2013-07-05 10:15:04
Γράφει η Νένα Μυρωνίδου
Συγκλονίζομαι. Είναι καλοκαίρι αλλά πίσω από τα γραφεία μας δεν μπορέσαμε ακόμα να το επιβεβαιώσουμε. Κι έχουμε κι ένα σχήμα να επεξεργαστούμε ή μια ασχήμια να διαχειριστούμε ή έναν ανασχηματισμό να απομνημονεύσουμε. Πόσα θα αντέξει αυτός ο ανεμιστήρας να ακούει; Αυτή την υστερία δεν την επιλέξαμε αλλά οφείλουμε να την ξορκίσουμε.
Απ” ό,τι κατάλαβα, έπρεπε να σιδερωθεί η τσαλακωμένη πολιτική γκαρνταρόμπα, για να υποδεχτούμε με τα καλά μας το τρίο-κλιμάκιο «χαμόγελο και δόντι που γυαλίζει» αλά θρίλερ. Μέχρι που η θάλασσα από το φόβο της έκανε δύο βήματα πίσω και δεν τη φτάνει ούτε η φαντασία μου. Τόσο που την κοπάνησε και ο ιδρώτας μου με αυτά που βλέπει και ακούει.
Ένα βράδυ που δεν έβρεχε, αποφασίστηκε ο ανασχηματισμός. Αυτό δεν ήταν αλλαγή σχήματος, αυτό ήταν το εξής: Έχω άμμο να κάνω πυργάκια, παίρνω το κουβαδάκι μου κάνω ένα, βγαίνει στραβό, το γκρεμίζω, κάνω άλλο στο ίδιο σημείο, με την ίδια άμμο, με το ίδιο κουβαδάκι και το ίδιο ταλέντο και λέω «Να, το! μαμά κοίτα» και η μαμά λέει «ναι, ναι παίξε παιδί μου, παίξε εσύ με τα κουβαδάκια σου», κι εγώ νομίζω ότι έχω κάνει καμιά μακέτα ολυμπιακών αξιώσεων.
Εμείς τι να κάνουμε τώρα; Να αποσχηματίσουμε τη μνήμη μας και να το δούμε σαν κάτι καινούριο, ελπίζοντας σε ένα ξένοιαστο καλοκαίρι; Να τρομάξουμε με τον σχεδιαστή και να το βάλουμε στα πόδια; Να μάθουμε παπαγαλία τα ονόματα που αλλάζουν όλο θέσεις, έτσι για να έχουμε κάτι να μαθαίνουμε από την αρχή;
Πάντως, δεν μπορώ να κρύψω ότι όλο αυτό με τα προσώπατα και τα υπουργεία, μου θυμίζει κάτι καλοκαιρινά γκομενικά σκηνικά ανακύκλωσης του παρελθόντος που σε πετάνε σε έναν Χειμώνα μοναξιάς και αναξιοπρέπειας. Ελπίζω μόνο σε μια όχι τόσο ανα-άσχημη ταύτιση!
thinkfree.gr
Συγκλονίζομαι. Είναι καλοκαίρι αλλά πίσω από τα γραφεία μας δεν μπορέσαμε ακόμα να το επιβεβαιώσουμε. Κι έχουμε κι ένα σχήμα να επεξεργαστούμε ή μια ασχήμια να διαχειριστούμε ή έναν ανασχηματισμό να απομνημονεύσουμε. Πόσα θα αντέξει αυτός ο ανεμιστήρας να ακούει; Αυτή την υστερία δεν την επιλέξαμε αλλά οφείλουμε να την ξορκίσουμε.
Απ” ό,τι κατάλαβα, έπρεπε να σιδερωθεί η τσαλακωμένη πολιτική γκαρνταρόμπα, για να υποδεχτούμε με τα καλά μας το τρίο-κλιμάκιο «χαμόγελο και δόντι που γυαλίζει» αλά θρίλερ. Μέχρι που η θάλασσα από το φόβο της έκανε δύο βήματα πίσω και δεν τη φτάνει ούτε η φαντασία μου. Τόσο που την κοπάνησε και ο ιδρώτας μου με αυτά που βλέπει και ακούει.
Ένα βράδυ που δεν έβρεχε, αποφασίστηκε ο ανασχηματισμός. Αυτό δεν ήταν αλλαγή σχήματος, αυτό ήταν το εξής: Έχω άμμο να κάνω πυργάκια, παίρνω το κουβαδάκι μου κάνω ένα, βγαίνει στραβό, το γκρεμίζω, κάνω άλλο στο ίδιο σημείο, με την ίδια άμμο, με το ίδιο κουβαδάκι και το ίδιο ταλέντο και λέω «Να, το! μαμά κοίτα» και η μαμά λέει «ναι, ναι παίξε παιδί μου, παίξε εσύ με τα κουβαδάκια σου», κι εγώ νομίζω ότι έχω κάνει καμιά μακέτα ολυμπιακών αξιώσεων.
Εμείς τι να κάνουμε τώρα; Να αποσχηματίσουμε τη μνήμη μας και να το δούμε σαν κάτι καινούριο, ελπίζοντας σε ένα ξένοιαστο καλοκαίρι; Να τρομάξουμε με τον σχεδιαστή και να το βάλουμε στα πόδια; Να μάθουμε παπαγαλία τα ονόματα που αλλάζουν όλο θέσεις, έτσι για να έχουμε κάτι να μαθαίνουμε από την αρχή;
Πάντως, δεν μπορώ να κρύψω ότι όλο αυτό με τα προσώπατα και τα υπουργεία, μου θυμίζει κάτι καλοκαιρινά γκομενικά σκηνικά ανακύκλωσης του παρελθόντος που σε πετάνε σε έναν Χειμώνα μοναξιάς και αναξιοπρέπειας. Ελπίζω μόνο σε μια όχι τόσο ανα-άσχημη ταύτιση!
thinkfree.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ναύπακτος: Τον σκότωσε για τα κτήματα!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
