεγάλη είχε ήδη παρθεί. Θα έφευγε για τη χώρα των ευκαιριών στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, χωρίς κανένα εφόδιο, κρατώντας μόνο μια φοιτητική βίζα.
Θα επιβιβαστεί στο μεταναστευτικό πλοίο «Νέα Ελλάς». Δε θα είναι μόνος. Στην αποβάθρα θα βρίσκονται η μητέρα και ο παππούς. Θα τους αποχαιρετήσει. Ο πόνος βουβός.
Το ταξίδι το μεγάλο μόλις είχε ξεκινήσει.
Αυτή η εικόνα, 60 χρόνια μετά, είναι τόσο ζωντανή στη μνήμη του κ. Βλαχάκη, που όταν τη θυμηθεί τα μάτια του θα γίνουν υγρά.
Όταν κλείνει τα μάτια, άλλωστε, πολλές φορές του έρχονται στο νου τα όμορφα Χανιά και οι άνθρωποι … Και πολλές φορές το βλέμμα του στέκεται στον πίνακα που έχει στο σπίτι του από τη Μάχη της Κρήτης, που δείχνει έναν Κρητικό να χτυπά έναν Γερμανό.
«Ξέρετε δε ζει κανείς από παλιά. Τους έχασα όλους. Ήμουν ο μικρότερος στην οικογένεια και τώρα είμαι μόνος. Δεν υπάρχει κανείς. Ούτε οι φίλοι μου , ούτε οι καθηγητές μου… Έτσι όμως είναι η ζωή» - λέει ο ίδιος.
Ύστερα από ταξίδι 13 ημερών θα φτάσει στην άγνωστη και αχανή Ν. Υόρκη. Ένας επίσης άγνωστος για αυτόν, Έλληνας που θα συναντήσει τυχαία, θα τον πάει να φάει ελληνικό φαγητό και θα του δώσει τα εισιτήρια του για να πάει στο Σικάγο, όπου είναι και το πανεπιστήμιο.
Αυτή η πράξη ήταν και ένα μάθημα ζωής για τον ίδιο. Στο Σικάγο ήταν δύσκολα, πολύ δύσκολα. Πείνασε και κοιμόταν σαν άστεγος μαζί με άλλους, για τρεις μήνες. Έπιασε δουλειά και παράλληλα σπούδαζε Χημεία στο Roosevelt University.
Πήρε το πτυχίο του το 1957 και για 10 χρόνια εργάστηκε ως χημικός σε διάφορες εταιρείες που παρασκεύαζαν καθαριστικά προϊόντα.
Έμεινε άνεργος το 1966 και αποφάσισε να κάνει τη δική του εταιρεία με οικολογικά προϊόντα. Όπως αυτά με τα οποία έπλενε τα ρούχα του η μάνα του, σαπούνι και ξύδι.
Σήμερα, ο κ. Βλαχάκης είναι ιδιοκτήτης της Earth Friendly Products, μιας εταιρείας-κολοσσού που παράγει φιλικά στο περιβάλλον απορρυπαντικά, με πέντε εργοστάσια στις ΗΠΑ και εξαγωγές σε πολλές χώρες. Τα προϊόντα του κυκλοφορούν με την ονομασία Ecos και είναι τα πρώτα σε πωλήσεις οικολογικά καθαριστικά στην Αμερική.
Όλη αυτή η διαδρομή έγινε ταινία.
Η ταινία προέκυψε όταν η κόρη του γνωρίστηκε με τον σκηνοθέτη Νίκα Αγιασβίλι - επίσης μετανάστη στις ΗΠΑ από τη Γεωργία - και του διηγήθηκε τη ζωή του. Εκείνος της είπε ότι η ιστορία του πατέρα της θυμίζει αρκετά σενάριο ταινίας και γεννήθηκε η ταινία ''A Green Story''».
Πρόκειται για μια ταινία πάνω στο περίφημο αμερικανικό όνειρο και το ελληνικό δαιμόνιο και γυρίστηκε στο Λος Αντζελες, το Σικάγο, το Ιλινόις και στην Αθήνα. Ο Νίκα Αγιασβίλι έγραψε το σενάριο, έκανε την παραγωγή και τη σκηνοθεσία. Πρωταγωνιστής είναι ο Αμερικανός ηθοποιός Εντ Ο'Ρος, ενώ εμφανίζονται ακόμα οι Μπίλι Ζέιν, Τζόρτζ Φιν, Μάλκομ ΜακΝτάουελ, Σάνον Ελίζαμπεθ, Αναμπέλα Σιόρα και ο «δικός μας» Αλέξης Γεωργούλης.
Το MadeinCreta συνάντησε το Ευτύχη Βαν Βλαχάκη στο εστιατόριο "Διάπυρο" κι εκεί μίλησε για τη ζωή του.
-Γιατί αποφασίσατε να γυρίσετε τη ζωή σας σε ταινία;
«Ήθελα να δείξω τρία πράγματα. Πως γίνεται να πετύχεις ακόμα και αν ξεκινήσεις από το τίποτα, όπως έγινε με μένα που πήγα στην Αμερική και έφτιαξα μια καλή επιχείρηση.
Πως τα «πράσινα προϊόντα» είναι το μέλλον μας το πετρέλαιο δεν βαστάει για πάντα, και αυτό ήταν που με έβαλε σε σκέψεις.
Θέλω να σας πω και κάτι επιπλέον. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτό που σκέφτονται να κάνουν, στο νότο στην Κρήτη δεν είναι καλό. Αν γίνει ένα δυστύχημα τί θα συμβεί στο περιβάλλον; Στην Αμερική τώρα απαγορεύεται σε τουριστικές περιοχές να ανοίγεις τρύπες για να βγάλεις λάδι. Τέλος, πως η ζωή δεν μπορεί να είναι ή δουλειά ή διασκέδαση πρέπει να υπάρχει ένα ισοζύγιο»
- Αν σήμερα ήσασταν 18 χρονών θα κάνετε το ίδιο;
«Ναι, χωρίς αντίρρηση, Γιατί η Ελλάδα ήταν τότε από τον πόλεμο και τον εμφύλιο κατεστραμμένη»
-Είναι η Ελλάδα ίδια όπως τότε που φύγατε;
«Η Ελλάδα έχει αλλάξει πολύ αλλά ο κόσμος δεν έχει αλλάξει»
-Τι εννοείτε;
«Είμαστε αναπτυγμένοι σε πολλά πράγματα και πολύ καθυστερημένοι σε άλλα. Έχουμε επιχειρήσεις, οι οποίες μπορεί να είναι σε καλή πορεία και δυναμικό που δεν υπήρχε το '53. Ταυτόχρονα όμως γυρίσαμε την Ελλάδα χρόνια πίσω. Οι κυβερνήσεις των τελευταίων πέντε ετών γύρισαν πίσω τη χώρα».
-Εσείς φύγατε λόγω φτώχειας και μη ευκαιριών;
«Ακριβώς δεν είχα μέλλον στην Ελλάδα εκείνα τα χρόνια»
-Υπάρχει ομοιότητα σε αυτές τις δύο περιόδους;
«Ο λόγος τότε ήταν η γερμανική κατοχή και ο εμφύλιος στη συνέχεια. Σήμερα δεν υπάρχει λόγος η Ελλάδα να είναι έτσι. Οι κυβερνήσεις που έχουμε δεν έχουν επιχειρηματικό πνεύμα. Δεν καταλαβαίνουν τί χρειάζεται για να πάμε μπροστά. Χρειαζόμαστε μια καλή κυβέρνηση όχι την κυβέρνηση που υπάρχει τώρα».
-Όταν φύγατε στεναχωρηθήκατε;
«Δεν είχα άλλο τρόπο, δε με πλήγωσε τίποτα, ήταν η ανάγκη να φύγω και δε φοβήθηκα ποτέ ούτε όταν δεν είχα να φάω για μέρες, ούτε όταν κοιμόμουν με τους άστεγους για τρεις μήνες. Ήταν έτσι η ανάγκη, δε με πείραζε» .
-Η έμπνευση με τα πράσινα προϊόντα πώς προέκυψε;
«Είδαμε ότι τα προϊόντα ήταν βλαβερά για την υγεία. Είμαι χημικός, ήξερα ποιες ουσίες είναι καλές και ποιες όχι. Αποφάσισα να κάνω καλά προϊόντα. Τα βιολογικά τότε ήταν ακριβά τώρα είναι πιο φθηνά. Το μέλλον είναι τα πράσινα προϊόντα»
-Τί σας βοήθησε η γνώση η πολύ δουλειά ή η τύχη;
«Οι γνώσεις μου ήταν το βασικό. Το γεγονός όμως ότι βρισκόμουν στην Αμερική μια χώρα που σου δίνει ευκαιρίες, επίσης ήταν εξίσου σημαντικό. Ο τρόπος που η Αμερική δουλεύει είναι διαφορετικός.
Θέλεις λεφτά από την τράπεζα και πας. Αν δουν ότι έχεις μια καλή ιδέα τα λεφτά βρίσκονται».
-Είστε καλός εργοδότης;
«Ναι, πληρώνω το διπλό από το νόμιμο και έχω χαμογελαστούς υπαλλήλους. Όταν πηγαίνω και τους βλέπω χαμογελαστούς είμαι ιδιαίτερα ικανοποιημένος,αυτή είναι είναι η πληρωμή μου»
-Ποια είναι η τελευταία εικόνα που θυμάστε, φεύγοντας από την Ελλάδα.
«Αυτούς που με αποχαιρέτησαν. Ήταν η μητέρα μου κι ο παππούς μου. Έφυγα με το πλοίο «Νέα Ελλάς». Το ταξίδι διήρκησε 13 ημέρες. Περάσαμε από Ιταλία, Μάλτα, Πορτογαλία, Καναδά, Νιου Τζέρσεϋ.
Όταν έφτασα στη Ν. Υόρκη ένας Έλληνας που δεν ήξερα με βοήθησε την πρώτη ημέρα να μου δείξει τη Ν. Υόρκη και να μου αγοράσει φαγητό σε ελληνικό μαγαζί. Ήταν γύρω στα 65… Με τάισε και μου αγόρασε τα εισιτήρια για να πάω στο Σικάγο που ήταν και το πανεπιστήμιο».
-Θέλετε να επιστρέψετε;
«Να μείνω στην Ελλάδα είναι δύσκολο ακόμα δουλεύω και θα δουλευώ μέχρι να μπορώ. Ετοιμαζόμαστε όμως και για δουλειές εδώ.
Ήδη έχουμε ανοίξει γραφεία στην Αθήνα, Σόλωνος 69, και σε ένα χρόνο και κάτι θα έχουμε εργοστάσιο στη Θήβα.
Στην Κρήτη βρήκα εκτάσεις αλλά υπάρχει θέμα με τη μεταφορά των προϊόντων. Δεν υπάρχουν συχνά δρομολόγια με πλοία από το Ηράκλειο. Μόνο μια φορά την εβδομάδα. Ο Πειραιάς δέχεται κάθε ημέρα κοντέινερς».
-Την ξεχάσατε ποτέ την πατρίδα σας;
«Όχι, είμαι Έλληνας, και στο σπίτι μου έχω την Κρήτη και μια φωτογραφία από τη Μάχη της Κρήτης με τον Κρητικό που σκοτώνει το Γερμανό»
madeincreta.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Άρης - Ρόμα 1-2 (video)
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στη φυλακή θα οδηγηθεί ο Β.Ρέστης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
