2017-12-13 18:52:43
Τα Ευρωπαϊκά Βραβεία που δίνονται από τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου στο τέλος κάθε χρονιάς είναι κάτι περισσότερο από τα «Ευρωπαϊκά Οσκαρ», όπως συνηθίζουν να αποκαλούνται, κυρίως για δημοσιογραφικούς λόγους.
Για το σινεμά της Γηραιάς Ηπείρου - που παραμένει ασύγκριτα το πιο μοντέρνο και ανανεωτικό σε όλον τον πλανήτη - οι διακρίσεις για τα καλύτερα επιτεύγματα της χρονιάς έρχονται να επισφραγίσουν τις προσπάθειες ετών να είναι το ευρωπαϊκό σινεμά μέρος μιας πολιτιστικής κληρονομίας που αξίζει να στηρίζεται και να επικροτείται.
Ακόμη και (όχι άδικα) παραγνωρισμένα από τον κόσμο, τα Ευρωπαϊκά Βραβεία έχουν προσπαθήσει πολύ τα τελευταία χρόνια να γίνουν μια φωνή αντίστασης απέναντι στην άνοδο της ακροδεξιάς και να θίξουν καίρια θέματα που μαστίζουν την ήπειρο (από την οικονομική κρίση μέχρι το μεταναστευτικό και ακόμη παραπέρα), προτάσσοντας στήθη και θάρρος ως γνήσιο αποκύημα ανθρώπων προοδευτικών, δημιουργικών, ελεύθερων και ανοιχτών στη διαφορετικότητα.
Το ίδιο συνέβη και φέτος σε μια τελετή που, χωρίς καμία έκπληξη, ανακήρυξε μεγάλο νικητή το «Τετράγωνο» του Ρούμπεν Εστλουντ (κέρδισε και τα έξι βραβεία για τα οποία ήταν υποψήφιο) και θα μείνει - αν μείνει - στην ιστορία για τις δυνατές πολιτικές της θέσεις.
Για τον μελοδραματικό αλλά δυνατό λόγο του Προέδρου της Ακαδημίας Βιμ Βέντερς που μίλησε για τη στέρεα στέγη της Ευρώπης, για τον αγώνα που πρέπει να δώσει όλος ο κόσμος του κινηματογράφου απέναντι στην άνοδο της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη και για το γεγονός πως η Ακαδημία φτιάχτηκε πριν τρεις δεκαετίες από ανθρώπους που ήταν μόνοι και τώρα πια είναι όλοι μαζί ενωμένοι.
Το «Η Ευρώπη δεν είναι το πρόβλημα, αλλά η λύση» που είπε ο Βιμ Βέντερς, ας μείνει ως μια από τις μεγάλες παρακαταθήκες των Ευρωπαϊκών Βραβείων στο μέλλον, σε παράλληλη δράση με τον Στίβεν Φρίαρς που προς το τέλος της τελετής σηκώθηκε στη σκηνή για να δώσει το βραβείο Ευρωπαϊκής Ανακάλυψης (όχι τυχαία το πήρε ένας Βρετανός, ο Γουίλιαμ Ολντρόιντ του «Λαίδη Μάκμπεθ») και είπε μόνο αυτό: «Ερχομαι από μια χώρα τόσο ηλίθια που να θέλει να φύγει από την Ευρώπη. Κόσμε, συγγνώμη για την ταλαιπωρία που προκαλέσαμε».
Η τελετή όμως δεν έμεινε μόνο στο κρίσιμο ζήτημα της «ενωμένης» Ευρώπης, αλλά άγγιξε το θέμα της σεξουαλικής βίας των γυναικών μέσα και έξω από τη βιομηχανία, με αφορμή τη βράβευση του Αλεξάντερ Σοκούροφ άγγιξε την κριτική στο καθεστώς του Βλαντιμίρ Πούτιν (εδώ και η ανάγνωση του γράμματος που έγραψε ο Αι Γουέι Γουέι για την απελευθέρωση του Ουκρανού Ολεγκ Σέντσοφ που συνελήφθη από τις ρωσικές αρχές το 2014) και με βινιέτες γιορτινές (η ιδέα με το αφιέρωμα στην ιστορία των βραβείων), απολαυστικές (ο ευχαριστήριος λόγος της Ζιλί Ντελπί) και μακρόσυρτες (όπως είναι πάντα οι τελετές των Ευρωπαϊκών Βραβείων), έδωσε σήμα για τα επόμενα 30 χρόνια μιας παράδοσης που θα άξιζε να αναδειχθεί και με καίριες αλλαγές να αφορά περισσότερο κόσμο. Οχι μόνο ως βραβεία, αλλά και ως γιορτή.
Πηγή Tromaktiko
Για το σινεμά της Γηραιάς Ηπείρου - που παραμένει ασύγκριτα το πιο μοντέρνο και ανανεωτικό σε όλον τον πλανήτη - οι διακρίσεις για τα καλύτερα επιτεύγματα της χρονιάς έρχονται να επισφραγίσουν τις προσπάθειες ετών να είναι το ευρωπαϊκό σινεμά μέρος μιας πολιτιστικής κληρονομίας που αξίζει να στηρίζεται και να επικροτείται.
Ακόμη και (όχι άδικα) παραγνωρισμένα από τον κόσμο, τα Ευρωπαϊκά Βραβεία έχουν προσπαθήσει πολύ τα τελευταία χρόνια να γίνουν μια φωνή αντίστασης απέναντι στην άνοδο της ακροδεξιάς και να θίξουν καίρια θέματα που μαστίζουν την ήπειρο (από την οικονομική κρίση μέχρι το μεταναστευτικό και ακόμη παραπέρα), προτάσσοντας στήθη και θάρρος ως γνήσιο αποκύημα ανθρώπων προοδευτικών, δημιουργικών, ελεύθερων και ανοιχτών στη διαφορετικότητα.
Το ίδιο συνέβη και φέτος σε μια τελετή που, χωρίς καμία έκπληξη, ανακήρυξε μεγάλο νικητή το «Τετράγωνο» του Ρούμπεν Εστλουντ (κέρδισε και τα έξι βραβεία για τα οποία ήταν υποψήφιο) και θα μείνει - αν μείνει - στην ιστορία για τις δυνατές πολιτικές της θέσεις.
Για τον μελοδραματικό αλλά δυνατό λόγο του Προέδρου της Ακαδημίας Βιμ Βέντερς που μίλησε για τη στέρεα στέγη της Ευρώπης, για τον αγώνα που πρέπει να δώσει όλος ο κόσμος του κινηματογράφου απέναντι στην άνοδο της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη και για το γεγονός πως η Ακαδημία φτιάχτηκε πριν τρεις δεκαετίες από ανθρώπους που ήταν μόνοι και τώρα πια είναι όλοι μαζί ενωμένοι.
Το «Η Ευρώπη δεν είναι το πρόβλημα, αλλά η λύση» που είπε ο Βιμ Βέντερς, ας μείνει ως μια από τις μεγάλες παρακαταθήκες των Ευρωπαϊκών Βραβείων στο μέλλον, σε παράλληλη δράση με τον Στίβεν Φρίαρς που προς το τέλος της τελετής σηκώθηκε στη σκηνή για να δώσει το βραβείο Ευρωπαϊκής Ανακάλυψης (όχι τυχαία το πήρε ένας Βρετανός, ο Γουίλιαμ Ολντρόιντ του «Λαίδη Μάκμπεθ») και είπε μόνο αυτό: «Ερχομαι από μια χώρα τόσο ηλίθια που να θέλει να φύγει από την Ευρώπη. Κόσμε, συγγνώμη για την ταλαιπωρία που προκαλέσαμε».
Η τελετή όμως δεν έμεινε μόνο στο κρίσιμο ζήτημα της «ενωμένης» Ευρώπης, αλλά άγγιξε το θέμα της σεξουαλικής βίας των γυναικών μέσα και έξω από τη βιομηχανία, με αφορμή τη βράβευση του Αλεξάντερ Σοκούροφ άγγιξε την κριτική στο καθεστώς του Βλαντιμίρ Πούτιν (εδώ και η ανάγνωση του γράμματος που έγραψε ο Αι Γουέι Γουέι για την απελευθέρωση του Ουκρανού Ολεγκ Σέντσοφ που συνελήφθη από τις ρωσικές αρχές το 2014) και με βινιέτες γιορτινές (η ιδέα με το αφιέρωμα στην ιστορία των βραβείων), απολαυστικές (ο ευχαριστήριος λόγος της Ζιλί Ντελπί) και μακρόσυρτες (όπως είναι πάντα οι τελετές των Ευρωπαϊκών Βραβείων), έδωσε σήμα για τα επόμενα 30 χρόνια μιας παράδοσης που θα άξιζε να αναδειχθεί και με καίριες αλλαγές να αφορά περισσότερο κόσμο. Οχι μόνο ως βραβεία, αλλά και ως γιορτή.
Πηγή Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
