2013-07-29 19:14:04
Τα πλεονεκτήματα της αμερικανικής προσέγγισης που αφήνει ολόκληρες πόλεις να πεθάνουν, αλλά προστατεύει την φιλοσοφία της ανάληψης ρίσκου στις επιχειρήσεις, συστήνει η οικονομική εφημερίδα στους Ευρωπαίους, όσον αφορά... την αντιμετώπιση χωρών που βρίσκονται σε διαδικασία διάσωσης, όπως η Ελλάδα.
Η χρεοκοπία του Ντιτρόιτ, μίας πόλης που υπήρξε επί δεκαετίες σύμβολο της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, αντακλά το πλεονέκτημα των ΗΠΑ έναντι της Ευρώπης: την μεγαλύτερη προθυμία να εγκαταλειφθούν οι χαμένες μάχες και να δημιουργηθεί χώρος για πιο επιτυχείς δραστηριότητες. Το να αφήνεις τον καταδικασμένο να πεθάνει είναι δείγμα ισχύος, όχι αδυναμίας, υποστηρίζει η εφημερίδα, συγκρίνοντας την μεγαλούπολη με επιχειρηματικούς κολοσσούς, όπως η General Motors ή η Lehman Brothes που αφέθηκαν να χρεοκοπήσουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Εάν η Ευρωζώνη θέλει να βγει από την κρίση, θα πρέπει να υιοθετήσει την αμερικανική στάση της «σκληρής αγάπης», που συνδυάζει την αποστασιοποίηση του ομοσπονδιακού κράτους έναντι όσων παραπαίουν, με την απουσία «όνειδους» για όσους αποτυγχάνουν: υπάρχει τιμή στην προσπάθεια να σηκωθεί κανείς ξανά στα πόδια του
. Η χρεοκοπία προσφέρει νέα ευκαιρία και η αμερικανική κουλτούρα συστήνει να συνεχίσεις τη μάχη. Ο δυναμισμός της αμερικανικής οικονομίας χρωστά πολλά σε αυτή την προσέγγιση που συγχωρεί την ανάληψη ρίσκου.
Αντίθετα, οι Ευρωπαίοι συνδυάζουν τη χρεοκοπία με πολύ σκοτεινότερα ηθικά στίγματα και την έννοια της αναξιοπιστίας, κάτι που οδηγεί πολλές φορές σε οριστική έξοδο από ένα κλάδο, υποστηρίζει η εφημερίδα για τις ευρωπαϊκές εταιρείες. Αυτό δεν προκαλεί μόνο λιγότερη διάθεση για επιλογές με ρίσκο, αλλά σε πολιτικές διάσωσης όσων το αναλαμβάνουν και τελικά αποτυγχάνουν. Είναι η ίδια η ευρωπαϊκή κουλτούρα που κάνει την Ευρώπη, εν μέσω κρίσης, να επιλέγει να υποφέρει για να πληρώσει «τα σπασμένα».
Η Ελλάδα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, καθώς αρχικά οι πιστωτές επέμειναν ότι δεν υπάρχει περίπτωση διάσωσης, αλλά η ιδέα ότι ένα ευρωπαϊκό κράτος δεν θα πληρώσει τα χρέη του ήταν ακόμη πιο απαράδεκτη. Ετσι τα κεφάλαια ΕΕ και ΔΝΤ δαπανήθηκαν για να δοθεί παράταση ζωής στη χώρα.
Το ίδιο έγινε με τις τράπεζες. Το 2010 η Ιρλανδία έκανε ότι μπορούσε για να κλείσει τις τρύπες στους ισολογισμούς τους με χρήμα φορολογουμένων και όταν αυτό τελείωσε οι Ευρωπαίοι έβαλαν τα υπόλοιπα. Αντίστοιχες παρεμβάσεις έγιναν στην Ισπανία και αλλού. Αλλά η πραγματικότητα αναγκάζει την Ευρώπη να αλλάξει στάση τελικά.
Το δημόσιο χρέος της Ελλάδα τελικά αναδιαρθρώθηκε, πολύ αργά ώστε να χαθεί μεγάλο μέρος από τα οφέλη αυτής της επιλογής και με την υποκριτική θέση ότι ήταν εθελοντική επιλογή των ομολογιούχων. Στην Κύπρο όμως, παρότι τα ποσά ήταν μικρά, η προοπτική διάσωσης και των Ρώσων καταθετών αποδείχθηκε δυσκολοχώνευτη για την βόρεια Ευρώπη.
Οι Αμερικανοί είχαν την αποφασιστικότητα να προκαλέσουν ζημίες στις μεγάλες τράπεζες και τους πιστωτές τους το 2010. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν έχουν φτάσει ακόμη στο σημείο να «περάσουν» αντίστοιχους νόμους και ίσως περάσουν χρόνια μέχρι να το επιβάλουν οι Βρυξέλλες.
Δεν είναι εύκολο να υπολογίσει κανείς το μέγεθος των κεφαλαίων που θα σώζονταν με την επιλογή της πολιτικής αναδιάρθρωσης χρέους, εάν εφαρμοζόταν εξαρχής. Αλλά τόσα χρόνια χωρίς ανάπτυξη, συγκρινόμενα με τις μετριοπαθείς έστω επιδόσεις των ΗΠΑ, είναι αποτέλεσμα του χρέους που «φρενάρει» την ΕΕ. Η βουτιά του χρέους στις ΗΠΑ -κατά τον συντάκτη της εφημερίδας- οδηγεί σε αύξηση της κατανάλωσης, ενώ η Ευρώπη κουβαλάει τα βάρη των τραπεζών της.
ΟΙ ΗΠΑ προσπαθούν πλέον να εξαφανίσουν τράπεζες «πολύ μεγάλες για να χρεοκοπήσουν», ενώ μέχρι την κυπριακή περίπτωση η Ευρώπη έκανε το αντίθετο, αντιμετωπίζοντας και την μικρότερη τράπεζα σαν να είναι η Lehman.
Το άρθρο τελειώνει με μία αναφορά στον Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ που είχε γράψει ότι «κάποτε πίστευα ότι δεν υπάρχει δεύτερη πράξη στις ζωές των Αμερικανών, αλλά σίγουρα θα υπάρξει για τις μέρες της έκρηξης της Νέας Υόρκης», μετά το κραχ του 1929. «Η Ευρώπη πρέπει να μάθει από τις ΗΠΑ αυτό που δίδαξαν πολλές φορές: αφήστε την δεύτερη πράξη να γίνει πραγματικότητα, και μπορεί να ακολουθήσει και τρίτη, όπως έγινε με την General Motors και σίγουρα θα γίνει και με το Ντιτρόιτ» e-go.gr
Η χρεοκοπία του Ντιτρόιτ, μίας πόλης που υπήρξε επί δεκαετίες σύμβολο της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, αντακλά το πλεονέκτημα των ΗΠΑ έναντι της Ευρώπης: την μεγαλύτερη προθυμία να εγκαταλειφθούν οι χαμένες μάχες και να δημιουργηθεί χώρος για πιο επιτυχείς δραστηριότητες. Το να αφήνεις τον καταδικασμένο να πεθάνει είναι δείγμα ισχύος, όχι αδυναμίας, υποστηρίζει η εφημερίδα, συγκρίνοντας την μεγαλούπολη με επιχειρηματικούς κολοσσούς, όπως η General Motors ή η Lehman Brothes που αφέθηκαν να χρεοκοπήσουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Εάν η Ευρωζώνη θέλει να βγει από την κρίση, θα πρέπει να υιοθετήσει την αμερικανική στάση της «σκληρής αγάπης», που συνδυάζει την αποστασιοποίηση του ομοσπονδιακού κράτους έναντι όσων παραπαίουν, με την απουσία «όνειδους» για όσους αποτυγχάνουν: υπάρχει τιμή στην προσπάθεια να σηκωθεί κανείς ξανά στα πόδια του
Αντίθετα, οι Ευρωπαίοι συνδυάζουν τη χρεοκοπία με πολύ σκοτεινότερα ηθικά στίγματα και την έννοια της αναξιοπιστίας, κάτι που οδηγεί πολλές φορές σε οριστική έξοδο από ένα κλάδο, υποστηρίζει η εφημερίδα για τις ευρωπαϊκές εταιρείες. Αυτό δεν προκαλεί μόνο λιγότερη διάθεση για επιλογές με ρίσκο, αλλά σε πολιτικές διάσωσης όσων το αναλαμβάνουν και τελικά αποτυγχάνουν. Είναι η ίδια η ευρωπαϊκή κουλτούρα που κάνει την Ευρώπη, εν μέσω κρίσης, να επιλέγει να υποφέρει για να πληρώσει «τα σπασμένα».
Η Ελλάδα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, καθώς αρχικά οι πιστωτές επέμειναν ότι δεν υπάρχει περίπτωση διάσωσης, αλλά η ιδέα ότι ένα ευρωπαϊκό κράτος δεν θα πληρώσει τα χρέη του ήταν ακόμη πιο απαράδεκτη. Ετσι τα κεφάλαια ΕΕ και ΔΝΤ δαπανήθηκαν για να δοθεί παράταση ζωής στη χώρα.
Το ίδιο έγινε με τις τράπεζες. Το 2010 η Ιρλανδία έκανε ότι μπορούσε για να κλείσει τις τρύπες στους ισολογισμούς τους με χρήμα φορολογουμένων και όταν αυτό τελείωσε οι Ευρωπαίοι έβαλαν τα υπόλοιπα. Αντίστοιχες παρεμβάσεις έγιναν στην Ισπανία και αλλού. Αλλά η πραγματικότητα αναγκάζει την Ευρώπη να αλλάξει στάση τελικά.
Το δημόσιο χρέος της Ελλάδα τελικά αναδιαρθρώθηκε, πολύ αργά ώστε να χαθεί μεγάλο μέρος από τα οφέλη αυτής της επιλογής και με την υποκριτική θέση ότι ήταν εθελοντική επιλογή των ομολογιούχων. Στην Κύπρο όμως, παρότι τα ποσά ήταν μικρά, η προοπτική διάσωσης και των Ρώσων καταθετών αποδείχθηκε δυσκολοχώνευτη για την βόρεια Ευρώπη.
Οι Αμερικανοί είχαν την αποφασιστικότητα να προκαλέσουν ζημίες στις μεγάλες τράπεζες και τους πιστωτές τους το 2010. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν έχουν φτάσει ακόμη στο σημείο να «περάσουν» αντίστοιχους νόμους και ίσως περάσουν χρόνια μέχρι να το επιβάλουν οι Βρυξέλλες.
Δεν είναι εύκολο να υπολογίσει κανείς το μέγεθος των κεφαλαίων που θα σώζονταν με την επιλογή της πολιτικής αναδιάρθρωσης χρέους, εάν εφαρμοζόταν εξαρχής. Αλλά τόσα χρόνια χωρίς ανάπτυξη, συγκρινόμενα με τις μετριοπαθείς έστω επιδόσεις των ΗΠΑ, είναι αποτέλεσμα του χρέους που «φρενάρει» την ΕΕ. Η βουτιά του χρέους στις ΗΠΑ -κατά τον συντάκτη της εφημερίδας- οδηγεί σε αύξηση της κατανάλωσης, ενώ η Ευρώπη κουβαλάει τα βάρη των τραπεζών της.
ΟΙ ΗΠΑ προσπαθούν πλέον να εξαφανίσουν τράπεζες «πολύ μεγάλες για να χρεοκοπήσουν», ενώ μέχρι την κυπριακή περίπτωση η Ευρώπη έκανε το αντίθετο, αντιμετωπίζοντας και την μικρότερη τράπεζα σαν να είναι η Lehman.
Το άρθρο τελειώνει με μία αναφορά στον Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ που είχε γράψει ότι «κάποτε πίστευα ότι δεν υπάρχει δεύτερη πράξη στις ζωές των Αμερικανών, αλλά σίγουρα θα υπάρξει για τις μέρες της έκρηξης της Νέας Υόρκης», μετά το κραχ του 1929. «Η Ευρώπη πρέπει να μάθει από τις ΗΠΑ αυτό που δίδαξαν πολλές φορές: αφήστε την δεύτερη πράξη να γίνει πραγματικότητα, και μπορεί να ακολουθήσει και τρίτη, όπως έγινε με την General Motors και σίγουρα θα γίνει και με το Ντιτρόιτ» e-go.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Κόντρες για το jailbreak του ios 5 από τους δημιουργούς
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
